Niniejszy artykuł jest poświęcony kwestii filozoficznego zaangażowania w problematykę edukacyjną. W odwołaniu do idei Hannah Arendt ćwiczenia w myśleniu oraz do metodologii typów idealnych Maksa Webera dokonuję próby eksploracji sposobów wiązania filozofii i praktyki edukacyjnej. Wyróżniając wydarzenia otwierające poszczególne możliwości rozumienia relacji między filozofią a praktyką edukacyjną, dokonuję rekonstrukcji tych możliwości jako idealnych typów filozoficznego zaangażowania w kwestię edukacji. Każdy z wyróżnionych typów odwołuje się do innego rozumienia filozofii, filozofii edukacji, pedagogiki i praktyki edukacyjnej. Całość wywodu zmierza ku sformułowaniu pokrytycznego typu, który będąc praktykowanym sposobem wiązania filozofii i praktyki edukacyjnej, wymaga refleksyjnego uznania swojej prawomocności.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.