Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Architektura i jej nauczanie

Monestiroli A.

Pretekst

|

2018

|

Nr 8

26--31

PL

Architektura nie może być jedynie odpowiedzią na jednostkowe zamówienie. Podobnie jak sztuka w ogóle, architektura winna stawiać pytania i jednocześnie formułować odpowiedzi. Jest jej potrzebna wolność, która nie oznacza oderwania od rzeczywistości, ale wolność pozwalająca poznawać rzeczywistość, w którą architektura jest wkomponowywana… by budować nową rzeczywistość, zdolną interpretować wartości i dążenia naszych czasów. Ostatecznym celem architektury jest „dotknąć serca”. Ale co nas porusza w formach architektonicznych, jeśli nie identyfikacja ich znaczenia? Relacja pomiędzy formą i znaczeniem winna być ustanawiana za każdym razem na nowo, z pełną świadomością tradycji, a jednocześnie swobodą myśli, pozwalającą wyjść poza wcześniej ustanowione relacje. Architektura nie jest zbyteczna, jak wielu uważa, ale niezbędna dla dobra nas wszystkich.

EN

Architecture cannot be the response to a particular demand. Like art in general, architecture has to ask the questions and formulate their answers at the same time. This is its necessary freedom, which does not mean detachment from reality but simply the freedom to know the reality in which it is inserted... to construct a new reality that knows how to interpret the values and aspirations of our time. The ultimate goal of architecture is to “touch the heart. ”But what touches the heart in the forms of architecture, if not the recognition of their meaning? The relationship between form and meaning has to be established anew each time, in full awareness of the tradition, but with the freedom of thought that allows us to go beyond any pre-set relationship. Architecture is not superfluous, as many think, but necessary for the wellbeing of us all.

2

Pęknięcie struktury. Nauczanie architektury w czasach przesilenia

Barełkowski R.

Przestrzeń i Forma

|

2009

|

nr 11

53-68

PL

Czy nauczanie architektury może dawać skuteczne zrozumienie natury architektonicznej wobec kryzysu podstawowych pojęć tej dziedziny? Wydaje się, że problemy dydaktyczne muszą iść w parze z podjęciem próby redefinicji podstawowych kwestii, z jakimi boryka się dyscyplina architektury. Diagnoza stanu obecnego pokazuje, jak głęboko naruszone zostały wewnętrzne relacje utrzymujące spoistość architektury. Świat zawodowy i akademicki, teoria i praktyka, forma architektoniczna i wielowarstwowa treść nie muszą być postrzegane jako spolaryzowane. Wnioski wiodą ku poszukiwaniu aktualizacji wartości architektonicznych i celowości działań organizujących przestrzeń, integracji teorii i praktyki oraz implementacji interdyscyplinarności skoncentrowanej na rozszerzaniu wiedzy o przestrzeni. Artykuł formułuje wybrane postulaty wyznaczające pożądane kierunki zmian w programach nauczania.

EN

Can architectural education efficiently provide the understanding of the nature of the discipline in the face of crisis of its principle concepts. It seems that didactic issues should be matched with an attempt to redefine the principles of architecture. The diagnosis of current condition unveils how deep the cohesion of architecture determined by internal relations has been breached. The professional world and the academic world, the theory and the practice, architectural form and multilayered content must not be perceived as polarized. Conclusions encourage the search for architectural values and purposefullness of all activities related to spatial development, for integration of the theory and the practice, and implementation of interdisciplinarity with its focus on enhancing the knowledge on the environment. The article accentuates selected postulates indicating required transformations in education programs.

3

40 lat nauczania architektury w Szczecinie - przeszłość, teraźniejszość i przyszłość

Wołoszyn M.

Przestrzeń i Forma

|

2009

|

nr 11

219-224

PL

W powojennym Szczecinie nauczanie architektury rozpoczęło się równie wcześnie jak nauczanie innych kierunków, bo już w 1947 roku. Niestety zostało przerwane w 1954 roku. Ambicja lokalnego środowiska architektów wspierana przez władzę doprowadziła do reaktywacji kierunku na Politechnice Szczecińskiej w roku 1969. Po 40 latach od tego okresu kierunek się umocnił, zatrudnia 8 samodzielnych, kierunkowych nauczycieli akademickich, 28 adiunktów i 11 asystentów i wykładowców. Rozwijająca się kadra zmierza do powołania samodzielnego wydziału architektury, który miałby w swoich strukturach istniejący już na innym wydziale kierunek architektury zieleni. Sam fakt zintegrowania istniejących kierunków kształcenia, takich jak: architektura i urbanistyka, architektura zieleni i wzornictwo w ramach jednego wydziału będzie stanowiło o specyfice i odmienności szczecińskiego ośrodka. Pożądane byłoby wypracowanie charakterystycznej wizji przyszłego wydziału, a także elementu wyróżniającego dla każdego kierunku. Uważam, że pograniczne położenie naszego ośrodka akademickiego oraz bardziej rozbudowany element ekologiczności wynikający z większej ilości kadry wywodzącej się z dawnej Akademii Rolniczej, to pierwiastki, które powinny zostać wykorzystane do budowania specyfiki szczecińskiej szkoły architektury.