Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Arguimus khosbajari gen.n., sp.n. (Peramuridae, Eupantotheria) from the Lower Cretaceous of Mongolia

100%

Dashzeveg D.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1979

|

tom 24

|

nr 2

EN

Arguimus khosbajari gen.n., sp.n., assigned to the Peramuridae, is described on the basis of a single lower jaw with P₂-M₂ found at the locality of Khovboor (Guchin Us somon, Gobi Desert), Mongolia, in beds of presumable Aptian or Albian age. Arguimus khosbajari differs from the Upper Jurassic Peramus tenuirostris in: 1) having a somewhat molarized P₄, 2) smaller paraconid on M₂, 3) absence of an entoconid on M₁ and M₂, 4) lack of the diastemas between the premolars, and 5) by a distinct asymmetry in lateral view of the lower premolars.

PL

Na podstawie pojedynczej niekompletnej żuchwy z P₂—M₂ pochodzącej z miejscowości Chowbur, w somonie Guczin Us na pustyni Gobi, z warstw, których wiek określono w przybliżeniu na apt lub alb, opisano nowy rodzaj i gatunek Arguimus khosbajari, zaliczony do rodziny Peramuridae w obrębie Eupantotheria. Arguimus khosbajari różni się od górno-jurajskiego przedstawiciela Peramuridae Peramus tenuirostris następującymi cechami: 1) P₄ jest nieco zmolaryzowany, 2) parakonid na M₂ jest mniejszy niż u Peramus, 3) na M₁ i M₂ brak jest entokonidów, 4) między przedtrzonowymi nie występuje diastema, 5) dolne przedtrzonowe w widoku z boku są wyraźnie asymetryczne.

2

Entelodon orientalis n.sp. (Suiformes) from the Oligocene of the Gobi Desert, Mongolia

100%

Dashzeveg D.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1965

|

tom 10

|

nr 2

EN

Two fragments of upper jaws of the genus Entelodon, found in the Oligocene of Khoer-Dzan near Dzamyn-Ude, Eastern Gobi Desert, are described. They are attributed to the new species, Entelodon orientalis n.sp.

PL

W pracy opisano dwa fragmenty szczęk górnych Entelodon orientalis n.sp., pochodzące z utworów oligoceńskich miejscowości Choer Dzan (w pobliżu stacji kolejowej Dzamyn Ude) we Wschodniej Gobi. Diagnoza: Forma dużych rozmiarów (długość rzędu M¹ + M³ równa 83 mm). Korony niskie, z 6 dobrze wykształconymi, przytępionymi guzkami. Brzeg przedni wcięcia podniebiennego na poziomie środka M³. Cingulum występuje zarówno w przedniej, jak i tylnej stronie trzonowców. Protokonul występuje na M³, metakonula brak.

RU

В статье описано два фрагменты верхних челюстей Entelodon orientalis n. sp. из олигоценовых отложений местности Хоёр-Дзан (вблизи железнодорожной станции Дзамын-Удэ) в пределах Восточной Гоби. Диагноз: Форма крупных размеров (длина ряда М¹ + M³ равна 83 мм). Коронки низкие, состоят из шести хорошо выраженных, притупленных бугорков. Передний край небной вырезки находится на уровне середины М³. Воро-тничек развит на передней и задней стороне коренных зубов. Протоконуль имеется на М³, метаконуль отсутствует.

3

New trends in adaptive radiation of Early Tertiary rodents (Rodentia, Mammalia)

100%

Dashzeveg D.

Acta Zoologica Cracoviensia

|

1990

|

tom 33

4

On two Oligocene Hyaenodontidae from Erghilyin-Dzo (Mongolian People's Republic)

100%

Dashzeveg D.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1964

|

tom 09

|

nr 2

EN

The paper gives descriptions of two representatives of the Hyaenodontidae: Megalopterodon mongoliensis n. gen., n. sp. and Hyaenodon eminus Matthew & Granger from the upper horizons of the Erghilyin-Dzo outcrops (Lower Oligocene) in the Eastern Gobi Desert.

