Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

„Wieczór… w 2217 roku” Nikołaja Fiodorowa jako protest-antyutopia

100%

Ojcewicz G.

|

2021

|

tom 31

1-19

RU

Рассказ Николая Федорова Вечер… в 2217 году был опубликован в 1906 году. В истории русской литературы он считается новаторским текстом, в котором реализуется антиутопия. С этой точки зрения интересным кажется исследование данного произведения с позиции литературного эксперимента, в котором автор приближает читателю новый мир с очень отдаленной, ибо свыше 300-летней, перспективы. Что особенно беспокоит писателя, раз проектирует он будущее, в котором, по его мнению, мы уже не найдем современных ему ценностей? Кому и чему сопротивляется автор? Почему его текст обращается к Анне Карениной Льва Толстого и служит вдохновением для Мы Евгения Замятина? Почему Федоров постоянно вдохновляет русских антиутопистов XX и XXI столетий для высказывания мнений по поводу насущных общественных проблем?

EN

One evening… in 2217, a short story by Nikolai Fyodorov, was published in 1906. In the history of the Russian literature, this story has the status of a pioneering anti-utopian text. From this point of view, it is interesting to examine the text as a literary experiment in which the author presents to his readers his vision of a new world seen from the distance of three-hundred-years. What does the author find especially worrying about a future world in which the values of the present no longer exist? Who is the author rebelling against and why? Why does his text reference Anna Karenina by Leo Tolstoy? What made his story a source of inspiration for Yevgeny Zamyatin’s We? Why does Fyodorov continue to inspire Russian anti-utopian writers of the 20th and 21st century who use this genre to voice their opinions on topical and socially significant issues?

PL

Opowiadanie Nikołaja Fiodorowa Wieczór… w 2217 roku zostało opublikowane w 1906 roku. W historii literatury rosyjskiej uchodzi za tekst prekursorski, w jakim realizuje się antyutopia. Z tego punktu widzenia interesujące jest zbadanie utworu z pozycji literackiego eksperymentu, w którym autor przybliża czytelnikowi nowy świat z odległej, bo ponad 300-letniej perspektywy. Co budzi szczególne obawy pisarza, skoro projektuje on przyszłość, w jakiej według niego nie odnajdziemy już wartości znanych mu współcześnie? Przeciwko komu i czemu buntuje się autor? Dlaczego jego tekst nawiązuje do Anny Kareniny Lwa Tołstoja i służy za natchnienie dla My Jewgienija Zamiatina? Dlaczego Fiodorow wciąż inspiruje XX- i XXI-wiecznych antyutopistów rosyjskich do zabrania głosu w kwestiach społecznie doniosłych?

2

Kosmologiczna luka w modlitwie Pater noster według Ewangelii św. Łukasza – przyczynek wcale nie-futurologiczny

100%

Ojcewicz G.

|

nr 11

9-26

EN

The author performs an analysis of the Lord’s Prayer by juxtaposing its two versions present in the Polish edition of the Ecumenical Bible. He compares a longer narrative variant edited by St. Matthew the Evangelist (15 verses) with a version shorter almost by a half (9 verses), left by St. Luke the Apostle. He focuses on the word “Heaven” and the expression “Your Kingdom”, finding experimental cosmological references for them. The researcher, based on an etymological observation which states that the word “Akasha” means “heaven” in Hindi, locates the Kingdom in its New Testament sense in space understood as the Bank of Internal Data. The author concludes that the three units – Heaven, Akasha and the Kingdom of Heaven – are the synonyms of the IT space universe, the place of residence of the Most Perfect of the Consciousnesses, the Most Powerful of the “Universe Data Controllers”, namely, as understood by the followers of numerous religions – of God. The lack of cosmological elements in Oratio Dominica in St. Luke’s version substantially impoverishes people’s knowledge of their real place in Space and the existence of parallel worlds they may potentially communicate with by means of an exemplary prayer gifted to Christians by Jesus.

3

Pisarka i wiedźma: Fenomen Marjany Romanowej w literaturze rosyjskiej XXI wieku (2002-2021)

100%

Ojcewicz G.

|

nr 7

289-307

EN

The author discusses the persona of the master of horror, Mariana Romanova (b. 1979), a controversial contemporary Russian writer, who, for some critics, is the “Russian Stephen King”. The author traces Romanova’s life path from the earliest stage of her fascination with extreme sports to her most recent literary, para-literary and non-literary attempts, in which she demonstrates her fascination with the esoteric second dimension, the results of individual experiments with her own consciousness, and her passion for the dissemination of the world’s mysteries. This article constitutes an abridged introduction to the subject matter and poetics created by Romanova, whose individual style bears references to the classics of Russian literature: the astonishing writings of Nikolai Gogol, the fluidity of Nadezhda Teffi’s storytelling, and the mysterious narrations woven by Aleksey K. Tolstoy.

PL

Autor przybliża sylwetkę mistrzyni horroru, Marjany Romanowej (ur. 1979), kontrowersyjnej współczesnej pisarki rosyjskiej średniego pokolenia, która oprócz literatury zajmuje się także profesjonalnie sztuką wiedźmińską. Przez niektórych krytyków jest nazywana rosyjskim Stephenem Kingiem. Badacz śledzi drogę życiową Romanowej od najwcześniejszego etapu jej fascynacji sportami ekstremalnymi do najnowszych prób literackich, paraliterackich i pozaliterackich, w których ujawniają się autorskie fascynacje ezoterycznym drugim wymiarem oraz skutki indywidualnych eksperymentów z własną świadomością, a także zamiłowanie do propagowania tajemnic świata. Artykuł jest syntetycznym wprowadzeniem do problematyki i poetyki Romanowej, w której stylu indywidualnym można odnaleźć nawiązania do klasyków literatury rosyjskiej: tekstów niesamowitych Nikołaja Gogola, płynności opowiadania Nadieżdy Teffi czy tajemniczej narracji Aleksieja K. Tołstoja.