Artykuł został poświęcony analizie filmu Henryka Szaro Mocny człowiek (1929) w kontekście zjawiska ekspresjonizmu filmowego. Autorka podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie, czy w dominującym w okresie dwudziestolecia międzywojennego modelu kinematografii „zorientowanej na odbiorcę” (który w powszechnej świadomości odbiorczej jest kojarzony raczej ze Stefcią Rudecką, a nie Caligarim) było możliwe podejmowanie radykalnych eksperymentów artystycznych. Oczywistym wątkiem, który musiał pojawić się w toku wywodu, jest analiza wpływu na rodzimą kinematografię (i krytykę filmową) omawianego okresu kanonicznych dzieł z obszaru tzw. kina weimarskiego (ze szczególnym uwzględnieniem Doktora Mabuse Fritza Langa).
EN
The article is devoted to the analysis of Henryk Szaro’s film "The Strong Man" (1929) in the context of film expressionism. The author attempts to answer the question whether radical artistic experiments were possible in the inter-war period of cinema “focused on the viewer” (who in the collective consciousness was associated with Stefcia Rudecka, a tragic heroine of a kitsch, though extremely popular romantic novel and film, rather than Caligari). The obvious theme that had to appear in the author’s line of argument is the analysis of the impact of canonical works of the Weimar cinema of the period (particularly Fritz Lang’s "Doctor Mabuse").
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.