Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

„Tradycja liturgiczna” w dokumentach i wypowiedziach papieskich dotyczących dyscypliny sprawowania liturgii z 1962 r. po Soborze Watykańskim II

100%

Pietras D.

|

tom 54

133-149

EN

„Liturgical tradition” is a living form that expresses the Apostolic Tradition, which is the unchanging deposit of the Revealed Divine Truths. After the Second Vatican Council, the liturgical tradition that was included in the books of 1962 has been maintained on certain rules. The discipline of celebrating this liturgy changed depending on the attitude of the pope. The possibility of celebrating it has been gradually restored. Eventually, Pope Benedict XVI sanctioned the liturgy as the extraordinary form of the Roman Rite and ensured the general right to celebrate it. Currently – as a result of Pope Francis’s decision – it is emphasized that the liturgy reformed after Vaticanum II is the unique expression legis orandi of the Roman Rite.

2

The Requirements for an Ecumenical Dialogue according to Pope John Paul II’s Encyclical Letter „Ut unum sint"

100%

Dură N. V.

|

tom 10

|

nr 2

91-118

EN

In the Christian theological language, the term “ecumenism” was put in circulation by the Ecumenical Movement initiated by the Christians after the First World War. But, in the language of the Catholic Church, the term “ecumenism,” used with the meaning of the “ecumenical movement,” was introduced by the renowned theologian Yves Congar in 1937. And, then, it was taken over by the Second Vatican Council for the text of the decree on ecumenism Unitatis redintegratio. The Roman Catholic Church joined the Ecumenical Movement in 1961, when its delegates were presents at the Session - held in New Delhi - of the Ecumenical Council. Among other things, from the text of the Encyclical Ut unum sint published by Pope John Paul II in the year 1995, we could notice that His Holiness asserted that an ecumenical dialogue - that remains in fact one of the main instruments for the reestablishment of the ecumenical unity - has to fulfill the requirements stipulated by the Second Vatican Council, adopted however to the ecumenical realities of the present times.

3

Miłosz – Merton: układ podwójny

88%

Gomola A.

|

nr 25

189-202

EN

During his life in America Czesław Miłosz met numerous people, but few were more important to him than a man whom he saw only twice – Thomas Merton. Miłosz and Merton corresponded regularly for almost ten years (1959–1968) and their letters, published in Polish and English, display two great minds involved in a deep and sincere dialogue which reveals their most intimate thoughts as well as hopes and fears. Although close, the two remained independent in their thinking and free from false flatteries. The article presents their exchanges on political issues such as the Cold War, the Civil Right Movement or the communist Russia as well as the transformations in the Catholic Church initiated by the Second Vatican Council. Intriguing similarities between their biographies are also mentioned.

4

The Contribution of Bishops from the Communist States to the Doctrine of the Second Vatican Council in Respect of Church–State Relations

75%

Słowikowska A.

|

nr 4

173-199

PL

Problematyka relacji Kościół–Państwo zawsze należała do delikatnych i skomplikowanych grup zagadnień. Na ich rangę i złożoność wskazuje chociażby fakt, że podczas pogłębiania i rozwijania współczesnej doktryny o społeczności kościelnej i wspólnocie politycznej przez Sobór Watykański II, pierwotnie nie przewidywano oddzielnego dokumentu regulującego to zagadnienie. Jednakże w efekcie umiejscowiono je w dwóch: deklaracji o wolności religijnej Dignitatis humanae i w konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes. W artykule przedstawiony został wkład biskupów bloku państw komunistycznych w nauczanie Vaticanum II na temat relacji Kościół–Państwo. Ograniczenie wypracowywania zasad tych relacji przez Sobór Watykański II do wystąpień i pisemnych uwag (animadversiones) jedynie biskupów-przedstawicieli z bloku Państw komunistycznych jest dla badanego zagadnienia celowe i istotne. W Państwach, w których panował ustrój oparty na reżimie totalitarnym, eliminowano jakiekolwiek pierwiastki religijne z życia społecznego, a walka z Kościołem stanowiła program władz państwowych. Dlatego biskupi na co dzień pełniący posługę kościelną w Państwach komunistycznych, dzięki własnemu doświadczeniu, mieli obowiązek unaocznić pozostałym biskupom świata rzeczywiste problemy, z jakimi Kościół powinien się zmierzyć. Swoim zaangażowaniem i głosem wpisali się w założenia Soboru realizowane pod hasłem aggiornamento, wskazując na uwspółcześnienie, odnowienie i dostosowanie działalności Kościoła do zmian, jakie dokonały się we współczesnym świecie. Efektem pracy biskupów z bloku Państw komunistycznych stało się m.in.: wyakcentowanie godności osoby ludzkiej, jako źródła wolności religijnej i przysługiwania wolności religijnej każdemu człowiekowi; określenie, że wolność ta oznacza również wolność człowieka od przymusu do działań sprzecznych z jego sumieniem; podkreślenie prawa rodziców do wychowywania dzieci w wierze; dostrzeżenie pluralizmu światopoglądowego i społeczności pluralistycznej, dla której należy stworzyć model relacji z Kościołem; uwzględnienie wzajemnej niezależności Kościoła i wspólnoty politycznej oraz konieczności ich współdziałania; wskazanie, że chrześcijanie mają swoje obowiązki jako członkowie Kościoła i obywatele Państwa.

