Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

„Quae tibi quaerebam (…) dona Tomitanus mittere posset ager” – o pewnym podarunku znad Pontu (Wokół „Ex Ponto” III 8)

100%

Puk M.

|

nr 1

313-329

EN

Among the topics discussed by Ovid in Tristia and Epistulae ex Ponto, there is also the topic of gifts. The poet plays the role of both the recipient and the person who can give something to his addressees. In the vast majority of cases, the gifts mentioned are not specific objects, but have an intangible value: the poet perceives the life left to him in terms of a gift, as well as the memory and consolation shown to him by his relatives. He himself wishes to repay the favours received and promises his correspondents eternal fame by including their names in his songs. The Ex Ponto III 8 elegy is unique in this topic. First, Naso notifies the addressee about a material gift sent to him, and secondly, the very gift he decided to offer to his friend is remarkable: a quiver filled with poisoned arrows. Such a gift also played a double role: on the one hand, it reflected the conditions in which the poet found himself, it was, according to his message, the only thing that could be found in Tomis and sent to Rome; on the other hand, it was to serve the recipient to defend himself against his personal enemies. The source texts testify that the arrows dipped in a specific poison were used by the Scythians. The frequency and nature of the mention of this doubly dangerous weapon in both collections of Ovid’s exile poetry, and finally the decision to make it the only material gift sent to the capital, prompted the author of this text to propose a thesis about Ovid’s peculiar fascination with Scythian poisoned arrows.

2

Dary finansowe jako transfery rodzinne w świetle wyników badań własnych

84%

Solarz M.

|

nr 3

EN

The article presents the following research hypothesis: A young generation of adult children of Poles is a net beneficiary of family financial transfers of a non-returnable nature. The article purposes are as follows: analyzing the scale, frequency, and directions of transferring and receiving financial gifts by akin households. The applied research methods included: critical analysis of the subject literature, simple statistical methods, method of a diagnostic survey. The survey studies, conducted in 2018, have shown that 39.9% of Poles provided financial support to their relatives in the last 6 months, while a smaller percentage (28.6%) of respondents declared that in the same period received a monetary donation from the family. Population under the age of 24 represents the only age group which receives more financial support than actually provides. Private financial transfers are predominantly of an intergenerational nature, as the majority of transfers occur between parents and adult children.

PL

Sformułowana w artykule hipoteza badawcza brzmi: Młode pokolenie dorosłych dzieci Polaków jest beneficjentem netto rodzinnych transferów finansowych o charakterze bezzwrotnym. Wśród celów artykułu znalazło się rozpoznanie skali, częstotliwości oraz kierunków przekazywania i otrzymywania darów finansowych przez spokrewnione gospodarstwa domowe. Wykorzystane metody badawcze to: krytyczna analiza literatury przedmiotu, proste metody statystyczne, metoda sondażu diagnostycznego. Z przeprowadzonych w 2018 r. badań ankietowych wynika, że 39,9% Polaków w ciągu ostatnich 6 miesięcy udzieliło wsparcia finansowego swoim krewnym, zaś mniejszy odsetek (28,6%) respondentów zadeklarował, że w tym okresie otrzymał od rodziny darowiznę pieniężną. Osoby poniżej 24. roku życia stanowią jedyną grupę wiekową, która więcej wsparcia finansowego otrzymuje, niż przekazuje. Prywatne transfery finansowe mają głównie charakter międzypokoleniowy, ponieważ najwięcej przepływów zachodzi między rodzicami a dorosłymi dziećmi.

3

Ein Beitrag zur Problematik der Übersetzung des Wortes מִנְחָה in Gen 4,3–5a

71%

Dzikiewicz D.

|

nr 37

7-22

PL

Artykuł zajmuje się problemem tłumaczenia hebrajskiego słowa מִנְחָה w perykopie Rdz 4, 3–5a. Istnieją trzy podstawowe kierunki translatorskie omawianego terminu: sakralne (np. ofiara), świeckie (np. prezent, dar) i świecko-sakralne (np. dar ofiarny). Obecne opracowanie, opierając się zasadniczo na argumencie pochodzącym z wersetu Hbr 11,4, popiera to ostatnie ukierunkowanie

DE

At the end of 2016, a revised edition of the Catholic Bible translation (Einheitsübersetzung) was published. One of the many corrections introduced referred to the word מִנְחָה in Gen 4,3–5a. It was translated as “a gift” (Gabe). The previous translation (1980) read this word as “a sacrifice” (Opfer). This article examines the validity of a given correction, proposing to combine both translation traditions into one as “a sacrificial gift” (Opfergabe).

