Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Sztuka słuchania. „Teatr w ciemnościach” Wrocławskiego Teatru Współczesnego

100%

Janikowska A.

Audiosfera. Koncepcje – Badania – Praktyki

|

2016

|

nr 2(4)

25-34

PL

The article is an analysis of a non-visual theatre in the context of sensory perception. It explores and reflects on the altered reception of plays involving the limitation of the sense of sight. The paper considers auditory artistic expression and the issue of synesthetic artistic experience.

2

Teatralne kino Alaina Resnais

100%

Lubelski T.

Kwartalnik Filmowy

|

2014

|

nr 87-88

70-82

PL

Alain Resnais był teatromanem i nic dziwnego, że już w „Hiroszimie, mojej miłości” (1959) zwracała uwagę nienaturalna deklamacja aktorów, a w „Zeszłego roku w Marienbadzie” (1961) – cytaty teatralne. Jednak dopiero od połowy lat 80. poetyka spektaklu teatralnego wyszła w jego filmach na plan pierwszy. Z jednej strony były to adaptacje sztuk angielskiego dramaturga Alana Ayckbourna „Palić/Nie palić” (1993) i „Prywatne lęki w miejscach publicznych” (2006), z drugiej – czyste inscenizacje przedstawień scenicznych, pomijające nawet fazę scenariusza: „Mélo” (1986) Henry’ego Bernsteina oraz operetka André Barde’a i Maurice’a Yvaina „Tylko nie w usta” (2003). Uwieńczeniem tych poszukiwań są dwa ostatnie filmy reżysera – „Jeszcze nic nie widzieliście” (2012, wg Jeana Anouilha) oraz „Kochać, pić i śpiewać” (2013, wg Ayckbourna) – łączące powyższe cechy i dodające jeszcze temat nowy: przenikanie się teatru i życia na przykładzie biografii aktorów. Lubelski podejmuje próbę usystematyzowania form obecności teatru w kinie Alaina Resnais oraz refleksję nad ich związkiem z poetyką kina.

EN

Alain Resnais was an avid theatregoer and it is no wonder that in Hiroshima, mon amour (1959) actors’ unnatural declamation stood out, and in the “Last Year at Marienbad” (1961) – the theatrical quotes. However, it is only since the mid 1980s that the poetics of the theatre in his films came to the fore. On the one hand, these were the adaptations of the plays of the English playwright Alan Ayckbourn – “Smoking/No Smoking” (1993) and “Private Fears in Public Places” (2006), on the other – straightforward performances on stage, omitting even the phase of the scenario: “Mélo” (1986) by Henry Bernstein and André Barde and Maurice yvain’s operetta “Not on the Lips” (2003). The culmination of this artistic search are the director’s last two films – “You Ain’t Seen Nothin’ Yet!” (2012, based on a play by Jean Anouilh), and “Life of Riley” (“Aimer, boire et chanter”, 2013, based on a play by Ayckbourn) – that combine the above features and add new subject yet: the intermingling of theatre and life in the biography of the actors. Lubelski attempts to systematise the forms of presence of theatre in Resnais’ films and reflects on their relationship with the poetics of cinema.

3

Pierwszy sezon Teatru Narodowego w Toruniu Dyrekcja Franciszka Frączkowskiego (1920/21)

100%

Duda A.

Rocznik Toruński

|

2016

|

nr 43

73-106

PL

Artykuł dotyczy kulis powstania Teatru Narodowego w Toruniu oraz przebiegu sezonu teatralnego 1920/21, repertuaru i zespołu prowadzonego przez dyrektora Franciszka Frączkowskiego. Odwołując się do akt z Archiwum Państwowego w Toruniu, prasy polskiej i niemieckiej z początku XX wieku oraz teatrologicznej literatury przedmiotu, autor stara się weryfikować tezy Stanisława Kwaskowskiego i pokazać drogę do utworzenia polskiego teatru, znaczenie pierwszej polskiej sceny publicznej w historii Torunia w nowym świetle: w wymiarze pracy reżyserów i aktorów, a także jakości przedstawień przez nich tworzonych. Przyjęta perspektywa performatyczna pozwala spojrzeć nie tylko na przedstawienia teatralne, ale także różnego rodzaju performanse publiczne, za pomocą których torunianie mogli wyrazić swoje przekonania i emocje w jednym z najważniejszych w historii miasta momentów dziejowych.

