PL
 |
EN
Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl
Preferencje help
Polish version English version Język
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 21

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 2 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 2 next fast forward last
1
Kino bez tajemnic
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2011
|
nr 75-76
311-313
EN
The author reviews the book Cinema Without secrets edited by Ewelina Nurczyńska-Fidelska, Konrad Klejsa, Tomasz Kłys and Piotr Sitarski (Warsaw 2009). This volume is a supplement to the multimedia project run by the Polish Film Institute under the title “School film library”, and therefore is a guide aimed primarily at middle and high school students. The structure of the book is clear and simple. The book consists of two parts, made up of six segments in total. Two of the segments deal with the history of the cinema. The remainder are more general in character and deal with a variety of forms that film may take, both in terms of production and in terms of technique. The final part that deals with screen adaptations is a little set aside from the rest. However its presence is fully justified. We must after all remember that in the context of a school, film accompanies and is subservient to literature. Young readers can learn from how adaptations are made and also “why?” Reflections on the elements of film language are closely linked with aesthetic issues. All this is done smoothly, clearly and in a manner that allows the book to be read in two ways. One can read Cinema without secrets from cover to cover, or read selected chapters and treat the book as a sort of lexicon.
2
Content available Czas grać jeszcze raz! O nowych parafilmowych strategiach temporalności gier wideo
100%
Pitrus A.
|
2015
|
nr 3(25)
PL
Let’s Play Again. Film-like Temporalities in Video GamesThe author of the article discusses the problem of time and temporality in video games. Andrzej Pitrus compares recent games with cinema. The problem, raised earlier by other academics, needs revisions because of the new technologies, and new strategies in game design. Video games are getting closer to cinema, not only because of constant improvements of IT, but also because studios are looking for new audiences. Both AAA games and independent productions are discussed.
3
Content available Artists play games
100%
Pitrus A.
Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
|
2021
|
tom 29
|
nr 38
113-122
EN
Andrzej Pitrus discusses complex relationships between the two worlds – art and computer/ games. Numerous artists are looking for inspirations in the world of an interactive entertainment, yet some of them are creating new paths of its development. Some of the artists focus on new and unique interfaces. Others refer to the mechanics of games to create their own interactive works. Bill Viola’s The Night Journey is an excellent example of such project. The author also reviews critical games, which are based on the mechanisms easily found in commercial games. Yet, their goal is to deconstruct them, rather than followig well known tracks. Pitrus examines this strategy in the works of a famous studio “Tale of Tales”.
4
"¡Que viene el cartero!" Lęki i fascynacje dzieciństwa w filmie "La Morte Rouge" Víctora Erice.
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
nr 81
145-150
PL
Artykuł jest próbą analizy i interpretacji filmu Víctora Erice "La Morte Rouge". Reżyser niezbyt często staje za kamerą, ale wszystkie jego dzieła należą do najwybitniejszych pozycji hiszpańskiej kinematografii. Analizowany tu utwór jest filmem krótkometrażowym. Powstał jako część wystawy zestawiającej dokonania Erice i irańskiego artysty Abbasa Kiarostamiego. Choć wydaje się, że twórców pochodzących z różnych kręgów kulturowych więcej dzieli niż łączy, w istocie jest inaczej. Erice, podobnie jak jego irański kolega, z upodobaniem eksploruje autotematyczne motywy kina. W "La Morte Rouge" wraca do własnej młodości, do pierwszych doświadczeń filmowych. Projekcja drugoligowego filmu o przygodach Sherlocka Holmesa staje się punktem wyjścia do rozważań o magii kina i nie tylko. Niezwykła wrażliwość reżysera i jego niecodzienny koncept zainspirowały autora do spojrzenia wstecz, w stronę dawno utraconego dzieciństwa – jego traum i fascynacji.
EN
The aim of the article is to analyse and interpret Víctor Erice’s film 'La Morte Rouge'. The director makes films quite rarely, but when he does, his work is of exceptional quality and it is outstanding within Spanish cinematography. The film analysed here is quite short. It was made as part of an exhibition comparing the work of Erice and an Iranian artist Abbas Kiarostami. Although it might appear that the artists, coming from two very different cultures, are more different than similar to one another, in fact there are similarities. Erice, just as his Iranian colleague, enjoys exploring self-reflexive themes in the cinema. In 'La Morte Rouge' he returns to his own youth, and his first adventures with film. The showing of second-rate film about Sherlock Holmes is a starting point for the reflection upon the magic of the cinema and other themes. The director’s exceptional sensitivity and his unusual approach inspired the author to look back, towards long lost childhood, together with its traumas and fascinations.
