Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

PROFESOR JANUSZ DURKO (1915–2017)

100%

Sołtan A.

|

tom 59

63-67

PL

Prof. dr hab. Janusz Durko był historykiem, archiwistą, wybitnym muzealnikiem. Urodzony w Warszawie, tu ukończył studia historyczne na UW (1938), przeżył okupację niemiecką i całą wojnę. Po wyzwoleniu pracował początkowo w Biurze Odbudowy Stolicy, potem w Instytucie Pamięci Narodowej prowadzącym badania nad historią najnowszą. Stopień doktora uzyskał w 1948 r., habilitację w 1955 r, a w roku 1964 otrzymał profesurę. W 1951 r. został powołany na stanowisko dyrektora Centralnego Muzeum Historycznego, przekształconego 2 lata później w Muzeum Historyczne m.st. Warszawy. Otwarta przez niego w 1955 r. ekspozycja stała była pierwszą bardzo obszerną i kompletną próbą syntetycznego przedstawienia przeszłości Warszawy – warszawskie muzeum, jako placówka na polu muzealnictwa historycznego w Polsce w tamtych czasach najważniejsza, wywarło wpływ na kształtowanie się wystawiennictwa historycznego także w innych krajach. Przyczyniło się to do umocnienia pozycji zawodowej Janusza Durko – zapraszano go do wielu komitetów, rad (w tym muzealnych) i stowarzyszeń, był też członkiem wielu komitetów redakcyjnych, m.in. „Muzealnictwa”. W latach 1951–2003, gdy prof. J. Durko stał na czele Muzeum Historycznego m.st. Warszawy, było ono jednym z głównych ośrodków badań nad historią Warszawy, miejscem wielu konferencji, sesji i wystaw czasowych, utrzymywało liczne kontakty międzynarodowe, intensywnie budowało zbiory własne, przyciągało również bogatą ofertą edukacyjną. Stale rosła liczba jego oddziałów. W dorobku profesora liczącym ok. 140 różnego rodzaju publikacji, dziełem największym jest bez wątpienia, wydawana pod jego redakcją naukową, ośmiotomowa Bibliografia Warszawy (1958–2006), rejestrująca wszystko lub prawie wszystko co opublikowano na temat miasta w latach 1795–1970. Wyrazem uznania dla dokonań Profesora były liczne przyznane mu odznaczenia, m.in.: nagroda I stopnia Ministra Kultury i Sztuki za ochronę dziedzictwa kulturowego, dwukrotnie nagroda m.st. Warszawy, tytuł Homo Varsoviensis, Krzyż Wielki z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski i złoty medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Po przejściu w 2003 r. na emeryturę profesor utrzymywał nadal bliskie kontakty z muzeum, pełniąc funkcję członka jego Rady Muzealnej (2004–2008). Po raz ostatni progi instytucji, której dyrektorem był przez 52 lata, przekroczył w 2015 r., by wziąć udział w uroczystości zorganizowanej dla uczczenia 100. rocznicy jego urodzin. Kilkanaście miesięcy później zmarł i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

2

MARIUSZ HERMANSDORFER (1940–2018)

84%

Ratajczak M.