4

Godność ontyczna jako fundament i miara doskonalenia osoby

67%

Starnawski W.

|

nr 4

5-22

EN

There are many meanings of the term “dignity”: psychological, sociological, legal etc.,in this paperauthor concentrates on the ontic level. Dignity is person's “ontic value”, it points to three personal values: rationality (ability to recognise the truth), freedom (ability to self-determination) and love (ability to become a gift for another person). Ontic dignity is pre-moral, it is an “attribute” of human existence. Every person – and their dignity – is revealed by different forms of transcendence. The author focuses on the practical (pedagogical) aspect of dignity as well as the theological one. He derives from two concepts: creation of man in the “image of God” and Incarnation and redemption of man. These considerations refer to the thoughts of John Paul II, presentparticularlyin his book Memory and Identity.

5

Donacyjny charakter dobra a kwestia transcendencji w kontekście myśli Martina Heideggera

67%

Korobczak P.

Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris

|

2016

|

tom 32

|

nr 1

36-59

EN

In my paper I try to reconsider the character of the good. I show the specific structure of the good as “not-to-own-to-give”. Furthermore I investigate a possibility of such structure in Friedrich Nietzsche’s thought. On example of the bestowing virtue I show Nietzsche’s structure of donation as “to-own-to-give”. At the same time such structure of donation reveals problematic status of Nietzsche’s paradigm of absolute immanence. Then I show how transcendence as an „essence” of immanence constitutes Martin Heidegger’s main concept. He is very close to the structure of “not-to-own-to-give”, but the structure of “to-own-nothing” is still an ownership. It shows, anyway, that both Heidegger and Nietzsche have philosophized very close to the paradigm of the good. Eventually I show in Heidegger’s thought a possibility to go beyond his own paradigm that reveals possibility of the good as an infinite donation.

6

L'uomo come dono per l'altro nel pensiero di Tadeusz Styczeń

67%

Koziej B. W.

|

tom 37

89-119

EN

The main goal of this article is to present the thought of Tadeusz Styczeń, a Polish ethicist and theologian, on love among human beings. The attention is focused on the dimension of love between a man and a woman as a sincere gift of oneself to a beloved person by showing the relationship between 'me' of the person who loves, and 'you' of the person who is loved. Moreover, the article attempts to present love between a man and a woman as affirmation of the person one loves, as expressed in the statement: `It is so good you exist!'. The role and meaning of the human body is also discussed as it is the language in which a person can express his/her dedication to the loved one to the fullest. In this context, the relationship between 'me' and the body of the person who loves is also found significant. The special care is also given to the meaning of the sign of the body, which Styczeń presents as an image of the human 'me'. In this context, the uniqueness of human existence is portrayed against the created world. It was pointed out that the individual 'me' expresses itself the most effectively by action, which becomes a method for looking into a human soul. This action is possible thanks to the human body, which evolves into the language of interpersonal communication. And finally, it is shown how important is the part which a human face plays in this process of communication.

PL

Podstawowym celem artykułu jest omówienie i ukazanie myśli polskiego etyka i teologa Tadeusza Stycznia dotyczącej miłości ludzkiej. W sposób szczególny starano się zwrócić uwagę na wymiar miłości jako bezinteresownego daru pomiędzy kochającymi się: mężczyzną i kobietą, ukazując relację pomiędzy „ja” osoby kochanej i „ty” osoby kochającej. Podjęto również próbę ukazania miłości ludzkiej jako afirmacji drugiej osoby, wyrażającej się w sformułowaniu „Jak dobrze, że jesteś!”. Przedstawiono także rolę i znaczenie ciała ludzkiego jako języka, w którym człowiek najpełniej wyraża dar z siebie dla drugiej osoby. Istotne w tym kontekście stało się też przedstawienie relacji między „ja” osoby i swoim ciałem. Wyszczególniono znaczenie znaku ciała, które Styczeń przedstawia jako obraz ludzkiego ja. W tym kontekście przedstawiono wyjątkowość ludzkiej egzystencji na tle świata stworzonego, podkreślając, że „ja” osoby ludzkiej najlepiej wyraża się poprzez działanie, które staje się metodą, aby wejrzeć do wnętrza ludzkiego. Działanie to jest zaś możliwe dzięki ludzkiemu ciału, które staje się językiem komunikacji międzyosobowej. W końcu ukazano, jaką rolę w tym komunikowaniu się odgrywa ludzkie oblicze.

