Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Filozofia władzy w ujęciu o. Jacka Woronieckiego

100%

Skrzydlewski P.

Roczniki Pedagogiczne

|

2020

|

tom 12(48)

|

nr 1

133-149

EN

Father Jacek Woroniecki presented numerous important works of human power in the pages of his many works. In this concept he showed that the exercise of power is a moral action of man, having its justification and explanation in the nature of the human person. According to Woroniecki, human power is the result of man’s virtue of prudence. Wroniecki showed that the first school of power is always a family, a place of existence and education of man. A good formation of power in man requires knowing the truth about man and his destiny as well as forms and ways of life. Woroniecki warned against numerous modern ideologies deforming human power. He based all his reflections on power on the thoughts of Saint. Thomas Aquinas and on realistic philosophy associated with Aquinas and Aristotle.

PL

Ojciec Jacek Woroniecki na kartach licznych swych prac zaprezentował bardzo ważną koncepcje władzy ludzkiej. W koncepcji tej wykazał, że sprawowanie władzy jest działaniem moralnym człowieka, mającym swe uzasadnienie i wyjaśnienie w naturze osoby ludzkiej. Władza ludzka jest, zdaniem Woronieckiego, efektem posiadania przez człowieka cnoty roztropności. Woroniecki wykazywał, że pierwszą szkołą władzy jest zawsze rodzina, miejsce zaistnienia i wychowania człowieka. Dobre uformowanie w człowieku władztwa wymaga przede wszystkim znajomości prawdy o człowieku oraz jego przeznaczeniu, a także formach i sposobach życia. Woroniecki przestrzegał przed licznymi nowożytnymi ideologiami deformującymi ludzką władzę. Całe swe rozważania nad władzą oparł na myśli św. Tomasza z Akwinu oraz na filozofii realistycznej związanej z Akwinatą oraz Arystotelesem.

2

Religia jako środek afirmacji godności człowieka

100%

Skrzydlewski P.

Studia Philosophica Wratislaviensia

|

2016

|

tom 11

|

nr 3

103-121

EN

The article addresses the problem of the relationship between human dignity and religion. It is a philosophical study. The author refers in his analysis to the classical realistic philosophy (St. Thomas Aquinas, E. Gilson, M. A. Krąpiec, Z. Zdybicka). His analysis is presented on the basis of philosophical knowledge and natural (spontaneous) human experience of his fragile life. In his analysis the author does not refer to religious faith and it is not assumed as a condition to know the dignity of human person. This does not mean that the cognitive fruit obtained in the field of philosophy cannot be human life combined with the fruits of faith and religious knowledge. According to the author, religion is a personal relationship between God and man. It appears in a man’s life mainly because of his experience of human contingency (fragility of existence). Thanks to religion a man (a human person) gets a chance to fulfill his personal potentials but above all he has a chance of eternal life and a life free from any defects. Through religion a human being has an opportunity “to read” the truth about his destiny and can recognize the truth about his dignity. The discussion included in the work focuses on the following issues: 1. Spontaneous human experience and the dignity of its philosophical analysis. 2. Dignity — good man — the philosophical concept of dignity. 3. Religion as a personal relationship between God and man. 4. Contemporary culture and the paradox of the lack of religiosity and the presence of attitudes of hostility to religion. 5. Fideism and its destructive effects on culture, religion and human dignity.

3

Cnoty społeczne w administracji publicznej a etos urzędnika

100%

Skrzydlewski P.

Facta Simonidis

|

2022

|

tom 15

|

nr 1

153-177

EN

The author of the article undertakes to discuss the role of social virtues in shaping public administration, arguing that they are a basic element of the ethos of civil servants. The article makes reference to classical ethics of virtues, represented by Aristotle and St. Thomas Aquinas, propounding the thesis that public administration officials must necessarily base their ethos on virtue, i.e. a permanent inclination to do good. According to the author, a modern state cannot function without officials whose ethos is shaped by virtues. The state is a community of virtuous citizens who use moral principles in their activities and are subject to moral evaluation. The author describes and explains the main elements of the organizational culture, based on the ethos of civil servants. In his opinion, this ethos plays a key role in a state that cares for common good.

