Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 9

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  artistic education
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
1
100%
|
|
nr 16(9)
133-143
EN
The article presents the personal experience in the field of art education. The work presents an attempt to diagnosis the current state of the general education in the field of Visual Arts. The author provides examples of the use of the Visual Arts for inclusion of the disabled persons.
PL
W artykule zaprezentowano własne doświadczenia z dziedziny edukacji artystycznej. Praca stanowi próbę diagnozy obecnego stanu szkolnictwa powszechnego w zakresie sztuk plastycznych. Autor podaje przykłady wykorzystania plastyki między innymi w inkluzji osób niepełnosprawnych.
EN
The author’s main efforts are focused on processing and analysis of research problems: identification of creatively gifted children, identification of the specific characteristics of gifted students of art, stipulating the need to create appropriate learning conditions for innovative activity of artistically gifted students. In addition, the author emphasizes the exceptional role of the fine arts teacher in identifying a gifted child and focusing his/her abilities for creative self-realization not only in art education system but also for the entire creative life. The purpose of research is the analysis of the major psychological and pedagogical views of modern scholars on the issue of gifted students to identify the specific features of educational work with artistically gifted students in the context of self-realization of their creative potential. The study used the following methods: empirical (work – the study of the relevant literature, documents and performance of gifted students, comprehensive – study and compilation of teaching experience); theoretical (accumulation of facts and interpretation and synthesis of collected factual material). Therefore, we can summarize briefly that talent is the main feature of creative personality as an artist for the student, the student artist and for the Honored Artist of artist that allows self-creativity of the artist. The study reveals a number of specific features to work with artistically gifted students in the context of creating the conditions for self-realization of their creative abilities, such as: an artistically gifted child should not adjust the content of education, breaking and changing him/herself; a teacher should provide the child with appropriate special professional training, have a high level of intellectual development, the ability to transfer material costs, have the ability to support, protect, assist; possess organizational skills, stimulate creativity of a child, be communicative. The study does not cover all the aspects of the outlined problems, so promising directions of further research consider detailed study of works of art education teachers to find the ways to improve the educational work of artistically gifted students.
|
|
nr 174
134-156
EN
This article is a discussion of four adaptations that Jerzy Grzegorzewski prepared during his studies at the Directing Department of the State Higher School of Theatre in Warsaw. The works, which were prepared based on The Literary Life of Thingum Bob, Esq. by Edgar Allan Poe, An Episode of the Reign of Terror by Honoré de Balzac, King IV by Stanisław Grochowiak, and The Balcony by Jean Genet, have not yet been analysed more extensively in research on the director’s work. Adaptations in the form of typescripts are documents of work that probably have not been staged. This is a special type of content, very rarely taken into account in research on theatre archives. The aim of the analysis was to analyse the various operations that Grzegorzewski used in his adaptations and to reconstruct the staging potential recorded in them. This procedure is consistent with W.B. Worthen’s approach in which the tension between the literary and the performative identity of a work is the focus of interest.
|
|
nr 1
177-188
EN
Art schools in the Second Republic of Poland were subject to the Ministry of Religious Denominations and Public Enlightenment. The first mention of public secondary art schools appeared in 1922. In the following years, decrees and ordinances were issued, which primarily regulated the principles of operation and education in state and public secondary schools in Lvov, Krakow, Warsaw, Poznań and Bydgoszcz. Apart from state schools there were also several private secondary schools in Poland, whose level of education matched that of state schools. The article attempts to establish which art schools functioned in Poland, how many there were, and what legal standardization they were subjected to. 
PL
Szkoły artystyczne w II Rzeczypospolitej podlegały Ministerstwu Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Pierwsze wzmianki o publicznych średnich szkołach plastycznych pojawiły się w 1922 roku. W kolejnych latach wydawano rozporządzenia i zarządzenia, które regulowały przede wszystkich zasady funkcjonowania i kierunki kształcenia w średnich szkołach państwowych i publicznych we Lwowie, w Krakowie, Warszawie, Poznaniu i Bydgoszczy. Oprócz szkół państwowych w Polsce funkcjonowało kilkanaście szkół prywatnych średniego szczebla, których poziom kształcenia dorównywał szkołom państwowym. W artykule podjęta została próba ustalenia, jakie szkoły plastyczne funkcjonowały w Polsce, ile ich było, jakim normalizacjom prawnym były poddawane.
