Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Miejscowe zastosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych w terapii obrzęku plamki w oczach po pars plana witrektomii z endotamponadą olejem silikonowym – opis przypadków

100%

Karska-Basta I. , Romanowska-Dixon B. , Kubicka-Trząska A.

OphthaTherapy

|

2016

|

tom 3

|

nr 3

172-177

EN

The aim of the study: To evaluate the influence of ophthalmic suspension of nepafenac on the central retina edema. Material and method: Three patients treated with a topical nonsteroidal anti- inflammatory drug nepafenac 0.1% ophthalmic suspension for the reduction of postoperative macular edema associated with pars plana vitrectomy with silicon oil endotamponade. In all patients macular morphology was assessed using optical coherence tomography and best corrected visual acuity with Snellen charts. Results: Improvement of macular morphology and central retinal thickness reduction were observed in all patients. Best corrected visual acuity remained unchanged during the follow-up period. Conclusion: Based on our observations we suggest that the involvement of the vitreous body in the distribution of ophthalmic suspension of a topical nonsteroidal anti-inflammatory drug within the posterior segment of the eye does not seem to be significant.

PL

Cel pracy: Ocena wpływu miejscowego podania nepafenaku w postaci kropli do oka na obrzęk centralnej siatkówki. Materiał i metody: Trzech chorych w wieku średnio 68 lat leczono miejscowo niesteroidowym preparatem przeciwzapalnym 0,1% nepafenaku z powodu obrzęku plamki w oczach po pars plana witrektomii z endotamponadą olejem silikonowym. Ocenie poddano morfologię plamki za pomocą optycznej koherentnej tomografii i funkcję oka na podstawie badania ostrości wzroku na tablicach Snellena. Wyniki: U wszystkich chorych w obrazie optycznej koherentnej tomografii stwierdzono poprawę morfologii plamki z redukcją centralnej grubości siatkówki, najlepiej skorygowana ostrość wzroku utrzymywała się na tym samym poziomie w okresie obserwacji. Wniosek: Nasze obserwacje sugerują ograniczony udział ciała szklistego w transporcie wewnątrzgałkowym do tylnego odcinka oka niesteroidowych leków przeciwzapalnych podawanych w postaci kropli ocznych.

2

Okryplazmina w zespole trakcji szklistkowo-plamkowej – doświadczenia własne

100%

Romanowska-Dixon B. , Morawski K. , Kubicka-Trząska A. , Jędrychowska-Jamborska J.

OphthaTherapy

|

2015

|

tom 2

|

nr 1

65-70

EN

Ocriplasmin influence on posterior vitreous detachment (PVD) and vitreomacular traction (VMT) at patients treated in Ophthalmology and Ocular Oncology Clinic of University Hospital was evaluated. The paper presents results of the best corrected visual acuity (BCVA), images of swept source optic coherence tomography (OCT) and our experiences related with employment ocriplasmin at 4 patients. Patients were evaluated according to new classification of Vitreomacular Interface (VMI). Material and methods: Four patients (4 eyes with vitreomacular traction) were treated with 0,125 mg ocriplasmin (jetrea 0,5 mg/0,2 ml) intravitreal iniection. Duration of clinical signs of symptoms, the degree of disease severity (according to International Traction Study, IVTS, Group), presence of posterior vitreous detachment and resolution of vitreomacular traction and best corrected visual acuity (BCVA) improvement were evaluated. BCVA, ophthalmoscopy using Volk lens and swept source optical coherent tomography (OCT) were performed in all patients. Results: In 2 eyes (50%) total posterior vitreous detachment and vitreomacular traction was achieved. The BCVA improvement, withdrawn of symptoms, central scotomas and metamorphopsies were observed in patients. It has undergone decrease of vitreomacular traction after treatment at one patient 25%, central scotomas and metamorphopsies. We observe no changes at one patient after employed treatment (25%). The vitreous body detachment events (lasting 1 day vitreous floaters, photopsia, floaters) appeared in all treated patients. Subretinal fluid absorption and BCVA improvement were observed in effective treated patients during follow-up. No one patient had present treatment related complications. Conclusions: Enzymatic vitreolysis with ocriplasmin for vitreomacular traction is effective and safe treatment, which can be alternative management for both strategies: “watch and wait” or vitrectomy.