PL

Na terytorium wschodniej części Mongolskiej Republiki Ludowej, w odsłonięciu Ergilijn-Dzo, Checuu Caw (około 50 km na płn.-zachód od wschodniego urwiska Ergil Owo), zostały odkryte w 1962 roku przez autora szczątki oligoceńskich ssaków. W zebranej kolekcji znajdowały się dwie dolne szczęki, należące do dwóch przedstawicieli Hyaenodontidae Leidy. Szczątki te były wydobyte z górnych poziomów odsłonięcia skąd opisano dotychczas tylko fragmentaryczne materiały kostne prymitywnych mięsożernych. Podczas badań stwierdzono, że wymienione szczęki, różniące się między sobą wielkością, należą do dwóch odrębnych rodzajów. Większa z nich została tu opisana jako nowy rodzaj i gatunek Megalopterodon mongoliensis n.gen., n.sp., a druga zaliczona do małego hyenodonta Hyaenodon eminus Matthew & Granger. Materiały te przynoszą nowe dane do znajomości mało jeszcze zbadanych paleogeńskich mięsożernych Mongolskiej Republiki Ludowej. Poniżej podana jest diagnoza nowego przedstawiciela pterodontów. Megalopterodon n.gen. Diagnoza. - Formuła zębowa: I-₂-CP₁ ₂ ₃ ₄ M₁ ₂ ₃. Duży, stosunkowo wysoko wyspecjalizowany rodzaj podrodziny Hyaenodontinae. Dolna szczęka długa, masywna, z bardzo długim i wąskim spojeniem (symphysis). I₁ i I₃ nie występują. Kieł duży, masywny. P₂ - P₄ wyraźnie asymetryczne. P₃ i P₄ z dobrze wyrażonym tnącym charakterem koron. Długość koron przedtrzonowców półtora raza większa od ich szerokości. Tylna pięta (talonid?) przedtrzonowców bardzo duża. P₄ znacznie większy i wyższy od M₁. Diastemy między przedtrzonowcami wyraźnie widoczne. M₁ i M₂ z niewielkim talonidem. Parakonid i protokonid trzonowców niemal jednakowej wielkości. Metakonid na trzonowcach zupełnie zredukowany. Rodzaj monotypowy: Megalopterodon mongoliensis n.sp. Uwaga. - Najważniejszą cechą nowego rodzaju, odróżniającą go od innych znanych przedstawicieli podrodziny Hyaenodontinae Trouessart jest redukcja dolnych siekaczy i stosunkowo niewielki talonid na trzonowcach. Omawiana oecha charakteryzuje ten rodzaj jako dość wysoko wyspecjalizowanego przedstawiciela wśród pterodontów Starego Świata.

RU

На территории восточной части М. Н. Р., в местонахождении Эргилийн-Дзо, Хэцуу Цаб (= Эргиль-Обо), были обнаружены автором в 1962 г. остатки олигоценовых млекопитающих. Среди указанной коллекции находились две нижние челюсти принадлежащие представителям Hyaenodontidae Leidy. Челюсти происходят из верхнего горизонта Эргилийн-Дзо, откуда остатки примитивных хищников были известны исключительно по фрагментарным материалам. В настоящей статье приводится описание Megalopterodon mongoliensis n. gen., n. sp. и Hyaenodon eminus Matthew & Granger, дополняющее наши сведения о еще малоизвестных палеогеновых хищниках Монгольской Народной Республики. Ниже приводится диагноз нового представителя птеродонтов. Megalopterodon n. gen. Диагноз. - Зубная формула: I-₂-CP₁ ₂ ₃ ₄ M₁ ₂ ₃. Нижняя челюсть длинная, массивная, с очень длинным и узким симфизом. I₁ и I₃ отсутствуют. С очень крупный, массивный. Р₂ и Р₃ резко асимметричны. Задний выступ у основания коронки переднекоренных зубов очень большой. Длина коронки пе-реднекоренных зубов более чем в полтора раза превосходит ее ширину. У Р₃ и Р₄ хорошо выраженный режущий характер. Р₄ значительно выше чем M₁. Диа-стемы имеются между премолярами. Параконид и протоконид почти одинаковой величины на M₁ и М₂. Метаконид отсутствует на коренных зубах. M₁ и М₂ с небольшим талонидом. Крупный и сравнительно высоко специализированный род подсемейства. Род монотипный: Megalopterodon mongoliensis n. sp. Измерение и сравнение - в английском тексте (см. стр. 266). Замечание. - Необходимо отметить, что один из наиболее важных отличительных признаков нового рода от всех известных родов подсемейства Нуаеnоdontinae Trouessart - это отсутствие резцов I₁ и I₂ нижней челюсти и сравнительно небольшой талонид на коренных зубах.

