Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Pedagogika religii – konceptualizacja teorii kształtującej uczniowską tożsamość

100%

Dembiński M.

|

2020

|

tom XXII

|

nr (1/2020)

57-80

EN

Introduction. The teaching of religion is one of the subjects in primary and secondary schools. Its essence is to implement a specific worldview. This message - in principle - is implemented in an authoritarian and uncritical manner. The problem is that junior class students are not reflective. Aim. The aim of the article is a proposal to develop a theory of religion pedagogy, which, by implementing the curriculum during religion classes, becomes a source of personality shaping and the emergence of (religious, denominational) identity. The theory is intended to contribute to: broadening the understanding of pedagogical (scientific) references to religion; increasing the sense of responsibility for the education and self-education of students by educators and theologians (catechists); indication of factors building identity, inter alia, so that they are reflected in the teaching process (education, upbringing, socialization). Materials and methods. Statement it is theoretical. Wherein, her conceptualization leads to the development of the theory of religious pedagogy and refers to phenomenology and the idea of practice in action. Conclusions. It is important that catechists and theologians cooperate with educators because the curriculum content shapes the personality and identity of students. The knowledge of factors influencing identity should be part of the program and process of education (education, upbringing, and socialization).

PL

Wprowadzenie. Religia jest jednym z przedmiotów realizowanych w szkołach podstawowych i średnich. Jest to przedmiot swoisty, w zasadzie nieempiryczny, toteż niezwykle ważne jest, aby przekazywane treści wpisywały się w przestrzeń szeroko pojętej pedagogiki. Cel. Celem artykułu jest propozycja opracowania teorii pedagogiki religii, która poprzez program nauczania w czasie katechezy w szkole staje się źródłem kształtowania osobowości i wyłaniania religijnej, wyznaniowej tożsamości. Teoria ma przyczynić się do poszerzenia zrozumienia pedagogicznych (naukowych) odniesień do religii, zwiększenia poczucia odpowiedzialności za kształcenie uczniów przez pedagogów i teologów (katechetów) oraz za samokształcenie. Ma też wskazać czynniki budujące tożsamość, między innymi po to, aby znalazły one swoje odzwierciedlenie w procesie kształcenia (edukacji, wychowaniu, socjalizacji). Materiały i metody. Wypowiedź ma charakter teoretyczny, przy czym jej konceptualizacja prowadzi do opracowania teorii pedagogiki religii i nawiązuje do fenomenologii oraz idei praktyki w działaniu. Wnioski. Ważne jest, aby katecheci i teolodzy współpracowali z pedagogami, ponieważ treści programowe kształtują osobowość i tożsamość uczniów. Znajomość czynników wpływających na tożsamość powinna wpisywać się w program i proces kształcenia (edukacji, wychowania i socjalizacji). Wnioski. Ważne jest, aby katecheci i teolodzy współpracowali z pedagogami, ponieważ treści programowe kształtują osobowość i tożsamość uczniów. Znajomość czynników wpływających na tożsamość powinna wpisywać się w program i proces kształcenia (edukacji, wychowania i socjalizacji).

2

Wyłanianie się podmiotu w autopojetycznie pojmowanej szkole

100%

Dembiński M.

Podstawy Edukacji

|

2011

|

tom 4

195-212

EN

The essence of the article is to fully determine subjectivity in an autopoietic system, which a school might be. To begin with, we shall try to verify the meaning of a subject and subjectivity. When searching for their source references, we will refer to Aristotles and R. Descartes; thoughts, which will later be criticized as unfulﬁlled expectations of the modern and contemporary civilization. However, citing M. Heidegger’s opinions on the topic leads to a conclusion that the subject may be treated totally differently to the way described in professional literature. Bringing, therefore, a different depiction of the subject closer, we will try to demonstrate that it emerges where its connection meets with personality, which suggests that educating and shaping should be considered the most important branch of human knowledge. The completion of this thesis will, then, require an explanation of such notions as personality and educational practice. And since the latter is so important both for shaping personality and the emergence of the subject, we shall emphasise the institutionalized form of educational practice, i.e. class-lesson teaching, treated as an autopoietic system. Explaining the meaning of this system shall constitute the next phase of the considerations, whose aim will be to defend the belief that what will be brought in the classrooms in the form of resources and rules at the beginning of each school year will translate into shaping and educating personality and, at the same time, into the possibilities to self-experience by the subjectivity. As this view may evoke some reservations, we will refer to certain considerations about the existence of the so-called reconstructing subject, i.e. one being part of the sense of, for example, ﬁlm screening, a theatre performance, a book. The article will end in some conclusions.