PL

Cel: Celem badania była analiza wpływu okryplazminy na tylne przyleganie ciała szklistego (PVD, posterior vitreous detachment) i ustąpienie zespołu trakcji szklistkowo-plamkowej (VMT, vitreomacular traction syndrome) u pacjentów leczonych w Klinice Okulistyki i Onkologii Okulistycznej Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie. Materiał i metody: Leczeniu poddano 4 oczu 4 pacjentów z zespołem trakcji szklistkowo-plamkowej. Wszystkim pacjentom podano 0,125 mg okryplazminy (0,5 mg/0,2 ml) w postaci iniekcji do komory ciała szklistego. Oceniano czas trwania objawów klinicznych, stopień zaawansowania zmian według International Vitreomacular Traction Study (IVTS) Group, wystąpienie po ww. leczeniu odłączenia tylnego ciała szklistego, ustąpienie trakcji szklistkowo-plamkowej oraz poprawę ostrości wzroku z najlepszą korekcją (BCVA). U każdego pacjenta przed leczeniem i w okresie obserwacji wykonano następujące badania: ocenę ostrości wzroku z najlepszą korekcją, oftalmoskopię pośrednią z użyciem soczewki Volka oraz swept source optycznej koherentnej tomografii (ssOCT). W końcowym badaniu oceniano zmiany anatomiczne w siatkówce centralnej oraz BCVA, które porównywano z wynikami badania wyjściowego. Wyniki: W 2 spośród 4 przypadków (50%) zaobserwowano całkowite tylne odłączenie ciała szklistego z ustąpieniem trakcji szklistkowo-plamkowej. U tych pacjentów odnotowano największą poprawę ostrości wzroku, średnio o 3 rzędy, oraz ustąpienie objawów subiektywnych: mroczka centralnego i metemorfopsji. U 1 pacjentki trakcja szklistkowo-plamkowa uległa zmniejszeniu, ustąpił mroczek centralny i poprawiła się morfologia plamki oraz BCVA o 2 rzędy. U 1 pacjenta (25%) nie zaobserwowano żadnych zmian po ww. leczeniu. U wszystkich pacjentów, u których doszło do odłączenia ciała szklistego, towarzyszyły temu objawy: błyski i intensywne męty trwające 1 dzień. W okresie obserwacji u pacjentów, u których leczenie było skuteczne, stwierdzano obecność płynu podsiatkówkowego, ulegającego wchłonięciu wraz z poprawą BCVA. W żadnym przypadku nie stwierdzono powikłań związanych z leczeniem. Wnioski: Wyniki naszych badań dowodzą, że okryplazmina jest skutecznym i bezpiecznym lekiem stosowanym u pacjentów z zespołem trakcji szklistkowo-plamkowej oraz może być alternatywnym lekiem zarówno w strategii watch and wait, jak i w leczeniu operacyjnym metodą witrektomii.

3

Factors affecting the course of Graves' orbitopathy and poor response to glucocorticoid treatment followed by orbital radiotherapy

88%

Jagiełło-Korzeniowska A. , Sokołowski A. , Hubalewska-Dydejczyk A. , Romanowska-Dixon B. , Bałdys-Waligórska A.

OphthaTherapy

|

2022

|

tom 9

|

nr 2

98-105

EN

Graves’ orbitopathy is a rare autoimmune disorder characterized by the inflammation of orbital tissues. The course of disease can be described in terms of its activity and severity. Aim: The aim of our study was to determine the factors affecting the activity and severity of Graves’ orbitopathy, as well as to identify the predictive factors of poor response to glucocorticoid treatment followed by orbital irradiation. Methods: We performed a prospective observational study of 214 patients with Graves’ orbitopathy who were divided into two groups depending on the treatment they had previously obtained for their Graves’ disease. They received i.v. methylprednisolone pulses followed by orbital radiotherapy. They were examined and had their TSH, TRAb and FT4 levels evaluated prior to treatment and after 1, 6 and 12 months. Results: A pre-treatment TRAb concentration higher by one unit (U/L) implied a mean increase in the relative risk of active orbitopathy by 4.7% (p = 0.0362). A TRAb concentration higher by one U/L 1 month after treatment implied a mean increase in the relative risk of moderate-to-severe and severe GO by 8.7% (p = 0.0167) 6 months after treatment. As regards poor response to treatment, patients with moderate-to-severe and severe Graves’ orbitopathy on admission carried a higher risk of being non-responders. Each point scored on the NOSPECS scale prior to treatment increased the relative risk of the patient being a non-responder by 30%. Conclusions: Patients with higher TRAb levels have a higher risk of active Graves’ orbitopathy and moderate-to-severe and severe Graves’ orbitopathy. Monitoring TRAb serum concentration in those patients is of great importance. Patients with more severe Graves’ orbitopathy carry a higher risk of being poor responders to immunosuppressive treatment. Therefore, careful monitoring of patients with Graves’ orbitopathy and their early referral to specialized centers is essential.

