Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

KILKA MYŚLI O PRZYSZŁOŚCI MUZEUM

100%

Pomian K.

Muzealnictwo

|

2014

|

tom 55

7-11

EN

The following prognosis regarding museums was based on projecting tendencies which have been present for a couple of years into the future, by assuming a relatively stable political and economic situation. Along with the raising number of museums worldwide the number of visitors – who will be more geographically differentiated – will increase; more museums will be established in areas where only a few exist. This will be caused by: globalization (promoting museums outside Europe and showing their indispensable role as tools for maintaining cultural continuity), expansion of middle class in developing countries, IT revolution, development of international and intercontinental tourism, aggressive promotional policy of museums, especially the big ones. The gap between big art museums of international importance and small local museums of community importance, mainly historical ones, will continue to increase. The former ones will operate as cultural associates being under media pressure. The latter ones will act as major memory institutions for diverse social groups. Furthermore, becoming more dependent on the economy, big art museums will be expected to attract more visitors and, thus, increase the turnover in many service fields. This will force administration and curators to carefully watch the border that separates – and should still separate – museum as cultural institution from entertainment companies. Both big and small museums will continue to adjust permanent and temporary exhibitions to the needs of visitors raised up by media, by using more opportunities created by electronics.

PL

Przedłużenie w przyszłość tendencji, które dają się stwierdzić od dłuższego czasu, przy założeniu w zasadzie stabilnej sytuacji politycznej i gospodarczej, pozwala sformułować następującą prognozę dotyczącą muzeów. W skali światowej ich liczba będzie rosła i będą one coraz gęstsze tam, gdzie dotąd były prawie nieobecne. Równolegle będzie rosła ich publiczność, która będzie coraz bardziej zróżnicowana geograficznie. W tym kierunku będą działać: globalizacja, która upowszechniła muzea poza Europą, a zarazem pokazała ich niezastąpioną rolę jako narzędzi utrzymania ciągłości kulturowej; zwiększanie się klasy średniej w krajach rozwijających się; rewolucja informatyczna; rozwój turystyki międzynarodowej i międzykontynentalnej; agresywna polityka promocyjna muzeów, zwłaszcza wielkich. Podział na wielkie muzea sztuki o zasięgu kosmopolitycznym i małe muzea lokalne o znaczeniu wspólnotowym, głównie historyczne, będzie się nadal pogłębiał. Te pierwsze będą funkcjonować jako kombinaty kulturalne, pod presją mediów. Te drugie będą odgrywać dla różnorakich grup społecznych rolę głównych instytucji pamięci. Wielkie muzea sztuki będą też coraz bardziej wiązane z gospodarką: wymagać się od nich będzie, by przyciągały coraz liczniejszą publiczność i uruchamiały przeto obroty w wielu dziedzinach usług. Zmusi to administrację i kuratorów do szczególnej dbałości oto, by nie przekraczać granicy, która dzieli – i powinna nadal dzielić – muzeum jako instytucję kultury od przedsiębiorstw przemysłu rozrywkowego. Zarówno w wielkich, jak w małych muzeach postępować będzie nadal dostosowywanie ekspozycji stałych i wystaw czasowych do wymagań publiczności wychowanej przez media, korzystając coraz bardziej z możliwości otwartych przez elektronikę.

2

Przyjdź widzu, przyjdź… wstępne uwagi na temat publiczności muzealnej w czasie pandemii covid-19

100%

Bąk A. , Wiśniewski R.

Muzealnictwo

|

2021

|

nr 62

246-253

PL

Artykuł przybliża kwestie związane z powrotem publiczności do muzeów po doświadczeniach związanych z pandemią COVID-19. Omawia wyniki badań dotyczących uczestnictwa w kulturze i motywacji odbiorców, koncentrując się na perspektywie zwiedzających muzea. Przedstawia działania, które instytucje podejmowały w trakcie pandemii, chcąc podtrzymać relacje z widzami i umożliwić im kontakt z muzealiami pomimo obowiązujących obostrzeń. Autorzy dokonali wstępnej diagnozy wpływu pandemii na relacje instytucji z odbiorcami, wskazując zarówno negatywne skutki, jak i korzyści, m.in. przyśpieszenie procesu cyfryzacji oraz rozbudowanie funkcji edukacyjnych.

3

Historia dobrze opowiedziana... czy covid-19 nauczy nas słuchać miasta?

100%

Niezabitowski M.

