Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Narrative identity: The Canon as Identity Narrative

100%

Zielka S.

|

tom 17(2)

135-147

EN

The main focus of this paper is to address problematic issues inherent in the canon, whichcan be understood as a construct that enables the production of the common universe ofimages and symbols, which support the collective memory, that is an indispensable elementof the collective identity of social groups, including nations. In such understandingof the canon, it is a cultural construct which itself also constructs culture. This dual natureof the canon becomes particularly obvious in the case of national educational canonsconnected to complex collective subjects. Participation in the canon as a cultural text ispartially indicative of belonging to a certain group, and thus guaranteeing one’s individualidentity. Education, however, is the field of constant debate, a polemical discourse andother forms of cultural dispute which may come under the header of ideological wars. Theinextricable connection between ideology and education can be expressed in the formof a dilemma: what kind of person do we wish to raise, and how do we identify what itmeans to be a citizen, and does he/she have exhibit patriotism as a result? In this context,the question about the educational canon emerging from these debates is also a questionabout the image of culture and its dominant narrations defining ways of constructing andfulfilment of identity.

2

SPOŁECZEŃSTWO SIECIOWE: O dwuznaczności słowa canon. Casus Forum Literackiego Mirriel.

75%

Kulesza-Gulczyńska B.

|

2015

|

tom 16(2)

112-126

PL

Wielu konserwatywnych literaturoznawców uważa, że nieograniczone możliwości publikacjitekstów literackich w internecie to wyraźna zapowiedź końca tradycyjnej literatury.Rzeczywiście, obecna kultura sieciowa pozwala twórcom na publikację tekstów literackich,które z wielu powodów prawdopodobnie nie mogłyby ukazać się drukiem. Jeślijednak dany twórca chce stać się członkiem internetowej społeczności autorów, zyskującw ten sposób konkretne grono odbiorców, musi podporządkować się wielu ograniczeniomi spełnić szereg warunków, nie zawsze pokrywających się z wymaganiami, jakiestawia się tradycyjnemu pisarstwu. Internetowe społeczności twórcze wytworzyły własnemechanizmy kontrolujące i dyscyplinujące, pozwalające na weryfikację, ocenę i eliminacjętekstów nieodpowiadających ustalonym standardom.Na podstawie kilkuletniej obserwacji Forum Literackiego Mirriel, zrzeszającegoprzede wszystkim twórców fan fiction (publikowane są tam również utwory oryginalne),wskazać można różnorodne mechanizmy służące ustalaniu hierarchii (rola i pozycjaadministratorów i moderatorów, regulamin), zasady przyjmowania nowych członków,sposoby tworzenia kolektywnej interpretacji tekstów kanonicznych (groupmind) oraz weryfikacjitekstów przeznaczonych do publikacji (beta-readerzy, reguły selekcji materiału,kary i sankcje). Stanowiąc grupę, która pierwotnie odegrała istotną rolę w dekonstrukcjitradycyjnych literaturoznawczych pojęć, twórcy fan fiction mogą być postrzegani jakobuntownicy i rewolucjoniści. Z drugiej strony – mimo ogromnej swobody, jaką daje internet– ich eksperymenty są w znacznym stopniu ograniczane, nie tylko konwencjonalnymiwymaganiami i zasadami pisarstwa jako takiego, ale również przez canon i fanon, które,stworzone przez członków danej społeczności w wyniku dyskusji i kolektywnej interpretacji,stanowią istotną instancję pozwalającą ocenić „odpowiedniość” tekstu fanowskiegodo tekstu bazowego.

3

NETWORK SOCIETY: The ambiguity of the word “canon”: The casus of the Mirriel Literary Forum.

75%

Kulesza-Gulczyńska B.

|

2015

|

tom 16(2)

112-126

4

Aldo Clementi musicus mathematicus

63%

Carapezza P. E.

|

nr 12

57-72

PL

Like that of Liszt and Stravinsky, the composers by whom he was attracted in his adolescence and early youth, Aldo dementi’s (Catania 1925-Rome 2011) musical production went through various phases, greatly changing on the surface and in appearance, though not in depth and substance. He himself suggests a division into five phases: 1. Preliminary (1944-1955), juvenile and apprenticeship works. 2. Structural (1956-1961). 3. Informal material (1961-1964). 4. Non-formal optical (1966-1970). 5. Polydiatonic (1970-2011): groups of letters indicating musical notes (for example: B-A-C H), or canti dati (modal or tonal - monodic or polyphonic - compositions of the western tradition, from the Stele of Sicilus to Stravinsky), but most often segments of melodic lines inferred from them. But - in the polyphonic counterpoint that derives from it - they are simultaneously intoned in the different voices in different tonalities: hence their superimposition restores the chromatic dodecaphonic total. Clementi himself proclaims the constitutional continuity of this development. The substance of his music consists in the direct transposition of a figurative project into a sonorous structure. Geometrie di musica: the title of the 2001 book by Gianluigi Mattietti refers first of all, as the subtitle says, to The diatonic period of Aldo Clementi, but it perfectly defines his whole musical production, all pervaded by dense polyphonic counterpoints. For Clementi construction is a goal, not a means to articulate discourse: indeed, he was even to do without discourse in his three central creative periods; and when in the fifth and latest one he has returned to it, he has enslaved it entirely to construction : he draws fragments from it, to be used as raw material, i.e. the diatonic subjects, of his dodecaphonic counterpoints. After the different phenomenology of the eruptions of sound matter of Varèse and Stravinsky, dementi’s music represents a further peak of pure construction in the sonorous space. His counterpoint however, like Webern’s, is limpid, subtly articulated, and dominated by reason: but here construction reigns supreme, and the composer in accordance with his requirements uses discursive melodic segments as raw material, as bricks (“modules” he says, and he describes them as mosaic tiles). “The idea of a construction achieved with the dovetailing of mirror-like images is also at the base of the figurative research of Escher, hinging on the concept of division of the plane, through repeated figures, mirror-like and congruent” (Mattietti). Indeed, dementi’s music is “disciplina quae de numeris loquitur” (discipline that speaks of numbers), according to the definition by Cassiodorus, rather than “scientia bene modulandi” (art of singing well), according to the definition by Augustine; and it is, more precisely, paraphrasing the famous definition by Leibniz, “exercitium arithmeticae manifestum coscientis se numerare animi” (evident arithmetical exercise of the mind aware of counting). Three compositions of dementi’s polydiatonic period are here thoroughly considered: two canons for string quartet, the very simple four-voiced Canone on a fragment by Platti (1997) and the very complex eight-voiced Tributo (1988) on “Happy birthday to you!”; and a de-collage, Blues and Blues 2, “fantasies on fragments by Thelonious Monk”, for piano (2001).