5
Content available „I czyńcie ją sobie poddaną; i panujcie nad rybami morskimi, i nad ptactwem niebieskim, i nad wszelkim zwierzem, który się rusza na ziemi”
100%
Pitrus A.
Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
|
2023
|
nr 1 (11)
1-13
RU
В статье рассматриваются стратегии художников, использующих в своих работах живых животных. Автор приводит многочисленные примеры, которые часто вызывают споры и даже протесты. Цель статьи, однако, состоит не в оценке нравственных аспектов обсуждаемых работ, а в указании на многообразие художественной деятельности, имеющей общую черту: в большей или меньшей степени они относятся к традиции концептуального или доконцептуального искусства.
EN
The article focuses on various strategies of artists who use live animals in their works. The author presents several examples of works which, in many cases, raised a lot of controversies. His aim is not to judge, but to discuss different approaches, which have one thing in common: they all come from the tradition of conceptual or preconceptual art.
PL
Artykuł poświęcony jest strategiom artystów, wykorzystujących w swoich pracach żywe zwierzęta. Autor przedstawia liczne przykłady, często budzące protesty i kontrowersje. Celem pracy nie jest jednak ocena moralnych aspektów dyskutowanych tu dzieł, ale wskazanie różnorodności działań, które mają jeden wspólny mianownik: wszystkie odwołują się w mniejszym lub większym stopniu do tradycji sztuki konceptualnej, lub prekonceptualnej.
6
Tatuaz po pijanemu: mumblecore
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2011
|
nr 75-76
191-198
EN
In contemporary cinema one rarely has to deal with groups. Sometimes they are “formed” or “defined” by film critics, who identify similarities in the work of various artists. The case of the “new realists” discussed in this article is different. It is undoubtedly a group. Moreover it works under an already recognized label: mumblecore. The name was invented by Eric Masunaga – a sound engineer, working together with Andrew Bujalski – one of the most important representatives of the movement. The article analyses the work of the youngest generation of independent American filmmakers by referring to the work of their guru – John Cassavetes. It also shows the unique and original nature of the group’s achievements.
7
Wiele gałezi tego samego drzewa. Z Jonasem Mekasem rozmawia Andrzej Pitrus
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2010
|
nr 70
54-58
PL
Wywiad z Jonasem Mekasem – wybitnym przedstawicielem amerykańskiej awangardy filmowej, pisarzem, poetą, filmowcem, ale też współzałożycielem pisma „Film Culture” i twórcą Anthology Film Archive (instytucji zajmującej się popularyzowaniem, archiwizowaniem i konserwacją filmów eksperymentalnych). Okazją do rozmowy był przyjazd Mekasa na 50. edycję Krakowskiego Festiwalu Filmowego, podczas którego wręczono mu nagrodę Smoka Smoków, przyznawaną wybitnym twórcom filmów dokumentalnych i animowanych w uznaniu całokształtu dorobku artystycznego. Andrzej Pitrus pyta m.in. o metody pracy reżysera, specyfikę kina awangardowego i współczesną sztukę.
EN
An interview with Jonas Mekas – a prominent representative of American film avant-garde, a writer, poet, film maker, but also a co-funder of the “Film Culture” magazine and the creator of the Anthology Film Archives (an institution dedicated to popularizing, archiving and conservation of experimental films). The reason for the meeting of Mekas and Pitrus was the 50th Krakow Film Festival, which Mekas attended, and during which he received the prestigious Award of Dragon of Dragons, a life-time achievement award given to exceptional makers of animated films and documentaries. Amongst other things Andrzej Pitrus asks about the director’s working methods, the specificity of avant-garde cinema and contemporary art.
8
Content available A Tail… Film Metaphors of Bodily Transgressions in Human and Animal World
100%
Pitrus A.
Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
|
2021
|
nr 7
1-11
RU
В статье обсуждаются кинокартины, показывающие способность человека пересекать границы царства животных с греховными намерениями. Автора интересуют гибриды человека и животных, а также запрещенные сексуальные отношения между людьми и животными. Эти мотивы присутствуют в кино, хотя они и не очень распространены и остаются в сфере табу. Тем не менее, автор пытается их раскрыть с целью затронуть экзистенциальные проблемы и многое другое.