Muzealnictwo

|

2021

|

nr 62

33-42

PL

Muzealnictwo światowe, w wyniku epidemii, w marcu 2020 r., zostało odcięte od bezpośredniego kontaktu z publicznością. Polskie muzea wskutek wprowadzonych przepisów zostały trzykrotnie zamknięte (14.03– 4.05.2020, 15.10.2020–31.01.2021 oraz 20.03–4.05.2021). Szukając nowych form działalności, muzea wykonały w 2020 r. ogromny skok technologiczny i opanowały wiele nowych umiejętności w zakresie poruszania się w cyberprzestrzeni. Szybkość, z jaką wprowadzały różne formaty zajęć „zdalnych”, niewątpliwie wymaga uznania. Obecnie przyszedł czas na zadanie pytania, na ile sprawczość w dotarciu do publiczności tą drogą w istocie przyczyniła się do zbudowania z publicznością mocnej relacji. Aby uzyskać na nie odpowiedź, potrzebna jest krytyczna ocena skutków muzealnych wysiłków, co nie będzie możliwe bez zbadania publiczności polskich muzeów w tym okresie. Chcąc zabrać głos w krytycznym dyskursie nt. działalności muzeów w czasie epidemii, postanowiłem w niniejszym artykule podzielić się doświadczeniem z wybranego działania Muzeum Krakowa – zaprezentowałem efekty programu społecznego zatytułowanego „Zostań w domu i opowiedz Kraków” (#zostanwdomuiopowiedzkrakow). Program ten muzeum stworzyło z przekonania, że mieszczanin, narażony na opresję epidemii, poczuje potrzebę podzielenia się swoim doświadczeniem. Ogłoszony przez Muzeum Krakowa apel trafił na podatny grunt. Do muzeum przesłano w różnej formie – były to: proza, wiersze, dzienniki, dzieła sztuk wizualnych, a nawet utwory muzyczne i artefakty – „opowiadania” o czasie epidemii. Efekty programu „Zostań w domu i opowiedz Kraków” są obecnie trudne do podsumowania, ale z pewnością cennym i wartym przemyślenia doświadczeniem jest skupienie uwagi mieszkańców wokół muzeum, które uznali oni za instytucję godną zaufania na tyle, że właśnie jemu powierzyli swoje prywatne i często intymne refleksje z przeżywania tego trudnego czasu.

4

Etnograficzny portret publiczności warszawskich wyścigów konnych

81%

Bossak-Herbst B.

Przegląd Socjologii Jakościowej

|

2018

|

tom 14

|

nr 2

6-28

EN

The text contains a portrait of the regular horse racing audience on the Racetrack Służewiec in Warsaw. Based on the data collected during long-term ethnographic observation, a subculture of regular racegoers, their spatial and linguistic behaviors were characterized. Sensitizing categories derived from Erving Goffman’s theories allowed to expose the features of their behavior. Despite their unique cultural and demographic features, the racing audience has never been the subject of social scientists’ interest in Poland. The article presents a various planes on which a typology of contemporary regular visitors to Racetrack Służewiec can be outlined. The reference point were the ethnographic researches of Kate Fox in the United Kingdom and John Rosecrance in the United States of America. The axis of the text is a thesis that, in the present form, Racetrack Służewiec is a unique social niche that has been dominated by mostly older men who through ritualized and demanding engagement participate in gambling, find their subjectivity and sense of belonging.

PL

Tekst zawiera portret stałej publiczności wyścigów konnych na Torze Służewiec w Warszawie. W oparciu o materiały zebrane podczas długotrwałej obserwacji etnograficznej scharakteryzowana została subkultura stałych uczestników mitingów wyścigowych, ich zachowania przestrzenne, niewerbalne i językowe. Kategorie uwrażliwiające zaczerpnięte z dorobku Ervinga Goffmana pozwoliły wyeksponować uwzorowania ich zachowań. Publiczność wyścigowa nigdy dotąd nie była przedmiotem dociekań badaczy społecznych w Polsce. Artykuł ukazuje różne płaszczyzny, na których można zarysować typologię współczesnych stałych i regularnych bywalców Toru Służewiec. Punktem odniesienia dla niej były badania etnograficzne bywalców wyścigowych Kate Fox w Wielkiej Brytanii oraz Johna Rosecrance w Stanach Zjednoczonych. Osią tekstu jest teza, iż Tor Służewiec jest wyjątkową niszą społeczną zdominowaną przez przeważnie starszych mężczyzn, którzy poprzez zrytualizowane i wymagające zaangażowanie uczestniczą w hazardzie, znajdują swoją podmiotowość i poczucie przynależności.

5

Modello di comunicazione nella prospettiva ecclesiologica

81%

Rygielski J.