EN

The article concerns the background of the creation of the National Thea-tre in Toruń, the theatrical season in the years 1920 –1921, the repertoire of the theatre and the team headed by Director Franciszek Frączkowski. Referring to the files of the State Archive in Torun, the Polish and German press from the beginning of the 20th century and the theatrological literature of the subject matter, the author attempts to verify the thesis by Stanisław Kwaskowski and show the process of the creation of the Polish theatre, the significance of the Polish public theatre in the history of Toruń in the new light: in terms of the directors’ and actors’ work, and the quality of performances created by them. The performative perspective allows us to look not only at theatrical perfor-mances, but also at various kinds of public performances through which in-habitants of Toruń could express their beliefs and emotions in one of the most important historical moments.

DE

In dem Artikel geht es um die Entstehung des Nationaltheaters in Thorn und um den Verlauf der Theatersaison 1920/21, um das Repertoire und das Ensemble, das von Franciszek Frączkowski als Intendanten geleitet wurde. Der Autor stützt sich auf Akten aus dem Staatsarchiv in Thorn, der polnischen und deutschen Presse vom Beginn des 20. Jahrhunderts und auf die theater-wissenschaftliche Literatur zum Thema. Dabei ist er bemüht, die Thesen von Stanisław Kwaskowski zu verifizieren und den Weg zur Eröffnung des pol-nischen Theaters sowie die Bedeutung der ersten öffentlichen polnischen Bühne in der Geschichte Thorns in neuem Licht darzustellen. Er befasst sich mit der Arbeit der Regisseure und Schauspieler ebenso wie mit der Qualität der von ihnen gestalteten Aufführungen. Aus dieser performativen Perspek-tive lassen sich nicht nur die Theateraufführungen betrachten, sondern auch öffentliche Aufführungen verschiedener Art, mit deren Hilfe die Thorner ihre Überzeugungen und Emotionen in einem der wichtigsten historischen Momen-te in der Geschichte der Stadt zum Ausdruck bringen konnten.

4

Salty, tańce, skoki i balety, czyli o tańcu w dawnych szkołach jezuickich

100%

Mieszek M. , Uniwersytet Łódzki I. F. P. , Małgorzata Mieszek – dr a. w. K. L. S. i. N. P. U. Ł. Z. s. t. p. s. w. X. X. w. , malmieszek@poczta.fm

|

tom 02

PL

Recenzja omawia książkę Anny Reglińskiej-Jemioł poświęconą problematyce tańca w dawnych teatrach jezuickich. Omówiona została kompozycja pracy oraz zagadnienia zawarte w kolejnych rozdziałach książki. W recenzji podkreślono wieloaspektowe potraktowanie przez Reglińską-Jemioł tematu wyrażonego w tytule rozprawy: połączenie zagadnień tańca oraz kultury muzycznej z wypowiedziami teoretycznymi i praktyką sceniczną (zarówno polską jak i obcą – głównie włoską i francuską). Zwrócono uwagę na wielość przykładów ilustrujących zmiany w poglądach na temat tańca oraz na niezwykle cenną próbę klasyfikacji wstawek tanecznych na podstawie informacji zawartych w sumariuszach. Wskazano też nieliczne niedociągnięcia książki. Doceniono również próbę uporządkowania materiału źródłowego w obszernym aneksie. Książka Anny Reglińskiej-Jemioł jest nowatorskim spojrzeniem, które wypełnia lukę i wzbogaca wiedzę na temat dawnego teatru szkolnego.

EN

The review discusses the book by Anna Reglińska-Jemioł, devoted to issues of dan- ce in the old Jesuit theates. It outlines the composition of the work and issues addres- sed in individual chapters of the book. The review highlighted Reglińska-Jemioł’s multi-faceted treatment of the titular subject: combining the issue of dance and mu- sic culture with theoretical statements and stage practice (both Polish and foreign – mainly Italian and French). Attention was drawn to the multiplicity of examples il- lustrating the changes in views on dance and the valuable attempt to classify dance segments based on the information contained in summaries. Also pointed out were several shortcomings of the book. The reviewer appreciated the attempt to organize the source material in an extensive appendix. The book by Anna Reglińska-Jemioł is an innovative look that fills the gap and provides new knowledge about the old school theater.

5

Kino i teatr – kulturowa kolizja mediów (1895-1914)

100%

Hendrykowski M.

