Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Performatywny potencjał baśni dramatycznej i jej włączenie do procesu edukacyjno-wychowawczego

100%

Sibirnaja M.

Świat i Słowo

|

2020

|

tom 35(2)

301-313

PL

Specific art practices, which include performance, are especially prevalent in popular culture at the turn of the 20th and 21st century. The concept of ‘performance’ means an action in the process of which creation involves a new experience both for the performer of the action and for the recipient. However, it is necessary to distinguish performance as a type of cultural action, dramatization, and performative potential of a work, creating conditions for influencing the consciousness of a person who, when perceiving a work, becomes a full participant in a creative act. Modern fairy-tale plays written by playwrights based on well-known works or the authors’ own dramatic tales have great performative potential. They connect the game principle, the performativity of a fairy tale, capable of activating empathy, influencing the child’s consciousness through the magic of the word, and the performance of the drama, the goal of which is to involve the young viewer in the show. At the same time, the theatrical performance of fairy-tale plays and the metatheatrical techniques involved in them have a significant visual impact on the young audience, which also contributes to the performative dialogue. The moralizing orientation of modern fairy-tale plays, reflecting the current moral and ethical problems of the society, increases the efficiency of the educational process, and contributes to the fulfilment of modern didactic tasks. In this article, based on the Russian playwright Anna Bogacheva, an attempt is made to identify those features of modern fairy-tale plays that convey their performative character and didactic potential.

2

Postmodernistyczne formy aktywności politycznej: przykład wydarzeń na Ukrainie (koniec 2013 i 2014 r.)

88%

Hrujeva O.

Historia i Polityka

|

2017

|

nr 21(28)

53-65

EN

The article analyzes the newest formats of socio-political protests. The postmodern forms of political activity are examined on the example of events in Ukraine since the beginning of the Revolution of Dignity. The creativity of the newest non-violent forms of protests (performances, flash mobs, installations, etc.), which were carried out in the revolutionary period and during the subsequent occupation of the part of the territory of Ukraine was proven. It is substantiated that political action in the postmodern reality is provocative and is based on game, ritual and symbolism. The perception of political events through the prism of spectacularity is emphasized.

3

„Stargana za trzewia publiczność opadła jak jeden flak”. Witkacego spektakle potencjalne

88%

Gondowicz J.

Przestrzenie Teorii

|

2010

|

nr 14

135-157

EN

Witkacy’s well-known Pure Form in Theatre Theory constitutes, from the logical point of view, a sequence of paradoxical definitions and surrealistic examples. It is, undoubtedly, a premeditated tactics of the Author. Witkacy deliberately aspired to make a mess in the reader's (or, in fact, implied spectator’s) brain, and discreetly intervowen in principal specimen’s content own anthropological experience, collected in an Australian expedition. Finally, in the visionary novel Insatiability, Witkacy smashed up his concept of metaphysical theatre, impossible in the future stupefied society.

PL

Gondowicz Jan, „Stargana za trzewia publiczność opadła jak jeden flak”. Witkacego spektakle potencjalne [“The gut-wrenched audience sank back into their seats like one limp intestine”**. Witkacy’s Potential Performances]. „Przestrzenie Teorii” 14. Poznań 2010, Adam Mickiewicz University Press, pp. 135-157. ISBN 978-83-232-2210-1. ISSN 1644-6763. Witkacy’s well-known Pure Form in Theatre Theory constitutes, from the logical point of view, a sequence of paradoxical definitions and surrealistic examples. It is, undoubtedly, a premeditated tactics of the Author. Witkacy deliberately aspired to make a mess in the reader's (or, in fact, implied spectator’s) brain, and discreetly intervowen in principal specimen’s content own anthropological experience, collected in an Australian expedition. Finally, in the visionary novel Insatiability, Witkacy smashed up his concept of metaphysical theatre, impossible in the future stupefied society.

4

Przyrządzanie wizerunku Murzyna w antologii „Niam niam” Edwarda Kozikowskiego i Emila Zegadłowicza

88%

Wojda D.

Przestrzenie Teorii

|

2013

|

nr 19

77-94

EN

The article presents an interpretation of texts published in 1923 as a collection of translated African poetry, which was in fact a literary mystification. The concepts of postcolonial criticism are used to analyze some racial stereotypes that have been updated by the authors of the performance and to demonstrate how they project their own ideas of regionalism and primitivism on the characters in their poems, thereby committing an act of symbolic anthropophagy

5

Zabił, nie zabił i kto kogo zabił? O filmie Zabicie ciotki Grzegorza Królikiewicza

75%

Dondzik M.

Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication

|

2021

|

tom 30

|

nr 39

119-137

EN

The subject of this article is an analysis of the film Killing Auntie (Zabicie ciotki, 1984) by Grzegorz Krolikiewicz. The author reconstructs the history of the film’s making, recalls the memories of actor Robert Herubin, cinematographer Krzysztof Ptak, and director Grzegorz Krolikiewicz. The author reads Killing Auntie through the prism of Andrzej Bursa’s prose, refers to the heritage of surrealism and the way the director refers to it. According to the author it is important to answer the question of whether Killing Auntie is a specific kind of performance. The article concludes with a reflection on the moral dimension of Killing Auntie and an attempt to answer the questions: did the murder in Killing Auntie really happen and could any of us commit it?

6

W sarmackim teatrze życia (nie)codziennego

75%

Bąkowska P.

Przestrzenie Teorii

|

2014

|

nr 22

101-116

EN

The main purpose of this article is to show Old Polish literature and culture with regard to their performative aspects. By referring to Richard Schechner’s reflections, the author presents the Old Polish period “as a performance”. She focuses on issues such as time, space and behavior, which allows us to notice those activities of nobles that led to the formation of their personal and collective identity. An analysis of poems and diaries reveals different ways of creating one’s “self”. Various gestures and ceremonies as well as the skills that nobles developed through school education and socialization processes unified the Old Polish society, even though it was ethnically and religiously diverse.

7

„Impro pisanie w przestrzeni miasta”. Projekt

63%

Sitek E.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura

|

2023

|

tom 15

|

nr 2

105-118

EN

This article presents improv writing in urban space: a literary project with elements of improvisation, which dates to the time of the COVID–19 global pandemic. At the same time, it is an attempt to capture the project as a psychophysical activity, because of successive instructions confronted with experience. In other words, the question is not to analyze improv writing in urban space as an accomplished activity, but to show how instructions confronted with action give rise to subsequent parts of the project.

PL

Niniejszy artykuł przedstawia impro pisanie w przestrzeni miasta: literacki projekt z elementami improwizacji teatralnej, którego początki sięgają czasu ogólnoświatowej pandemii COVID–19. Tekst ten stanowi przy tym próbę uchwycenia projektu jako psychofizycznego działania, w wyniku którego z instrukcji konfrontowanych z doświadczeniem wyłaniają się kolejne etapy projektu. Nie chodzi więc o analizę impro pisania w przestrzeni miasta jako działania zrealizowanego, dokonanego, ale o pokazanie tego, w jaki sposób instrukcje zderzone z działaniem dają początek kolejnym częściom projektu.

8

E-szachy wobec performatyki

63%

Szymala J.

Homo Ludens

|

2022

|

nr 1(15)

203-222

EN

I propose to look at chess, especially e-chess, through performatics. Performative is causative, efficient, equal (as a subject), active (in the sense of action). The computerization of chess, the emergence of automatic game recording paradoxically reduces their performativity; as you archive, add games to virtual libraries, the „here and now” aspect of viewing disappears. Man and computer perform. Programs change their faces, convert from platform to platform, complement each other and support people. This, in turn, attracts more chess players to the game, so the performance is broadened. The educational role of e-chess in performance education cannot be overestimated.

PL

Proponuję spojrzenie na szachy, zwłaszcza e-szachy, przez performatykę. Performatyczny to sprawczy, wydajny, równy (jako podmiot), aktywny (w sensie działania). Komputeryzacja szachów, pojawienie się automatycznego zapisu partii paradoksalnie zmniejsza ich performatywność; w miarę archiwizowania, dodawania gier do wirtualnych bibliotek, zanika fenomen kibicowania „tu i teraz”. Współcześnie dochodzi do zbliżenia performansu kulturowego, technicznego i organizacyjnego. Ludzie i komputery performują; stajemy się wspólnikami, szachy stają się e-szachami, zdarza się również, że człowiek zaczyna od e-szachów, zanim siądzie przed rzeczywistym przeciwnikiem. W artykule posłużyłem się metodą autoetnografii – opisałem, jak podjąłem wyzwanie zorganizowania drużyny, klubu i turnieju szachowego w szkole średniej z wykorzystaniem narzędzi i metod tradycyjnych oraz elektronicznych. Edukacyjna rola e-szachów na gruncie edukacji performatycznej jest nie do przecenienia.