Roczniki Teologiczne

|

2020

|

tom 67

|

nr 2

15-32

EN

The article discusses the idea of communication between God and man in the context of the Church, referring to various communication models, and in a special way to the model of understanding and interpretation of Gianni Losito, an Italian sociologist. First, the author tries to explain why this topic is important for contemporary theology and ecclesiology. In the next part of the article there is an attempt to describe and define two key concepts for the subject, namely what we mean by communication and audience (pubblico), which in theological terminology can be understood as a community. As you can see, these concepts are not unambiguous and one concise definition cannot be given due to the multiplicity of forms and ranges of the above-mentioned terms. In the last part there is a short description of different models of interpersonal communication and a wider description of one of them as, according to the author, the most useful and corresponding to the relationship between God and man and between individual human beings. The model of Gianni Losito describes very clearly two phases of the communication process, which is the process of understanding a given message and the process of its interpretation, which means that each person can extract from the given message what is most important or more appealing for him because of his life situation or condition human.

PL

Model komunikacji w perspektywie eklzejologii Artykuł omawia ideę komunikacji pomiędzy Bogiem a człowiekiem w kontekście Kościoła, odwołując się do różnych modeli komunikacji, a w sposób szczególny do modelu rozumienia i interpretacji Gianni Losito, socjologa włoskiego. Najpierw autor stara się wyjaśnić, dlaczego temat ten jest ważny dla współczesnej teologii i eklezjologii. W kolejnej części artykułu następuje próba opisania i definicji dwóch kluczowych pojęć dla tematu, a mianowicie, co rozumiemy przez słowo „komunikacja” oraz „publiczność”, co w terminologii teologicznej możemy rozumieć jako wspólnota. Jak można zauważyć, pojęcia te nie są jednoznaczne i nie da się podać jednej, zwięzłej definicji ze względu na wielość form i zakresów wyżej wymienionych terminów. W ostatniej części następuje krótka charakterystyka różnych modeli komunikacji międzyludzkiej oraz szersze opisanie jednego z nich jako, według autora, najbardziej przydatnego i odpowiadającego relacjom pomiędzy Bogiem a człowiekiem oraz pomiędzy poszczególnymi osobami ludzkimi. Model Gianni Losito opisuje bardzo wyraźnie dwie fazy procesu komunikacji, jakim jest proces rozumienia danego komunikatu i proces jego interpretacji, co powoduje, że każda osoba może wydobyć z danego komunikatu to, co dla niej najważniejsze lub bardziej przemawiające ze względu na jej sytuację życiową czy kondycję ludzką.

6

Instadziennik Mariusza Szczygła jako przykład dyskursu retorycznego

72%

Maguś J.

|

tom 10

|

nr 3

44-62

EN

The article analyzes Mariusz Szczygieł’s posts on Instagram in relation to the characteristics of rhetorical discourse. Among other things, the triad of rhetorical evidence of persuasion, i.e. ethos, logos, pathos, is used. It characterizes the way of keeping the account with the changing environment of writers/journalists. The role of imagery in shaping an effective message and argument transmission is described. The analysis shows that the instadziennik expresses Szczygieł’s curiosity about the world. It is also a way to sort out his own dilemmas. Interaction with readers, promotion of numerous initiatives and projects related to his profession, and the opportunity to share passions and thoughts on various spheres of life create its image, based on the persuasiveness of the message.

PL

W artykule dokonano analizy postów Mariusza Szczygła na serwisie Instagram w odniesieniu do cech dyskursu retorycznego. Wykorzystano w tym celu m.in. triadę retorycznych dowodów przekonywania, tj. etos, logos, patos. Charakterystyce poddano sposób prowadzenia konta w nawiązaniu do zmieniającego się środowiska pracy pisarzy/dziennikarzy. Zwrócono uwagę na rolę obrazu w kształtowaniu skutecznego przekazu i transmisji argumentacji. Analiza pokazała, że instadziennik wyraża ciekawość Szczygła wobec świata. Jest też sposobem na uporządkowanie jego własnych rozterek i dylematów. Interakcja z czytelnikami, promocja licznych inicjatyw i projektów związanych z profesją oraz możliwość podzielenia się pasjami i przemyśleniami dotyczącymi różnych sfer życia są spoiwem jego wizerunku, opartego na perswazyjności przekazu.

7

Participatory art, new media and convergence art based on the example of La Fura Dels Baus Group

72%

Pawłowska A. , Wendorff A.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2018

|

tom XX (XXIX)

217-233

EN

The article attempts to present various categories of activities related to participatory art that we can find in the extensive artistic output of the Catalan group named La Fura dels Baus. Ever since it was established in 1979, the group has been presenting a wide variety of forms: open-air events, dramatic plays, operas, and performances. It uses typically theatrical techniques, emphasizing especially quasi-religious experiences and experiments originating from mythical prehistory of the stage art and newer group techniques (happening, techniques developed by groups of the contestation period). The article discusses such shows as: Accions (1983), Suz/O/Suz (1985), Noun (1990), Manes and MTM (both 1996), as well as XXX (2001). Special attention is paid to acquisition and adaptation of Artaud’s concept of “Theatre of Cruelty” in relation to the group’s activities, which at the same time are analysed from the perspective of audience participation in performances forced by artistic means.