Kwartalnik Filmowy

|

2014

|

nr 87-88

6-31

PL

Autor skupia się na metodologicznych problemach badania zależności między teatrem i filmem na przełomie XIX i XX w. Tezą wyjściową jest twierdzenie, że w przypadku związków teatru i filmu w najwcześniejszym okresie rozwoju kinematografii mamy do czynienia nie z prostym stykiem dwu zbliżonych do siebie dziedzin, lecz z intrygującym i bardzo złożonym zjawiskiem kulturowym. Związki między teatrem a filmem na ogół były w przeszłości traktowane jako coś oczywistego, dając z jednej strony sposobność do wywyższania teatralnego Olimpu ponad pogardzaną plebejską rozrywkę, jaką stanowiły ruchome obrazy (nieprzypadkowo zwane pogardliwie flickers, czyli „migotkami”). Z drugiej strony długo pokutowało przekonanie wywyższające kino jako dziedzinę twórczości, która stała się sobą dopiero wówczas, gdy rzekomo zerwała więzy teatralnego uwikłania. Autor dowodzi, że teatralno-filmowym powinowactwom z przełomu XIX i XX w. daleko do jednoznacznej oczywistości. Wprost przeciwnie, okazują się one bardzo złożone. Aby je rozpoznać, należy uwzględnić kilka perspektyw badawczych: filmoznawczą, teatrologiczną, medioznawczą, kulturoznawczą oraz komparatystyczną. Kino „spotykało” się w tamtym czasie nie tylko z teatrem, lecz również z innymi dziedzinami kultury: literaturą, malarstwem czy muzyką. Jednak żadne z tych spotkań nie było tak dramatyczne, pełne napięcia i zarazem owocne dla przyszłości ruchomych obrazów, jak właśnie wczesna ewolucja ich relacji ze światem teatru.

EN

The author focuses on the methodological problems of studying the relationship between theatre and film in the late 19 th and early 20 th century. His starting point is the claim that in the case of relations between theatre and film in the earliest stages of the development of the cinema, we are not dealing with a simple junction between domains similar to each other, but an intriguing and very complex cultural phenomenon. Relationships between theatre and film in general have in the past been treated as a matter of course, on the one hand giving one the opportunity to exalt the theatrical Olympus as opposed to the plebeian and despised entertainment of moving pictures (they were not contemptuously called flickers by mistake). On the other hand, a belief lingered exalting the cinema as a field of creativity, which only became itself when it allegedly broke all the bonds with the theatre. The author argues that the affinities between theatre and film of the late 19 th and early 20 th century are not obvious. On the contrary, they prove to be very complex. In order to recognise them, one needs to consider several research perspectives: film studies, theatre studies, media studies, cultural studies and the comparative perspective. The cinema of the time, touched on not only theatre, but other forms of culture such as literature, painting or music. However, none of these relationships was as dramatic, tense and fruitful for future moving images, as the early evolution of the relationship with the world of theatre.

6

Pod urokiem piosenki – o twórczości Juliana Tuwima dla kabaretów, teatrów i filmu

88%

Ignaczak L. , Uniwersytet Łódzki I. F. P. , Lidia Ignaczak – dr s. w. w. K. O. i. L. S. W. F. U. P. b. i. , liignacz@konto.pl

|

tom 03

EN

The article is an extension of my previous research on Tuwim’s cabaret and theatre songs, which resulted in the article “Tuwim’s affair with the song”. It is an attempt to answer the question: how the achievement of Tuwim as a bibliophile influenced the output of Tuwim as a writer in the field of cabaret, theatre, and film songs (with special emphasis on poets cooperation with artists performing his songs).

PL

Artykuł jest rozwinięciem wcześniejszych badań poświęconych Tuwimowskim piosenkom kabaretowym i teatralnym, których efektem był artykuł Tuwimowski romans z piosenką. Jest to próba odpowiedzi na pytanie: w jaki sposób dokonania Tuwima – bibliofila wpłynęły na twórczość Tuwima – autora tekstów w dziedzinie piosenki kabaretowej, teatralnej i filmowej (ze szczególnym uwzględnieniem współpracy poety ze scenicznymi wykonawcami jego piosenek)

7

Firmitas i utilitas przez zmienność. Rozważania w kontekście ewolucji perspektyw rozwoju obiektu teatralnego

75%

Staszewska-Furmanek A.

|

2009

|

tom R. 106, z. 1-A

507-511

PL

Przydatność użytkowości budynku teatralnego dla większości twórców współczesnych tożsama jest z możliwościami zmienności przestrzeni. Krótka analiza ewolucji teatralnej ujawnia jednak sprzeczności między obiektem stałym i zmiennością, co skłania do zastanowienia się nad perspektywami rozwoju przestrzeni zmiennej w stałym obiekcie teatralnym.

