Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Obserwacja duzego stada dzwoncow [Carduelis chloris] pod Szczecinem

100%

Mattheij M. , Niedzwiedzki S. , Staszewski A.

Przegląd Przyrodniczy

|

1993

|

tom 04

|

nr 1

71-72

2

Dzwoniec - Carduelis chloris (Linnaeus, 1758)

84%

Kruszewicz A. G.

Woliera

|

2005

|

nr 07-08

3

Ogrodowy dzwoneczek

67%

Kruszewicz A. G.

Ogrody, Ogródki, Zieleńce

|

2009

|

nr 11

4

Projekt: dzwoniec

67%

Faber M.

Ptaki Polski

|

2009

|

nr 4[16]

5

The breeding ecology of the Greenfinch Carduelis chloris in urban conditions [study in Krotoszyn, W Poland]

67%

Kosinski Z.

Acta Ornithologica

|

2001

|

tom 36

|

nr 2

EN

Data were collected in a medium-sized town. During five years 342 nests were found. The densities of breeding pairs varied over this period between 4.5 and 5.9 p/10 ha. The distribution of breeding pairs was uneven throughout the study area. The preferred nest sites were the roadside trees, where 88.9% of the nests were built. The mean onset of egg-laying was 22 April (range 19-26 April). There was a tendency to start breeding earlier in warmer springs. The mean clutch size was 5.07 ± 0.74. There was a positive correlation between clutch size and the date of egg-laying. These data suggest that there was a compromise between the tendency towards earlier breeding and clutch size. In the study area the Greenfinch is a double-brooded species. Unlike other studies it was noted that the average clutch size increased in the second half of the breeding season. The maximum clutch size coincides with the second or replacement clutches. Hatching, fledging and breeding success were lowest when clutch sizes were largest. The nesting success estimated with the Mayfield and the "traditional" method was approximately similar (0.40 and 0.44 respectively). Cats and mustelids were probably the cause of most breeding failures. Corvids were not responsible for nesting failures.