PL

Artykuł jest próbą przedstawienia różnych kategorii działań związanych ze sztuką partycypacyjną, jakie możemy odnaleźć w bogatej twórczości artystycznej katalońskiej grupy La Fura dels Baus. Od momentu gdy zespół powstaje w 1979 r. prezentuje bardzo rozmaite formy: spektakle plenerowe, przedstawienia dramatyczne, opery, performansy. Operuje technikami typowo teatralnymi, akcentując zwłaszcza doświadczenia i eksperymenty quasi-religijne wywodzące się z mitycznej prehistorii sztuki sceny i nowsze techniki grupowe (happening, techniki wypracowane przez zespoły okresu kontestacji). Omówione zostały takie widowiska jak: Accions (1983), Suz/O/Suz (1985), Noun (1990), Manes i MTM (oba 1996) oraz XXX (2001). Przedmiotem szczególnych rozważań jest, przejęcie i dostosowanie Artaudowskiego konceptu „teatru okrucieństwa”, w odniesieniu do działań grupy, które jednocześnie są analizowane w perspektywie wymuszonej środkami artystycznymi partycypacji publiczności w spektaklach.

8

Practice and problems of teaching bilingual audience

72%

Novozhilova N.

De Securitate et Defensione. O Bezpieczeństwie i Obronności

|

2018

|

nr 1(4)

60-69

EN

The article raises a problem of learning practice in teaching traditional disciplines on the example of the insurance learning by the bilingual audience in the higher school. The problems exist depending on the type of audience: а) audience which is bilingual by the composition of a group for the whole learning period; b) audience which is bilingual for learning a specific discipline only. The article also presents a problem of preparing the visual information. During the preparation of the study information and creating the presentations it is necessary to take into account that the modern student audience has a wide operational computer experience and it has a specific “comic” perception of information. The bilingual audience learning requires the use of the presentation of the visual information approximated at maximum to the forms preferred by the student audience and the content of a material should not be changed. For the learning process management the system of the bilingual lecture material, presentations and additional single-language material preparing for each language audience has been developed. The author analyses the practical experience, problems and mistakes.

PL

Artykuł podnosi problem uczenia się w procesie nauczania dwujęzycznych studentów szkół wyższych tradycyjnych dyscyplin na przykładzie dziedziny ubezpieczeń. Pojawiające się problemy zależą od rodzaju grupy: a) dwujęzyczni uczniowie uczący się w danej grupie podczas całego okresu szkolenia; b) dwujęzyczni uczniowie, którzy uczą się tylko wybranej dyscypliny. Artykuł dodatkowo prezentuje problematykę związaną z kwestią przygotowywania pomocy wizualnych. Podczas przygotowania audiowizualnych pomocy dydaktycznych należy mieć na uwadze to, że współczesny student ma ogromne doświadczenie w zakresie obsługi komputera i posiada szczególną percepcję informacji. Studenci dwujęzyczni wymagają zastosowania prezentacji wykładanego przedmiotu maksymalnie zbliżonej do form przez nich preferowanych, podczas gdy zawartość nie powinna być zmieniana. Celem właściwego zarządzania procesem uczenia się opracowano materiały dla grup dwujęzycznych, a także dodatkowe materiały i prezentacje dla studentów władających poszczególnymi językami. Autorka analizuje kwestie doświadczenia, pojawiających się trudności oraz napotykanych błędów.

9

MUZEALNA PRACA PARTYCYPACYJNA W BERLIŃSKIM MUZEUM DZIELNICY FRIEDRICHSHAIN-KREUZBERG

72%

Düspohl M.

Muzealnictwo

|

2017

|

tom 58

38-46

DE

Im vorliegenden Aufsatz werden am Beispiel des FHXB Friedrichshain-Kreuzberg Museums in Berlin Chancen und Risiken partizipativer Museumsarbeit diskutiert. Welche Konsequenzen hat es, wenn Museumsdirektoren und -kuratoren ganz oder teilweise Entscheidungskompetenzen an die Zielgruppen abtreten, die sie erreichen möchten? Wird ihre Expertise entwertet, wenn über Inhalte und Gestaltung von Ausstellungen – zumindest teilweise – das Publikum entscheidet? Oder kann das Museum als (in der Regel) öffentlich finanzierte Einrichtung im Wege von Partizipation und Inklusion mehr Akzeptanz und Legitimation bekommen? Diese Fragen werden diskutiert unter Heranziehung eines Strategie-Modells, das die kalifornische Museumspraktikerin und -theoretikerin Nina Simon entwickelt hat. Sie identifiziert vier verschiedene Ausrichtungen partizipativer Museumsarbeit, die sich im Grad der Abgabe von Entscheidungskompetenz und Deutungshoheit unterscheiden, aber jeweils für sich Sinn machen. In der Ausstellungstätigkeit des Friedrichshain-Kreuzberg-Museums wurden in den vergangenen Jahren diese Modelle praktisch erprobt – allerdings im „try and error“-Verfahren. Wichtig ist, dass sich die Museumsverantwortlichen im Vorhinein darüber verständigen, welche Ziele sie mit Partizipation verbinden und wie sie den Beteiligungsprozess gestalten wollen.