9

Próba performatywnego odczytania opisu stworzenia (Rdz 1–2, 4)

63%

Jaworecki K.

Łódzkie Studia Teologiczne

|

2017

|

tom 26

|

nr 3

13-21

EN

Focusing on the first couple of verses in Genesis (Gen 1–2:4), one can discover its amazingly performative character. The Word of God is creative and has effective power; it can be subject to the analysis of performative utterances by Austin, which seems to stress its significant character. Reading this text in light of deconstruction theory by Derrida leads us onto the path of fully performative interpretation of culture texts. Of course it is just an attempt, which is a little far-fetched but it still remains interesting and scientifically stimulating.

10

Performatywność jako postawa/perspektywa: Wstęp

63%

Sugiera M.

Pamiętnik Teatralny

|

2022

|

tom 71

|

nr 4

13-26

EN

Introduction to the essay cluster Performativity as an AttitudePperspective. The guest editor recalls the Polish discussions on the relationship between theater studies and performance studies that have taken place since 2006. She emphasizes that in these discussions performativity was most often associated with theater/performance and human agency. In contrast, the articles that make up the cluster – following Karen Barad – focus on the agency of matter and more-than-human relations. Consequently, performativity is understood in them as a perspective and attitude in which responsibility and care for what happens to and around us are at the forefront.

PL

Wstęp do bloku tematycznego Performatywność jako postawa/perspektywa. Redaktorka gościnna przypomina polskie dyskusje na temat relacji między performatyką a teatrologią, które toczyły się od 2006 roku. Podkreśla, że performatywność była w nich najczęściej wiązana z przedstawieniem/performansem oraz z ludzką sprawczością. Artykuły składające się na blok proponują – za Karen Barad – objęcie kategorią sprawczości materii oraz skupienie się na relacjach więcej-niż-ludzkich. Performatywność zaś jest w nich rozumiana jako perspektywa i postawa, w której na pierwszym planie są odpowiedzialność i troska o to, co się dzieje z nami i wokół nas.

11

Dzieło Tadeusza Kantora jako sylwa

63%

Kołąk-Danyi K.

Kwartalnik Polonicum

|

2017

|

nr 24

49-54

EN

The article is a general summary of a prepared doctoral thesis, which bears on works of Tadeusz Kantor - The ouevre of Tadeusz Kantor as silva. The most significant of his entire artistic activity is the "Theatre of Death”, phase started with "Umarła Klasa" ("The Dead Class”) in 1975 and ended alongside with artist's death in 1990. The primary motifs in it are death, transcendence, memory and the history inscribed in memory. In these performances Kantor made reference to his own biography, reaching into the private archive of his memory. After the success of "The Dead Class” Kantor started to rewrite his private and artistic autobiography to prove his ouevre as coherent and consistent, moreover became an author of own mithology. Drawing the background of cultural and social changes in the second half of 20th century in the West (postmodern art, performative turn) will help to show that Kantor works can be compare with modern sylwa, form of postmodern literature, appeared in Poland after World War II and tightly connected with reality of those days.

12

Serdeczne idiomy w listach Wisławy Szymborskiej i Kornela Filipowicza

63%

Wojda D.

Przestrzenie Teorii

|

2022

|

nr 38

253-277

EN

The correspondence between Wisława Szymborska and Kornel Filipowicz, which has been published in the book Listy. Najlepiej w życiu ma Twój kot (2016), is interpreted in this paper as a love discourse with the use of private idioms. This creates a poetics of the cryptogram, enigmatic to others, yet clear to the correspondents who combine epistolography, applied arts, literature, and life into one whole. The main means of this poetics is the recontextualization in which the writers perform different roles and move between them. This is related to creating of the text as theatre, which characterizes Szymborska’s poetry in particular as a modern lyric of the mask and role. The violation of the borders between various fields of art and life is done in these letters through collages, stickers, and ready mades that engage not only mind but also body, allowing to hide feelings behind a masquerade, at the same time conveying what is inexpressible.

13

Performer odpowiedzialny. Veto dla licentiae poeticae – sztuka jako polityka

63%

Sułkowska-Janowska M.

Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie / Politechnika Śląska

|

2016

|

tom z. 95

491--501

PL

Artykuł porusza kwestię społecznej odpowiedzialności artysty – przede wszystkim artysty performera. Performatywność jako taka pojawiła się w filozofii J. Austina, który jako pierwszy zauważył ontologicznie sprawczą moc niektórych typów wypowiedzi. Tę cechę – stwarzania określonej rzeczywistości – wykorzystują artyści działający w ramach szeroko rozumianej performance art: rezygnując z kreowania tradycyjnych artefaktów na rzecz – dosłownego – tworzenia ulotnych i efemerycznych mikroświatów nie mogą, jak się wydaje, już dłużej powoływać się na niepisaną acz obowiązującą przez setki lat zasadę licentia poetica. Tym samym performer, jak zauważa Jacques Ranciére, staje się niczym arystotelesowski polityk, a jego wypowiedzi mają nie tyle i nie tylko językową, ale przede wszystkim instytucjonalną i społeczną naturę.

EN

The article focuses at the problem of social responsibility of an artist, first of all – a performer (performance artist). Performativity itself appeared in philosophy of J. Austin for whom a particular type of statements – i.e. performatives – have a causative power. This feature seems to be an essence of performance art. Performers namely, giving up the traditional creation of artefacts, begin creation of fleeting and ephemeral microworlds instead and thus they cannot just cite the old licentia poetica rule. For Jacques Ranciére any performer is like an Aristotelian politician and thus his/her statements are not only pure lingual but also institutional and social ones.

14

Metafizyka dziś

63%

Sobota D. R.

Stan Rzeczy

|

2022

|

nr 1(22) Powrót metafizyki

83-115

PL

Wedle wielu potwierdzających się nawzajem diagnoz, które zaczęły pojawiać się od drugiej połowy XX wieku, żyjemy obecnie w „społeczeństwie spektaklu”. To spektakl wyznacza bowiem dominujący model życia społecznego. Rozwój mediów cyfrowych dokonał daleko idącej radykalizacji tej sytuacji, nie zmieniając zasadniczo jej prawdy: wirtualizacja wszechobecnego spektaklu potęguje jego ogólną omnipotencję. Ta autocharakterystyka najnowszej epoki w dziejach świata przywołuje, ale też radykalizuje znaną skądinąd metaforę theatrum mundi. Pytanie zasadnicze artykułu brzmi następująco: jeśli rzeczywistość jest teatrem, to znaczy grą i nieprawdą, czy i jak możliwa jest dziś jeszcze metafizyka, która z założenia ma być domeną prawdy? Zwrot „metafizyka dziś” można rozumieć wszak wielorako. Jednym z jego znaczeń jest metafizyka tego, co daje (się) widzieć, to znaczy metafizyka dnia. Byłaby ona metafizyką zjawiania się i pokazywania, metafizyką fenomenalności, słowem – metafizyką fenomenologiczną. Powodem wyróżnienia przez autora podejścia fenomenologicznego jest, po pierwsze, to, że głównym tematem fenomenologii jest jawienie się i pokazywanie tego, co się jawi, a po drugie, coraz częściej powtarzane przekonanie, że to jawienie się należy badać nie czysto „teoretycznie”, lecz poprzez pełne uważności i zaangażowania, konkretne działanie, które uniemożliwia poznającemu zajmowanie li tylko biernej pozycji widza (jak było dotychczas). Poznawanie to sprawa czynienia. Dlatego to właśnie fenomenologia, rozumiana tutaj jako specyficzne działanie performatywne, wydaje się według autora najlepiej przygotowana do podjęcia metafizycznego wyzwania rzuconego przez spektakularną naturę współczesnej rzeczywistości.

EN

According to the large number of mutually confirming diagnoses that began to appear in the second half of the twentieth century, we live today in a “society of the spectacle” in which the spectacle determines the dominant model of social life. The development of digital media has radicalised this situation to a far-reaching extent, without fundamentally changing its truth. Today we are only participants in a virtual show. This self-characterisation of the latest era in world history invokes, and radicalises too, the metaphor of the theatrum mundi. The central question of the article is whether, if the world is all game and untruth, metaphysics – which is supposed to be the domain of truth – is possible (and how). Today’s metaphysics can be variously understood, including ultimately as a metaphysics of the spectacle, in other words, as a metaphysics of the day. This could be a metaphysics of appearing and showing, a metaphysics of phenomenality, of the word, or phenomenological metaphysics. The reason I have highlighted the phenomenological approach is, first, the fact that the main theme in phenomenology is the appearance of that which appears and, second, the increasingly recurrent conviction that this appearance should be examined not purely “theoretically” but through specific, fully attentive and involved action that prevents the knower from assuming merely the passive position of a spectator (as was the case before). Knowing is a question of doing. This is why I see phenomenology, understood in this context as specific performative action, as best suited for addressing the metaphysical challenge of the spectacle-based nature of contemporary reality.

