Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Przyszłość finansowo-gospodarcza i polityczna Unii Europejskiej

100%

Michalski R.

Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula

|

2014

|

nr 36/2014

55-70

PL

Kryzys niewypłacalności, który w ostatnich latach dotknął kilka państw członkowskich strefy euro, ujawnił podstawową słabość wielkiego eksperymentu, jakim jest jednolita waluta europejska: mimo iż stoi za nią wspólna, ponadnarodowa polityka pieniężna, brakuje wsparcia i zabezpieczenia przez odpowiednio duży wspólny budżet w ramach bardzo zróżnicowanej struktury społeczno-gospodarczej. Na poważny kryzys strefy euro złożyło się wiele przyczyn, zarówno w sferze gospodarki realnej, czego przejawem stały się głęboka recesja roku 2009 oraz uporczywa zapaść lat 2012-2013, jak i w panującym w niej mechanizmie podejmowania decyzji, czego przykładem mogą być zbyt ostrożne, nadmiernie rozciągnięte w czasie i mało skuteczne posunięcia antykryzysowe. Do najważ-niejszych z nich, poza samym globalnym kryzysem finansowo-gospodarczym lat 2008-2010, słabo-ściami konstrukcyjnymi realizowanej koncepcji integracji walutowej i błędami polityki gospodarczej poszczególnych państw członkowskich trzeba zaliczyć fundamentalne zróżnicowanie gospodarek krajów strefy euro, którego unia walutowa nie tylko nie przezwyciężyła, ale nawet pogłębiła, doprowadzając do wyraźnego podziału na problematyczne państwa peryferyjne oraz zdrowe, wysoce konkurencyjne centrum, skupione wokół rosnących w siłę Niemiec. Kryzys w strefie euro lat 2010-2013 spowodował wysyp mniej lub bardziej realistycznych programów sanacji sytuacji poszczególnych państw członkowskich i całej Unii Gospodarczej i Walutowej. Wymusił nieortodoksyjne działania państw oraz władz UE, zwłaszcza EBC, spowodował zaangażowanie MFW i postawił na porządku dnia kwestię przywództwa w unii walutowej i całej wspólnocie. Przede wszystkim jednak uświadomił wszystkim państwom członkowskim konieczność głębokich reform mechanizmu integracyjnego i zapoczątkował szereg istotnych zmian instytucjonalno-regulacyjnych, mających na celu zwiększenie unijnej dyscypliny finansowej.

EN

The insolvency crisis, which recently touched a few Eurozone member states, revealed the basic weakness of the great experiment in the form of single European currency: despite the fact it is backed up by the common, supranational monetary policy, there is lack of support and security by an adequately big common budget within the framework of the very diversified socioeconomic structure. The serious crisis of the Eurozone has many reasons, both in the sphere of real economy, manifestation of which were deep recession of the year 2009 and persistent collapse of the years 2012-2013, and in the prevailing in it mechanism of decision-making, an example of which may be too cautious, extremely spread over time and ineffective anti-crisis moves. The most important of them, apart from the very global financial and economic crisis of the years 2008-2010, construction weaknesses of the implemented concept of monetary integration and errors of the economic policy of individual member states, one should include the fundamental differentiation of the economies of the Eurozone countries, which not only was not overcome by the Monetary Union but which was even deepened thereby, leading to an apparent division to the problematic periphery states and the robust, highly competitive centre, focused around the increasing its power Germany. The Eurozone’s crisis of the years 2010-2013 caused a variety of less or more realistic programmes of reform of the situation of individual member states and the entire Economic and Monetary Union. It extorted unorthodox measures of states and the EU authorities, especially the ECB, caused IMF commitment and put on the agenda the issue of leadership in the Monetary Union and in the entire Community. However, first of all it made all the member states aware of the necessity of deep reforms of the integration mechanism and launched a number of important institutional and regulative changes aimed at increasing the Union’s financial discipline.

2

Polska polityka pieniężna w latach 2012-2013 – więcej restrykcyjności niż akomodacji

100%

Michalski R.

Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula

|

2013

|

nr 33/2013 Ekonomia IV

38-47

PL

Inaczej niż wiodące banki centralne krajów rozwiniętych, które utrzymywały i utrzymują swe stopy procentowe poniżej stóp inflacji, kontynuując luźną politykę monetarną, polska Rada Polityki Pieniężnej prowadziła w ostatnich kwartałach politykę dodatnich realnych stóp procentowych i to rosnących aż do lipca 2013 r., pozostawiając rządowi troskę o utrzymywanie i utrwalanie wzrostu gospodarczego. Zasadniczą przesłanką prowadzonej w Polsce twardej polityki antyinflacyjnej jest nie wyolbrzymiane zagrożenie przyspieszeniem inflacji, ale kwestia prestiżu – próba zwiększenia wpływu na gospodarkę przez bank centralny. Lata 2012-2013 to okres dalszej, stopniowej poprawy sytuacji na rynku międzybankowym w warunkach narastania nadpłynności sektora bankowego jako całości. Dla polskich finansów, w tym systemu pieniężnego, w okresie po globalnym kryzysie finansowo-gospodarczym największe zagrożenie rysuje się ze strony pogarszającej się nierównowagi zewnętrznej, mimo że dane dotyczące bilansu obrotów bieżących, w tym handlu zagranicznego, w I połowie 2013 r. przedstawiają się dość optymistycznie. Tak np. saldo obrotów handlowych z zagranicą w II kwartale tego roku zamknęło się nienotowaną od początku lat 90. nadwyżką w wysokości 1,2 mld euro. Powstaje jednak pytanie, czy nie jest to sytuacja wyjątkowa, związana przede wszystkim z osłabieniem popytu wewnętrznego.

