Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Nooks and Crannies in Visible Cities: 3D Re-imagining Techniques for Archaeology and Architecture in Film

100%

Stasiowski M.

Kwartalnik Filmowy

|

2021

|

nr 113 Film i technologia

169-183

EN

With the success of the BBC and PBS series such as Italy’s Invisible Cities (2017), Ancient Invisible Cities (2018), and Pompeii: New Secrets Revealed (2016), made in collaboration with ScanLab and employing LiDAR scanning and 3D imaging techniques extensively, popular television programmes grasped the aesthetics of spectral 3D mapping. Visualizing urban topographies previously hidden away from view, these shows put on display technological prowess as means to explore veritably ancient vistas. This article sets out to investigate cinematographic devices and strategies – oscillating between perspectives on built heritage championed by two figures central to the 19th-century discourse on architecture: Eugène Emmanuel Viollet-le-Duc and John Ruskin – manipulating the image in a rivalry for the fullest immersion into a traversable facsimile of past spatialities.

PL

Sukces serii produkcji BBC i PBS zatytułowanych Niewidzialne miasta Włoch (2017), Niewidzialne miasta starożytności (2018) czy Pompeje: Nowe tajemnice ujawnione (2016) jest jednocześnie sukcesem współpracy twórców z grupą ScanLab, które wykorzystuje urządzenia typu LiDAR oraz technologie obrazowania trójwymiarowego do zobrazowania estetyki analizy przestrzennej. Wizualizowanie topografii miejskiej – wraz z jej podziemnymi formacjami, wcześniej niezarejestrowanymi w dokumentacji – stworzyło okazję do eksponowania sposobu działania zaawansowanej techniki w tworzeniu spójnego obrazu przeszłości. Autor koncentruje się na metodzie wizualizowania tych wcześniej niedostępnych przestrzeni oraz na strategiach zanurzania widza w tej reprezentacji/symulacji, a przy tym oscyluje między skrajnymi poglądami na problematykę zachowania/odtwarzania dziedzictwa materialnego, jakie wypracowali Eugène Emmanuel Viollet-le-Duc i John Ruskin.

2

Jeśli spekulować to z nostalgią... Filmowe spotkania utopii literackich i architektonicznych

100%

Stasiowski M.

ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

|

2013

|

nr 2(27) dialogi kina (pod gościnną redakcją Alicji Helman)

59-75

XX

Speculating with Nostalgia… Cinematic Encounters of Literary and Architectural Utopias. By confronting literary and architectural utopias the article presents the way they entered a dialogue that took place in cinema. Imagination of experimental architects was frequently based on fiction depicting perfect societies and vice-versa—literary utopias speculated on future societies shaped by daring projects of industrial revolution and modernism. The chief problem here is understood as both a specific plan—a vision of a utopian state representing a particular urban plan—and a treatise demonstrating the utopian way of thinking (Thomas Morus, H.G. Wells, Aldous Huxley.) This ideological machine directs human actions which is exemplified in film history and in the range of Utopian transformations—beginning with class stratification in Metropolis (F. Lang, 1927) which in visual terms refers to Hugh Feriss’ drawings, to ideas proposed by New Urbanism presented in Urbanized (G. Hustwit, 2011), a film demonstrating how a citizen does not have to remain a passive recipient of urban planning and resulting behavioral patterns. The question of whether Utopia anticipates or reminisces a given reality continues to be unanswered and the article explains reasons behind this aporia.

3

Miasto w stanie płynnym. Filmowa analiza „papierowej architektury” na przykładzie „Instant City” (1968) Petera Cooka i Rona Herrona oraz „Teorii wszystkiego” (2013) Terry’ego Gilliama

100%

Stasiowski M.

Kwartalnik Filmowy

|

2020

|

nr 109 Przestrzeń architektoniczna w filmie

159-176

PL

Wprowadzenie mediów bazujących na przebiegu czasowym na etapie projektowym wiązało się z nowym rozumieniem przestrzeni reprezentowanej i architektonicznej jako tworu dynamicznego i poniekąd zdematerializowanego. Projekty architektoniczne nieprzeznaczone do wybudowania zawsze wiązały się ze specyfiką medium/nośnika. Nieraz ich radykalna estetyka łączyła tradycyjne metody notacji ze współczesnymi prądami w sztuce, jak pop-art w przypadku prac Archigramu. Kino jest kolejnym gruntem, na którym mogą być realizowane tego typu eksperymenty myślowe. Przypadek Instant City jest w historii „papierowej architektury” szczególny, gdyż antycypuje miejskie życie w czasach Web 2.0, z kolei Teoria wszystkiego Terry’ego Gilliama dobitniej uwypukla bezradność urbanistycznej armatury w nadążaniu za zmianami. W swym artykule autor koncentruje się na najbardziej medialnym aspekcie prowadzonej przez dekady polemiki, czyli fasadach medialnych, ikoniczności, immersji w środowiska wirtualne, responsywnych skórach budynków, spekulując na temat granicy między architekturą a wydarzeniem. [artykuł opublikowany w języku angielskim jako: Built as Rain. Film Analysis of Unbuildable Architectural Speculations – a Case Study of „Instant City” (dir. Peter Cook and Ron Herron, 1968) and „The Zero Theorem” (dir. Terry Gilliam, 2013)]