5

On some Oligocene carnivorous mammals from Central Asia

63%

Lange-Badre B. , Dashzeveg D.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1989

|

tom 34

|

nr 2

EN

Among the Oligocene mammal-bearing deposits of Central Asia, two are very famous: Ergilin Dzo and Shand Gol Svitas in which terrestrial predaceous mammals are represented by Creodonta and Carnivora. On the basis of isolated teeth and fragmentary jaws, five previously known species of Hyaenodon are identified: H. eminus, H. cf. gigas, H. incertus, H. mongoliensis and H. pervagus, the latter being figured for the first time. Carnivora are poorly represented with two taxa, Palaeogale sectoria and Amphicynodon teilhardi from the Shand Gol Svita only. The affinities of the different species of these three genera with those from North America and Western Europe are debated. Stratigraphic and palaeogeographic implications are considered from their relationships.

PL

Opisana fauna ssaków drapieżnych z oligoceńskich stanowisk Gobi składa się z następujących gatunków Creodonta z rodzaju Hyaenodon: H. eminus, H. cf. gigas, H. incertus, H. mongoliensis, H. pervagus, i jednej formy określonej jako Hyaenodon sp., oraz dwóch przedstawicieli Carnivora, Palaeogale sectoria i Amphicynodon teilhardi (pl. 9—14). Faunę tę oznaczono na podstawie fragmentarycznych szczęk i izolowanych zębów. Występowanie wymienionych Carnivora ogranicza się do Svity Shand Gol. Holotyp Hyaenodon pervagus został tu zilustrowany po raz pierwszy. Przedyskutowano pokrewieństwa przedstawicieli tej fauny z drapieżnymi Ameryki Płn. i Europy oraz implikacje stratygraficzne i paleogeograficzne tych pokrewieństw.

6

New late cretaceous mammal locality in Mongolia and a description of a new multituberculate

63%

Kielan-Jaworowska Z. , Dashzeveg D.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1978

|

tom 23

|

nr 2

EN

A multituberculate Tugrigbaatar saichanensis gen. n., sp. n., assigned to the Eucosmodontidae is described on the basis of a skull and fragments of postcranial skeleton. It resembles a eucosmodontid from the Djadokhta Formation, Kryptobaatar dashzevegi, with which it is compared in detail. A multituberculate humerus is reconstructed. The Toogreeg beds cropping out at the locality of Toogreeg in the Gobi Desert (ca. 30 km WNW of Bayn Dzak) yield late Cretaceous mammals. The age of the beds is tentatively estimated as approximately equivalent to that of the Djadokhta Formation (?late Santonian and/or ?early Campanian).

PL

W warstwach z Tugrig, które odsłaniają się w stanowisku Tugrig na pustyni Gobi, (położonym około 30 km na WNW od Bajn Dzak) znaleziono ssaki górno-kredowe. Wiek warstw z Tugrig został w przybliżeniu określony jako odpowiadający Formacji Dżadochta, a więc jako ?późny santon i/lub wczesny kampan. Opisano nowy gatunek i rodzaj multituberkulata nazwanego Tugrigbaatar saichanensis i zaliczono go do rodziny Eucosmodontidae. Materiał, na podstawie którego ustalono nowy gatunek obejmuje czaszkę i fragmenty szkieletu pozaczaszkowego. T. saichanensis najbardziej zbliża się do eukosmodontida Kryptobaatar dashzevegi, występującego w formacji Dżadochta. Przeprowadzono szczegółowe porównanie obu rodzajów. Zrekonstruowano też po raz pierwszy humerus multituberkulatów.