PL

Badania populacyjne biologii rozrodu dzwońca prowadzono w latach 1994—1998 na terenie Krotoszyna (woj. wielkopolskie). Zgromadzono dane dotyczące 342 prób lęgów dzwońca, z czego w 313 przypadkach samice rozpoczęły składanie jaj. Powierzchnia badawcza (44 ha) obejmowała zabudowę blokową oraz przemysłową (57% powierzchni całkowitej), tereny zadrzewione (30%) oraz tereny ruderalne (14%). Charakterystycznym elementem roślinności były zadrzewienia przyuliczne utworzone z głogów Crataegus sp. o wysokości nie przekraczającej 4.5 m. Całkowita długość ulic z zadrzewieniami głogowymi wynosiła około 1000 m. Preferowanym miejscem gniazdowania były zadrzewienia przyuliczne, w których stwierdzono 88.9% wszystkich gniazd (n = 304). Zagęszczenie par (równocześnie czynnych gniazd) wahało się od 4.5 do 5.9 par/10 ha (Tab. 1). Najwyższe zagęszczenia, maksymalnie 12 gniazd/0.5 ha, obserwowano w miejscach gdzie zadrzewienia przyuliczne otoczone były skwerami i zadrzewieniami o charakterze parkowym. Gniazda odnotowano na dziesięciu gatunkach drzew i krzewów, przy czym najwięcej gniazd (83%) znaleziono na głogach (Tab. 2). Na początku sezonu lęgowego (przed ulistnieniem się drzew) gniazda były umieszczane na drzewach i krzewach iglastych. Następnie dzwońce rozpoczynały budowę gniazd na drzewach liściastych, przy czym przed ulistnieniem się drzew gniazda były lokowane u podstawy lub we wnętrzu korony, a po rozwoju ulistnienia na jej skraju (Fig. 1). Średnia wysokość umieszczenia gniazda wynosiła 3.08 ± 0.97 m i była zbliżona do wartości odnotowanych w innych miejscach Europy. Stwierdzono, że częściej dzwońce lokowały gniazda od wschodniej i południowej strony korony (Fig. 2). Początek lęgów przypadał na ogół pomiędzy 19 a 26 kwietnia (średnio 22 kwietnia), wyjątkowo początek pojedynczego lęgu zanotowano 12 kwietnia 1998. Okres składania jaj trwał od 74 do 104 dni (średnio 88.2 ± 10.8). Ostatnie młode w gnieździe obserwowano 22 sierpnia 1998. Mediany dat przystępowania do pierwszych lęgów w sezonie nie różniły się istotnie. Wartości te były ujemnie, lecz statystycznie nieistotnie, zależne od sumy ciepła obliczonej dla okresu 10 dni poprzedzających okres ostatecznego kształtowania się jaja. Stwierdzono, że data przystępowania do lęgów może być zależna od stopnia rozwoju roślinności, jak to wcześniej sugerowali Newton (1972) oraz Sokolov&Payevsky (1998). Średnia długość lęgu, od momentu złożenia pierwszego jaja w gnieździe do wylotu ostatniego młodego, wynosiła 33.2 ± 2.7 dnia. Dzwońce przystępowały do dwóch lęgów w sezonie (Fig. 3 i 4). Potwierdziły to obserwacje dwóch indywidualnie oznakowanych samic, które wyprowadziły dwa zakończone sukcesem lęgi w jednym roku. Okres lęgowy wynosił u nich odpowiednio 65 i 67 dni. Średnia wielkość zniesienia wynosiła 5.07 ± 0.74 jaja i była wyższa od wartości uzyskanych dla Polski w oparciu o dane z Kartoteki Gniazd i Lęgów (L. Tomiałojć, w Glutz & Bauer 1997). Różnice te są prawdopodobnie wynikiem większej aktywności współpracowników kartoteki na początku sezonu lęgowego, kiedy zniesienia są mniejsze. Wielkość zniesienia wzrastała wraz z upływem sezonu lęgowego osiągając wartość maksymalną w czerwcu, w okresie przystępowania przez dzwońce do lęgów drugich i/lub powtarzanych (Fig. 4). Stwierdzono, że wielkość zniesienia była istotnie zależna od daty przystępowania do pierwszych lęgów w danym roku. W połączeniu z tendencją do wcześniejszego gnieżdżenia się w cieplejsze wiosny dane te wskazują na istnienie kompromisu pomiędzy wielkością zniesienia a czasem przystępowania do lęgów. Sukces klucia (średnio 88.2%) zmieniał się istotnie pomiędzy latami (81-97%). Stwierdzono, że sukces klucia, sukces wylotu młodych i sukces rozrodczy były najniższe przy maksymalnej wielkości zniesienia (Tab. 3 i 4, Fig. 5). Wyniki te są sprzeczne z założeniami hipotezy Lacka (Lack 1966). Liczba piskląt zdolnych do opuszczenia gniazda (średnio 4.29 ± 1.03) różniła się istotnie pomiędzy latami (3.80-4.82). Odsetek gniazd, z lęgami zakończonymi sukcesem, wyliczony metodą tradycyjną (0.44), był wyższy od wartości uzyskanej metodą Mayfielda (0.40) (Tab. 5). Sukces gniazdowy był najwyższy na początku sezonu lęgowego (Fig. 6). Liczba gniazd bez sukcesu była pozytywnie zależna od liczby rozpoczynanych w danym dniu zniesień. Gniazda zawierające jaja były istotnie częściej niszczone niż gniazda z pisklętami (Tab. 6). Na podstawie wyglądu zniszczonych gniazd (Tab. 6) oraz częstości obserwowanych na badanym terenie drapieżników stwierdzono, że prawdopodobnie głównym drapieżnikiem gniazd dzwońca był kot i, w mniejszym stopniu, kuna domowa. Ptaki, szczególnie krukowate, prawdopodobnie nie były odpowiedzialne za powstawanie strat w lęgach. Straty częściowe były wyższe w stadium jaj niż w stadium piskląt (Tab. 7). Stwierdzono cztery przypadki śmierci ptaków dorosłych spowodowane kolizjami z samochodem (2 przypadki) i zaplątaniem się (uduszenie) w sznurek polipropylenowy. W jednym przypadku przyczyna śmierci była nieznana.

6

Two new syringophilid mites from the Greenfinch Carduelis chloris [Passeriformes: Fringillidae] from Kirghizia [Acari: Syringophilidae]

67%

Bochkov A. V. , Mironov S. V. , Kravtsova N. T.

Genus. International Journal of Invertebrate Taxonomy

|

2000

|

tom 11

|

nr 2

7

Swiateczni goscie

59%

Lesinski G.

Echa Leśne

|

1996

|

tom 21

|

nr 12

16-18

8

Gibraltar - małpi półwysep

51%

Gawalek M.

Salamandra:Magazyn Przyrodniczy

|

2013

|

nr 2

9

One nie boja sie zimy...

42%

Krzywanska E.

Przyroda Polska

|

2003

|

nr 01

22-24

10

Dzwonce

42%

Lukasik L.

Przyroda Polska

|

2007

|

nr 11

18

11

Widziane z okna

34%

Olszowska M.

Wszechświat

|

2012

|

tom 113

|

nr 10-12