EN

The introduction of time-based media into the design stage opened up a new understanding of architectural and represented space as a dematerialized, dynamic, and user-dependent concept. Unbuildable architectural projects always relied on specific techniques and media. Their radical nature usually channelled innovative artistic currents and visualization tools, like collage and pop art aesthetics in the works of Archigram. Cinema is yet another ground for such deliberations. With Instant City (Archigram’s Peter Cook and Ron Herron) and The Zero Theorem (Terry Gilliam) the problem of dematerialization is being channelled by architectural/spatial proposals that involve a range of literary tropes, cultural texts, and filmic intertexts, in order to create a rich embroidery of references that forward a new look upon architectural production as a practice of creating protocols for dynamic and all the more elusive imagery. This article’s central objective lies in the task of reframing a discussion on iconicity, media facades, and mutative building skins, so as to include modes of cinematic portrayal that are not just contents of architectural “messages”, but also their “media”.

4

Krajobraz bez postaci. Postantropocentryczne typologie architektoniczne w kinie fantastyczno-naukowym

100%

Stasiowski M.

Kwartalnik Filmowy

|

2020

|

nr 110 Poza człowiekiem

24-45

PL

Fabryki, zautomatyzowane magazyny, elektrownie oraz centra danych już dziś funkcjonują najlepiej przy minimalnej ingerencji. Co istotniejsze, przestrzenie tego typu wymykają się tradycyjnym typologiom, także dlatego, że swoją skalą i przeznaczeniem zrywają z antropocentrycznym charakterem architektury. Od człowieka witruwiańskiego po modulor Le Corbusiera ciało ludzkie stanowiło miarę budowli. Co jednak w przypadku konstrukcji przeznaczonych na magazyny, centra logistyczne, farmy serwerów obsługiwanych przez maszyny bądź których automatyzacja gwałtownie postępuje? Na to pytanie ma odpowiedzieć niniejszy artykuł. Autor analizuje w nim ikonografię przestrzeni projektowanych niejako na erę mającą nadejść „po człowieku” przez pryzmat fantastyki naukowej, a więc filmów, w których sztuczna inteligencja jest integralnym komponentem środowiska, takich jak: Blade Runner 2049 (reż. Denis Villeneuve, 2017), Rebelia (reż. Rupert Wyatt, 2019), Jestem matką (reż. Grant Sputore, 2019) czy Transcendencja (reż. Wally Pfister, 2014).

EN

In the ascending age of automation factories, storage facilities, and server farms, intelligent buildings are becoming less dependent on human maintenance. These new and updated architectural forms do not comply with traditional typologies. From the Vitruvian Man to Modulor, our bodies were the measure of most constructions. Yet automation renders new constructions incompatible with patterns of human habitation. This article focuses on the iconography of buildings designed to operate with little to none human interaction, providing an insight into how such settings influenced recent (last decade) science-fiction films like Blade Runner 2049 (dir. Denis Villeneuve, 2017), Captive State (dir. Rupert Wyatt, 2019), I Am Mother (dir. Grant Sputore, 2019), or Transcendence (dir. Wally Pfister, 2014). In each of them, artificial intelligence is an intrinsic composite of the environment, terraforming a post-anthropocentric reality of data centres, automated warehouses and drosscapes.

5

Heathen Camerawork: Crossing the Liminal Border with The Third Day Cinematography

100%

Stasiowski M.

Kwartalnik Filmowy

|

2022

|

nr 118 Jedno ujęcie

93-112

EN

This article focuses on cinematography and digital enhancement of the image, exploring the role of visualization strategies in augmenting the fictionalized filmic space in lieu of an immersive (liminal) experience and the ideas behind the technical conflation of HD photographic indexicality and magical realism (through portrayal of radical subjectivity, estrangement of familiar settings, and supernatural occurrences) in the surreal environment of a Samhain-like ritual portrayed in Sky TV’s The Third Day: Autumn (2020). Whereas slow cinema’s use of long takes traditionally intended to create a contemplative mood in the viewer in order to draw attention to fleeting aspects of the image, while providing involvement with a supposedly factual place, the episode’s extreme “take” on the theme induces a trance-like state through disfiguration – firstly, by numbing attention through apparent boredom; secondly, by catching the watcher (who is most likely already well accustomed to the conventions of the livestream “genre”) off-guard – as the festival transgresses from ritualistic procedures to cinematographic staging of a delirious consciousness.

PL

Autor artykułu analizuje rolę strategii wizualizacyjnych w konstruowaniu fikcyjnej przestrzeni filmowej przy wykorzystaniu techniki nieprzerwanego ujęcia. Łącząc fotografię HD i realizm magiczny w immersyjnym doświadczeniu specjalnego odcinka serii Sky TV, Dzień trzeci. Jesień (The Third Day: Autumn, 2020), pojedyncze ujęcie spełnia wiele funkcji: od niemal dokumentalnej rejestracji pogań- skiego festiwalu po wprawienie widza, w geście zaangażowanej etnografii, w Rouchowski trans. O ile w filmach zaliczanych do nurtów (re)modernizmu i slow cinema długie ujęcia służą zazwyczaj kontemplacji, o tyle w Jesieni indukowane poczucie nudy usypia czujność. Można dostrzec tu odwołanie do konwencji slow cinema/TV i livestreamu, a przy tym aktualizację konwencji na potrzeby nowych modeli konsumpcji tekstów audiowizualnych.