EN

Creation in the theatre requires changeability of the theatrical space because it should always be in service of various dramas but at the same time the theatre building should be solid. Summing up the short study of evolution of the theatrical space there are some reflexions and several demands towards future of theatre as architectural object: where are the limits of changeability and firmitas, utiiitas of the theatre building?

8

Kilka cierpkich uwag o teatrze w edukacji wczesnoszkolnej, ale i poszukiwanie rozwiązań rzeczywistej aktywności nacechowanej twórczo

75%

Krasoń K.

Problemy Wczesnej Edukacji

|

2013

|

tom 9

|

nr 1(20)

17-26

EN

The article indicates the actual state of education through theatre in Polish schools, hinting at unsettling occurrences and erroneous conduct by the teacher. It also undertakes an initial attempt to capture the model of a theatre based on kinetic activities, inspired by children’s situations and the problems which occur in their lives.

9

Dydaktyczne aspekty teatroterapii

75%

Badora A.

Roczniki Pedagogiczne

|

2015

|

tom 7(43)

|

nr 2

127-142

PL

Celem artykułu jest przedstawienie procesu teatroterapeutycznego, jako oddziaływania, w którym istotną funkcję pełni dostrzeżenie i respektowanie pewnych aspektów dydaktycznych w nim występujących. Opracowanie zostało podzielone na cztery części. Pierwsza zawiera wyjaśnienie terminu „teatroterapia”, druga opisuje jej cele i funkcje, trzecia stanowi analizę zależności między zasadami dydaktycznymi a procesem teatroterapeutycznym, w czwartej odnaleźć można ćwiczenia praktyczne z zakresu działalności teatralnej. Dla wyjaśnienia pojęcia teatroterapii zastosowano definicję D. Krzywonia i M. Pietruszki-Budzyńskiej. Sformułowano następujące główne cele teatroterapii: umożliwienie jej uczestnikom wzrastania i dojrzewania; umożliwienie uczestnikom pogłębiania samowiedzy oraz dostarczanie im bodźców, które są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie, a których brakuje im w realnym życiu; kształtowanie osobowości oraz dostarczanie społecznościom kulturalnym dojrzałych członków − cel tożsamy z celem edukacji. Określono także funkcje teatroterapii: kompensującą, terapeutyczną i kształcąco-wychowawczą. Wykazano sposoby realizacji zasad: poglądowości; trwałości wiedzy; przystępności nauczania; systematyczności; świadomego i aktywnego uczestnictwa w procesie nauczania; indywidualizacji i zespołowości; łączenia teorii z praktyką w procesie teatroterapeutycznym. Przedstawiono propozycje ćwiczeń: podnoszące świadomość własnego ciała oraz rozwijające świadomość przestrzeni; umożliwiające nawiązanie relacji zaufania między uczestnikami oraz rozwijające umiejętność pracy w zespole; rozwijające: umiejętność interpretacji i prezentacji tekstu, budowania relacji i sytuacji scenicznej, kreowania roli.

EN

The aim of this article is to present a process of therapy through theater , as the impact in which seeing and respecting certain aspects of teaching plays a vital role. The study was divided into four parts. Part one provides an explanation of the term therapy through theatre, part two describes its objectives and functions, part three is an analysis of the relationship between the principles of teaching, and the therapy through theater, in the fourth part you can find practical exercises in the field of a drama activity. To clarify the definition of the concept of dramatherapy there was used a definition of D. Krzywoń and M. Pietruszka-Budzynski. There were formulated the following main objectives of therapy through theatre: Enabling the participants to grow and get maturation; Allowing the participants to deepen self-knowledge, and providing them with incentives that are necessary for the proper functioning in society, and which they lack in real life; Shaping the personality and providing mature members to cultural communities − the same as the goal of education. Functions of therapy through theatre have also been defined: compensating, therapeutic and educational. It has been shown how to implement rules: demonstrativeness; sustainability of knowledge; accessibility of teaching; regularity; conscious and active participation in the learning process; individualization and teamwork; combining theory with practice, in this process. Proposals of exercises: Raising awareness of your own body and developing spatial awareness; Allowing the establishment of trust between the participants and developing the ability to work in a team; Developing: the ability to interpret and present a text, building relationships and situations on stage, creating a role.

