Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Ks. Krzysztof Kaucha, Ks. Jacenty Mastej (red.) Teologia fundamentalna w twórczości Josepha Ratzingera, Wydawnictwo Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin 2017, s. 316.

100%

Akonom J.

|

2021

|

tom 48

241-245

2

Piękno i sztuka w rozumieniu Josepha Ratzingera – Benedykta XVI

89%

Zdenkowska M.

|

tom 50

107-118

EN

The subject of this article is beauty and art as understood by Joseph Ratzinger - Benedict XVI. The idea is to describe how a theologian understands art and what it is means for culture. Ratzinger diagnoses contemporary art as full of: nihilism, pluralism, universalism, banality and lack of reference to the spiritual sphere and values. Certainly, art historians, critics, and the artists themselves could argue with this opinion. In this case, however, the conclusion of Benedict XVI is a logical consequence of his understanding of art and the role of the artist, and it is parts of the culture. Such a perception that is based on beauty and goodness indicates a strong root in from previous centuries art. These two values are designed not only to provide esthetic and positive impressions, but also to refer to the truth, that is to God and reflection on reality. Art is closely related to human and community development, which is why it is so important for the entire culture. The literature that forms the basis for the analysis of Ratzinger's thoughts on art is: The Liturgical Theology, Sacrament and Mystery, and The Spirit of the Liturgy.

PL

Przedmiot niniejszego artykułu stanowi rozumienie piękna i sztuki w ujęciu Josepha Ratzingera – Benedykta XVI oraz ich znaczenia dla kultury z perspektywy kulturoznawczej. Sztukę współczesną Ratzinger diagnozuje jako pełną: nihilizmu, pluralizmu, uniwersalizmu, banalność oraz braku odwołania do sfery duchowej i wartości. Wnioski teologa są logiczną konsekwencją jego pojmowania sztuki oraz roli artysty w kulturze. Te dwie wartości mają za zadanie nie tylko dostarczać estetycznych i pozytywnych wrażeń, ale także odsyłać do prawdy – czyli do Boga – oraz refleksji nad rzeczywistością. Sztuka jest ściśle związana z rozwojem człowieka oraz wspólnoty, dlatego ma tak istotne znaczenie dla całej kultury. Podstawę do analizy myśli Ratzingera nad sztuką stanowią jego dzieła: Sakrament i misterium, teologia liturgii oraz Duch liturgii.

3

Teoria kultury w ujęciu Josepha Ratzingera – Benedykta XVI – zarys problematyki

89%

Zdenkowska M.

|

2021

|

tom 49

209-223

EN

In this article there was described culture in Joseph Ratiznger’s understanding. This topic has not been dealt with in a wider context so far. The scientific achievements of the German theologian have great scientific description, especially from the theological and philosophical perspective. The main purpose of this article is to introduce the retired pope’s theory of culture. The core of the theory are the three most important subjects: man, community and the relationship between faith and reason. Additionally, the text presents a short characterization of the source of the crisis of culture called by Ratzinger cultural relativism, which also strongly influences in the three mentioned issues. This article is an analysis of Ratzinger’s most important works from a cultural studies perspective: Faith, truth, tolerance – Christianity and world religions, Introduction to Christianity and Europe Benedict in the crisis of cultures.

PL

W artykule opisano zagadnienie kultury w ujęciu Josepha Ratzingera. Temat ten jak dotąd nie był poruszany w szerszym kontekście, chociaż dorobek naukowy niemieckiego teologa posiada bogate opracowanie (zwłaszcza z perspektywy teologiczno-filozoficznej. Głównym celem artykułu jest wprowadzenie do teorii kultury emerytowanego papieża. Przedstawiono trzy najważniejsze zagadnienia będące rdzeniem jego poglądów, jakimi są człowiek, wspólnota oraz relacja między wiarą a rozumem. Dodatkowo w tekście zaprezentowano krótkie przedstawienie źródła kryzysu kultury, czyli kulturowego relatywizmu, który również silnie oddziałuje na wspomniane trzy kwestie. Artykuł bazuje na analizie najważniejszych dzieł Ratzingera z perspektywy kulturoznawczej: Wiara, prawda, tolerancja – Chrześcijaństwo a religie świata, Wprowadzenie w chrześcijaństwo i Europa Benedykta w kryzysie kultur.

4

Henri de Lubac a Joseph Ratzinger v dialógu komentárov k prvej kapitole konštitúcie Dei Verbum

88%

Braunsteiner G.

|

tom 3

37-57

EN

The Constitution Dei Verbum concerning the Divine revelation is one of the masterpieces of the Second Vatican Council. Bishops and theologians worked on it over a three year period discussing its important issues. The young theologian Joseph Ratzinger influenced the text even before the Council began as he was asked for a theological critique of the prepared schema. He wrote a commentary on DV shortly after the Council ended. Henri de Lubac wrote a commentary on the first chapter of the Constitution several years later. The article uses these reflections to create a dialogue between these two remarkable figures.

