Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: procedura diagnostyczna

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Trudna diagnoza – dylematy rzetelnej oceny ADHD u dorosłych pacjentów. Część II. Proces diagnozy i diagnoza różnicowa

100%

Szaniawska M.

nr 3

211-217

There is no doubt that the diagnosis of ADHD in adult patients is a difficult process and should be made by a versatile and reliable clinician. In evaluation the clinician should consider various aspects from the patient’s history, assess her/his present functioning, extent of the functioning deficiency in adult life, and exclude all other alternatives which could account for attention deficits, hyperactivity and impulsivity. In an adult person, ADHD may be diagnosed in a patient who has suffered from this disorder from childhood. It is hardly probable that the person who presently meets the diagnostic criteria of ADHD but had not experienced a deterioration in functioning by graduation from high school will be diagnosed with this disorder. When diagnosing ADHD in adults we have to find evidence of poor or inadequate adaptation which may result in: loss of a job, long-lasting difficulties with finishing the higher studies, academic achievements far below intellectual capabilities, difficulties in marriage or in maintaining close relations with other people. A very important activity, unfortunately often passed over, in ADHD diagnosis in adults, is systematic checking whether or not the occurring difficulties are actually induced by other mental disorders or somatic diseases. It should be checked whether or not the patient’s symptoms occur in the course of bipolar affective disorder, substance use disorder or personality disorders, especially the borderline personality. The last important step in the diagnostic process is finding out if there are no other disorders, apart from ADHD. Noteworthily, many disorders which should be considered in the differential diagnosis may occur not instead of ADHD, but concurrently.

Nie ma wątpliwości, że diagnoza ADHD u pacjentów dorosłych jest procesem trudnym i powinna być stawiana przez wszechstronnego i rzetelnego klinicystę. W ocenie powinien on wziąć pod uwagę różne aspekty z historii pacjenta, ocenić jego obecne funkcjonowanie, stopień upośledzenia funkcjonowania w dorosłym życiu oraz wykluczyć wszelkie inne alternatywy, które mogłyby tłumaczyć zaburzenia koncentracji uwagi, nadruchliwość i impulsywność. Aby można było zdiagnozować ADHD u osoby dorosłej, pacjent musi cierpieć na to zaburzenie od dzieciństwa. Jest mało prawdopodobne, że osoba, która obecnie spełnia kryteria diagnostyczne ADHD, ale która do czasu ukończenia szkoły średniej nie doświadczyła pogorszenia funkcjonowania, będzie miała to rozpoznanie. Diagnozując ADHD u dorosłych, musimy znaleźć dowody na słabe lub nieadekwatne przystosowanie, którego skutkami mogą być: utrata pracy, wieloletnie trudności z ukończeniem studiów, osiągnięcia akademickie znacznie poniżej możliwości intelektualnych, trudności w małżeństwie lub w utrzymaniu bliższych relacji z ludźmi. Bardzo ważną czynnością w procesie diagnostycznym ADHD u dorosłych, niestety często pomijaną, jest systematyczne sprawdzanie, czy występujące trudności nie są w istocie wywoływane przez inne zaburzenia psychiczne lub choroby somatyczne. Należy zbadać, czy objawy pacjenta nie występują w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej, SUD czy zaburzeń osobowości, zwłaszcza osobowości borderline. Ostatnim ważnym krokiem w procesie diagnostycznym jest zbadanie, czy oprócz ADHD występują także inne zaburzenia. Warto zauważyć, że wiele zaburzeń, które należy uwzględnić w diagnozie różnicowej, może występować nie zamiast ADHD, ale równolegle z nim.

Kompetencje diagnostyczne nauczycieli uczniów zdolnych w młodszym wieku szkolnym – doniesienie z badań

70%

Kamińska A. , Kowalczyk A.

nr 3(33)

123-138

Dla osób niepełnosprawnych zostało stworzone wiele udogodnień, w tym edukacyjnych, począwszy od lat 60-tych XX w. Natomiast sprawą specyficznych potrzeb edukacyjnych osób zdolnych zajęto się w rozwiniętych krajach europejskich dopiero w latach 90-tych XX w., a w naszym kraju mniej więcej od 2000 r. Obecnie prawo do rozwoju ich zdolności jest jasno określone w prawodawstwie (a tym samym obowiązki spoczywające na szkole i nauczycielach). Zostały wypracowane bardziej odpowiednie metody pracy z tymi uczniami oraz przyjęto właściwe procedury badawcze. Ponadto diagnoza uczniów zdolnych nadal stanowi często podejmowany i wartki temat wśród pedagogów, psychologów i nauczycieli. Podkreśla się, że dalsza edukacja ucznia zdolnego jest zależna od efektywnej diagnozy jego zdolności. Niewłaściwa diagnoza (zawyżone lub zaniżone wyniki zdolności, bezcelowość diagnozy) może zaszkodzić uczniom zdolnym. Diagnoza uczniów zdolnych jest integralnym elementem ich edukacji. Obserwuje się, że jest ona coraz częściej stosowana również w młodszym wieku szkolnym. Znajomość procedur jej przeprowadzania, metod i narzędzi diagnostycznych ułatwia jej zastosowanie oraz pozwala uniknąć pewnych błędów diagnostycznych. Celem niniejszego artykułu jest ukazanie złożoności procesu diagnozy uczniów zdolnych w młodszym wieku szkolnym ze specjalnym uwzględnieniem wagi kompetencji diagnostycznych nauczycieli, właściwego doboru koncepcji zdolności jako bazy do dalszej diagnozy i dostosowania narzędzi diagnostycznych do danego ucznia.

From the 1960s on, many improvements to the everyday lives of the disabled – in respect of convenience, etc. – have been introduced into society. However, the matter of their specific educational needs has only been taken up in developed European countries since the 1990s, and in our country from around 2000. Nowadays, their right to develop their abilities is clearly defined in legislation (so that it corresponds to a set of obligations placed on schools and teachers). Some more suitable methods of working with these students have been developed, and some appropriate procedures for testing their ability-levels have been adopted. At the same time, the diagnostic assessment of giftedness remains a frequently and energetically pursued topic amongst educators, psychologists and teachers. It is generally emphasized that the ongoing education of talented learners will depend on an effective diagnostic assessment of their abilities being conducted. Inappropriate assessment (such as overestimating or underestimating their capabilities, or a lack of any proper diagnostic focus) can do such gifted pupils a real disservice. Diagnosing talented learners is, after all, an integral part of their education, and one may observe its increasing use at the early stages of schooling. Knowledge of the right procedures, methods and diagnostic tools will tend to ensure that it is correctly employed, and that mistaken diagnoses are avoided. The purpose of this article is to show the complexity of what is involved in diagnostic assessment of talented young learners, paying special attention to the importance of the diagnostic competences of the teachers involved, and to the selection of the right conception of ability, both as a basis for further assessments and for adjusting the diagnostic tools to suit individual learners.