5
67%
|
|
nr 1
65-77
EN
The article deals with the problem of mutual relations in practice and the theoretical approach between the processes of artistic education and art therapy. The author presents the understanding of artistic education in accordance with the applicable law and with reference to the current core curriculum of general education. Understanding art therapy is derived from the analysis of its definitions of arttherapists associations. She also takes up the topic of arttherapy dilemmas – issues shaping the identity of this therapeutic practice, and then goes on to describe the common areas of artistic education and art therapy. The author finds this area in the return to the currently neglected aesthetic upbringing – through art and to art. In summary, she discovers new issues of mutual relations of artistic education and art therapy related to the continuum of these processes, the role of education in therapy and therapy for the development of art interests.
PL
W artykule zaprezentowany został, w ujęciu teoretycznym i praktycznym, problem wzajemnych relacji pomiędzy procesami edukacji artystycznej i arteterapii. Autorka ukazuje rozumienie edukacji artystycznej zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i w odniesieniu do Podstawy programowej kształcenia ogólnego. Rozumienie arteterapii wywodzi z analizy definicji stowarzyszeń arteterapeutów. Podejmuje również wątek dylematów arteterapii – zagadnień kształtujących tożsamość tej praktyki terapeutycznej, by następnie przejść do opisu obszarów wspólnych edukacji artystycznej i arteterapii. Autorka odnajduje ten obszar w powrocie do zaniedbanego obecnie wychowania estetycznego – przez sztukę i do sztuki. W podsumowaniu odkrywa nowe zagadnienia wzajemnych relacji edukacji artystycznej i arteterapii, związane z kontinuum tych procesów, rolą wykształcenia w terapii oraz terapii dla rozwoju zainteresowań sztuką.
PL
Rozmowa dotyczy obecnej sytuacji zawodowej artystów sztuk wizualnych, muzyków, filmowców, twórców teatru, zatrudnionych na uniwersytetach na wydziałach nieartystycznych na przykładzie Wydziału Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu w Białymstoku. W prezentowanym tekście zwrócona będzie uwaga na trudności, jakich doświadczają twórcy, zasygnalizowane będą zgłaszane przez nich potrzeby i oczekiwania wobec Uniwersytetu jako swego pracodawcy. Celem rozmowy jest opisanie sytuacji zawodowej artystów zatrudnionych na wydziałach nieartystycznych przed i po wprowadzeniu parametryzacji dorobku naukowego. Zasygnalizowane będą problemy pojawiające się w ich pracy zawodowej, wynikające z faktu, że praca artystyczna na wydziałach nieartystycznych wciąż nie podlega parametryzacji. Naszkicowane zostaną różnice między pracą artystyczną a pracą naukową oraz wypunktowane pożytki kształcenia artystycznego studentów na wydziałach nieartystycznych.
EN
The conversation focuses on the current professional situation of visual artists, musicians, film makers and dramatists employed at non-artistic faculties of universities, illustrated with the example of the Faculty of Pedagogy and Psychology of the University of Białystok. The texts discusses the difficulties these artists experience, as well as the needs and expectations of the University as their employer. The goal of the interview is to describe the professional situation of artists employed at non-artistic faculties before and after the introduction of parametrization of scientific output. We will point to the problems that may arise in their jobs, resulting from the fact that artistic work at non-artistic faculties is not subject to parametrization. We will outline the differences between artistic work and research work and we well enumerate the benefits of artistic education of students at non-artistic faculties.
PL
Tematem artykułu jest studium przypadku - projektu i realizacji Dnia Sztuki, nowej, aktywnej formy edukacji artystycznej zastosowanej w gimnazjum. Część pierwsza to ilustracja zaistniałego kryzysu w edukacji artystycznej, w części 2. opisano znaczenie tradycyjnych metod nauczania – rysunku i malarstwa. W częściach 3. i 4. pokazano trudności wieku dojrzewania i próbę znalezienia nowych działań twórczych dla grupy docelowej. W części 5. omówiono poszukiwanie nowych form wypowiedzi artystycznej zgodnej z oczekiwaniami młodzieży. Część 6-7 to opis właściwy projektu i form realizacji dnia sztuki, który odbył się w warszawskim gimnazjum. Artykuł zamykają wnioski będące analizą przeprowadzonego projektu o charakterze ogólnym, dotyczące znaczenia i formy edukacji plastycznej.