RU

В слоях которые обнаружаются в местности Тугруг пустини Гоби (около 30 км на WNW от Байн Дзак), обнаружены верхнемеловые млекопитающие. Слои Тугруг приблизительно корелируются с формацей Джадохта, возраст которой соответствует позднему сантону и/или раннему кампану. В статье описан новый вид и род мультитуберкулятия, названный Turgigbaatar saichanensis и отнесенный к семейству Eucosmodontidae. Материял, на основе которого был определён новый вид, состоит из черепа и некоторых фрагментов скелета. Т. saichanensis наиболее близок эукосмодонтиду Kryptobaatar dashzevegi, описанного из формации Джадохта. Были проведены тщательные сравнения указанных двух родов. Также впервые была воспроизведена реконструкция плечевой кости (humerus) мультитуберкулята.

7

Tarsioid primate from the Early Tertiary of the Mongolian People’s Republic

63%

Dashzeveg D. , McKenna M. C.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1977

|

tom 22

|

nr 2

EN

A tiny tarsioid primate occurs in early Eocene sediments of the Naran Bulak Formation, southern Gobi Desert, Mongolian People's Republic. The new primate, Altanius orlovi, new genus and species, is an anaptomorphine omomyid and therefore belongs to a primarily American group of primates. Altanius is apparently not a direct ancestor of the Asian genus Tarsius. American rather than European zoogeographic affinities are indicated, and this in turn supports the view that for a time in the earliest Eocene the climate of the Bering Route was sufficiently warm to support a primate smaller than Microcebus.

PL

W osadach formacji Naran Bułak w południowej Mongolii, w miejscowości Naran Bułak (43°30' szer. geogr. północnej) stwierdzono występowanie nowego gatunku i rodzaju tarsjusza (naczelne). Na cześć nieżyjącego radzieckiego paleontologa nowy naczelny został nazwany Altanius orlovi gen. et. sp.n. Altanius jest najstarszym naczelnym znalezionym dotychczas na terenie Azji. Warstwy formacji Naran Bułak z których pochodzi odpowiadają przypuszczalnie części piętra klarfork (Clarkforkian) i wczesnemu wasacz (Wasatchian) Ameryki Północnej, oraz wczesnemu sparnakowi Europy. Stosunek tych jednostek stratygraficznych do granicy między paleocenem i eocenem zależy od ustalenia tej granicy w typowych odsłonięciach Europy, a nie Ameryki Północnej i Azji. Altanius jest prymitywnym naczelnym z grupy tarsjuszy i został zaliczony do podrodziny Anaptomorphinae, w obrębie rodziny Omomyidae. Przypuszczalnie nie jest on przodkiem rodzaju Tarsius. Jest on mniejszy od wszystkich współczesnych naczelnych, a wśród znanych kopalnych naczelnych i form do nich zbliżonych, jedynie najmniejsi przedstawiciele rodziny Microsyopidae mają wymiary porównywalne lub mniejsze z wymiarami Altanius. Żuchwa Altanius była stosunkowo wysoka, natomiast pysk był przypuszczalnie skrócony.

