Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 3

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
2
100%
Rocznik Tomistyczny
|
2020
|
tom 2
|
nr 9
277-285
PL
Zaproponowane przez Moskala rozpoznanie religii katolickiej jako religio vera dokonuje się ostatecznie dwojako, z jednej strony poprzez proces prześledzenia wątków argumentacyjnych, które wchodzą w zakres apologii religii, z drugiej strony drogą poznania eksperymentalnego, poprzez wewnętrzne doświadczenie (poczucie bezpieczeństwa i poznawczej, intelektualnej pewności). Ostatecznie propozycja Moskala wpisuje się w rozumienie filozofii chrześcijańskiej zaproponowanej w encyklice Jana Pawła II Fides et ratio. O jej możliwości niejednokrotnie powątpiewano, wręcz odrzucano jako zanegowanie istoty racjonalnego dyskursu. Jeżeli filozofia ma pozostać dyscypliną autonomiczną niemożliwe jest, aby filozof w swoim procesie uzasadniania tez posługiwał się racjami pochodzącym z objawienia. Wspominana encyklika wcale nie domaga się przekreślenia właściwej roli filozofii, czyniąc ją całkowicie uzależnioną od teologii. Jan Paweł II pisząc o filozofii chrześcijańskiej w aspekcie obiektywnym, wyznacza jej rolą nie tyle uzasadniającą, ile naprowadzającą. Wiara może wskazać na konkretne zagadnienia i problemy, którymi rozum, posługując się wyłącznie swoimi siłami, może się zająć. Objawienie jest w stanie ubogacić nasze poznanie filozoficzne, wytyczając mu nowe obszary zainteresowań. Rezygnacja z tej „ukierunkowującej” roli wiary byłaby wielką stratą dla człowieka i dla samej filozofii. Ojciec Święty proponuje więc rozumienie pojęcia filozofii chrześcijańskiej nie jako konieczność posługiwania się objawieniem jako argumentem uzasadniającym w refleksji filozoficznej, lecz jedynie jako cennym światłem wytyczającym nowe możliwości i zadania dla działania ludzkiego rozumu. W tej właśnie perspektywie można rozumieć twórczość Moskala. Nie miesza ona dwóch możliwych porządków refleksji ludzkiej: teologicznej i filozoficznej. Wskazuje jedynie na obszary, gdzie światło pochodzące z dwóch źródeł może jeszcze lepiej rozświetlić mroki naszej ludzkiej egzystencji.
EN
The notion of religious experience gains its stable place in philosophy as late as in the 19th century. This notion is so broad that it is sometimes difficult to define it in a precise way. This article is devoted to Y. Lacoste’s conception. He is a French philosopher, for whom the notion of religious experience is based on the phenomenon of liturgy. Lacoste proposes a philosophical sense of liturgy, different from the theological one, and a characteristic understanding of the place of liturgy in philosophy. The article reports the conception of experiencing the non-experienceable, to which the phenomenon of liturgy ultimately leads. As a result, Lacoste should be classified as one of the thinkers who draw on the apophatic tradition, i.e. the tradition of acknowledging the limitations of the human mind in knowing and talking about God. The article shows that Lacoste’s method presupposes an existential and personal attitude of man in knowing the reality of God; this method also excludes the possibility of knowing this reality in a purely intellectual and abstract way; and in defining God’s nature it uses antinomy and paradox.
PL
Pojęcie doświadczenia religijnego pojawia się na stałe dopiero w filozofii XIX wieku. Jest to pojęcie doświadczenia religijnego tak szerokie, że czasami bardzo trudne do jasnego określenia. Artykuł niniejszy dotyczy koncepcji francuskiego filozofa religii J.-Y. Lacoste’a, który opiera pojęcie doświadczenia religijnego na fenomenie liturgii. Lacoste proponuje filozoficzne rozumienie liturgii, odmienne od teologicznego oraz swoiste rozumienie miejsca liturgii. Tekst powyższy zdaje sprawę z koncepcji doświadczenia niedoświadczalnego, do którego ostatecznie prowadzi fenomen liturgii. Wskutek tego należy zaliczyć Lacoste’a do myślicieli, którzy nawiązują do tradycji apofatycznej, gdzie podstawowym założeniem tej tradycji jest świadomość granic rozumu człowieka w jego poznawaniu i mówieniu o Bogu. Artykuł ukazuje, że metoda, którą posługuje się Lacoste zakłada egzystencjalną i osobową postawę człowieka wobec poznawanej rzeczywistości Boga, wyklucza możliwość jej poznania w sposób czysto intelektualny i abstrakcyjny, a w określeniu natury Boga posługuje się antynomią i paradoksem.
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.