15

Tekst – dramat – spektakl. Współczesne możliwości badacza

63%

Gracla J.

Roczniki Kulturoznawcze

|

2016

|

tom 7

|

nr 1

119-129

PL

Niniejsze rozważania dotyczą trzech aspektów funkcjonowania dramatu w przestrzeni wirtualnej: w bibliotece internetowej (tekstu), archiwum wirtualnym (zdjęć i materiałów ze spektaklu) i spektaklu w przestrzeni Internetu. Dwa pierwsze sposoby istnienia zostały uznane za cenne źródło informacji, umożliwiające badanie tekstów mało popularnych (szczególnie tekstów rosyjskich i niemieckich z przełomu XIX i XX wieku). Trzeci z nich, omówiony na przykładzie spektakli Jewgienija Griszkowca („Pożegnanie z papierem”) rodzi dylematy teoretyczne. Spektakl jest tu bowiem tworem prymarnym w stosunku do tekstu. W takim przypadku niemożliwa jest jakakolwiek analiza bez znajomości spektaklu, który istnieje również w przestrzeni internetowej. Jest więc częścią świata cyfrowego.

XX

This paper discusses three aspects of the drama in virtual space: Internet library (text), virtual archives (photos and performance materials), and performance in the Internet space. The first two modes of existence were considered valuable source of information, enabling study of little popular texts (especially Russian and German ones from the late nineteenth and early twentieth century). The third mode, discussed with reference to the play of Evgenij Grishkovec („Out of paper”), raises theoretical dilemmas. The show is here primary in relation to the text. In this case, no analysis is possible without knowing the performance, which also exists in the Internet space. It is therefore part of the digital world.

16

Splot czasów: Teatr, performans i odtworzenia

63%

Ratajczakowa D.

Pamiętnik Teatralny

|

2021

|

tom 70

|

nr 3

189-202

EN

This article presents the discussion on performance, the archive, and the relations between them, based on Polish translations of Rebecca Schneider’s book Performing Remains: Art and War in Times of Theatrical Reenactment (Routledge 2011; Polish edition: Pozostaje performans, Kraków 2020) and Diana Taylor’s Performance (Duke University Press 2016; Polish edition: Performans, Kraków 2018). The central theme of the article is a reflection on Schneider’s treatment of time and corporeality, which makes it possible to highlight the differences between the approaches to the ontology of performance proposed in the two books.

PL

Artykuł stanowi omówienie dyskusji na temat performansu i archiwum oraz relacji między nimi na podstawie polskich tłumaczeń książek Rebecki Schneider Pozostaje performans (Kraków 2020; wyd. org. Performing Remains: Art and War in Times of Theatrical Reenactment, Routledge 2011) i Diany Taylor Performans (Kraków 2018; wyd. org. Performance, Duke University Press 2016). Centralnym wątkiem jest refleksja nad sposobem ujęcia czasu i cielesności w koncepcji Schneider, co umożliwia uwypuklenie różnic w podejściu do ontologii performansu w pracach obu autorek.

17

PERFORMANS I PERFORMANS POETYCKI W ARTYKUŁACH UKRAIŃSKICH BADACZY

63%

Hładun D.

Studia Ukrainica Posnaniensia

|

2021

|

tom 9

|

nr 1

145-155

EN

The article examines the formation process of the scientific field of performance studies in Ukraine since the second half of the 20th century. Analytical and synthetic methods are used based on papers by A. Bakanurskyi, D. Honcharenko, T. Hridyayeva, N. Khoma, O. Kochubeinyk, L. Komarnytska, T. Kornieieva, O. Lachko, N. Marenych, I. Nechytalyuk, M. Pashkevich , Yu. Pochynok, Ya. Shumska and I. Yatsyk. The article is part of wider research on the key terms and concepts in poetry performance theory discussed in the publication Introduction to Ukrainian Poetry Performance Theory. The History of Performance Theory. It is considered to be the case that the majority of Ukrainian scientists tend to borrow views on both performance theory and key aspects of performance history from their North American and West-European colleagues.