5

Serce Jezusa jako istota chrystocentrycznej estetyki Josepha kard. Ratzingera/Benedykta XVI. Studium teologiczno-muzyczne na przykładzie twórczości Henryka Mikołaja Góreckiego

71%

Ziemlewski M.

|

2021

|

tom 19

21-39

EN

Joseph card. Ratzinger in his theological works, devoted an important place to the aesthetics, especially the aesthetics of sacred music. He based his interpretation on the dogmatic theology directed towards Christology. He associated aesthetics with the fact that the Heart of Jesus Christ was pierced on the cross. He argued that true beauty is linked to truth and cannot exist without suffering, which is expressed by piercing the heart. Otherwise, beauty would be false as it would distract from human life. Meanwhile, Christ became a man because he felt compassion for people. This category also plays an important role in the aesthetics of sacred music. The way of beauty is the way to return to God in truth. Henryk Mikołaj Górecki is a composer whose work is often excessively associated with the figure of Mary. Meanwhile, Jesus Christ also has his place in Górecki’s musical output, also in the aspect of the Sacred Heart.

PL

Joseph kard. Ratzinger w swojej twórczości teologicznej poświęcał uwagę estetyce, a zwłaszcza estetykom muzyki sakralnej. Interpretację opierał na teologii dogmatycznej nakierowanej chrystologicznie. Samą zaś estetykę wiązał z faktem przebicia Serca Pana Jezusa na krzyżu. Twierdził bowiem, że prawdziwe piękno łączy się z prawdą i nie może zaistnieć bez przyjęcia cierpienia, czego wyrazem jest przebicie serca. W przeciwnym razie piękno byłoby fałszywe, ponieważ odwodziłoby od ludzkiego życia. Tymczasem Chrystus stał się człowiekiem, gdyż współczuł ludziom. Również ta kategoria ma ważne miejsce w estetyce muzyki sakralnej. Droga piękna to droga powrotu do Boga w prawdzie. Henryk Mikołaj Górecki to kompozytor, którego twórczość często jest nadmiernie wiązana z postacią Maryi. Tymczasem Jezus Chrystus również ma swoje miejsce w muzycznym dorobku Góreckiego, również w aspekcie Najświętszego Serca.

6

Racjonalność wiary – Romano Guardini a Joseph Ratzinger

71%

Bachanek G.

|

nr 1

105-118

EN

Romano Guardini was highly valued by Joseph Ratzinger as a lecturer and author of inspiring books. They shared the zealous pursuit for truth,the courage to ask fundamental questions, the boldness to confront the Christian faith with the challenges of contemporary culture, the convictionthat the human mind has high cognitive capacities, and the emphasis on the primate of truth in theology. Both authors highlight the reasonable aspectof the Christian faith. After all, faith relies on the fact that God is Truth. Faith and reason are not contradictory. They can complement one anotherin the process of in-depth cognition. Naturally, as the human mind tries to understand God, it struggles with its own limitations in the face of themystery which exceeds the capacities of the creation.

7

Pour une didactique de la foi

63%

Morel I.

|

2017

|

tom 13

241-253

FR

Il est classique de repérer en France, tout au long de la deuxième partie du XXe siècle, deux manières opposées de concevoir l’acte catéchétique. Les uns estiment prioritaire de transmettre des « contenus doctrinaux » de la foi compris généralement comme un ensemble de « vérités à croire ». La catéchèse prend alors la forme d’un enseignement magistral doctrinal à apprendre. Les autres considèrent qu’il convient de faire débuter la démarche catéchétique du côté de la vie même des catéchisés. La pédagogie catéchétique mise en œuvre conduit alors à repérer, dans la vie quotidienne, des « signes » révélateurs de la vérité de l’Évangile. Ces deux manières d’envisager la catéchèse ont donné lieu à des débats intenses, conduisant presque toujours à opposer stérilement « méthode » et « contenu ». Une crise catéchétique s’est cristallisée autour du document Pierre Vivantes au début des années 1980. Elle était symptomatique de problèmes théologiques de fond non résolus. Ce que « l’aﬀaire Pierres vivantes » révèle, ce sont des manières opposées de concevoir le caractère historique de la Révélation qui entraînent des manières opposées de concevoir l’articulation entre « ﬁdes qua creditur » et « ﬁdes quae creditur ». Or, selon les accents que l’on porte sur l’un ou l’autre aspect, la conception que l’on se fait de la pédagogie à mettre en œuvre en catéchèse se trouve modiﬁée en profondeur. Un simple changement de pédagogie ne suﬃt pas à améliorer la qualité de l’acte catéchétique. Il convient de procéder également à une véritable réﬂexion et étude didactique de la foi aﬁn d’être au clair avec la conception de la Révélation que l’on souhaite transmettre. C’est cela que l’auteur met en lumière dans cet article en diﬀérenciant clairement « pédagogie » et « didactique » et en éclairant le débat qui eut lieu à l’époque entre le cardinal Joseph Ratzinger et le théologien de la catéchèse René Marlé.