RU

В отложениях формации Наран Булак Южной Монголии, местности Наран Булак (43°30' геог. северной широты) был обнаружен новый вид и род долгопята (приматы). Новый примат был назван в честь покойного советского палеонтолога Altanius orlovi gen. et sp. n. Altanius является самым древним приматом, найденным до сего времени на территории Азии. Отложения формации Наран Булак, где были обнаружены остатки Altanius, по-видимому, соответствуют части яруса кларфорк (Clarkforkian) и раннему васачян (Wasatchian) Северной Америки, а также раннему спарнаку Европы. Положение этих стратиграфических единиц по отношению к границе между палеоценом и эоценом зависит от определения этой границы в типичных обнажениях в Европе, а не в Америке и Азии. Altanius является примитивным приматом подотряда долгопятов и был причислен к подсемейству Anaptomorphinae в границах семейства Omomyidae. Он, по-видимому, не является предком рода Tarsius. Altanius является наименьшим среди всех современных приматов, а среди известных ископаелГых приматов и форм близких к ним только наименьшие представители семейства Microsyopidae имеют одинаковые или даже меньшие размеры. Нижняя челюсть Altanius была относительно высокая, в то время как морда была, по всей вероятности, укороченной.

8

Early Cretaceous amphilestid [triconodont'] mammals from Mongolia

63%

Kielan-Jaworowska Z. , Dashzeveg D.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1998

|

tom 43

|

nr 3

413-438

EN

A small collection of ?Aptianor ?Albian amphilestid ('triconodont') mammals consisting of incomplete dentaries and maxillae with teeth, from the Khoboor locality Guchin Us county in Mongolia, is described. Guchinodon Trofimov, 1978 is regarded a junior subjective synonym of Gobiconodon Trofimov, 1978. Heavier wear of the molariforms M3 and M4 than of the more anterior one-M2 in Gobiconodon borissiaki gives indirect evidence for molariform replacement in this taxon. The interlocking mechanism between lower molariforms in Gobiconodon is of the pattern seen in Kuehneotherium and Tinodon. The interlocking mechanism and the type of occlusion ally Amphilestidae with Kuehneotheriidae, from which they differ in having lower molariforms with main cusps aligned and the dentary-squamosal jaw joint (double jaw joint in Kuehneotheriidae). The main cusps in upper molariforms M3-M5 of Gobiconodon, however, show incipient triangular arrangement. The paper gives some support to Mills' idea on the therian affinities of the Amphilestidae, although it cannot be excluded that the characters that unite the two groups developed in parallel. Because of scanty material and ambiguity, we assign the Amphilestidae to order incertae sedis.

PL

Wpracy opisano niewielką kolekcję niekompletnych żuchw i szczęk z zębami ssaków z rodziny Amphilestidae (zaliczanej do parafiletycznej grupy "trykonodontów"). Kolekcja ta pochodzi ze stanowiska Hobur w regionie Guczin Us w południowej Mongolii. Wiek osadów z Hoburu został określony jako apt lub alb. Z osadów tych Trofimov (1978) opisał dwa rodzaje: Gobiconodon (z gatunkiem typowym G. borissiaki) i Guchinodon (z gatunkiem typowym G. hoburensis). Porównanie nowych okazów obu tych gatunków wykazało, że różnice między nimi dotyczą wymiarów oraz proporcji między wielkością guzków na zębach i mają charakter różnic gatunkowych, a nie rodzajowych. Na tej podstawie zaproponowano uznanie nazwy Guchinodon Trofimov, 1978 za młodszy synonim rodzaju Gobiconodon Trofimov, 1978. Wykazano, że u Gobiconodon borissiaki górne trzonowce M3 i M4 wykazują większe starcie niż trzonowiec M2, co uznano za pośredni dowód przemawiający za wymianą zębów trzonowych u tego gatunku. Wymiana trzonowców była wcześniej stwierdzona u amerykańskiego gatunku Gobiconodon ostromi. Zbadano też nie opisywany wcześniej mechanizm blokujący (interlocking mechanism) występujący miedzy dolnymi trzonowcami obu badanych gatunków i stwierdzono, że mechanizm ten jest tego samego typu co u symetrodontów Kuehneotherium i Tinodon, a odmienny od typu występującego u "trykonodontów'' z rodziny Triconodontidae. Również i typ okluzji występujący u badanych "trykonodontów'' jest zbliżony do typu charakterystycznego dla symetrodontów, co zgadza się z wcześniejszą sugestią Millsa (1971) dotyczącą okluzji u innych amfilestydów. Tak więc mechanizm blokujący i typ okluzji sugerują pokrewieństwo Amphilestidae z Kuehneotheriidae. Amphilestidae różnią się jednak od Kuehneotheriidae obecnością pojedynczego stawu żuchwowego (u Kuehneotheriidae staw żuchwowy jest złożony, przejściowy między stawem typu gadziego i ssaczego) oraz układem guzków na zębach. U Amphilestidae guzki na dolnych trzonowcach ułożone są w prostej linii, gdy u Kuehnoetheriidae tworzą one zaczątkowy trojkąt. Jednakże na tylnych górnych trzonowcach u obu badanych gatunków gobikonodonta występuje zaczątkowe trójkątne ułożenie guzków. Praca dostarcza pewnego poparcia dla poglądu Millsa (1971) o pokrewieństwach amfilestydów ze ssakami właściwymi (Theria sensu lato), do których należą między innymi wymarłe Kuehneotheriidae, oraz współczesne torbacze i łożyskowce. Nie jest jednak wykluczone, że cechy zbliżające Amphilestidae i Kuehneotheriidae mogły powstać w obu grupach niezależnie. W związku z niekompletnym poznaniem Amphilestidae, rodzinę tę zaliczono do rzędu incertae sedis.