|

tom 59

219-222

PL

18 sierpnia br. zmarł we Wrocławiu Mariusz Hermansdorfer (1940–2018), dyrektor wrocławskiego Muzeum Narodowego w latach 1983–2013, kustosz działu sztuki współczesnej tegoż muzeum od 1972 r., krytyk, kurator wystaw, jedna z najważniejszych postaci dla polskiej kultury w minionym półwieczu. Urodził się we Lwowie, studiował historię sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim. Będąc jeszcze na studiach rozpoczął pracę w Muzeum Śląskim (od 1970 r. – Narodowym). W 1967 r. przeszedł do organizującego się wówczas Muzeum Sztuki Aktualnej – oddziału Muzeum Miasta Wrocław. Współpracował tam z Jerzym Ludwińskim, także przy pamiętnym Sympozjum Plastycznym Wrocław’70 oraz z prowadzoną przez Ludwińskiego Galerią pod Moną Lisą. W roku 1972 powrócił do Muzeum Narodowego i został kustoszem działu sztuki współczesnej, kierując nim aż do przejścia na emeryturę w 2013 roku. Stworzył tam niemal od podstaw jedną z najwybitniejszych kolekcji polskiej sztuki współczesnej w kraju, dysponującą bogatymi zespołami prac takich artystów, jak m.in. Magdalena Abakanowicz, Tadeusz Brzozowski, Edward Dwurnik, Józef Gielniak, Władysław Hasior, Józef Hałas, Maria Jarema, Jerzy Kalina, Tadeusz Kantor, Jan Lebenstein, Natalia LL, Jerzy Nowosielski, Jerzy Rosołowicz, Jonasz Stern, Jan Tarasin i wielu innych. Silną dominantą tej kolekcji byli twórcy spod znaku metafory i ekspresji. Od połowy lat 70. był kuratorem działów polskich na międzynarodowych pokazach sztuki – w Cagnes-sur-Mer, São Paulo i New Delhi. Organizował wystawy prac z muzealnej kolekcji w Niemczech, Wielkiej Brytanii, w Stanach Zjednoczonych i Holandii. Jako krytyk publikował głównie na łamach miesięcznika „Odra”, był także od 1990 r. członkiem jego Rady Redakcyjnej. Teksty Mariusza Hermansdorfera znajdują się także w katalogach i wydawnictwach naukowych Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

3

Proces zarządzania zasobami ludzkimi w placówce oświatowej w kontekście ogólnych założeń zarządzania personelem

67%

Janta M.

|

nr 2

114-135

EN

The article relates to human resources management in polish educational establishments, which nowadays are very often similar to contemporary companies in a way they develop themselves and manage people. The article consists of different issues connected with human resources management process in polish schools. The aim of the article was to describe all the components of the process and to evoke reflection about teacher profession, sources of motivation and occupational satisfaction and also responsibilities of schools in today’s world.

PL

W artykule zwrócono uwagę na fakt, że placówki oświatowe mają obecnie coraz więcej wspólnego z aktualnymi trendami rozwoju przedsiębiorstw, a proces zarządzania kapitałem ludzkim przebiega w nich, mimo pewnych specyficznych różnic, podobnie, jak we wspomnianych podmiotach. Podjęte w artykule rozważania stanowią podstawę dotyczącą założeń i zadań współczesnej szkoły – firmy w warunkach nowoczesnej gospodarki. Opisane zostały poszczególne etapy procesu zarządzania zasobami ludzkimi w placówkach edukacyjnych.

4

Cechy osobowościowe dyrektora warunkujące kulturę organizacyjną przedszkola – propozycja metodologii badań

67%

PIETRZYCKA M.

|

tom 10

|

nr 1

35-41

PL

W artykule skupiono się na opracowaniu propozycji do badań na temat „Cechy osobowościowe dyrektora warunkujące kulturę organizacyjną przedszkola”. Określono główny cel prowadzonych badań oraz cel poznawczy, metodologiczny i praktyczny.

EN

The article focuses on the development of proposals for research on the topic of „Headmaster’s personality traits that determine the organizational culture of a kindergarten”. The main, as well as cognitive, methodological and practical goals were determined.

5

Kultura organizacyjna dyrektora przedszkola w kontekście budowania kapitału społeczności lokalnej

67%

Pietrzycka M.

|

tom 10

|

nr 4

137-144

EN

The article focuses on explaining the term organizational culture of the kindergarten, the organizational culture of the kindergarten director, analyzing the definition of social capital, its determinantsand components. Special attention was paid to the social capital of modern kindergarten, which areteachers and parents. Furthermore, those of director's activities were analyzed, which result from hisduties and at the same time affect building of a local community social capital.

PL

W artykule skupiono się na wyjaśnieniu terminów kultura organizacyjna przedszkola i kultura organizacyjna dyrektora przedszkola, analizie definicji kapitału społecznego, jego determinantów, składników. Szczególną uwagę zwrócono na kapitał społeczny współczesnego przedszkola, którym są nauczyciele i rodzice. Przeanalizowano te czynności dyrektora, które wynikają z pełnionych przez niego obowiązków i równocześnie oddziaływują na budowanie kapitału społeczności lokalnej.