EN
The theme of the article is a case study – the project and accomplishment of the Art Play Date, a new, active form of artistic education applied in a grammar school. The first part is an illustration of the crisis that has occurred in artistic education; in the second part, the author described importance of the traditional methods of teaching: drawing and painting. In the parts 3 and 4, she showed difficulties of adolescence and an attempt to find new creative activities for the target group. In the fifth part, she discussed the search of new forms of the artistic statement compliant with the youth’s expectations. The parts 6 and 7 are the very description of the project and form of implementation of the Art Play Date which took place in a Warsaw grammar school. The article is capped by conclusions being an analysis of the carried out project of a general nature, concerning the importance and form of artistic education.
8
67%
|
|
nr 1
11-35
EN
The author analyzes Isadora Duncan’s ideas expressed in her lecture “The Dance of the Future,” setting them against the backdrop of the manifestos and concepts of Adolphe Appia, Edward Gordon Craig, and Konstantin Stanislavsky, who shared her interests and/or knew her personally. The marginalisation of Isadora Duncan in theater history is interpreted in the article as resulting from the patriarchal character of twentieth- and early twenty-first century theater, based on the cult of great masters. Revisiting Duncan’s ideas is thus a step towards revising historical narratives and speculatively expanding the choice of traditions. Referring to feminist theories, institutional critique, and disability studies, the author identifies the progressive elements of Duncan’s thinking that correspond to innovative trends in contemporary theater and performance practices.
PL
Autorka analizuje idee Isadory Duncan wyrażone w odczycie Taniec przyszłości na tle manifestów i koncepcji Adolpha Appii, Edwarda Gordona Craiga oraz Konstantina Stanisławskiego, z którymi łączyły ją obszary zainteresowań lub/i relacje osobiste. Marginalizacja Duncan w historii teatru jest interpretowana w artykule jako wynik patriarchalnego i opartego na kulcie mistrzów charakteru teatru XX i początku XXI wieku. Powrót do idei Duncan to zatem krok w kierunku rewizji narracji historycznych oraz spekulatywnego poszerzenia możliwości wyboru tradycji. Odwołując się do teorii feministycznych, krytyki instytucjonalnej oraz studiów o niepełnosprawności, autorka wskazuje na progresywne elementy koncepcji Duncan, które korespondują z nowatorskimi trendami we współczesnych praktykach teatralnych i performatywnych.
|
|
nr 4
159-191
EN
Jan Reisner (ca. 1655-1713) was a painter and architect. He was sent by King Jan III together with Jerzy Siemiginowski to study art at St. Luke Academy in Rome. He traveled to the Eternal City (where he arrived on February 24, 1678) with Prince Michał Radziwiłł’s retinue. Cardinal Carlo Barberini, who later became the protector of Regni Poloniae, was the guardian and protector of the artist during his studies in 1678-1682. In the architectural competition announced by the Academy in 1681 Reisner was awarded the fi prize in the fi class, and a little later he was accepted as a member of this prestigious university. He was awarded the Order of the Golden Spur (Aureatae Militiae Eques) and the title Aulae Lateranensis Comes, which was equivalent to becoming a nobleman. The architectural award was conferred by the jury of Concorso Academico, composed of the Academy’s principe painter Giuseppe Garzi, its secretary Giuseppe Gezzi, and the architects Gregorio Tommassini and Giovanni B. Menicucci. In the Archivio storico dell’Accademia di San Luca, preserved are three design drawings of a church made by Jan Reisner in pen and watercolor, showing the front elevation, longitudinal section, and a projection. Although they were made for the 1681 competition, they were labelled with the date 1682, when the prizes were already being awarded. Reisner’s design reflected the complicated trends in the architecture of the 1660s and 1670s, especially in the architectural education of St. Luke’s Academy. There, attempts were made to reconcile the classicistic tendencies promoted by the French court with the reference to the forms of mature Roman Baroque. As a result of this attempt to combine the features of the two traditions, an eclectic work was