Dla litewskiej części basenu bałtyckiego przeprowadzono analizę kaledońskich deformacji tektonicznych opierając się na interpretacji danych sejsmicznych oraz profili otworów wiertnicznych. Wykazano obecność systemu synsedymentacyjnych, odwróconych uskoków o zrzutach 50–200 m, wymuszonych fleksur naduskokowych oraz struktur kwiatowych, rozwijających się głównie w późnym sylurze i lochkowie. Struktury te mają charakter kompresyjny bądź transpresyjny i cechują się przebiegiem od SW–NE do W–E, tj. w przybliżeniu równoległym do rozciągłości skandynawskich kaledonidów. Ich aktywność koreluje się w czasie ze skandyjską fazą orogenezy kaledońskiej w Skandynawii. Omawiany system uskoków kontynuuje się w sektorach łotewskim i estońskim oraz kaliningradzkim sektorze basenu bałtyckiego. Relacja uskoków angażujących utwory dolnego paleozoiku w polskiej części basenu bałtyckiego do opisanego systemu deformacji tektonicznych jest trudna do ustalenia z uwagi na lukę erozyjną obejmującą najwyższy sylur po niższy perm. Według przedstawionej tu interpretacji system późnosylursko-lochkowskich deformacji tektonicznych jest zapisem późnokaledońskiej kompresji, mającej źródło w kolizji w skandynawskich kaledonidach. Lokalizacja tych deformacji związana jest ze strefą litosfery osłabionej termomechanicznie w wyniku późnoneoproterozoiczno-wczesnokambryjskiego ryftowania.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.