PL

Istotą artykułu jest próba dookreślenia podmiotowości w systemie autopojetycznym, jakim może być szkoła. Na początku postaramy się dookreślić znaczenie rozumienia podmiotu i podmiotowości. Poszukując ich źródłowych odniesień, odwołamy się do myśli Arystotelesa i Kartezjusza, by następnie poddać je krytyce jako niespełnione oczekiwania nowożytnej i współczesnej cywilizacji. Jednak, powołując się na poglądy M. Heideggera, okazuje się, że podmiot może być traktowany zgoła inaczej, niż opisuje to dotychczasowa literatura przedmiotu. Przybliżając zatem inne ujęcie podmiotu, postaramy się wykazać, że wyłania się na styku jego związku z osobowością, co sugeruje, że to właśnie kształcenie i kształtowanie powinny być traktowane jako najważniejsza dziedzina ludzkiej wiedzy. Dopełnienie tej tezy będzie zatem wymagało wyjaśnienia takich pojęć, jak osobowość i praktyka edukacyjna. Skoro zatem praktyka edukacyjna jest tak istotna dla kształtowania osobowości i wyłaniania się podmiotu, to w dalszej części naszej wypowiedzi położymy nacisk na zinstytucjonalizowaną formę praktyki edukacyjnej, czyli nauczanie klasowo-lekcyjne, traktowane jako układ autopojetyczny. Wyjaśnienie znaczenia tego układu będzie stanowić kolejną fazę rozważań, a ich celem będzie obrona poglądu, że to, co zostanie wniesione do klas szkolnych w postaci zasobów i reguł na początku każdego roku szkolnego, będzie się przekładać na kształtowanie i kształcenie osobowości, a tym samym na możliwości samodoświadczania „się” podmiotowości. Ponieważ pogląd ten może budzić pewne zastrzeżenia, powołamy się na rozważania dotyczące istnienia tzw. podmiotu rekonstruującego, a więc takiego, który wpisany jest w sens istnienia np. projekcji ﬁ lmowej, spektaklu teatralnego, czytanej książki. Całość zakończymy wnioskami.

3

Pedagogika ogólna w ramie internalistycznej

100%

Dembiński M.

Forum Pedagogiczne

|

2018

|

tom 8

|

nr 1

81-92

EN

In this article, I make an assumption that general pedagogy has an authorial character. Its content is composed of categories which result from personal experiences of pedagogues. Thus, I call for a departure from externalistic approaches and creation of the concept of philosophy of education in the internalistic frame. In the comments I give suggestions how this type of philosophy of education could be created.

PL

W niniejszym artykule przyjmuję założenie, że forma pedagogiki ogólnej ma charakter autorski. Na jej treści składają się kategorie wynikające z osobistych doświadczeń pedagogów. Tym samym nawołuję do odejścia od ujęć eksternalistycznych i tworzenia koncepcji pedagogiki ogólnej w ramie internalistycznej. W wypowiedzi podaję sugestie, jak tego typu pedagogikę ogólną można by stworzyć.

4

Próba nakreślenia teorii konferencji jako pedagogiczno-artystycznego widowiska kulturowego. Na przykładzie przebiegu konferencji „Od inspiracji do kreacji. Wyzwania edukacyjne i artystyczne”

100%

Dembiński M.

|

2021

|

nr 60

51-70

EN

The aim of the article is an attempt to outline the theory of the conference (scientific), taking into account its actual course, including the reported content, as the ontic basis of its real structure. At the heart of this concept is a myth whose stories form the basis for the emergence of cultural spectacles. In the case of a conference conceived as a spectacle, the founding form (myth) is skholé. The conference itself is shaped in two overlapping areas: firstly, it is subject to the process of ritualization, and secondly, it is subject to the coexistence of universal praxis. In view of the subject of the conference mentioned and analyzed here, this theory takes into account aesthetic and pedagogical interactions (principles), ignoring others (ethics, economy, politics, religion). The conference theory should contribute to the understanding of its coherent thinking and operation structure; the importance of its impact on its participants, the legitimacy of its organization and study; the possibility of consciously shaping its course, in the cognitive - methodological context (I omit the otherwise important socio-cultural aspects).