PL

Autor artykułu podejmuje się omówienia roli cnót społecznych w kształtowaniu administracji publicznej, dowodząc, że są one podstawowym elementem etosu urzędnika administracji. Swoje rozważania opiera na klasycznej etyce cnót (Arystoteles, św. Tomasz z Akwinu). W swojej pracy przedstawia tezę, iż etos urzędników administracji publicznej musi koniecznie opierać się na cnotach, czyli trwałych skłonnościach do czynienia dobra. Zdaniem autora nowoczesne państwo nie może funkcjonować bez urzędników i ich etosu, kształtowanego przez cnoty. Państwo jest wspólnotą cnotliwych obywateli, którzy w swoich działaniach stosują zasady moralne i podlegają ocenie moralnej. Autor opisuje i wyjaśnia główne elementy kultury organizacyjnej, wynikające z etosu urzędnika administracji publicznej. Jego zdaniem etos ten odgrywa zasadniczą rolę w państwie, w którym dba się o dobro wspólne. According to the author, a modern state cannot function without officials and their ethos shaped by virtues. The state is a community of virtuous citizens who use moral principles in their activities and are subject to moral evaluation. The author describes and explains the main elements of the organizational culture resulting from the ethics of officials based on ethos. According to the author, the ethos of a public administration official enables the existence of a good state in which the common good is realized.

4

Władysław Tatarkiewicz – logos i ethos wychowawcy polskiej inteligencji

100%

Skrzydlewski P.

Biografistyka Pedagogiczna

|

2016

|

tom 1

|

nr 1

119-132

EN

This article portrays the life of Professor Władysław Tatarkiewicz and his life’s influence on his intellectual development, as well as his moral and intellectual choices. He was an educator and a teacher of many generations of Polish intellectuals. His works in the field of ethics, history of philosophy and aesthetics are great intellectual treasures of Polish culture. To date, little has been known about the role that the Catholic religion and Polish national culture played in his intellectual development. The life of Professor Tatarkiewicz was complex, varied, morally beautiful and embedded in Polish culture and national Catholic tradition. He came from a family of landowners and graduated from a classic high school in Warsaw at the age of seventeen. When studying Greek and Latin classical literature, he liked the Greek ideal of kalokagathia. He became interested in art, architecture, aesthetics and philosophy. As he wrote, ‘I grew up in a religious family. As a child and later, I treated the truths of faith on equal terms as the facts of the surrounding world. They did not make my life easier, but sometimes I think that religious faith is something we should get by ourselves rather than inherit’ (Wspomnienia, p. 120).

PL

W artykule pragnę ukazać losy życiowe prof. Władysława Tatarkiewicza i ich wpływ na jego formację intelektualną, a także dokonywane przez niego wybory moralne, intelektualne. Był on wychowawcą i nauczycielem wielu polskich pokoleń intelektualistów, a jego opracowania z dziedziny etyki, historii filozofii oraz estetyki stanowią wielki skarb intelektualnej kultury polskiej. Do dnia dzisiejszego w kulturze polskiej mało znaną jest sprawa roli jaką w jego formacji intelektualnej odegrała religia katolicka i sama polska kultura narodowa. Droga życia profesora Władysław Tatarkiewicza była złożona, bogata, moralnie piękna, a w swojej treści osadzona w polskości i tradycji narodowej, katolickiej. Zasadniczą rolę w formacji Tatarkiewicza odegrało obok domu rodzinnego, żyjącego kulturą szlachecką, ziemiańską – klasyczne gimnazjum. Ukończył je w Warszawie w wieku lat siedemnastu. Przez zapoznanie się z greką, łaciną oraz literaturą klasyczną rozmiłował się w greckim ideale kalokagatheii. Tam też swoją uwagę zwrócił ku sztuce, architekturze oraz rozważaniom z dziedziny estetyki i filozofii. Jak pisał „Wychowałem się w domu wierzącym. Prawdy wiary były dla mnie w dzieciństwie i później taką samą rzeczywistością jak fakty otaczającego mię świata. Niemało ułatwiły mi życie, choć czasem myślę, że wiara religijna jest rzeczą, którą należy samemu zdobyć, a nie dziedziczyć” (Wspomnienia, s. 120).

5

Bóg i religia jako „nowe tabu” – ateizacja edukacji

88%

Skrzydlewski P.

Studia Katechetyczne

|

2015

|

nr 11

185-214