created, as well as other competition projects created by students of the St. Luke’s Academy. The architect designed the Barberini temple-mausoleum, on a circular plan with eight lower chapels opening inwards and a rectangular chancel. The inside of the rotund is divided into three parts: the main body with opening chapels, a tambour, and a dome with sketches of the Fall of Angels. Inside, there is an altar with a pillar-and-column canopy. The architectural origin of the building was determined by ancient buildings: the Pantheon (AD 125) and the Mausoleum of Constance (4th century AD). A modern school based of this model was opened by Andrea Palladio, who designed the Tempietto Barbaro in Maser from 1580. In the near future, the Santa Maria della Assunzione in Ariccia (1662-1664) by Bernini and Notre-Dame-de-l’Assomption (1670-1676) in Paris by Charles Errard could provide inspiration. In particular, the unrealized project of Carlo Fontana to adapt the Colosseum to the place of worship of the Holy Martyrs was undertaken by Clement X in connection with the celebration of the Holy Year in 1675. In the middle of the Flavius amphitheatre, he designed the elevation of a church in the form of an antique-styled rotunda, with a dome on a high tambour and a wreath of chapels encircling it. Equally important was the design of the fountain of the central church in Basque Loyola (Santuario di S. Ignazio a Loyola). In the Baroque realizations of the then Rome we find patterns for the architectural decoration of the Reisnerian church. In the layout and the artwork of the facades we notice the influence of the columnar Baroque facades, so common in different variants in the works of da Cortona, Borromini and Rainaldi. The monumental columnar facades built according to Carlo Rainaldi’s designs were newly completed: S. Andrea della Valle (1656 / 1662-1665 / 1666) and S. Maria in Campitelli (designed in 1658-1662 and executed in 1663-1667), and Borromini San Carlo alle Quatro Fontane (1667-1677). The angels supporting the garlands on the plinths of the tambour attic are modelled on the decoration of two churches of Bernini: S. Maria della Assunzione in Ariccia (1662-1664) and S. Andrea al Quirinale (1658-1670). The repertoire of mature Baroque also includes the window frames of the front facade of the floor in the form of interrupted beams and, with the header made in the form of sections capped with volutes. The design indicates that the chancel was to be laid out on a slightly elongated rectangle with rounded corners and covered with a ceiling with facets, with a cross-section similar to a heavily flattened dome. It is close to the solutions used by Borromini in the Collegio di Propaganda Fide and the Oratorio dei Filippini. The three oval windows decorated with C-shaped arches and with ribs coming out of the volute of the base of the dome, which were among the characteristic motifs of da Cortona, taken over from Michelangelo, are visible. The crowning lantern was given an original shape: a pear-shaped outline with three windows of the same shape, embraced by S-shaped elongated volutes, which belonged to the canonical motifs used behind da Cortona by the crowds of architects of late Baroque eclecticism. Along with learning architecture, which was typical at the Academy, Reisner learned painting and geodesy, thanks to which, after his return to Poland, he gained prestige and importance at the court of Jan III, then with the Płock Voivode Jan Krasiński. His promising architectural talent did gain prominence as an architect in Poland, although – like few students of St. Luke’s Academy – he received all the honors as a student and graduate.
PL
Jan Reisner (ok. 1655-1713) – malarz i architekt został wysłany przez Jana III wraz z Jerzym Siemiginowskim na studia artystyczne w Akademii św. Łukasza w Rzymie. Podróż do Wiecznego Miasta, do którego dotarł 24 lutego 1678 r., odbył w orszaku księcia Michała Radziwiłła. Opiekunem i protektorem artysty podczas nauki w latach 1678-1682 był kardynał Carlo Barberini, późniejszy protektor Regni Poloniae. W konkursie architektonicznym Akademii św. Łukasza ogłoszonym w 1681 r. Reisner otrzymał pierwszą nagródę w pierwszej klasie, a nieco później został przyjęty na członka prestiżowej uczelni. Nadano mu Order Złotej Ostrogi (Aureatae Militiae Eques) oraz tytuł Aulae Lateranensis Comes, co było równoznaczne z uzyskaniem szlachectwa. Nagrodę