PL

W niniejszym artykule omówiono możliwości partycypacyjnej pracy muzealnej oraz ryzyko z nią związane. Za przykład posłużyło Muzeum Dzielnicy Friedrichshain-Kreuzberg w Berlinie. Autor próbuje odpowiedzieć na pytania: Jakie konsekwencje wywołuje sytuacja, w której dyrekcja muzeum i kuratorzy całkowicie bądź częściowo cedują swe uprawnienia decyzyjne na rzecz grup odbiorców, do których chcą dotrzeć? Czy oznacza to dewaluację fachowych ekspertyz, jeśli o treści i kształcie wystaw decyduje (przynajmniej częściowo) wola publiczności? Czy muzeum jako instytucja finansowana (zazwyczaj) ze środków publicznych może poprzez praktykę partycypacji i inkluzji zyskać większą akceptację i tym samym zwiększyć stopień swej legitymizacji? Powyższe kwestie zostały omówione w odniesieniu do modeli opracowanych i wypróbowanych w praktyce przez kalifornijską teoretyczkę Ninę Simon. Zidentyfikowała ona cztery różne typy partycypacyjnej pracy muzealnej, które różnią się od siebie stopniem rezygnacji instancji decyzyjnej z interpretacyjnej suwerenności. Modele te zostały przetestowane w ostatnich latach – metodą „prób i błędów” – w ramach działalności Muzeum Dzielnicy Friedrichshain-Kreuzberg. Jest przy tym rzeczą istotną, by pracownicy muzeum z wyprzedzeniem wspólnie ustalali, jakiego rodzaju cele wiążą oni z daną formą partycypacji oraz w jaki sposób proces uczestnictwa w niej będą chcieli kontrolować.

10

Zwrot ku publiczności? Audience development jako próba uspołeczniania instytucji kultury

72%

Lis B.

Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka

|

2019

|

tom 105

|

nr 2

76-90

EN

Audience development, or building and developing ongoing relationships with audiences of cultural events, is a quite new perspective in the Polish context. It assumes a permanent dialogue with one’s audience in order to study and diagnose its needs as well as to provide for a greater diversification and a deeper exploration of the very term ‘audience’ along with its interpretation. In Poland many examples may be found of different types of cultural and artistic activity, both institutional and less formal, which try to encourage people in urban and rural areas to be more engaged in community practices. Cultural institutions and places continue to evolve as their environment changes and new paradigms of ‘participation in culture’ are developed. In order to include new groups of viewers – non-professionals whose symbolic/cultural resources might prove insufficient to decode certain works of art – it is necessary to offer them a new language and a programme that will accommodate for new problems and topics. This article presents a critical discussion of ‘audience building/development’, while pointing to differences and similarities between this concept and the idea of neo-institutionalism.

11

Visitor, please, come… initial remarks on museum public during the covid-19 pandemic

72%

Bąk A. , Wiśniewski R.

Muzealnictwo

|

2021

|

nr 62

246-253

PL

Artykuł przybliża kwestie związane z powrotem publiczności do muzeów po doświadczeniach związanych z pandemią COVID-19. Omawia wyniki badań dotyczących uczestnictwa w kulturze i motywacji odbiorców, koncentrując się na perspektywie zwiedzających muzea. Przedstawia działania, które instytucje podejmowały w trakcie pandemii, chcąc podtrzymać relacje z widzami i umożliwić im kontakt z muzealiami pomimo obowiązujących obostrzeń. Autorzy dokonali wstępnej diagnozy wpływu pandemii na relacje instytucji z odbiorcami, wskazując zarówno negatywne skutki, jak i korzyści, m.in. przyśpieszenie procesu cyfryzacji oraz rozbudowanie funkcji edukacyjnych.

EN

The issue of the return of the public to museums after the experience connected with the COVID-19 pandemic is discussed. Furthermore, the results of research related to participation in culture and public’s motivations focused on museum visitors is analysed. The activities undertaken by the institutions desiring to maintain communication with the public and wishing to enable them contact with museum exhibits despite the sanitary restrictions are presented. The authors have initially diagnosed the impact of the pandemic on the institutions’ relations with their public, pointing to both negative impacts and benefits, e.g., speeding of the digitizing process and extension of educational functions.