PL

Artykuł przedstawia proces wytyczenia pola badań naukowych performansu w Ukrainie od drugiej połowy XX wieku z wykorzystaniem metod analityczno-syntetycznych (na podstawie artykułów A. Bakanurskiego, D. Honczarenki, T. Gridiajewej, L. Komarnickiej, T. Korniejewej, O. Koczubejnyk, O. Laczko, N. Marenycz, I. Neczytaliuk, M. Paszkewycz, J. Poczynok, N. Homy, J. Szumskiej i I. Jacyk). Artykuł jest częścią szerszego opracowania na temat kluczowych pojęć teorii performansu poetyckiego, w ramach którego ukazał się tekst Wprowadzenie do teorii performansu poetyckiego na Ukrainie. Historia teorii performansu. Uważa się, że w dużej mierze wielu ukraińskich badaczy zapożyczało poglądy północnoamerykańskie i zachodnioeuropejskie dotyczące nie tylko teorii, ale także historii sztuki performansu.

18

Pamięć, performans i afekty – temat ludobójstwa w filmach Joshui Oppenheimera

63%

Loska K.

Kwartalnik Filmowy

|

2020

|

nr 111 Zmysły i afekty

88-104

PL

Punktem wyjścia refleksji nad filmami Joshui Oppenheimera jest koncepcja performansu w ujęciu Rebeki Schneider – zwłaszcza jej uwagi na temat historycznych rekonstrukcji – oraz teoria afektów w ujęciu Jill Bennett (ponieważ rzeczywistym skutkiem praktyk performatywnych jest „afektywne poruszenie”). W proponowanym przez autora odczytaniu Sceny zbrodni (2012) i Sceny ciszy (2014) to właśnie zarejestrowane przez reżysera historyczne performanse wraz z ich zdolnością oddziaływania na emocje, czyli wywoływania określonych reakcji afektywnych (wstręt, obrzydzenie, współczucie, fascynacja), są metodą, za pomocą której można mówić o ludobójstwie w nowy sposób. Wychodząc od analizy filmów Oppenheimera, autor zastanawia się nad tym, w jaki sposób jest konstruowana i rekonstruowana pamięć o wydarzeniach historycznych, do jakiego stopnia przeszłość wpływa na teraźniejszość, a wreszcie, czy możliwe jest obserwowanie siebie niejako „z zewnątrz”, by zmierzyć się z własnymi afektami.

EN

The starting point for the reflection on Joshua Oppenheimer’s films is the concept of performance by Rebecca Schneider – especially her remarks on historical reconstructions – and the theory of affects by Jill Bennett (because the actual effect of performative practices is being “affectively moved”). In the author’s reading of The Act of Killing (2012) and The Look of Silence (2014), these historical performances registered by the director, with their ability to affect emotions, i.e. to provoke specific affective reactions (disgust, repulsion, sympathy, fascination), offer a new way in which genocide can be talked about. Starting from the analysis of Oppenheimer’s films, the author wonders how the memory of historical events is constructed and reconstructed, to what extent the past exerts influence on the present, and, finally, whether it is possible to observe yourself “from the outside” to face your own affections.

19

Mobilność kulturowa w badaniach nad przedstawieniami - perspektywy metodologiczne

63%

Bal E. J.

ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

|

2019

|

nr 39

11-23

EN

The article is an attempt to outline new methodological perspectives on performance studies which derive from Stephen Greenblatt’s Cultural Mobility Manifesto, published in 2010. It analyses the concept of “contact zones”, introduced for the first time in the humanities by Mary Luise Pratt in 1993, and subsequently developed by Stephen Greenblatt and Donna J. Haraway, demonstrating how it reformulates the present understanding of “performance”. According to the author of the article, the contact zones, intended as a space of encounter of heterogenic subjects, allow scholars to have a closer look at emergent strategies, meanings, and contingencies of the present cultural reality. To explain her argument, the author analyses two study cases: the performance Exhibit B by Brett Bailey from 2013, and an exhibition of photographer Pieter Ugo, Between the Devil and the Deep Blue SeaatMuseuColeçãoBerardo, Lisbon (05.07.2018 – 07.10.2018).