EN

Otherwise than the leading central banks in advanced economies, which kept and have been keeping their interest rates below the prevailing low rates of inflation and followed quantitative easing, during the recent quarters, the Polish Monetary Policy Council conducted policy of positive real rates which were on the rise till July of 2013, leaving to the government all endeavours to keep and sustain economic growth. The basic premise of the restrictive anti-inflationary policy in Poland is not a strongly exaggerated danger of speeding up inflation but a question of prestige – an attempt to increase influence over economy by the central bank. The years 2012-2013 mean a further, gradual improvement of the situation on the interbank market; however, under raising over-liquidity conditions of the whole banking sector. After the global financial and economic crisis, the greatest threat for the Polish finances, including the monetary system, comes from a worsening external disequilibrium although data on the current account, including trade balance, look in the first half of 2013 pretty optimistic. For example, in the second quarter of 2013, Polish foreign trade achieved a surplus of 1.2 billion EUR, unprecedented since the beginning of the nineties. However, a question arises whether it is not an extraordinary situation connected with slowing down of domestic demand.

3

Polska polityka pieniężna w roku 2014 – déjà vue

100%

Michalski R.

Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula

|

2015

|

nr 43(5) Ekonomia VIII. Raport o stanie finansowym państwa 2014-2015

45-56

PL

Rok 2014, podobnie jak poprzednie lata, trudno zaliczyć do udanych dla polskiej polityki pieniężnej tak ze względu na jej niską skuteczność, jak i zwłaszcza z racji nikłego pozytywnego wpływu na procesy gospodarcze kraju. Realizowane w ostatnich latach przez polski bank centralny najpierw zbędne zacieśnianie polityki pieniężnej, a później jej mocno spóźnione, w dodatku symboliczne i rozciągnięte w czasie stopniowe luzowanie, stoją w ostrej sprzeczności z potrzebą wspierania wzrostu gospodarczego oraz konsolidacji finansów publicznych i przyspieszenia procesu catching-up – konwergencji realnej z państwami rozwiniętymi. Inaczej niż wiodące banki centralne krajów rozwiniętych, które utrzymywały i utrzymują swe stopy procentowe poniżej stóp inflacji, kontynuując luźną politykę monetarną, polska Rada Polityki pieniężnej prowadziła w ostatnich kwartałach politykę dodatnich realnych stóp procentowych, które od lipca 2013 roku wyraźnie rosną, w ostatnich kilkunastu miesiącach także ze względu na utrzymującą się deflację. Zasadniczą przesłanką prowadzonej w Polsce twardej polityki monetarnej jest nie rzekoma groźba przyszłej inflacji, ale kwestia prestiżu – próba zwiększenia wpływu na gospodarkę przez bank centralny. Lata 2012-2014 to okres dalszej, stopniowej poprawy sytuacji na rynku międzybankowym w warunkach utrzymywania się nadpłynności sektora bankowego jako całości. Dla polskich finansów, w tym systemu pieniężnego, w okresie po globalnym kryzysie finansowo-gospodarczym i perturbacjach w strefie euro największe zagrożenie rysuje się ze strony niestabilnej sytuacji zewnętrznej.

EN

The year 2014, as the previous years, can hardly be considered as successful for the Polish monetary policy both for its low efficacy and, particularly, for barely perceptible positive impact on the country’s economic processes. The implemented in the recent years by the Polish central bank, first, needless tightening of the monetary policy, and, then, its seriously delayed and, additionally, a symbolic and spread over time gradual easing thereof, stand in stark contrast with the need to save economic growth and consolidation of public finance and acceleration of the process of catching-up – the real convergence with developed countries. Otherwise than the leading central banks of developed countries, which kept and still have been keeping their interest rates below the rates of inflation, continuing their ease monetary policy, the Polish Monetary Policy Council was carrying in the recent quarters the policy of positive real interest rates which, since June 2013, have been apparently growing, in the recent dozen months or so also due to the persisting deflation. The basic premise of the carried out in Poland tough monetary policy is not an alleged threat of future inflation but the matter of prestige – an attempt to increase the influence on the economy by the central bank. The years 2012-2014 are the period of further, gradual improvement of the situation in the interbank market under the conditions of persisting of over-liquidity of the bank sector as a whole. For Polish finance, including the monetary system, in the period after the global financial and economic crisis and commotions in the euro zone, the greatest threat appears to come from external imbalance.

