Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Sprawozdanie z uroczystości nadania godności doktora honoris causa w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie panu profesorowi Wasylowi Grygorowiczowi Kremieniowi

100%

Czarnecka I.

Przegląd Historyczno-Oświatowy

|

2023

|

tom LXVI

|

nr 1-2

110-116

EN

Aim: The aim of this paper is to present the figure and profile of Prof. Vasyl Grigorovich Kremen, President of the National Academy of Pedagogical Sciences of Ukraine, who was awarded an honorary doctorate from the Maria Grzegorzewska University. Methods: While working on the text, the methods appropriate for the history of child-rearing and social science were applied. Results: The result thereof is the presentation of Prof. Kremen’s achievements, which became the basis for awarding him the highest academic distinction. Conclusions: Scientific achievements and initiatives undertaken by Prof. Wasyl Grygorowicz Kremień testify to his enormous influence on the development of Ukrainian science.

2

Polski Związek Głuchych w okresie stanu wojennego

100%

Czarnecka I.

Forum Pedagogiczne

|

2021

|

tom 11

|

nr 2

239-255

EN

Polish Assocation of the Deaf orginates from associations working on Polish lands, and after 1918 in Poland, in order to support deaf people. Seven years after restoring independence Polish Assocation of the Deaf (Polski Związek Towarzystw Głuchoniemych, PZTG) was set up, to integrate all associations working on Polish territory. The association represented all organizations working to support people with hearing disabilities. The association board took actions, that intended, among other things, to improve living conditions of deaf people. In 1946, in Łódź, National Meeting of Delgates of Association of the Deaf (Ogólnopolski Zjazd Delegatów Stowarzyszeń Głuchoniemych) was organized. There decision was made to create Association of the Deaf and Their Friends. The name of the association has been in use since 1955. In this article Materiały Sprawozdawcze Polskiego Związku Głuchych prepared on VIII Meeting of Delegates and articles about its activity during the martial law period which appeared in “Świat Głuchych” were analysed. The final conclusions presented the most important achievements of the Association in this difficult period for the whole country and also indicated areas where it still should introduce some changes to increase the effectiveness of his actions.

PL

Polski Związek Głuchych wywodzi się ze stowarzyszeń działających wcześniej na rzecz osób głuchych na ziemiach polskich, a po roku 1918 – w Polsce. Siedem lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości powołano Polski Związek Towarzystw Głuchoniemych (dalej: PZTG), którego zadaniem było zintegrowanie wszystkich towarzystw działających na terenie państwa. Związek reprezentował wszystkie organizacje działające na rzecz osób z wadą słuchu. Zarząd Związku podejmował działania, które miały m.in. wpłynąć na poprawę warunków życia ludzi głuchych. W 1946 roku w Łodzi zorganizowano Ogólnopolski Zjazd Delegatów Stowarzyszeń Głuchoniemych. Podjęto wówczas decyzję o utworzeniu Polskiego Związku Głuchoniemych i ich Przyjaciół. W roku 1955 zaczęto używać nazwy, która obowiązuje współcześnie. W artykule przeanalizowano Materiały sprawozdawcze Polskiego Związku Głuchych, przygotowane na VIII Zjazd Delegatów oraz artykuły dotyczące jego działalności w okresie stanu wojennego, które ukazały się na łamach organu prasowego Związku – „Świata Głuchych”. We wnioskach końcowych przedstawiono najważniejsze osiągnięcia Związku w tym trudnym dla całego kraju okresie, a także wskazano obszary, w których nadal należało wprowadzić pewne zmiany mające na celu zwiększenie skuteczności podejmowanych przez niego działań.

3

Opinie na temat przygotowania nauczycieli historii prezentowane na łamach "Wiadomości Historyczno-Dydaktycznych" (1933-1939)

100%

Czarnecka I.

Studia z Teorii Wychowania

|

2022

|

tom XIII(1(38))

141-150

PL

Na łamach wydawanego w latach 1933-1939 czasopisma "Wiadomości Historyczno-Dydaktyczne" publikowane były opinie historyków dotyczące przygotowania do pracy nauczycieli historii. To od tego przygotowania zależał bowiem poziom realizacji nowych programów nauczania tego przedmiotu. Autorzy artykułów dostrzegali wady ówczesnego kształcenia nauczycieli historii. Wskazywali na błędne rozwiązania, postulowali różne zmiany, które ich zdaniem miały pomóc i umożliwić należyte wykształcenie kadr dla szkolnictwa powszechnego, jak i średniego. Jednocześnie sami opracowywali propozycje tych zmian i prezentowali je na łamach pisma.