PL
Autor pisze o filmach ukazujących transgresję człowieka w kierunku zwierzęcości. Interesują go ludzko-zwierzęce hybrydy, a także zakazane kontakty seksualne między przedstawicielami różnych gatunków. Wątki te obecne są w kinie, ale stanowią rodzaj tabu, w istocie niezbyt często przekraczanego przez filmowców. Okazuje się jednak, że mogą one skutecznie problematyzować fundamentalne kwestie natury egzystencjalnej, choć nie tylko.
EN
Andrzej Pitrus writes about films showing the transgression of man towards animality. He is interested in human-animal hybrids, as well as prohibited sexual contacts between representatives of different species. These motifs are present in the cinema, but they are a kind of taboo, a line which filmmakers rarely cross. It turns out, however, that they can effectively problematize fundamental existential issues and more.
9
Chrisa Markera podróże w czasie: O dziwnych losach „La Jetée”
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2015
|
nr 89-90 Redefinicje klasyki
320-326
PL
Artykuł jest próbą skonfrontowania filmu Chrisa Markera pod tytułem „La Jetée” (1962) z utworami, które zostały przezeń zainspirowane. Choć eksperyment francuskiego reżysera był przez lata niemal nieznany, dziś stał się natchnieniem dla filmowców, muzyków, a nawet twórców teledysków. Autor stawia tezę, że jest tak dlatego, iż film ten odwraca się od konwencji głównego nurtu, starając się „wynaleźć” kino od nowa. Dlatego też chętnie nawiązują do niego twórcy należący do kolejnych pokoleń rewolucjonistów i eksperymentatorów.
EN
The article is an attempt to confront Chris Marker’s film “La Jetée” (1962) with works that have been inspired by it. Although the experiment of the French director remained obscure for many years, today it inspires filmmakers, musicians and even the directors of music video clips. The author argues that it is because the film does not fall within the mainstream, but tries to “reinvent” the cinema. That is why artists belonging to new generations of revolutionaries and experimenters like to refer to it in their own work.
10
"The Night Journey" – „gra” Billa Violi w poszukiwaniu nowych przestrzeni
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2010
|
nr 70
83-92
PL
We wstępie artykułu Pitrus zaznacza, że sztuka wideo od początków swego istnienia starała się zdefiniować przestrzeń nieco inaczej niż kino. Wynikało to m.in. z intencji samych twórców, pragnących podkreślić odrębność środków wyrazu nowego medium, ale też z czynników obiektywnych: w sztuce wideo (inaczej niż w kinie) odbiorca nie tylko obcował z przestrzenią kadru, ale widział też urządzenie. Ponadto film – w klasycznym rozumieniu – montowany był liniowo, jako sekwencja ujęć, natomiast wideo dawało sposobność wykorzystania m.in. strategii mise-en-page. Owa ambiwalencja kwestii przestrzeni w sztuce wideo jest też widoczna w twórczości Billa Violi. Pitrus charakteryzuje wybrane prace artysty oraz jego instalacje o charakterze immersywnym, ale przede wszystkim skupia się na interaktywnym projekcie "The Night Journey", którym Viola po raz pierwszy nawiązał do technologii stosowanych w grach wideo. Projekt ten nie tylko wykorzystuje stworzoną dla gier platformę technologiczną, ale też mechanikę typową dla tego rodzaju rozrywki. Pitrus przeprowadza szczegółową analizę projektu, właściwych mu możliwości nawigowania i interaktywnego odbioru. Zauważa również, że "The Night Journey" w istocie skupia się na immersji i dekonstruuje mechanikę klasycznej rozgrywki.
EN
In the introduction, Pitrus notes that video art always defined space in a slightly different way than it is defined in cinema. This was a result of the artists’ intentions, wishing to highlight the distinctiveness of the means of expression of new medium, and objective factors in video art: unlike in the cinema the viewer saw not only the movie frame, but also the machine. Additionally, film, in the traditional sense, was edited linearly, as a sequence of shots, while video art was an opportunity for the use of the strategy of mise-en-page. The ambivalence in terms of use and understanding of space in video art is also present in the work of Bill Viola. Pitrus analyses a selection of Viola’s works and immersive video installations, but he concentrates on the interactive project "The Night Journey", in which Viola, for the first time, referred to the technology used in video games. The project uses technology platform created for games, and mechanics typical for this type of entertainment. Pitrus considers the project, particularly concentrating on navigation and the possibility of interaction. He notices that "The Night Journey" focuses on immersion and deconstructs the mechanics of classic entertainment.
