Starzenie się społeczeństw wpływa na rynek usług wolnoczasowych, a zwłaszcza w istotny sposób determinuje rozwój turystyki. Jak każda dziedzina życia społecznego, także obraz współczesnej turystyki kształtowany jest poprzez narzędzia, jakimi dysponuje polityka i inne formy zarządzania społecznego. Autorzy artykułu analizują modele oddziaływania na segment rynku turystycznego seniorów. Przegląd literatury naukowej i innych źródeł dowodzi, że segment turystyki senioralnej staje się istotnym elementem we współczesnym rynku turystycznym, i co więcej – jego rola będzie sukcesywnie wzrastała. Celem opracowania jest przedstawienie wybranych działań realizowanych na różnych szczeblach i przez różne podmioty na rzecz zwiększania aktywności turystycznej seniorów w Europie, wskazanie możliwości wykorzystania tych doświadczeń i uzasadnienie podejmowania tego typu inicjatyw w Polsce. W artykule posłużono się metodą badań określaną jako desk research. Przeprowadzono w tym zakresie analizę przekrojową dostępnych treści. Wykorzystano dane zastane. Na podstawie zaprezentowanego materiału sformułowano zalecenia dla polskiej polityki turystycznej. Wykazano, że przedsięwzięcia na rzecz zwiększania aktywności turystycznej seniorów są dość popularne i jednocześnie zróżnicowane. Mają one charakter zarówno międzynarodowy, jak i krajowy, podejmowane są również przez pojedyncze podmioty branży turystycznej. Z uwagi na postępujące zmiany, głównie demograficzne, ale wynikające także ze skutków pandemii COVID-19, rysuje się potrzeba implementacji podobnych rozwiązań w Polsce. Należy założyć, że tego typu przedsięwzięcia mogą zdywersyfikować polską politykę turystyczną i poszerzyć ją o stosunkowo nowe, dotychczas niepodejmowane inicjatywy. Dodatkowo należy mieć na uwadze inne wymierne korzyści: pobudzenie aktywności turystycznej seniorów oraz aspekty ważne dla poszczególnych destynacji, zwiększenie ruchu turystycznego i wpływów z turystyki.
Właściwa polityka związana z podróżowaniem i turystyką oraz sprzyjające im warunki odgrywają istotną rolę w zwiększaniu konkurencyjności turystycznej. Słaba pozycja konkurencyjna Afryki w światowej turystyce wynika m.in. z nieumiejętności wypracowania odpowiedniej polityki turystycznej oraz niezdolności do stworzenia struktur, które wspierałyby tę konkurencyjność. Cel niniejszego artykułu to zbadanie najskuteczniejszych elementów polityki turystycznej stosowanych w krajach afrykańskich, które utrzymują się na wysokiej pozycji w rankingu konkurencyjności na rynku turystycznym (Travel and Tourism Competitiveness Index – TTCI), tj. w Mauritiusie i w Egipcie, aby zarekomendować odpowiednie postępowanie oraz stworzyć warunki sprzyjające turystyce w innych państwach Afryki. W opracowaniu analizowane są dane wtórne dotyczące najlepszych działań praktycznych wdrażanych w celu priorytetowego podejścia do sektora turystycznego, a także osiągnięcia międzynarodowej otwartości, konkurencyjności cenowej oraz zrównoważonego rozwoju środowiska. Autorki ustaliły, że wybrane przez nie kraje stosują takie strategie, jak: ustanawianie organów odpowiedzialnych za promocję, dywersyfikacja rynków, poszukiwanie inwestorów, rozwój transportu lotniczego, zwiększanie międzynarodowej otwartości dzięki ambasadom i umowom dwustronnym, a także rozwój i egzekwowanie przepisów związanych z ochroną środowiska. W badaniu udało się ustalić, iż współpraca pomiędzy wszystkimi interesariuszami branży turystycznej stanowi kluczowy element w tworzeniu prawidłowo działającego sektora turystycznego. Niniejszy artykuł stanowi wkład w wiedzę na temat omawianej branży poprzez przedstawienie, w jaki sposób kraje afrykańskie mogą modelować politykę turystyczną oraz tworzyć struktury wspierające, by zwiększyć swą konkurencyjność.
EN
The best travel and tourism policies and enabling conditions play a significant role in promoting tourism competitiveness. Africa’s weak global tourism competitive position emanates from its inability to develop appropriate tourism policies and its failure in providing enabling structures to support competitive tourism among others. The aim of this article is thus to investigate the best travel and tourism practices used by high-ranking African countries (Egypt and Mauritius) in the Travel and Tourism Competitive Index (TTCI) to suggest suitable travel and tourism policies and create enabling conditions to promote tourism elsewhere in Africa. The study analyses secondary data about the best practices applied to prioritise the tourism sector, international openness, price competitiveness and environmental sustainability. It is established that the two selected countries utilise strategies such as the establishment of promotion bodies, diversify their markets, search for investment, pursue the expansion of air transport, practice international openness through embassies and bilateral agreements, and develop and enforce environmental laws. The study identified that collaborative efforts between all tourism stakeholders were an essential component in establishing a healthy tourism industry. This article contributes towards the body of knowledge by highlighting how African countries can model tourism policies and supportive structures to enhance their competitiveness.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.