10

Scenography studies – on the margin of art history and theater studies

75%

Łarionow D.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2014

|

tom XVI (XXV)

115-126

EN

Scenography as a domain of artistic activity has always been a liminal art, placed between the visual arts and theater, with the latter being treated as a chiefly literary domain. The history of scenography to date has recorded two moments when it rose to prominence, becoming the “queen” of the spectacle: the Renaissance and modern times. The article will briefly discuss its history, to show the main reasons for the exclusion of scenography from the domain of academic research. The author will survey some recent publications on set design written by practitioners and academics.

PL

Scenografia jako sfera działań artystycznych była i jest sztuką pogranicza. Sytuowano ją zawsze pomiędzy sztukami plastycznymi, a teatrem, traktowanym jako obszar głównie zajmowany przez literaturę. W dotychczasowej historii scenografii widoczne są dwa momenty, kiedy za-władnęła ona widowiskiem, stając się „królową” przedstawienia: renesans i czasy współczes-ne. Artykuł poprzez skrótowe omówienie jej dziejów chce wykazać głównie przyczyny margi-nalizacji czy wręcz wyrzucenia scenografii ze sfery badań naukowych. Autorka odwołuje się do publikacji autorstwa zarówno praktyków, jak i naukowców, jakie ukazały się w ostatnim czasie na temat scenografii.

11

Szklane schody w Toronto

75%

Kozłowski M.

|

2010

|

tom nr 7-8 [143]

6-9

12

Historie równoległe, zbieżne, przeciwstawne. Teatr dramatyczny w filmie jako alternatywa i dopełnienie fabuły

75%

Dobrowolski P.

Kwartalnik Filmowy

|

2014

|

nr 87-88

32-43

PL

Równoległe, zbieżne i przeciwstawne widzenie opowieści filmowej i teatralnej, która stanowi jej cześć, to trzy wersje – zawsze dialogicznej – intertekstualności typu „teatr w filmie”. Często samo wspomnienie tytułu, cytat czy fragment sceny wprowadzają ważny ładunek znaczeniowy, który przez dyfuzję sensów modyfikuje i uzupełnia treść pierwszoplanowej akcji w świecie przedstawionym na ekranie. Spektakl teatralny, włączany w film jako „wyrażenie cudzysłowowe”, uruchamia – zależnie od kompetencji odbiorcy – całość swoich znaczeń. Osadzone w konkretnych kontekstach fabuły filmowe, w których pojawiają się inscenizacje Szekspira, Goethego czy Wyspiańskiego, dowodzą aktualności klasycznych tekstów kultury, wariantywnie konfrontując ich wymowę z rzeczywistością polityczną i społeczną. Obserwacja ta okazuje się szczególnie interesująca w połączeniu z historycznymi realiami opresyjnej władzy i cenzury PRL, w których powstała większość filmów stanowiących materiał źródłowy tego tekstu.

EN

Parallel, convergent and opposing vision of the story in theatre and the story in film, which forms its part, are the three, always dialogical versions, of intertextuality of the kind “theatre in film”. Often, the mere mention of the title, a quote or excerpt introduce an important semantic load, which through the diffusion of the senses modifies and complements the meaning of the main action on the screen. A theatrical spectacle, that is included in the film as a “quoted expression”, brings about – depending on the competences of the viewer – a full set of its meaning. Embedded in specific contexts, movie plots in which there are productions of Shakespeare, Goethe or Wyspiański, show how current are the classic texts in our culture, and their message is confronted with the political and social reality. This observation is particularly interesting in conjunction with the historical realities of oppressive power and censorship of the communist period during which most of the films constituting the source material of this text was made.

13

Polskie przekłady dramatu słowackiego w latach 1990—2005

63%

Spyrka L.