11
To my wymyśliliśmy czas. „Ocean Without a Shore” i „Transfigurations” Billa Violi
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2014
|
nr 86
161-170
PL
Artykuł zawiera interpretacje prac amerykańskiego artysty wideo Billa Violi „Ocean Without a Shore“ i „Transfigurations“. W obydwu artysta wykorzystał niecodzienną technologię łączącą zapis HD, prymitywne kamery telewizji przemysłowej i techniki inscenizacyjne własnego pomysłu. Wspólnym tropem jest tu czas ukazany w wielu kontekstach. Pozornie powtarzalna forma stała się dla Violi pretekstem do rozważań o przemijaniu, śmierci, reinkarnacji. Po raz kolejny wyrafinowana technologia ujawnia swoje „ludzkie” oblicze, po raz kolejny także Bill Viola proponuje widzom zmierzenie się z erudycyjną układanką, która pod pozornie prostoduszną powierzchnią kryje wiele fascynujących odniesień – przede wszystkim do filozofii i systemów religijnych Wschodu.
EN
The article contains interpretations of two works of the American video artist Bill Viola: „Ocean Without a Shore“ and „Transfigurations“. In both of them the artist used an unusual technique combining a HD recording, primitive CCTV recordings and his own staging techniques. The common theme is time depicted in many contexts. Seemingly repetitive form became, for Bill Viola, a pretext for reflection on transience, death and reincarnation. Once again, sophisticated technology shows its “human” face, and once again Bill Viola offers the audience the challenge of an erudite puzzle, which under an apparently artless surface hides many fascinating references, in particular to philosophy and religious systems of the East.
12
Content available „Element animalny”, czyli o zwierzętach w grach wideo…
100%
Pitrus A.
Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
|
2017
|
nr 3
201-211
EN
The article focuses on the representations of animals in video games. Andrzej Pitrus remarks that while there are many examples of animal characters in games, most of them are only acting subjects “disguised” as animals. Few projects try to reconstruct true identity of animals. Yet, the author of the article critically researches interesting attempts made by studios and game designers. Many of them are in fact art projects, but there are also a few realistic animal characters in mainstream games. Recently they have been becoming more and more sophisticated, thanks to the use of new technologies, e.g. motion capture, which provide tools necessary to adequately represent animal behaviours.
13
Content available Tego się nie robi kotu, czyli o ciałach martwych zwierząt w sztuce najnowszej
100%
Pitrus A.
Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
|
2019
|
nr 5
341-353
EN
The article deals with the subject of art made with body parts of animals. The motive of a dead animal has been present in art since its beginning; in cave paintings and later in Flemish still lives. Yet it is contemporary art that tries to go even further. Instead of representing dead bodies, the artists simply use them. They could be “mere” dead flies, or giant sharks. Andrzej Pitrus discusses taxidermy, which normally is not considered a proper art, but many “real” artists use this technique as well. Some ethical issues are also discussed, because many of the works are nowadays sold for steep prices. Where does the critical art end, and exploitation start? It is hard to answer this question, which nevertheless sould be asked.
14
Gwiazdy filmowe płaczą tylko przez minutę. Z Joramem Ten Brinkiem rozmawia Andrzej Pitrus
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
nr 82
105-110
PL
Pitrus rozmawia z Joramem ten Brinkiem – reżyserem i producentem eksperymentalnych filmów dokumentalnych i eseistycznych – tuż po prywatnej projekcji wyprodukowanego przez niego filmu Joshui Oppenheimera "Scena zbrodni" ("The Act of Killing", 2012). Dokument ten opowiada o płatnych zabójcach działających na zlecenie prawicowego reżimu generała Suharto i stał się sensacją wielu festiwali, w tym tegorocznego festiwalu w Berlinie, gdzie otrzymał dwa znaczące wyróżnienia – Nagrodę Jury Ekumenicznego oraz Nagrodę Publiczności. Werner Herzog, Errol Morris i Dušan Makavejev okrzyknęli tę produkcję sensacją i arcydziełem. W filmie wykorzystano niecodzienną strategię – jego bohaterowie odgrywają własne zbrodnie, wykorzystując różne konwencje gatunkowe: od kina czarnego, przez western, aż po musical. Joram ten Brink m.in. zdradza rozmaite szczegóły dotyczące realizacji filmu, mówi o jego recepcji, a także wspomina swoje wcześniejsze produkcje.