PL

Artykuł jest próbą nakreślenia metodologicznych perspektyw jakie rysują się przed badaczami performansów artystycznych w związku z ogłoszonym przez Stephena Greenblatta Manifestem kulturowej mobilności w 2010 roku. Autorka poddaje w nim analizie koncepcję stref kontaktu wprowadzoną do humanistyki przez Mary Luise Pratt, rozwiniętą następnie przez Stephena Greenblatta oraz Donnę J. Haraway, pokazując w jaki sposób pozwala ona przeformułować obowiązujące do tej pory w obrębie performatyki rozumienie pojęcia "przedstawienia" (performansu). Sugeruje, że poprzez strefy kontaktu, rozumiane jako przestrzeń wzajemnego spotkania i redefiniowania się uczestniczących w niej heterogenicznych podmiotów jako badacze kultury zyskujemy możliwość nowego sposobu oglądu zastanej rzeczywistości kulturowej i poznawania jej emergentnych znaczeń. Swoje hipotezy autorka rozwija w oparciu o analizę dwóch przykładów: performansu Exhibit B, Bretta Bailey’a z 2013 roku oraz wystawy fotografii Pietera Ugo, Between the Devil and the Deep Blue Sea w Museu Coleção Berardo, Lizbona (05.07.2018 – 07.10.2018).

20

Shifting from Asian to Western model of leadership : the role of organizational culture

63%

Widyanti R. , Rajiani I. , Basuki , Hairul

Polish Journal of Management Studies

|

2020

|

tom Vol. 22, No. 1

595--610

EN

Transformational leadership has been acknowledged as innovative means of empowering employees. However, its applicability in developing countries remains unproven due to the different perspective in organizational cultures. This article aims at investigating the practice of paternalistic and transformational leadership and firm performance of the public sector organization in Indonesia mediated through organizational culture. The data were taken from the leaders and members of the public sector organization from South Kalimantan of Indonesia. The smart PLS was used for analysis. As Indonesia is still reflecting a traditional bureaucratic type culture in favour of paternalistic leadership, implementation of transformational leadership is only partially applicable. Empirical insights into transformational leadership attempts most clearly indicate that Indonesian’s ability to fit into this framework is problematical, but gradually, the concept is accepted. Thus, Indonesia can adopt the well-developed country administrative models, carefully examine their future and adversative effects, and selectively practice only those parts of such models that are appropriate to its societal contexts and people's need. This research implies that although public sector reform becomes more differentiated in the future and a variety of governance reforms emerge in the forms of law-driven, service-driven, or citizen-driven will be located within the context of a country’s overall cultural dimensions.

PL

Przywództwo transformacyjne zostało uznane za innowacyjny sposób wzmacniania pracowników. Jednak jego zastosowanie w krajach rozwijających się pozostaje nieudowodnione z powodu odmiennej perspektywy kultur organizacyjnych. Artykuł ma na celu zbadanie praktyki przywództwa paternalistycznego i transformacyjnego oraz zdecydowanych działań organizacji sektora publicznego w Indonezji, w których pośredniczy kultura organizacyjna. Dane zostały pobrane od liderów i członków organizacji sektora publicznego z południowego Kalimantanu w Indonezji. Do analizy wykorzystano inteligentny PLS. Ponieważ Indonezja nadal odzwierciedla tradycyjną kulturę biurokratyczną na rzecz paternalistycznego przywództwa, wdrażanie przywództwa transformacyjnego ma zastosowanie tylko częściowo. Empiryczne spostrzeżenia na temat prób przywództwa transformacyjnego najwyraźniej wskazują, że zdolność Indonezji do dopasowania się do tych ram jest problematyczna, ale stopniowo koncepcja jest akceptowana. W ten sposób Indonezja może przyjąć dobrze rozwinięte modele administracyjne kraju, dokładnie zbadać ich przyszłość i negatywne skutki i wybiórczo praktykować tylko te części takich modeli, które są odpowiednie dla jej kontekstu społecznego i potrzeb ludzi. Badania te sugerują, że chociaż reforma sektora publicznego będzie w przyszłości bardziej zróżnicowana i pojawi się wiele różnych reform zarządzania, w formie zorientowanych na prawo, usługi lub obywateli, będą one osadzone w kontekście ogólnych wymiarów kulturowych kraju.