4

Polska polityka pieniężna w roku 2013 – niemoc wobec spowolnienia

100%

Michalski R.

Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula

|

2014

|

nr 37/2014 Raport o stanie finansowym państwa 2013-2014

43-52

PL

Lata 2011-2013 trudno zaliczyć do udanych dla polskiej polityki pieniężnej tak ze względu na jej niską skuteczność, jak i zwłaszcza z racji nikłego pozytywnego wpływu na procesy gospodarcze kraju. Realizowane w tych latach przez polski Bank Centralny najpierw zbędne zacieśnianie polityki pieniężnej, a później jej mocno spóźnione, w dodatku symboliczne i rozciągnięte w czasie stopniowe luzowanie stoją w ostrej sprzeczności z potrzebą ratowania wzrostu gospodarczego oraz konsolidacji finansów publicznych zarówno z teoretycznego, jak i praktycznego punktu widzenia. Inaczej niż wiodące banki centralne krajów rozwiniętych, które utrzymywały i utrzymują swe stopy procentowe poniżej stóp inflacji, kontynuując luźną politykę monetarną, polska Rada Polityki Pieniężnej prowadziła w ostatnich kwartałach politykę dodatnich realnych stóp procentowych. Zasadniczą przesłanką prowadzonej w Polsce twardej polityki antyinflacyjnej jest nie tyle mocno przesadzone zagrożenie przyspieszeniem inflacji, ile ochrona interesów sektora bankowego oraz kwestia prestiżu – próba zwiększenia wpływu na gospodarkę przez bank centralny. Lata 2012-2013 to okres dalszej, stopniowej poprawy sytuacji na rynku międzybankowym w warunkach narastania nadpłynności sektora bankowego jako całości. Dla polskich finansów, w tym systemu pieniężnego, w okresie po globalnym kryzysie finansowo-gospodarczym największe zagrożenie rysuje się ze strony pogarszającej się nierównowagi zewnętrznej, mimo że dane dotyczące bilansu obrotów bieżących, w tym zwłaszcza handlu zagranicznego, w ostatnich kilku kwartałach przedstawiają się dość optymistycznie. Tak np. saldo obrotów towarowych i usługowych z zagranicą w 2013 r. zamknęło się nienotowaną od początku lat 90. nadwyżką w wysokości blisko 7,6 mld euro. Powstaje jednak pytanie, czy nie jest to sytuacja wyjątkowa, związana przede wszystkim z osłabieniem popytu wewnętrznego.

EN

The years 2011-2013 can hardly be considered as successful for the Polish monetary policy both for its low efficacy and, particularly, for barely perceptible impact on the country’s economic processes. The implemented in those years by the Polish Central Bank, first, needless tightening of the monetary policy, and, then, its seriously delayed and, additionally, a symbolic and spread over time gradual relief stand in stark contrast with the need to save economic growth and consolidation of public finance both from the theoretical and practical point of view. Unlike the leading central banks of developed countries, which were and have been keeping interest rates below the inflation rates, continuing liberal monetary policy, the Polish Monetary Policy Council was carrying out in the recent quarters the policy of positive real interest rates. The basic premise of the carried out in Poland tough anti-inflation policy is not so much badly exaggerated threat of inflation acceleration as protection of the bank sector’s interests and the matter of prestige – an attempt to increase the influence on the economy by the central bank. The years 2012-2013 are period of further gradual improvement of the situation in the interbank market under the conditions of escalating of over-liquidity of the bank sector as a whole. For Polish finance, including the monetary system, in the period after the global financial and economic crisis, the greatest threat appears from aggravating external imbalance even though the data concerning the current account balance, including in particular foreign trade are in the recent few quarters quite optimistic. Thus, for instance, the balance of foreign trade in goods and services in 2013 amounted to an unrecorded from the beginning of the 1990s surplus in amount of almost 7.6 billion euros. However, there arises the question if it is not an exceptional situation, connected, first of all, with weakening of the domestic demand.

5

Asymmetry of Step Length in Relationship to Leg Strength in 200 meters Sprint of different Performance Levels

51%

Maćkała K. , Michalski R. , Ćoh M.

Journal of Human Kinetics

|

2010

|

tom 25

101-108

EN

The purpose of this study was to quantify and compare asymmetry of stride length during 200 m sprint in different levels of performance. Six sprinters from national and regional levels participated in the study. They were assigned to 3 groups: school-boys (novice sprinters) junior (intermediate) and senior (advance - national and regional level) category. This study investigated selected kinematic parameters with special focus on stride length. The resulting values were measurements of each stride length (rounded-off to nearest full centimeter) during a 200 m sprint, using a manual stride measurement method. The findings indicate that the asymmetry of stride length exists in all categories, and the impact on decreasing velocities of the youngest sprinters (school-boys) are significantly associated with shorter strides, whereas cadence has little change. However, when a statistical adjustment was made for each group of runners it was found that more advanced runners did not have a significantly higher level of asymmetry with stride length at any given velocity.