EN
Pitrus interviews Joram ten Brink – a film director and producer of experimental film documentaries and film essays – just after a private screening of "The Act of Killing" (2012), a film produced by him, and directed by Joshua Oppenheimer. The documentary tells the story of paid assassins who worked on behalf of the right wing regime of general Suharto. The film was considered sensational on many film festivals, including this year’s Berlin International Film Festival, where it obtained two major awards – the Prize of the Ecumenical Jury and the Panorama Audience Award. Werner Herzog, Errol Morris and Dušan Makavejev hailed the production to be a sensational masterpiece. The film is based on a very original strategy – the protagonists act out their own crimes using various film genres, from film noir, through western, to the musical. Joram ten Brink reveals among others various details related to the production of the film, he talks about the way it was received, and recalls his earlier productions.
15
Mama naga. Nagie ciało matki we współczesnych sztukach wizualnych
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
nr 83-84
267-276
PL
Artykuł Andrzeja Pitrusa jest poświęcony obecności marginalizowanego motywu – aktów matek artystów i artystek. Trop ten pojawia się w sztuce wizualnej nieczęsto, stanowiąc jedno z jej ostatnich tabu. Omówione w tekście prace mierzą się z nim na różne sposoby. Twórcy analizowanych dzieł eksplorują rożne sfery – dla jednych nagość ciała matki jest pretekstem do badania relacji między pokoleniami, dla innych pozwala zmierzyć się z kliszami popkultury, jeszcze inni wkraczają w sferę seksualności. Andrzej Pitrus sięga po przykłady z szeroko rozumianej sfery sztuk wizualnych: filmu, fotografii, video artu i instalacji.
EN
Andrzej Pitrus’ article is about the presence of the marginalised motif of acts of artists’ mothers. This theme is not common in visual art, as it is one of the remaining taboos. The works discussed in the article deal with this taboo in different ways. Creators of the works analysed explore various spheres – for some mother’s nakedness is a pretext for exploring intergenerational relations, for others it is a way of dealing with pop culture clichés, while some examine the sphere of sexuality. Andrzej Pitrus uses examples from a wide range of visual arts: films, photography, video art and video installations.
16
Oko w oko ze zwierzęciem. "I Do Not Know What It Is I Am Like" i międzykulturowe negocjacje Billa Violi.
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2012
|
nr 80
203-2013
PL
Artykuł przynosi analizę i interpretację pracy wideo zajmującej szczególne miejsce w dorobku amerykańskiego artysty. I Do Not Know What It Is I Am Like to najdłuższa realizacja „single channel” autorstwa Billa Violi, a jednocześnie jedna z najbardziej złożonych. Jej autor odwołuje się do cytatu z Rigwedy, który staje się dla niego punktem wyjścia rozważań o porządku świata, jego początku, a także o relacjach między ludźmi i zwierzętami oraz naturą jako taką. Viola, należąc do kultury Zachodu, nie odżegnuje się od niej i swojej tożsamości. Jednocześnie szuka odpowiedzi na nurtujące go pytania także w pismach Wschodu. Andrzej Pitrus przedstawia przewodnik po tym trudnym i niejednoznacznym dziele. Bill Viola jest erudytą sięgającym – w sposób eklektyczny, ale jednocześnie fascynujący – do odległych tradycji, które niejednokrotnie okazują się bliższe sobie nawzajem niż chcielibyśmy przypuszczać.
EN
In the article the author presents an analysis and an interpretation of a piece of video art that has a special place in the work of the artist. 'I Do Not Know What It Is I Am Like' is the longest 'single channel' work by Bill Viola, and at the same time one of the most complex ones. Viola refers to a quote from Rigveda, which becomes a starting point for further divagations on the order of the world, its beginning, and the relations between humans and animals and nature as such. Viola, being a person of the Western culture, does not reject it and he does not reject his own identity. At the same time he searches for answers to his questions in the writings of the East. Andrzej Pitrus presents a guide to this complex and ambiguous work. Bill Viola is an erudite reaching – in an eclectic and fascinating way – to ancient and distant traditions, which often turn out to be closer to each other than we would want to believe.