5

Edukacja jako nośnik doświadczenia pedagogicznego w kontekście kreacji podmiotu pedagogicznego. Próba ustanowienia postpedagogiki

100%

Dembiński M.

|

2017

|

nr 45

77-93

EN

In this article, I want to propose post-pedagogy – a knowledge which is independent of social science. For this purpose, I use the content of pedagogy to create a sense of pedagogical experience and to definethe model of the pedagogical subject. Creation should be carried out using the principles of thinking and pedagogical activities, transforming information about the education system in educational activities, which comprise upbringing and training.

6

Pedagogika bezpieczeństwa – nowa subdyscyplina

100%

Dembiński M.

|

tom 32

|

nr 3

EN

The aim of the article was not only just the justification for the appointment of security pedagogy as a new sub-discipline of pedagogy, but also to clarify it by referring to the idea of praxis described by the German thinker Dietrich Benner. For this purpose, I present his views on the pedagogical principles of praxis and I broaden them with proposals of principles of thinking and of acting, which should be part of the general structure of praxis, that is ethics, aesthetics, politics, economics and religion. I refer the whole through pedagogical praxis to its foundations, that is, to the theory of upbringing, theory of practice and theory of pedagogical institutions, in which I place the pedagogy of security. Finally, reflecting on the goals, tasks and place of education in the field of security pedagogy, and also I indicate dangers, that may become a source of its pathological identity.

PL

Celem opracowania było nie tylko uzasadnienie powołania pedagogiki bezpieczeństwa jako nowej subdyscypliny pedagogiki, lecz także jej dookreślenie przez odwołanie się do idei praxis opisanej przez niemieckiego myśliciela Dietricha Bennera. W tym celu nie tylko przybliżam jego poglądy na temat zasad pedagogicznej praxis i poszerzam je o propozycje zasad myślenia i działania, które powinny wpisywać się w ogólnoludzką strukturę praxis, czyli w etykę, estetykę, politykę, ekonomię i religię. Całość odnoszę przez pedagogiczną praxis do jej podstawy, czyli do teorii wychowania, teorii kształcenia i teorii instytucji pedagogicznych, w przestrzeni której sytuuję pedagogikę bezpieczeństwa. W końcu, zastanawiając się nad celami, zadaniami i miejscem edukacji w obszarze pedagogiki bezpieczeństwa, wskazuję niebezpieczeństwa, które mogą stać się źródłem jej patologicznej tożsamości.

7

Kształtowanie wtórnego habitusu przez szkolne rytuały

100%

Dembiński M.

|

2017

|

nr 46

253-272

EN

The purpose of the article is an attempt to develop the primary habitus into the secondary in school environment, through the passage rituals (rites de passage) and related to them social drama (Social Drama). I assume that the school environment is normalized by institutionalized rituals in which the primary habitus is transformed into the secondary habitus through rituals. Its subjective consolidation and possible transformation is being done by education and upbringing. From the side of education, consolidation and transformation are complemented by school documentary and textual practices, and from the side of education by the moral ideal, conditioned by so-called the effect of reversing. All this process, hermeneutically and circularly complements the structure of the rite of passage.

8

Wychowanie dziecka jako wyraz ludzkiej tragedii

100%

Dembiński M.

|

2019

|

nr 55

93-108

EN

Raising, reduced to the formula of up-bringing does not (Polish: wy-chowan-nie), allows us to reveal what is hidden, and by denying it (-not), it enables a person to experience the sense of his essence and see the tragedy of his upbringing and the sense of his life. Featured upbringing and up-bringing-does not (written separately) results from the difference in the approach to truth. Today, upbringing in its objectifying children truth refers to the concept of veritas, and because it lost its original meaning or aletheia, in search of the truth of upbringing, it was reduced to the formula of up-bringing-does not. With the help of this formula, an attempt was made to reveal the real sense of upbringing and the conditions that should be met in order for human up-bringing-does not to have a human (aletheia) dimension.