9

Early Cretaceous multituberculates from Mongolia and a comparison with Late Jurassic forms

51%

Kielan-Jaworska Z. , Dashzeveg D. , Trofimov B. A.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1987

|

tom 32

|

nr 1-2

EN

A collection of multituberculates consisting of 68 specimens (teeth or their fragments and jaw fragments) from the ?Aptian or Albian Khovboor Beds in the Gobi Desert is described. It contains four species: Eobaatar magnus gen. n., sp. n., and E. minor sp. n. (assigned to the Eobaataridae nov. in Taeniolabidoidea), Monobaatar mlmicus gen. n., sp. n., (assigned to the family incertae sedis) and Arginbaatar dimitrievae Trofimov (assigned to the Arginbaataridae in ?Plagiaulacoidea). For E. magnus and A. dimitrievae upper and lower elements are matched, E. minor is based on lower teeth, M. mimicus on upper teeth. Both the Eobaataridae and Arginbaataridae have five upper and three lower premolars. Eobaataridae has lower incisor with limited enamel band and P₄ parallel-sided with single basal cusp; it is in some respects intermediate between the Plagiaulacidae and Late Cretaceous Taeniolabidoidea. Arginbaataridae has lower incisor completely covered with enamel. It is highly specialized in the structure of P₄, which is only partly covered with enamel and rotated during ontogeny; on the other hand, it retains primitive features: upper canine and double infraorbital foramen. Both the Eobaataridae and Arginbaataridae have gigantoprismatic enamel. If gigantoprismatic enamel made its appearance only once in multituberculate evolution, one should expect that both families share a common ancestor, which would be a plagiaulacid. Some Late Jurassic and Early Cretaceous British and Late Jurassic North American multituberculates are figured for comparison. It is demonstrated that Ctenacodon has two infraorbital foramina. The systematic position of some Вolodon species is discussed.