Przekłady Literatur Słowiańskich

|

2009

|

tom 1

|

nr 1

183-195

SK

Prehľad prekladov slovenskej drámy v Poľsku v rokoch 990—2005 berie do úvahy dve oblasti obehu dramatického textu: jednak divadelnú, a jednak literárnu oblasť ako dva priestory priameho styku príjemcu s textom preloženého dramatického diela. V uvedenom obdobi preklady slovenskej drámy boli iba zriedkavo inscenované poľskými divadlami, pričom prevládajú v tomto počte inscenácie rozhlasových hier. Príčinou je nedostatok prekladov slovenskej drámy do poľštiny. Preklady, ktoré vznikli pred rokom 1989, neboli uverejnené v tlači, zmizli v prekladateľských archívoch a dnes nie sú pristupné režisérom. Od začiatku 90. rokov tlačou vyšli preklady len štyroch slovenských hier, ktoré takisto neboli inscenované profesionálnymi divadlami. Preto priama prítomnosť slovenskej dramatickej tvorby v Poľsku je skoro nulová, pričom iba v malej miere je to spôsobené prekladateľovým výberom diela na prevod alebo kvalitou prekladu — výsledkom prekladateľových rozhodnutí počas procesu translácie. Dôležitou príčinou, no aj následkom neprítomnosti slovenských hier na poľských javiskach je skutočnosť, že poľský príjemca o slovenskej dráme a divadle vie len veľmi málo.

EN

The review of polish translation of slovak drama between 1990—2005 regards two areas of dramatic text’s circulation. They are: scenic area and literatury area, which are also two spaces for direct contact between recipient and a text of a drama’s translation. During an indicated time slovak drama were staged by polish theatres seldom, stagings of radio-plays were dominated. The reason is in insufficiency of slovak drama’s translations in polish. Translations from before 1989 weren’t published, they loos at translators’s archives and now stage managers haven’t approach to them. From the beginning of 90. years only four translations of slovak drama were published. They also weren’t staged by polish profesional theatres. The direct presence of slovak drama in Poland is almost zero. This situation is only slightly owing by translators’s decision about a text to translating. It’s also slightly owing by a quality of translations like a final effect of a translators’s choices during his work. The minimal knowlegde of polish recipient anout slovak drama and theatre is also very important agent.

14

Metody komunikacji z widzem teatralnym w teatrze publicznym w Opolu w latach 1945-1974

63%

Michalak H.

In Gremium. Studia nad Historią, Kulturą i Polityką

|

2017

|

tom 11

121-144

PL

Artykuł stanowi próbę ujęcia metod promocyjnych teatru publicznego w Opolu w latach 1945-1975. Trzy powojenne dekady zamykają w sobie okres działalności instytucji funkcjonującej kolejno jako: Teatr Miejski im. Juliusza Słowackiego, Scena Opolska Teatrów Śląsko-Dąbrowskich oraz Państwowy Teatr Ziemi Opolskiej. Od 1975 roku teatr otrzymał nową siedzibę i nazwany został Teatrem im. Jana Kochanowskiego. W artykule podniesiona została tematyka działań informacyjnych i promocyjnych, nawiązywania i utrzymywania kontaktu z widzami w mieście i regionie, strategii reklamowych oraz działań okołoteatralnych. Ukazane zostały zasadnicze pomysły na komunikację z widzami, które wprowadzono w życie w latach 40., wskazano również kontynuacje tych koncepcji i ich rozwój w kolejnych dekadach. Zarysowano koncepcje kontaktu bezpośredniego oraz zapośredniczonego przez prasę, podkreślono istotność objazdów teatralnych (tzw. pracy w terenie) i strategii konstruowania repertuaru. Mocno zaznaczono wpływ polityki (w tym szczególnie gospodarki centralnie sterowanej) na działalność artystyczną instytucji, dobór tytułów premierowych i liczbowe rozliczenie teatru. Prowincjonalny teatr w Opolu, z racji umiejscowienia na Ziemiach Odzyskanych, może być egzemplaryczny dla rozważań o przestrzeni wspólnej dla sztuki, widzów i władzy w powojennej Polsce. Metody, jakimi placówka starała się wywiązać z narzuconych przez władzę obowiązków i jednocześnie utrzymać przy sobie widza, stanowią zasadniczą treść tekstu. Zarysowanie ewolucji pomysłów na promocję i PR teatru w powojennej Polsce stanowi próbę odczytania komunikatów formułowanych przez instytucję artystyczną do jej widzów i ich denotację.

