Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

3 2015

3 Olesiak J.

Znaleziono wyników: 3

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Nature and necessity in Aristotle’s "Physics"

100%

Olesiak J.

Studia Philosophiae Christianae

2015

tom 51

nr 1

55-73

In Physics II.8 Aristotle claims that the type of necessity found in natural processes is not simple necessity as the ancient physicalists maintained, but hypothetical necessity. The article first considers the textual context within which this issue arises. Then it examines two basic elements of Aristotle’s conceptual apparatus, nature and necessity. It considers his understanding of nature as an inner source of activity and calls attention to the ontological problem of the location of this source within the very entity whose source it is. Next, it examines the various sorts of necessity that Aristotle distinguishes, identifies the sense of necessity that is at work in the ancient physicalist account of natural coming to be, and contrasts it with the hypothetical necessity he proposes. It points out that there remains the unresolved problem of Aristotle’s use in the natural domain of the simple necessity that he elsewhere explicitly reserves to the realm of the unchanging and eternal.

Necessity and the physicalist account in Aristotle’s Physics. Difficulties with the rainfall example

100%

Olesiak J.

nr Diametros 45

35-58

The aim of the present article is to consider the shortcomings of the physicalist rainfall example set forth by Aristotle in Physics II.8. I first outline the ancient physicalist account of the coming-to-be of natural organisms and the accompanying rejection of the teleological character of such processes. Then I examine the rainfall example itself. The fundamental difficulty is that rainfall does not appear to have a proper nature. Hence it is not natural in the strict sense and cannot be used in arguments either for or against natural teleology. Rainfall can at most have an end in a weak sense, which makes it inadequate as a paradigm. Furthermore, the physicalist conception of action for an end is itself flawed. I argue that they construe it anthropomorphically and falsely presuppose a symmetry between coming-to-be and ceasing-to-be. I would like to thank Hasse Hamalainen and Marcin Karas for looking at earlier drafts of this paper. I am also especially grateful for the numerous remarks and suggestions of three anonymous referees

The “Logic” of Aristotelian Causality: An Analysis of the Genesis of Artifacts

100%

Olesiak J.

Roczniki Filozoficzne

2015

tom 63

nr 4

7-34

Spór Arystotelesa ze starożytnymi fizykalistami przekazany w Fizyce II.8–9 dotyczy roli przyczyny celowej w przyrodzie. W artykule analizowana jest arystotelesowska teoria przyczyn jako szerszy kontekst tego sporu. Przyjmując analogię między naturą a sztuką oraz uznając paradygmatyczny charakter tworzenia artefaktów, autor stara się uzasadnić arystotelesowską teorię przyczyn. Badana jest geneza artefaktów z punktu widzenia tych aspektów teorii Arystotelesa, które są wyróżnione w jego wyjaśnieniu naturalnego powstawania. Omawia się zasadniczy charakter każdej przyczyny, różnice między przyczynami oraz swoistą zbieżność między trzema z nich, komplementarność między przyczyną sprawczą a celową, naturę i rolę pragnienia w procesie powstawania oraz prymat formy. Wprowadza się pojęcie pełnego czasowego przedmiotu (trans-temporal whole). Wskazuje się na konieczność uwzględnienia pełnego przedmiotu – obejmującego cały proces powstawania, wraz z jego źródłem – jako stosowny kontekst dla właściwego rozumienia powstawania. Przedstawia się także rozróżnienie pomiędzy perspektywą obiektywną i subiektywną, które jest szczególnie przydatne w wyjaśnianiu przyczynowości celowej.

The present paper, taking as a point of departure Aristotle’s dispute with the ancient physicalists in Physics II.8–9 about the role of the final cause in nature, examines the context of the problem, his theory of the causes. Aristotle assumes an analogy between nature and craft and takes the production of artifacts to be paradigmatic. With these assumptions as guiding principles, the paper attempts to motivate his causal theory and propose what may be called a “logic” of the causes. It examines artefactual coming-to-be more closely, focusing on the aspects of Aristotle’s account that are highlighted in his explanation of natural coming-to-be: the basic character of the causes, the peculiar distinction between the causes and the accompanying the deeper coincidence among three of them, the complementarity between the final and moving causes, the nature and role of desire in coming-to-be, and the primacy of form. It introduces the notion of a trans-temporal objective whole and shows the need to consider the full whole—which includes the entire process of coming-to-be together with its source—as the proper context for a full understanding of coming-to-be. It also points out the importance of the distinction between the objective and subjective perspectives, especially useful in understanding final causality.