12

O warstwie treściowej spektakli baletowych – wokół problemu recepcji i transformacji kulturowych tematów libretta

72%

Reglińska-Jemioł A.

Napis. Pismo poświęcone literaturze okolicznościowej i użytkowej

|

2020

|

tom 26: ERRARE HUMANUM EST. BŁĘDY W BADANIACH HUMANISTYCZNYCH, ICH RODZAJE I KONSEKWENCJE

314-328

EN

The connection between dance and the written word (literature) in classical ballet performances seems particularly close. The starting point for the production of such events could be a literary idea. This is because it is the written libretto which constitutes the dramatic foundation of ballet. The development of the art of ballet saw the emergence of a dominating tendency to shorten and simplify action, so that it captures the attention of the viewer and keeps tension up until the end, thus maintaining a continual interest in the meaning of the dance. Over time, the libretto itself would turn out to be a certain form of inspiration for free choreographic interpretations. The complexity and evolution of ballet themes become apparent in the context of cultural shifts, social attitudes and the aesthetics of a given era. In theatre criticism, it is notable that the status of libretto is inadequately specified, as its reviews seem to be based on ambiguous criteria. This is why, from a scholarly perspective, it is interesting to explore loose adaptations and distant reminiscences of these topics. Such an exploration provokes questions relating to possible ‘fortunate errors’, and the effects thereof, in the context of interpretation.

13

Deleuze'a i Foucaulta wizje filozofii albo o dwóch strategiach zaangażowania w polu akademickim

72%

Młoźniak I.

Stan Rzeczy

|

2019

|

nr 1(16) Intelektualiści totalni

185-204

PL

W artykule wskazuję różnice pomiędzy Foucaultem i Deleuze’em w definiowaniu i odgrywaniu roli filozofa-intelektualisty. Tłem dla analizy jest opis specyficznego usytuowania filozofa w polu akademickim pomiędzy uniwersytetem, gdzie nie może osiągnąć wyższej pozycji, a działaniem publicznym w roli intelektualisty. Tekst skupia się na tym, jak wyobrażenia o tym, kim jest filozof jako myśliciel i jako „intelektualista zaangażowany”, współgrały z napięciami i przeobrażenia w polu tej dyscypliny w XX wieku.

EN

In this article the author considers the differences between Foucault and Deleuze in defining the role of a philosopher as a public intellectual. The context for the analysis is the specific position of a philosopher in the academic field – between the university, where career advances may be curtailed, and the obligation to act publicly as an intellectual. The text focuses on perceptions of who a philosopher is as a “thinker” and as an “engaged intellectual” and on how these perceptions harmonized with tensions and transformations in the discipline in the twentieth century.

14

Nowa definicja pojęcia „biopolityki”

72%

Lazzarato M.

Praktyka Teoretyczna

|

2011

|

tom 2

27-36

PL

Przemiany pracy i przejście do postfordyzmu jako paradygmatu jej organizacji niesie też zmianę w konceptualizacji pojęcia życia. Do życia organicznego należy dołączyć nie tylko to, co nieorganiczne, ale i a-organiczne. Umożliwia to przeformułowanie analizy ekonomii opartej już nie na czasie pracy, ale na czasie życia. Z kolei kluczem do zbadania nowych mechanizmów dyscypliny i funkcjonalizacji życia jest pojęcie publiczności. Ekonomia informacji przede'niowuje relacje między produkcją a konsumpcją, wytwarzaniem wartościi percepcji, produkcją materialna i semiotyczną. W nowych realiach tym co jest kumulowane przez różnorodne maszyny i nowe technologie staje się właśnie czas życia.

15

Publiczność muzealna w świetle badań marketingowych – od frekwencji do satysfakcji klienta

58%

Macalik J. , Pluta-Olearnik M.

Handel Wewnętrzny

|

2017

|

nr 2 (367)

259-269

PL

Nowoczesne muzea, działając w warunkach konkurencji na rynku kultury, podejmują aktywne działania marketingowe. Obszarem tej aktywności są badania marketingowe służące lepszemu poznaniu otoczenia muzeum, w tym zwłaszcza głównego beneficjenta czyli publiczności muzealnej. Celem artykułu jest identyfikacja zakresu i przedmiotu prowadzonych badań publiczności muzealnej jako podstawy decyzji marketingowych muzeów. W szczególności zwrócono uwagę na ewolucję zakresu, metod i przedmiotu badań marketingowych prowadzonych w grupie adresatów oferty muzeum na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat. Wyniki prowadzonej analizy ukazują wzrost profesjonalizmu działań marketingowych muzeum, w tym w zakresie komunikacji z otoczeniem oraz świadomego budowania satysfakcji klienta muzeum. W artykule wykorzystano studia literaturowe oraz analizę przypadków, które pozwalają na ocenę orientacji konsumenckiej muzeów oraz sposobu wykorzystania wyników badań marketingowych w budowaniu satysfakcji odbiorców oferty muzealnej.