EN

The relations between the Church and the State have always been a delicate and complex issue. Its importance and complexity is reflected by the fact that while the Vatican II was improving and developing its modern doctrine on the ecclesiastical and the political community, no separate document to address this issue was being projected. However, ultimately two such documents were created: the Declaration on Religious Freedom Dignitatis Humanae and the Pastoral Constitution on the Church in the Modern World Gaudium et spes. The article presents the contribution of bishops from the Communist Bloc states to the teaching of Vatican II regarding Church–State relations. When addressing these relations, the Council limited itself to having speeches and written remarks (animadversiones) delivered only by the bishopsrepresentatives of the Communist Bloc, and this perspective has relevance for the presented study. In those states where a system based on a totalitarian regime was in use, any traces of religious life would be eliminated from social life, and combating the Church was a priory for the state authorities. For this reason, the bishops who exercised their daily ministry in communist countries, were supposed to show to make other bishops aware of the real problems facing the Church, using their own experience. Their involvement and voice were consistent with the assumptions of the Council, which were realised as part of aggiornamento, highlighting the modernisation, revival and adjustment of the Church’s activity to changes taking place in the modern world. The outcomes of these bishops’ efforts were, among others: the affirmation of human dignity as the source of religious freedom, which was reserved to every human being, the observation that this freedom is our freedom from coercion to do things contrary with our conscience, the highlighting of parents’ right to educate their children in the faith, the recognition of the pluralism of world views as well as pluralistic society, which requires a model of its relations with the Church, the consideration of mutual independence of the Church and the political community and the need for cooperation, and the observation that Christians have duties both as Church members and citizens of the State.

5

Recepcja myśli szkoły lowańskiej w dekrecie Ad gentes

63%

Łysik B.

Nurt SVD

|

2013

|

nr 2

59-72

PL

Sobór Watykański II był przełomowy dla myśli misjologicznej XX wieku. Nakreślił on kierunek rozwoju działalności misyjnej Kościoła. Dekret misyjny Ad gentes nieustannie łączy przepowiadanie Ewangelii z zakładaniem Kościoła; cel misji według szkoły z Münster łączy się tu z celem misji według szkoły z Louvain (AG 6). Jednakże w wielu miejscach dekret misyjny nawiązuje do teorii plantatio Ecclesiae: Kościół „powszechnym sakramentem zbawienia”; eklezjologia a działalność misyjna (AG 1); znaczenie wymiaru wspólnotowego (AG 2, 7); ustanowienie hierarchii kościelnej w nowej wspólnocie (AG 5); duchowieństwo rodzime (AG 16); rola katechistów (AG 17); obecność instytutów zakonnych (AG 18); aktywność laikatu (AG 21). Elementy teorii plantatio Ecclesiae obecne w dekrecie misyjnym budują jednolitą i globalną wizję Kościoła.

EN

The Second Vatican Council was a landmark for the thoughts of missionary of the twentieth century. It outlined the direction of development for the missionary activity of the Church. The Ad gentes Decree recurrently connects preaching the Gospel to the establishment of the Church: the purpose of the mission of the School of Münster is coupled with a goal of the mission of the School of Louvain (AG 6). However, in many aspects the missionary decree refers to the plantatio Ecclesiae theory: the Church as a “universal sacrament of salvation”; ecclesiology and missionary activity (AG 1); the importance of a Community dimension (AG 2, 7); the establishing of the Church hierarchy in a new community (AG 5); native clergy (AG 16); the catechists’ role (AG 17); the presence of religious institutes (AG 18); the activity of the laity (AG 21). The elements of the plantatio Ecclesiae theory present in the missionary Decree – build a unified and global vision of the Church.

6

Hus, klerikalismus a katolictví: kontroverze z r. 1946

63%

Novotný V.

|

tom 4

239-257

EN

The article introduces a controversy in which Czech Catholics disputed concerning the right approach towards Jan Hus (1370/72–1415) and, by extension, towards those who were inspired by him in their religious, ethical, national, social or political attitudes. The paper studies the process of the dispute, in which the main protagonists were Alexander Heidler (1916–1980) and Adolf Kajpr SJ (1902–1959), who published in the periodical Katolík and Timotheus Vodička (1910–1967) and Silvestr M. Braito OP (1898–1962), who published in the review Na hlubinu. The article consequently focuses on the subject matter of the controversy on two levels: the historico-legal and psycho-pastoral. The conclusion of the study demonstrates that there is a connection between Heidler’s participation in the controversy of 1946 and the way in which Card. Josef Beran (1888–1969) presented Hus in his famous speech on religious freedom, which he delivered in 1965 during the talks of the Second Vatican Council.