PL

W pracy opisano kolekcje wczesno-kredowych multituberkulatów z Mongolii (?Apt lub Alb, miejscowość Howbur, somon Guczin Us, na pustyni Gobi), znajdujące się w zbiorach Instytutu Paleontologicznego Akademii Nauk ZSRR w Moskwie, oraz Instytutu Nauk Geologicznych Akademii Nauk Mongolskiej Republiki Ludowej w Ułan Bator. Kolekcje te obejmują łącznie 68 okazów pojedynczych zębów, bądź fragmentów szczęk z zębami. W zespole z Howbur wyróżniono cztery gatunki multituberkulatów: Eobaatar magnus gen. n., sp. n. i Eobaatar minor gen. n., sp. n. (zaliczone do nowej rodziny Eobaataridae w obrębie podrzędu Taeniolabidoidea), Monobaatar mimicus gen. n., sp. n. (którego przynależność rodzinowa nie została rozpoznana), oraz Arginbaatar dimitrievae Trofimov (zaliczony do rodziny Arginbaataridae Hahn i Hahn, w podrzędzie ?Plagiaulacoidea). Mimo że w badanym materiale górne i dolne szczęki oraz zęby nie zostały znalezione razem, w przypadku gatunków Eobaatar magnus i Arginbaatar dimitrievae zrekonstruowano, z zastrzeżeniem naturalne zestawy dolnych i górnych zębów, w oparciu o wielkość, typ ornamentacji, oraz częstość występowania, chociaż z powodu małej liczby okazów nie można było zastosować metod statystycznych. Pozostałe gatunki: Eobaatar minor został ustalony na dolnych zębach, zaś Monobaatar mimicus na górnych. Nie jest wykluczone, że Eobaatar minor i Monobaatar mimicus są konspecyficzne. Zarówno Eobaataridae, jak i Arginbaataridae mają po pięć górnych i po trzy dolne zęby przedtrzonowe (tak jak u późno-jurajskich Plagiaulacidae), ponadto Eobaataridae mają na dolnym siekaczu emalię ograniczoną tylko do dolnej powierzchni (tak jak u Taeniolabidoidea), oraz P₄ o przednich i tylnych krawędziach równoległych, z jednym guzkiem bazalnym, (gdy u późno-jurajskich Plagiaulacidae P₄ ma równoległe krawędzie i szereg guzków bazalnych, a dolny siekacz jest kompletnie pokryty emalią). Tak więc Eobaataridae wykazują cechy przejściowe między późno-jurajskimi Plagiaulacidae oraz późno-kredowymi i trzeciorzędowymi Taeniolabidoidea. Rodzina ta została zaliczona do Taeniolabidoidea ze względu na ograniczoną emalię na dolnym siekaczu, co jest cechą synapomorficzną Taeniolabidoidea (Sloan i Van Valen 1965). Rodzina Arginbaataridae wykazuje mieszaninę cech wysokiej specjalizacji i cech prymitywnych. Dolne siekacze są tu kompletnie pokryte emalią; występują dwa otwory podoczodołowe, oraz przypuszczalnie zachował się górny kieł. Te dwie ostatnie cechy są plezjomorficzne i zostały dotychczas stwierdzone u multituberkulatów w późnojurajskiej rodzinie Paulchoffatiidae (należącej do podrzędu Plagiaulacoidea). Z drugiej strony Arginbaataridae wykazują wysoką specjalizację w budowie P₄, który jest bardzo duży, wachlarzowatego kształtu, pozbawiony guzków bazalnych, oraz (jedyny przypadek wśród multituberkulatów) jest tylko częściowo pokryty emalią. Na podstawie serii zachowanych żuchw z zębami, oraz stopnia starcia zębów, wykazano że P₄ podczas rozwoju ontogenetycznego przesuwał się rotacyjnie do przodu na miejsce niewielkich P₃ i P₂, które ulegały starciu i resorbcji. Tego typu rotacja zębów nie była dotychczas znana u multituberkulatów. Zarówno u Arginbaataridae jak i u Eobaataridae występuje gigantopryzmatyczna struktura emalii (Fosse et al. 1985) charakterystyczna dla podrzędu Taeniolabidoidea, oraz dla rodziny Cimolomyidae o nieustalonej przynależności do podrzędu. Jeżeli gigantopryzmatyczna struktura emalii powstała w ewolucji multituberkulatów tylko raz, należy przyjąć że Arginbaataridae i Eobaataridae pochodzą od wspólnego przodka, którym byłby zapewne przedstawiciel jurajskiej rodziny Plagiaulacidae. Dla porównania w pracy zilustrowano pewne późno-jurajskie multituberkulaty z Wielkiej Brytanii i z Ameryki Północnej. Praca została wykonana w ramach problemu CPBP 04.03 oraz planu o współpracy naukowej między Polską Akademią Nauk i Akademią Nauk ZSRR (30.4) oraz Akademią Nauk Mongolskiej Republiki Ludowej.