EN

The article explores the promotional methods of the public theatre in Opole within the period of 1945-1975. In the three decades following WWII, the institution operated as: Teatr Miejski im. Juliusza Słowackiego, Scena Opolska Teatrów Śląsko-Dąbrowskich and Państwowy Teatr Ziemi Opolskiej respectively. In 1975 the theatre is granted the new headquarters and is named Teatr im. Jana Kochanowskiego. The article examines themes of the informational and promotional activities carried out by the theatre, initiating and maintaining a relationship with its audiences both within the city and the wider region, advertising strategies and related activities. Further, the article presents the fundamental concepts regarding communication with the audiences introduced in the 1940s and the development of those concepts in the following decades. It outlines ideas and strategies employed in direct communication with the audience, media focused communications and emphasises the significance of the traveling theatre events. Finally, it discusses strategies employed in constructing the repertoire. The influence of the government pressures within the arts (and particularly of the centrally planned economy system prevalent at the time) on the repertoire selection and funding is a particular focus. A provincial theatre located in Opole, with its location within the region of the country known as the Reclaimed Territories, provides an interesting example for a discussion and reflection about the place of the arts within the community, its audiences and its central management in post-war Poland. The methods employed in order to both balance the pressures imposed on the institution by the establishment and the efforts to attract and maintain the relationship with the viewer are the primary focus of the article. This outline of the evolution of the promotional and PR strategies implemented by the theatre throughout the post-war years becomes a reflection on the messages communicated by the arts institutions to the audience and an attempt to analyse and decode those communications.

15

Elements of the court masque in The Magus by John Fowles

63%

Boryszewski W.

Prace Literaturoznawcze

|

2015

|

nr 3

67-83

PL

Artykuł analizuje powieść Mag Johna Fowlesa jako uwspółcześnioną wersję maski dworskiej. Część wstępna zawiera opis najważniejszych cech tego gatunku. W części głównej autor analizuje elementy maski w powieści w dwóch jej formach, to znaczy maski teatralnej i maski literackiej. Cechy maski jako gatunku teatralnego analizowane są z punktu widzenia głównego bohatera, natomiast cechy maski literackiej z perspektywy czytelnika. Celem artykułu jest także określenie, w jaki sposób elementy maski wpływają na interpretację powieści.

16

Raport z badań "Europejska Noc Muzeów 2014"

63%

Linek A.

Uniwersyteckie Czasopismo Socjologiczne

|

2014

|

nr 9

111-116

PL

W dniach 17-18 maja 2014 roku zespół Pracowni Polskiego Pomiaru Postaw i Wartości pod kierunkiem ks. prof. S.H. Zaręby przeprowadził badanie uczestników Europejskiej Nocy Muzeów 2014 w Warszawie. Badanie przeprowadzono na losowo dobranej próbie (N=1272) osób z populacji, zróżnicowanych pod względem zmiennych społeczno-demograficznych. Ankieterzy zostali oddelegowani do 20 ośrodków kultury, w których zapraszali do udziału w ankiecie losowo dobranych zwiedzających. W badaniu uwzględniono wiele aspektów uczestnictwa w kulturze. Głównym zagadnieniem był udział w tym wyjątkowym wydarzeniu kulturalnym - zbierano opinie uczestników w zakresie: ich własnego doświadczenia, motywacji, oczekiwań i ocen. Innym ważnym problemem ogólnie rozumiane uczestnictwo badanych w kulturze: zainteresowanie kulturą, odwiedzanie miejsc związanych z kulturą (jak teatr, galeria, kino, opera, itp.), wiedza o kulturze oraz subiektywne spojrzenie respondentów na ich własne zaangażowanie w życie kulturalne.

17

Uwspółcześnianie tradycji. Przykład Rewizora Jana Klaty

63%

Bialik K.

Prace Literaturoznawcze

|

2013

|

nr 1

297-308

EN

The article is devoted to the spectacle Comptroller by the drama of Nicholas Gogol. Stage premiere took place in The Jerzy Szaniawski Theatre in Wałbrzych in 2003, and then was realized in the Theater Television in 2005. The author describes the spectacle and are analyzes them. Indicates the ways of the Director, how to show the classic drama on the contemporary scene. Evaluates the function of the modern costume, what Director applied in production and describes the dialog with the tradition of theatre and the tradition of television.

18

Teatr codzienności w kontekście działań animacyjnych

63%

Kluzowicz J.