4

Program nauczania historii liceów ogólnokształcących po reformie 1932 roku na łamach „Wiadomości Historyczno-Dydaktycznych” (1933-1939)

100%

Czarnecka I.

Studia z Teorii Wychowania

|

2021

|

tom XII(4 (37))

183-197

PL

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości należało przede wszystkim doprowadzić do zjednoczenia szkolnictwa wszystkich ziem polskich pod jednym zarządem, a także przygotować projekty ustaw szkolnych, które obowiązywałyby na terenie całego kraju. Najważniejsze było ujednolicenie systemu, jego organizacji, języka wykładowego itp. na terenie całego kraju. Zgodnie z Ustawą o ustroju szkolnictwa z 11 marca 1932 roku ustrój szkolny miał opierać się na 7-letniej szkole powszechnej III stopnia. Zakładano, że szkoły będą przygotowywały zdolne dzieci i młodzież do przechodzenia ze szkoły jednego typu do szkoły drugiego typu, a także będą przygotowywały dzieci i młodzież do przechodzenia ze szkół niższego stopnia do szkół wyższego stopnia. Jednym z czasopism wydawanych w latach 1933-1939 były w przez Polskie Towarzystwo Historyczne dla spraw nauczania historii „Wiadomości Historyczno-Dydaktyczne”. Redaktorem naczelnym czasopisma był Kazimierz Tyszkowski, pod roku 1937 funkcję tę pełnił wraz z Antonim Knotem. Czasopismo podlegało utworzonej w 1932 roku Komisji Dydaktycznej PTH. Na łamach „Wiadomości Historyczno-Dydaktycznych” ukazywały się artykuły dotyczące nauki historii w szkole średniej, przede wszystkim wprowadzenia nowych programów. Uwzględniając potrzebę zorganizowania szkolnictwa po ponad stuletnim uzależnieniu od władz zaborczych nie dziwi fakt, że rozwój ten następował w szybkim tempie, nie zawsze proponowane i wprowadzane rozwiązania cieszyły się poparciem całego społeczeństwa, czy samych nauczycieli i ekspertów, co można zauważyć analizując treść poszczególnych artykułów.

5

Kształcenie nauczycieli szkół specjalnych w wybranych krajach europejskich w okresie dwudziestolecia międzywojennego

100%

Czarnecka I.

Przegląd Historyczno-Oświatowy

|

2023

|

tom LXVI

|

nr 3-4

24-34

EN

Aim: The aim of this text is to present the methods of educating special school teachers in selected European countries in the interwar period. Methods: While working on the text, the methods appropriate for the history of child-rearing and social science were applied. Results: The result is an indication of similarities and differences in the way of educating special school teachers in selected European countries. Conclusions: In most European countries, in the interwar period, special school teachers were trained to work on courses for professionally active teachers, only in a few countries, including Poland, separate institutes operated.

6

Organizacja kształcenia specjalnego w Polsce w okresie międzywojennym. Plany, osiągnięcia, braki w systemie edukacji specjalnej

100%

Czarnecka I.

Człowiek - Niepełnosprawność - Społeczeństwo

|

2022

|

tom 58(4)

85-96

PL

W artykule przybliżono kształcenie specjalne w międzywojennej Polsce. Po odzyskaniu niepodległości w listopadzie 1918 r. władze polskie stanęły przed koniecznością odbudowy państwa, poszczególnych sfer życia społecznego, a także szkolnictwa, które dotąd przez ponad 100 lat znajdowało się pod zwierzchnictwem władz zaborczych. Odbudować należało również szkolnictwo specjalne, którego początki na ziemiach polskich sięgają pierwszych lat XIX wieku. Prace z tego zakresu w okresie międzywojennym podejmowały przede wszystkim osoby zajmujące się wychowaniem i kształceniem dzieci anormalnych, jak wówczas nazywano dzieci z niepełnosprawnościami. To ich zaangażowanie, dostrzeganie sensu w pracy na rzecz tej grupy dzieci przyczyniło się do wznowienia działalności placówek założonych w czasie zaborów, a także tworzenia nowych. To oni opracowywali metody pracy, przygotowywali pomoce naukowe, prowadzili akcje propagandowe, edukowali społeczeństwo. Bardzo duże znaczenie dla rozwoju szkolnictwa specjalnego, nie tylko w omawianym okresie, miało założenie z inicjatywy Marii Grzegorzewskiej Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej – placówki przygotowującej kadry pedagogiczne dla szkół specjalnych, jednej z nielicznych działających w owym czasie w Europie. Pomimo licznych trudności w latach 1918–1939 udało się opracować podstawy, na których oparto odbudowę szkolnictwa specjalnego po II wojnie światowej.