7

Religio vera. Rzeczywistość chrześcijaństwa – chrześcijański wymiar rzeczywistości według Josepha Ratzingera/Benedykta XVI

59%

Szymik J.

|

nr 2

5-22

PL

Być chrześcijaninem – co to właściwie znaczy? Czym jest chrześcijaństwo w swej najgłębszej istocie? Co teologia Josepha Ratzingera/Benedykta XVI wnosi do rozumienia christianoi i christianitas – pojęć rzeczywistości, egzystencjalnej głębi? Promienie odpowiedzi na wszystkie te pytania schodzą się w jeden punkt, w jedno centrum, którym jest On – Jezus Chrystus, Przebity, z którego oglądu (okiem ciała, rozumu, serca, woli, wiary) wynika wszystko, wszelkie rozumienie, wszelka nowość, wszelka istota rzeczy: chrześcijaństwa i życia jako takiego.

EN

The biblical history of salvation results in tightening the bond between God and man more and more closely, though there is a sudden change in the quality between the Old and New Testaments that makes the bond so far expressed through the Covenant to fulfil it self in the theandric communion in the Person of Jesus Christ. Christianity arises as a communion and, as such, it fulfils itself in the Church, through the Holy Spirit: it consists in making a gift of oneself and relying on the gift. J. Ratzinger/Benedict XVI shows how Christianity not only enters the structures of reality, but – in fact − constitutes its most appropriate − since salutary − structure and a hermeneutic key to understand man. What seems paradoxical, or even nonsensical in Christianity, as a matter of fact, breaks the absurdity of atheistically ideologised structure of the world and thinking.

8

Osobowe ujęcie relacji pacjent – personel medyczny. Wpływ wymiaru personalistycznego na jakość relacji interpersonalnych w przestrzeni medycznej i jego znaczenie w procesie leczenia

59%

Gliniecki W.

|

tom 55

99-117

EN

To begin with, the author defines the dialogue between the medical personel and the patient as a special form of relationship because of its natural character. In this article, the author analyzes the significance of the personalistic dimension of relationships in medical practice. He emphasizes that the quality of interpersonal relations depends on a specific vision of a human being. One must first “know” in order to “act”. The personalistic dimension allows to look at the sick person as at an integral and autonomous individual. Personalism helps to identify the spiritual dimension as constitutive in the medical personnel-patient relation. Moreover, the necessity of forming values and conscience, which helps to avoid routine in medical actions has been highlighted. Consequently, the author puts forward the thesis that the hospital personnel must, above all, do not disrespect their own dignity and show that it is manifested in actions, reflected in the relationship with the patient. The personal approach is therefore a “gift – versus-gift” relationship that benefits both sides. The medical personnel is a “gift” to the patient, and the patient also contributes to the meaning of service in the hospital. In conclusion, the author states that the personalistic approach leads to “humanization” of the relation with a sick person, on account of the global and integral vision of a human being always allowing to emphasize the inalienable dignity of every living person in medical actions.

PL

W punkcie wyjścia autor określa dialog między personelem medycznym a chorym jako formę relacji o charakterze naturalnym. Autor analizuje personalistyczne ujęcie tej relacji. Jakość relacji interpersonalnych zależy od wizji człowieka, poprzez którą ujmuje się rzeczywistość. Wymiar personalistyczny pozwala patrzeć na chorego jako na osobę odrębną i autonomiczną, uwzględnić prawdziwe dobro i dostrzec wymiar duchowy. Zaakcentowana została konieczność kształtowania wartości i sumienia. Spojrzenie osobowe jest relacją „dar – kontra-dar”, w której personel jest darem dla chorego, a ten nadaje poczucie sensu posługi w szpitalu. Prowadzi to do uczłowieczenia relacji, gdyż osobowe ujęcie istoty ludzkiej pozwala zawsze podkreślać niezbywalną godność każdego człowieka w działaniach medycznych.