EN

Modern museums, acting in a competitive market culture, take active marketing. The area of this activity is marketing research aimed at better understanding the environment museum, especially the main beneficiary - the museum audience. The purpose of this article is to identify the scope and subject matter of the museum audience research as the basis for marketing decisions of museums. In particular, there are highlighted the evolution of the scope, methods and subject matter of marketing research conducted in the museum target group over the recent few decades. The results of analysis show an increase in the professionalism of museum marketing activities, including communication with the environment and building customer satisfaction with the museum. The article is based on literature research and case studies that allow the assessment of museum orientation and the use of marketing research in building customer satisfaction with the museum offer.

RU

Современные музеи, действуя в условиях конкуренции на рынке культуры, предпринимают активные маркетинговые действия. Сфера этой активности – маркетинговые обследования, которые служат более детальному из- учению среды музея, в том числе в особенности главного бенефициара, т.е. музейной публики. Цель статьи – выявить диапазон и предмет проводимых обследований музейной публики в качестве основы для принятия музеями маркетинговых решений. В особенности обратили внимание на эволюцию диапазона, методов и предмета маркетинговых обследований, проводимых в группе адресатов предложения музея на протяжении нескольких последних десятилетий. Результаты проводимого анализа показывают рост профессио- нализма маркетинговых действий музеев, в том числе в области общения со средой, и сознательного формирования удовлетворения клиента музея. В статье использовали изучение литературы и анализ конкретных случаев, которые позволяют оценить потребительскую ориентацию музеев и способ использования результатов маркетинговых обследований в формировании удовлетворения получателей музейного предложения.

16

Placing art in the city – the transformation of ideas

58%

Wołodźko A.

Studia Pedagogiczne

|

2016

|

tom LXIX

17

New Forms of Communities? The Constitution and Performance of Audiences in Digital Theater during the COVID-19 Pandemic

58%

Padberg K.

|

tom 70

|

nr 3

145-163

PL

Pandemia COVID-19 pogrążyła wiele teatrów na świecie w okresowym kryzysie, równocześnie sprzyjając rozwojowi cyfrowych form teatralnych. Przedmiotem artykułu są zmiany w odbiorze teatru w przestrzeni cyfrowej, a przede wszystkim konieczność odrębnego ukonstytuowania się tam publiczności, rozumianej jako społeczny aspekt przedstawień teatralnych. Analiza performatywna dwóch cyfrowych produkcji teatralnych z Niemiec, Homecoming i Sterben, jest podstawą refleksji nad znaczeniem infrastruktury cyfrowej dla możliwych form gromadzenia się, doświadczeń i działań tego rodzaju publiczności teatralnej. Autor bada, jak publiczność może tworzyć różne tymczasowe wspólnoty w przestrzeni cyfrowej. Wspólnoty te odznaczają się hybrydycznością i umożliwiają intensywne spotkania teatralne pomimo fizycznego dystansu.

EN

The Covid-19 pandemic plunged many theaters around the world into a temporary crisis and favored the rise of digital theater forms. This article investigates how the reception of theater changes in the digital space and, above all, how audiences as a social dimension of theatrical performances must first be constituted separately there. Based on performance analysis of the digital theater productions Homecoming and Sterben from Germany, the significance of the digital infrastructure for the assembly, performance, and action repertoires of these theater audiences is discussed. The author examines how audiences can be formed into different temporal communities in the digital space. These temporal communities are characterized by hybridity and have the potential to enable intense theatrical encounters across spatial boundaries.

18

Johann Georg Hamanns Sokratische Denkwürdigkeiten: Eine Auseinandersetzung mit dem Rationalismus der Aufklärung

51%

Brose T.

Roczniki Humanistyczne

|

2021

|

tom 69

|

nr 5

33-46

EN

London, 1758 is a turning point in the life of Johann Georg Hamann (1730-1788). What happened that year in England’s capital was meaningful, and not just for Immanuel Kant, his adversary in Königsberg – Hamann’s London conversion turned him into a critic of the “Enlightenment philosophy of religion”. His Gedanken über meinen Lebenslauf should be considered as analogous to Augustineʼs Confessions. Hamann merits special attention in the context of the discourse of the “return of religion” and “New Atheism.” The groundbreaking analysis of the institutionalised power of “the public” (Öffentlichkeit), which he performed around the year 1750, is of exceptional importance because it attempts to combine the Christian message with a new understanding of reality, thereby becoming a source of inspiration for Søren Kierkegaard. In eighteenth-century debates, Hamann defended the individual’s existence from its appropriation by anonymous forces. From the point of view of the history of spirituality, it is also important to mention the fact that the philosopher referred to Hume’s criticism of metaphysics.