8

Communio und Eucharistie. Ekklesiologische Parallelen bei Dumitru Stăniloae und Joseph Ratzinger

63%

Prihoancă C.

|

nr 1

73-101

EN

This article is a critical engagement with D. Stăniloae’s and J. Ratzinger’s ecclesiological thought as shaped by the description of church as the body of Christ and the Trinitarian roots of this ecclesiology. Starting from practical problems of prayer and living a Christian life, the authors argue that God’s relationship to the Christian community has primacy over God’s relationship to individual believers. When one conceives of the Christian community as being the body of Christ, one can uphold the elevated Christian ideal of Eucharist Communio without making it unattainable. The authors show that the being of the church is given to the Christian community not as a possession or property, but as a task to be fulfilled through the power of Christ and of the Holy Spirit. One can discover that in becoming the church, the Christian community is elevated to the Trinitarian life in communion. Communion ecclesiology has the potential to bridge the divide between the Orthodox and Catholic churches.

9

Wybrane implikacje dogmatyczne modlitwy ku wschodowi u Josepha Ratzingera

63%

Beyga P.

Teologia w Polsce

|

2015

|

tom 9

|

nr 1

127-136

EN

Joseph Ratzinger opted for the prayer towards east. Arguments given by him were not in fact liturgical but have been presenting implications between a definite liturgical celebration and the dogmatic truths. The article analyzes Joseph Ratzinger’s selected grounds in the topic, showing this theologian’s innovatory way of thinking, his merging Churche’s lex orandi and lex credendi. The matter of prayer toward east is still, though 50 years after the II Vatican Council, current and located in contemporary theological reflection. This particular and versatile direction in prayer during the liturgy can contribute to the discovery of Churche’s prayer treasury and become an element of a grave ecumenical dialog.

PL

Od starożytności chrześcijańskiej aż do lat sześćdziesiątych XX wieku kierunkiem modlitwy liturgicznej wierzących w Chrystusa był wschód. Potwierdzają ten zwyczaj nie tylko badania historyczne, ale także nieprzerwana praktyka modlitewna Kościoła. Za takim kierunkiem modlitwy przemawiają argumenty liturgiczne oraz dogmatyczne, które ukazują historię orientacji liturgii, a także głęboki sens tej praktyki.

10

O pojęciu hellenizacji

62%

Mrugalski D.

|

nr 3

639-657

EN

The term Hellenization refers to the spread of Greek culture and its adoption by non-Greek peoples, in the era that begins with the conquests of Alexander the Great (i.e. from the second half of the 4th century BC onwards). The term is defined likewise or similarly in many modern dictionaries and encyclopedias of antiquity. The term became problematic when, in the second half of the 19th century and the first half of the 20th century, historians of religion associated it with certain kinds of value judgements and sometimes even ideology. Therefore, some contemporary scholars propose abandoning the concept of ‘Hellenization’ in the study of antiquity, or to replace it with others that would describe the phenomena occurring in the Hellenistic era neutrally. This article shall present an overview of selected positions with regard to the notion of ‘Hellenization’ itself, and attempt to answer the question whether this ideologically loaded term can be avoided in contemporary research on the Hellenistic Age

PL

Pojęcie hellenizacji odnosi się do rozprzestrzeniania się greckiej kultury i przejmowania jej przez ludy niebędące Grekami w czasach, które zapoczątkowują podboje Aleksandra Wielkiego (czyli od drugiej połowy IV w. p.n.e.). W taki lub podobny sposób termin ten zostaje zdefiniowany w wielu współczesnych słownikach i encyklopediach dotyczących starożytności. Pojęcie to stało się problematyczne, gdy w drugiej połowie XIX w. i pierwszej połowie XX w. historycy religii powiązali je z pewnego rodzaju sądami wartościującymi, a niekiedy nawet ideologicznymi. Dlatego też niektórzy współcześni uczeni proponują porzucenie pojęcia „hellenizacja” w badaniach nad antykiem bądź zastąpienie go innymi, które w sposób neutralny opisywałyby zjawiska zachodzące w epoce hellenistycznej. W niniejszym artykule przedstawiono przegląd wybranych stanowisk w odniesieniu do samego pojęcia „hellenizacja”, a także podjęto próbę odpowiedzi na pytanie, czy we współczesnych badaniach dotyczących epoki hellenistycznej można uniknąć tego obciążonego ideologicznie terminu.