The paper´s focus is on a proposed reconstruction of Norberg-Schulz’s phenomenological method of interpretation. This reconstruction derives from two of his relevant writings: the book Intentions of Architecture (1963) and the paper Kahn, Heidegger and the Language of Architecture (1979), while taking into the consideration the whole corpus of his completed theoretical, historiographical-architectural work. The reconstruction proceeds in two steps: first, we reconstruct Norberg-Schulz’s models of architectural work and following is the reconstruction of interpreting models. The proposed reconstruction also aims at introducing terminological instruments for both of the above-mentioned steps and aspects of interpretation. While preserving the continuity, we redefine basic Norberg-Schulz’s categories. This enables us to enter the discussion about two stages of Norberg-Schulz’s thinking and about two Norberg-Schulzs, respectively: structural-semiotic and phenomenological-existentialist ones.
The paper deals with the relation between formal analysis and interpretation in three periods of the theoretical work of the architect Peter Eisenman: a) formalist, b) structuralist and c) post-structuralist ones. In the first period the formal analysis enriched by “complex dialectics” of generic and specific forms prevails. In the second period the formal analysis is influenced by semiotic analysis via self-reflecting sign, yet representation does not refer to any external but mostly to internal formal processes. In the third period the formal analysis is enriched by textual interpretation, together fulfilling the ambition of close reading of architecture. Master work, critical work and canonical work represent three model situations of close reading.
Analiza prac młodego słowackiego artysty Štefana Papčo Obywatele pokazuje, jakie są możliwości interpretacji współczesnej rzeźby. Materialnie dzieło tworzą prace wykonane głównie z drewna. Są one jednak wpisane w dokonujący się w czasie proces, w którym istotne są relacje i interakcje dokonujące się zarówno wobec różnych składowych dzieła, jak i wobec użytych przy ich realizacji środków. Nie bez znaczenia sa też historyczne asocjacje. Rzeźbione drewniane rzeźby artysta ustawił w różnych trudno dostępnych miejscach w górach. Już sam proces ich przenoszenia i ustawiania nasycony jest znaczeniami. Następnie rzeźby pozostawione w górach oddane zostały destrukcyjnemu działaniu sił przyrody; w ten sposób natura stała się współautorką nowego dzieła. Ta destrukcyjna interakcja dziejąca się za sprawą sił przyrody, która może być odczytywana jako współczesna forma obrazoburczej krytyki wymierzonej w dzieła, była utrwalana, dokumentowana z użyciem mediów cyfrowych i transmitowana na żywo przez Internet do galerii. Obrazy rzeźb i zachodzącej przemiany wyświetlano na jej ścianach. W ten sposób powstała wirtualna galeria rzeźb. Jednak w tej formie prezentacji zanika istota relacji obecnej w środowisku naturalnym. Cyfrowa transmisja dokumentująca zachodzący w różnych miejscach proces przemiany dzieł przetwarza prawdziwe rzeźby w dwuwymiarowe obrazy. Opisany tu proces spłaszczania, trywializacji nabiera znaczenia, jeśli zrozumiały jest historyczny kontekst asocjacji, do którego odwołują się Obywatele. Rzeźby przedstawiają grupę wspinaczy górskich, dla których przebywanie w górach i związany z tym styl życia były protestem wobec totalitarnego reżimu w komunistycznej Czechosłowacji. Pozostawienie w górach oddanych w pacht naturze drewnianych figur, choć wyzwala stopniowo różne możliwości interpretowania, prowadzi do ich całkowitej materialnej destrukcji. Dzieło Papča Obywatele staje się tym samym anty-pomnikiem i jako takie otwiera cały zespół zagadnień odnoszących się do pamięci, rozpadu wartości obywatelskich w zmanipulowanym i kontrolowanym przez media społeczeństwie.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.