Dyskursy Młodych Andragogów / Adult Education Discourses

|

2017

|

tom 18

261-273

PL

W niniejszym artykule autorka wyjaśnia, czym charakteryzuje się teatr codzienności, próbując zanalizować mechanizmy jego powstawania i oddziaływania w kontekście animacji kultury. Rozważania na temat teatru codzienności osadza w teorii animacji kultury w nurcie antropologicznym, który opiera się na całościowym widzeniu animowanej jednostki w uniwersum jej codziennych, ludzkich spraw, poprzez przyjęcie postawy charakteryzującej się orientacją partycypacyjną, nastawioną na partnerskie, podmiotowe relacje. Zarówno w tak rozumianej animacji, jak w pracy reżysera teatru codzienności niezbędne jest podejście antropologiczne, związane przede wszystkim z antropologią codzienności, która w szczególności uwrażliwia na niezwykłość codzienności. Autorka stara się wskazać na animacyjny potencjał teatru codzienności w zakresie narzędzi pracy z uczestnikami i możliwość wdrożenia tych narzędzi w działania animacyjne. Na dowód słuszności swej tezy przytacza działanie animacyjne, które wraz ze studentami zrealizowała za pomocą metod wypracowanych przez teatr codzienności.

EN

In this article the author explains what characterizes the theatre of everyday life, trying to analyze the mechanisms of its formation and impact in the context of cultural animation. Deliberations about the theatre of everyday life are set in the theory of cultural animation of the anthropological context, which is based on a holistic vision of the animated individual in the universe of everyday human matters by adopting the attitude characterized by participatory orientation towards partnership relations and subjective interactions. Both, in the animation understood like that, and in the work of the director of the theatre of everyday life, the anthropological approach is necessary that is primarily associated with the anthropology of everyday life which in particular becomes sensitized to the uniqueness of everyday life. The author tries to draw attention to the potential of the theatre of everyday life related to animation in terms of work tools with the participants and the possibility to implement these tools in the animation activities. To admit that the author is right in her thesis, the animation activity is mentioned, which has been realized with students using methods developed by the theatre of everyday life.

19

Wielopole, wielopole Tadeusza Kantora. Między medium pamięci a medium fotografii

63%

Górska I.

Zagadnienia Rodzajów Literackich

|

2014

|

tom 57/113 z. 1

135-149

PL

Celem artykułu jest pokazanie, że Tadeusz Kantor, podejmując w spektaklu Wielopole, Wielopole próby zrekonstruowania utrwalonych w pamięci obrazów rodzinnego domu i miasteczka, stawia w istocie niezwykle uniwersalny, niezależny od kultury i szerokości geograficznej problem niemożliwego powrotu do przeszłości. Odwołując się do medium pamięci i medium fotografii, artysta z uporem odtwarza obrazy tego, co minione, choć jednocześnie wyraża świadomość, że utraconego dzieciństwa nie można powtórzyć. Klisze pamięci poddawane w spektaklu nieustannym korekcjom i korektom zyskują fizykalny wymiar, stają się niemal dosłownie rozumianą przestrzenią działań artysty. Wywoływane z nich obrazy stanowią uobecnienie fotograficznego widzenia twórcy.

EN

This paper aims to show that, by attempting in his play Wielopole, Wielopole to reconstruct images of his family home and home town recorded in his memory, Tadeusz Kantor in fact poses an extraordinarily universal problem that is independent of culture and latitude: that of the impossibility of revisiting the past. By referring to the medium of memory and the medium of photography, Kantor perseveres in reconstructing images of the past, but at the same time expresses an awareness of the fact that a lost childhood cannot be repeated. The snapshots of memories, continually adjusted and corrected in the spectacle, acquire a physical dimension and become a space for the author’s endeavours that can be construed almost literally. The images retrieved from them create a presence of the author’s photographic vision.

20

Reakcja formy 1. : Krótki wykład o architekturze

63%

Monestiroli A.

|

2010

|

tom R. 107, z. 7-A/1

208-217

PL

Niniejszy krótki esej przeznaczony jest dla studentów architektury oraz dla wszystkich zadających sobie pytanie, co jest celem tworzenia architektury i jakiego rodzaju specjalistyczna wiedza potrzebna jest do jej budowania.

EN

This short essay is aimed at architecture students and all those who ask themselves what is the purpose for which architecture is built and what are the forms of expertise necessary to build it.