17
"Four Songs" Billa Violi - eksperymentalne pieśni wideo
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
nr 82
193-200
XX
The author focuses on the work of Bill Viola from the period of 1970s, when his work was experimental and clearly in the avant-garde, and the young artist was busy exploring various possibilities offered by media. The article deals with the 1976 tape Four Songs, which from the researcher’s point of view shows an overlap of performance art and exploration of the media, through manipulations of video material, and its transformation at the level of signal. The analysis of more video excerpts from the cycle of "Four Songs", leads Pitrus to conclude that Viola’s experiments dealing with technology and the character of the medium paradoxically have a deeper meaning. The work of Bill Viola not only brings a coherent vision of the video as a medium, but also contains a vision of the world. In this sense his experimental work from the 1970s constitute a preparation for his artistic expression in the following two decades, which express this vision in even greater depth.
18
Czy to śpiewa Orfeo, czy to drzewa tak szumią?
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2014
|
nr 87-88
232-239
PL
Artykuł jest poświęcony inscenizacji „Orfeusza i Eurydyki” Glucka dokonanej przez wybitnego reżysera włoskiego teatru Romea Castellucciego. Andrzej Pitrus dokonuje aspektowej analizy oraz interpretacji utworu, w którym w sposób niezwykle nowatorski i oryginalny wykorzystano medium wideo. Reżyser wprowadził na scenie przekaz na żywo realizowany poza sceną, a nawet budynkiem opery. Nie tylko osiągnął w ten sposób rozszerzenie przestrzeni teatralnej, ale wprowadził poruszający wątek egzystencjalny. Opowieść o mitycznych kochankach została zderzona z losami dwóch współczesnych Eurydyk – młodych kobiet cierpiących na „syndrom zamknięcia”.
EN
The article is devoted to the analysis of the staging of Gluck’s “Orpheus and Eurydice” made by the famous theatre director Romeo Castellucci. Andrzej Pitrus carries out a multifaceted analysis and interpretation of the play, in which in an extremely innovative and original way the medium of video is used. The director introduced a life transmission of scenes taking place away from the stage or even the building of the opera. Not only did he manage to widen the space of the theatre in this manner, but introduced a moving existential theme. The story of the mythical lovers was confronted with the fate of two contemporary Eurydici – young women suffering from the “locked in syndrome”.
19
Nieznane i znane formy
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2014
|
nr 87-88
293-296
PL
Recenzja książki “The Struggle For Form. Perspectives on Polish Avant-Garde Film 1916-1989” (red. Kamila Kuc, Michael O’Pray; 2014). Autor dokonuje prezentacji tomu, który przybliża anglojęzycznemu czytelnikowi problematykę związaną z polskim kinem awangardowym. W tomie wykorzystano teksty wcześniej publikowane, co autor recenzji uważa za największy jej mankament – nie udało się bowiem zaproponować spójnej wizji rodzimego kina eksperymentalnego. Wysoko ocenione zostały natomiast wybrane rozdziały, których autorzy są wybitnymi znawcami tematu.
EN
Book review of “The Struggle For Form. Perspectives on Polish Avant-Garde Film 1916-1989” (eds Kamila Kuc and Michael O’Pray, 2014). The author presents the volume, which familiarises the English speaking reader with the problematics of Polish avant-garde cinema. The book consists of previously published texts, which the reviewer considers its greatest fault – as it proved impossible to present a unitary vision of Polish experimental cinema. However selected chapters written by experts in the field, are highly praised.
20
Zamknięte przestrzenie Billa Violi
100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2012
|
nr 79
151-159
EN
The article is devoted to selected aspects of the work of Bill Viola. Pitrus focuses on immersive installations that the American artist created mainly in the 1980s. They had a very specific character, because they united the medium of video with interior design in a way that allowed viewers to immerse themselves in a kind of alternate reality. Bill Viola’s works are steeped in the traditions of both European art, as well as in the philosophy and aesthetics of the Far East. Therefore, their interpretation requires each time a different set of interpretative tools. On the other hand, this trend in Viola’s work is characterized by consistency and repetition of certain themes. This article is the first comprehensive review of the artist’s immersive installations that are both rarely presented and rarely discussed by critics.
first rewind previous Strona / 2 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.