architektoniczną przynało jury Concorso Academico w składzie: principe Akademii malarz Giuseppe Garzi, sekretarz Giuseppe Gezzi, architekci – Gregorio Tommassini i Giovanni B. Menicucci. W Archivio storico dell’Accademia di San Luca zachowały się trzy rysunki projektowe kościoła wykonane przez Jana Reisnera piórkiem i akwarelą, przedstawiające elewację frontową, przekrój podłużny oraz rzut. Mimo że wykonane zostały na konkurs w 1681 r. opisano je z datą 1682, gdy wręczano już nagrody. Projekt Reisnera odzwierciedlał skomplikowane tendencje w architekturze lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XVII w., zwłaszcza w edukacji architektonicznej Akademii św. Łukasza. Próbowano tam pogodzić klasycyzujące tendencje propagowane przez dwór francuski z nawiązywaniem do form dojrzałego baroku rzymskiego. W konsekwencji próby połączenia cech dwóch tradycji powstało dzieło eklektyczne, tak jak i inne projekty konkursowe tworzone przez studentów Akademii św. Łukasza. Architekt zaprojektował świątynię-mauzoleum Barberinich, na planie koła z otwierającymi się do środka ośmioma niższymi kaplicami i prostokątnym prezbiterium. W rotundowym wnętrzu wyodrębnić można trzy części: korpus z otwierającymi się kaplicami, tambur oraz czaszę z naszkicowaną kompozycją Strącenie aniołów. W środku oznaczony został ołtarz z filarowo-kolumnowych baldachimem. Genezę architektoniczną budowli określiły antyczne budowle: Panteon (125 r. po Ch.) oraz Muzoleum Konstancji (IV w. po Ch.). Nowożytną redakcję tego modelu otworzył Andrea Palladio, projektując Tempietto Barbaro w Maser z 1580 r. W bliższej perspektywie czasowej i terytorialnej inspiracji mogły dostarczyć Santa Maria della Assunzione w Ariccia (1662-1664) Berniniego i Notre-Dame-de-l’Assomption (1670-1676) w Paryżu projektu Charles’a Errarda. Zwłaszcza niezrealizowany projekt Carlo Fontany adaptacji Koloseum na miejsce kultu Świętych Męczenników podjął Klemens X w związku z obchodami Roku Świętego w 1675 r. W środku amfi Flawiusza projektował wzniesienie kościoła w formie antykizowanej rotundy, z kopułą na wysokim tamburze i wieńcem kaplic wokół. Równie istotny był projekt Fontany centralnego kościoła w baskijskiej Loyoli (Santuario di S. Ignazio a Loyola). W barokowych realizacjach ówczesnego Rzymu znajdujemy wzory dla dekoracji architektonicznej kościoła Reisnera. W układzie i plastyce elewacji widoczne jest oddziaływanie kolumnowych fasad baroku, tak powszechnych, w różnych wariantach w dziełach da Cortony, Borrominiego i Rainaldiego. Świeżo ukończone były monumentalne, kolumnowe fasady wzniesione według projektów Carlo Rainaldiego: S. Andrea della Valle (1656 / 1662-1665 / 1666) i S. Maria in Campitelli (projekt – 1658-1662; realizacja, 1663-1667) oraz Borrominiego San Carlo alle Quatro Fontane (1667-1677). Aniołki podtrzymujące girlandy na cokołach attyki tamburu są wzorowane na dekoracji z dwóch kościołów Berniniego: S. Maria della Assunzione w Ariccia (1662-1664) i S. Andrea al Quirinale (1658-1670). Do repertuaru dojrzałego baroku należą również oprawy okienne elewacji frontowej piętra w postaci przerwanego belkowania i z naczółkiem formie odcinków zakończonych wolutkami. Z projektu wynika, że prezbiterium miało być założone na lekko wydłużonym prostokącie o zaokrąglonych narożach i nakryte sufitem z fasetami, w przekroju zbliżonym do spłaszczonej mocno kopuły. Zbliża się ona do rozwiązań stosowanych przez Borrominiego w Collegio di Propaganda Fide i Oratorium Filipinów. Widoczne są trzy owalne okna dekorowane łuczkami o zarysie litery „C” i z żebrami wychodzącymi z wolut podstawy kopuły, które należały do charakterystycznych motywów da Cortony, przejętych od Michała Anioła. Wieńcząca latarnia otrzymała oryginalny kształt – w przekroju kontur gruszki z trzema oknami o takim samym kształcie, ujęty rozciągniętymi esowato wolutami, należącymi do kanonicznych motywów stosowanych za da Cortoną przez rzesze architektów późnobarokowego eklektyzmu. Wraz z nauką architektury, co było w Akademii typowe, Reisner uczył się malarstwa i geodezji, dzięki którym po powrocie do Polski zyskał prestiż i znaczenie na dworze Jana III, potem u wojewody płockiego Jana Krasińskiego. Znakomicie zapowiadający się talent architektoniczny nie zabłysnął jako architekt w Polsce, choć – jak niewielu studentów Akademii św. Łukasza – dostąpił wszystkich zaszczytów jako student i absolwent.
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.