7

Teologiczne założenia odnowy i reformy liturgicznej II Soboru Watykańskiego

63%

Dudek A.

|

nr 2

EN

The article deals with the issues of renewal and reform of the liturgy after the Second Vatican Council, to show its necessity and the deepest essence, which are forgotten now with the promotion of a return to the Tridentine liturgy (in extraordinary form). The study has been divided into two parts. The first briefly outlined the historical context, marking the four most important moments: the liturgical movement, the Liturgical Commission of Pius XII, the conciliar Constitution on the holy liturgy Sacrosanctum Concilium and the Council for the implementation of the provisions of the Conciliar Constitution on the liturgy. The second part presents the basic theological assumptions of post-conciliar liturgical renewal. They have been focused around the four most important issues in response to the following questions: 1. What is the liturgy in its innermost being, that is what is celebrated? 2. Who celebrates the liturgy? 3. What is the purpose of the liturgy? and 4. How should the Church celebrate the liturgy?

PL

Artykuł podejmuje problematykę odnowy i reformy liturgii po II soborze watykańskim, aby ukazać jej konieczność i najgłębszą istotę, o które zapomina się w obecnie wraz z promocją powrotu do liturgii trydenckiej (w formie nadzwyczajnej). Został podzielony na dwie części. W pierwszej nakreślono krótko kontekst historyczny, zaznaczając cztery najważniejsze momenty: ruch liturgiczny, działalność Komisji liturgicznej Piusa XII, ogłoszenie Konstytucji soborowej o świętej liturgii Sacrosanctum Concilium oraz powołanie Rady do Wykonania Postanowień Soborowej Konstytucji o liturgii. W drugiej części zostały zaprezentowane podstawowe założenia teologiczne posoborowej odnowy liturgicznej. Zostały one skoncentrowane wokół czterech najważniejszych zagadnień wyrażających się w odpowiedzi na następujące pytania: 1. Czym jest liturgia w swej najgłębszej istocie, czyli co się celebruje? 2. Kto celebruje liturgię? 3. Jaki jest cel liturgii? oraz 4. Jak Kościół ma celebrować liturgię?

8

Fides quae creditur, czyli relacja wiary i rozumu

51%

Bujak J.

|

nr 1

7-22

PL

Celem artykułu jest ukazanie rzeczywistości wiary i jej relacji do rozumu we współczesnym nauczaniu Kościoła. Aby osiągnąć zamierzony cel, w pierwszym paragrafie rozróżniono fi des qua i fi des quae, w drugim przybliżono nauczanie Soboru Watykańskiego II na temat wiary, w trzecim punkcie ukazano relację wiary i rozumu w encyklice Jana Pawła II Fides et ratio, czwarty paragraf przeznaczono na rozważania o wierze w encyklice papieża Franciszka Lumen fidei, piąty zaś – o głównym zadaniu teologii, jakim jest poszukiwanie prawdy o człowieku w świetle Objawienia w myśli Benedykta XVI.

EN

The purpose of this article is to show the reality of the faith and its relation to reason in the modern teaching of the Church. To achieve this goal, in the first paragraph we have the distinction between fides qua and fides quae in the second Vatican Council’s teaching on faith, the third section shows the relationship between faith and reason in John Paul II’s encyclical Fides et Ratio, the fourth paragraph speaks of faith in the encyclical of Pope Francis Lumen fidei, and the fifth with the main task of theology, which is the search for the truth about the man in the light of revelation in the thought of Benedict XVI.

9

Synods and Synodality in Austrian Church after the Second Vatican Council

51%

Rees W.

|

tom 8

37-59

FR

Les synodes ont une longue tradition dans l’histoire ecclésiastique, bien que, dans l’Église catholique romaine, leur importance ait varié selon les époques. En Europe, les synodes ont suscité de l’intérêt après le Concile Vatican II, bien qu’ils soient apparus sous une forme nouvelle ou plutôt modifiée. Cela vaut également pour les synodes diocésains et le processus synodal autrichien (1973/1974) qui a eu lieu un peu plus tard et a été organisé par les leaders d’opinion du Concile Vatican II.

IT

I sinodi hanno una lunga tradizione nella storia ecclesiastica, anche se la loro importanza variava nella Chiesa cattolica romana a seconda delle epoche. In Europa, i sinodi acquisirono importanza dopo il Concilio Vaticano II, sebbene in quel momento apparissero in una forma nuova o piuttosto modificata. Ciò vale anche per i sinodi diocesani e per il processo sinodale austriaco (1973/1974) che ebbe luogo un po’ più tardi ed fu organizzato dai promotori del pensiero del Concilio Vaticano II.

EN

Synods have a long tradition in the ecclesiastical history, though their significance varied in different epochs of the Roman Catholic Church. Within the European area, synods gained in importance after the Second Vatican Council, although they appeared in a new or rather modified form. This also applies to the diocesan synods and the Austrian Synodal Process (1973/1974), which took place after and has been celebrated by the supporters of the Second Vatican Council.