4

Indocyanine green as a prospective sensitizer for photodynamic therapy of melanomas.

75%

Urbanska K. , Romanowska-Dixon B. , Matuszak Z. , Oszajca J. , Nowak-Sliwinska P. , Stochel G.

Acta Biochimica Polonica

|

2002

|

tom 49

|

nr 2

387-391

EN

Spectroscopic, photochemical and biological properties of indocyanine green (ICG) are presented. Light over 800 nm is effectively absorbed by ICG. This property as well as photochemical behaviour of ICG make it a very suitable dye for photodynamic treatment of melanoma cells. Cytotoxicity of ICG itself and the effect of photodynamic therapy (PDT) were evaluated by following the growth of human (SKMEL 188) and mouse (S91) melanoma cells. The surviving fraction of the cells irradiated (λex = 830 nm) vs non-irradiated, treated with the same dose of ICG, is significantly decreased (5- to 10-fold). These results show that ICG is a very promising dye for photodynamic therapy of melanomas.

5

Metastasis inhibition after proton beam, β- and γ-irradiation of melanoma growing in the hamster eye

63%

Romanowska-Dixon B. , Elas M. , Swakoń J. , Sowa U. , Ptaszkiewicz M. , Szczygieł M. , Krzykawska M. , Olko P. , Urbańska K.

Acta Biochimica Polonica

|

2013

|

tom 60

|

nr 3

307-311

EN

Standard ocular tumor treatment includes brachytherapy, as well as proton therapy, particularly for large melanoma tumors. However, the effects of different radiation types on the metastatic spread is not clear. We aimed at comparing ruthenium (106Ru, emitting β electrons) and iodine (125I, γ-radiation) brachytherapy and proton beam therapy of melanoma implanted into the hamster eye on development of spontaneous lung metastases. Tumors of Bomirski Hamster Melanoma (BHM) implanted into the anterior chamber of the hamster eye grew aggressively and completely filled the anterior chamber within 8-10 days. Metastases, mainly in the lung, were found in 100% of untreated animals 30 days after enucleation. Tumors were irradiated at a dose of 3-10 Gy with a 106Ru plaque and at a dose of 6-14 Gy using a 125I plaque. The protons were accelerated using the AIC-144 isochronous cyclotron operating at 60 MeV. BHM tumors located in the anterior chamber of the eye were irradiated with 10 Gy, for the depth of 3.88 mm. All radiation types caused inhibition of tumor growth by about 10 days. An increase in the number of metastases was observed for 3 Gy of β-irradiation, whereas at 10 Gy an inhibition of metastasis was found. γ-radiation reduced the metastatic mass at all applied doses, and proton beam therapy at 10 Gy also inhibited the metastastic spread. These results are discussed in the context of recent clinical and molecular data on radiation effects on metastasis.

6

Rehabilitation after surgical treatment of retrobulbar tumors

63%

Składzień J. , Wiatr A. , Wiatr M. , Romanowska-Dixon B. , Gniadek-Batko D. , Gawlik J. , Zielińska-Kubatko A. , Wróbel A.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2020

|

tom 74

|

nr 5

7-10

EN

The authors propose a set of rehabilitation exercises concerning the muscles which are responsible for movement of the eyeball. After surgical treatments of retrobulbar tumors, the function of the eyeball muscles is often inadequate. Some compensation should be created at the level of the central nervous system, which means trigging adaptation, substitution and habituation. The exercises should be started just after the patient is awakened: first in the horizontal position, then sitting position and finally standing position. The highest number of exercises should be done in the direction of extreme diplopia