DE

London 1758: das ist der Dreh- und Angelpunkt in Johann Georg Hamanns (1730-1788) Biografie. Was sich in der englischen Hauptstadt ereignet, besitzt nicht bloß für Immanuel Kant, seinen Königberger Mitbürger und Antipoden, Bedeutung. Hamanns Londoner Bekehrung macht ihn zum Kritiker der „Religionsphilosophie der Aufklärung“. Seine Gedanken über meinen Lebenslauf sind in einem Atemzug mit Augustinus’ Confessiones zu nennen. Hamann verdient im Diskurs um die „Wiederkehr der Religion“ sowie um einen „Neuen Atheismus“ geschärfte Aufmerksamkeit. Seine Analyse der sich um 1750 institutionalisierenden Macht von „Öffentlichkeit“ besitzt wegweisende Bedeutung. Denn er versucht, die christliche Botschaft in einem neuen Verständnis von Wirklichkeit zur Sprache zu bringen; er wird damit zum Anreger Søren Kierkegaards. Es ist die Existenz des Einzelnen, die Hamann gegenüber der Vereinnahmung durch anonyme Mächte („Man“) in den Debatten des 18. Jahrhunderts verteidigt. Dass sich der Glaubens-Denker dabei auf die Metaphysik-Kritik David Humes bezieht, erweist sich als geistesgeschichtlich folgenreich.

PL

Sokratische Denkwürdigkeiten Johanna Georga Hamanna. Polemika z oświeceniowym racjonalizmem Londyn, 1758 r. – to punkt zwrotny w biografii Johanna Georga Hamanna (1730-1788). To, co się wtedy wydarzyło w stolicy Anglii, ma znaczenie nie tylko dla jego królewieckiego adwersarza Immanuela Kanta. Londyńskie nawrócenie Hamanna czynni go krytykiem „oświeceniowej filozofii religii”. Jego Gedanken über meinen Lebenslauf należy wymienić w jednym szeregu z Confessiones św. Augustyna. Hamann zasługuje na szczególną uwagę w kontekście dyskursu „powrotu do religii” i „nowego ateizmu”. Wykonana przez niego około 1750 r. prekursorska analiza zinstytucjonalizowanej władzy „publiczności” ma wyjątkowe znaczenie, ponieważ podejmuje on próbę łączenia chrześcijańskiego przesłania z nowym rozumieniem rzeczywistości, stając się tym samym inspiracją dla Sørena Kierkegaarda. W osiemnastowiecznych debatach Hamann bronił egzystencji jednostki przed atakiem anonimowych sił. Z punktu widzenia historii duchowości godne odnotowania jest również to, że filozof odniósł się do Hume’owskiej krytyki metafizyki. London 1758: das ist der Dreh- und Angelpunkt in Johann Georg Hamanns (1730-1788) Biografie. Was sich in der englischen Hauptstadt ereignet, besitzt nicht bloß für Immanuel Kant, seinen Königberger Mitbürger und Antipoden, Bedeutung. Hamanns Londoner Bekehrung macht ihn zum Kritiker der „Religionsphilosophie der Aufklärung“. Seine Gedanken über meinen Lebenslauf sind in einem Atemzug mit Augustinus’ Confessiones zu nennen. Hamann verdient im Diskurs um die „Wiederkehr der Religion“ sowie um einen „Neuen Atheismus“ geschärfte Aufmerksamkeit. Seine Analyse der sich um 1750 institutionalisierenden Macht von „Öffentlichkeit“ besitzt wegweisende Bedeutung. Denn er versucht, die christliche Botschaft in einem neuen Verständnis von Wirklichkeit zur Sprache zu bringen; er wird damit zum Anreger Søren Kierkegaards. Es ist die Existenz des Einzelnen, die Hamann gegenüber der Vereinnahmung durch anonyme Mächte („Man“) in den Debatten des 18. Jahrhunderts verteidigt. Dass sich der Glaubens-Denker dabei auf die Metaphysik-Kritik David Humes bezieht, erweist sich als geistesgeschichtlich folgenreich.

19

Hermeneutyka polskiej szkoły filmowej

51%

Hendrykowski M.

Polonistyka. Innowacje

|

2018

|

nr 8

117-126

EN

The subject of the study is an attempt to reconsider the artistic achievements of the Polish film school, taken in terms of hermeneutics. The author questions the hitherto shots of this phenomenon aiming at reorienting the circular way of its recognition and proposing his own view.

PL

Przedmiotem studium jest próba ponownego rozpoznania artystycznego dorobku polskiej szkoły filmowej, podjęta w kategoriach hermeneutyki. Autor kwestionuje dotychczasowe ujęcia tego zjawiska, zmierzając do przeorientowania obiegowego sposobu jego ujmowania i proponując własne spojrzenie.