Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
PL
Charakterystyczną cechą twórczości Samuela Becketta jest ukazanie postaci w końcowym etapie ich żyda. Pesymistyczna wizja nieuchronnego zbliżania się do śmierci naznaczona jest cierpieniem i fizycznym niszczeniem, które według irlandzkiego pisarza miało stanowić swoistą pokutę ludzkości za grzech narodzin. Czas wywiera zgubny wpływ na jednostki przedstawione w sztukach Becketta. Obarczone niedoskonałą powłoką cielesną, stanowiącą ich doczesne więzienie, starzejące się postaci ulegają stopniowej degradacji, co znajduje swoje wyraźne odzwierciedlenie także w ich cielesności, nękanej chorobami, niesprawnością, powolnym rozkładem i zatratą witalności. Niniejszy artykuł poddaje analizie problem utraty seksualności w całokształcie twórczości dramatycznej Becketta. Przekrojowy charakter pracy ma na celu wykazanie fundamentalnych różnic pomiędzy sposobami ukazania płci w wybranych dziełach Irlandczyka. Są one osadzone w dosyć stereotypowym postrzeganiu kobiet jako jednostek bardziej emocjonalnych oraz bliżej związanych z ideą prokreacji utożsamianą z mitem życiodajnej bogini matki, w przeciwieństwie do bardziej racjonalnych mężczyzn, w wielu przypadkach wyrażających hedonistyczne podejście do czynności seksualnych i wyrażających bardziej lub mniej świadomy lęk przed posiadaniem potomstwa. W artykule przedstawione zostały także konsekwencje wynikające z powyższych, przeciwstawnych koncepcji męskości i kobiecości, znajdujące swoje odzwierciedlenie zarówno w sztukach, jak i w filozofii Becketta.
EN
Prompted by the swift economic growth and the equally rapid decline of the authority of the local Catholic Church, the 1990s witnessed a significant change in the Irish attitude towards national culture and morality. One of the fields which best illustrates these transformations is dance, whose new face can be seen as symbolically representing the Irish transition from a country still bearing the stigma of de Valera’s ethical and cultural policies to a more liberal and open-minded European nation. The 1990s are the times of abolishing the taboos imposed years earlier on the Irish body perceived as an object of distrust that needs to be kept under constant surveillance to serve the nationalist cause as an epitome of proper moral conduct. With this in mind, the paper aims to discuss both the nature of the most crucial aspects of the revolution in the Irish dance in the 1990s and the effect this has exerted on the condition of the Irish stage. This will provide substantial background for the discussion of selected recent works of such playwrights as Brian Friel, Vincent Woods or Tom Kilroy, which make extensive use of dance, showing their contribution to challenging the literary, word-based character ofIrish drama and theatre.
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.