Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

2 Studia Warmińskie

2 Chudzikowska-Wołoszyn M.

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

"Liber manualis" księżnej Dhuody z Septymanii (ok. 803-843) jako instrukcja i świadectwo kontemplacji Boga

100%

Chudzikowska-Wołoszyn M.

Studia Warmińskie

2012

nr 49

341-357

Wszystko co obecny czytelnik wie na temat frankońskiej erudytki z Septymanii, zawdzięcza pozostawionemu przez nią bardzo oryginalnemu dziełu — Liber manualis (Handbook). Utwór ten autorka zadedykowała swemu synowi Wilhelmowi. Na unikatowość dzieła wpływa fakt, iż Dhuoda jest jedyną kobietą na przestrzeni dziesięciu wieków, która przekazała historii tak bardzo osobiste świadectwo swej twórczości. Opracowała dzieło w gatunku, który był bardzo popularny pośród uczonych karolińskich, tzw. speculum — zwierciadło. Jednocześnie gatunek ten posiada sięgającą starożytności bogatą tradycję literacką. Asumptem do skomponowania Podręcznika stały się dramatyczne okoliczności, w których znalazła się młoda arystokratka. Brutalna polityka wewnętrzna odebrała jej ukochanych synów. Fizyczna rozłąka z najbliższymi stała się dla Dhuody źródłem niewypowiedzianej tęsknoty i cierpienia. Dydaktyczne dzieło, które w obliczu tak wielkich wzruszeń zdecydowała się napisać, stało się czymś w rodzaju duchowego łącznika pomiędzy kochającą matką, a przebywającymi z dala synami. Duchowy testament, który stworzyła Dhuoda, stanowi efekt głębokich przemyśleń na temat chrześcijańskiej miłości. Jest moralną i religijną instrukcją dla dzieci. Praca frankońskiej arystokratki stała się pierwszym, tak osobistym, świadectwem medytacji Boga przez osobę świecką. Zawiera liczne rady dotyczące spraw doczesnych i duchowych. Jest to niezwykle pomysłowe dzieło, które księżna upiększyła matczynymi, moralizatorskimi radami opartymi na chrześcijańskiej prawdzie o miłosierdziu. Analiza traktatu podpowiada, iż jedynym źródłem siły i nadziei Dhuody była miłość do Boga. Bardzo głęboka i dojrzała. Zdaniem autorki, wszystkie prawe zachowania człowieka są wypracowane dzięki uwielbieniu Boga. Taką zasadę starała się przekazać potomnym. Dhuoda nie tylko sama kontempluje Boga, podpowiada także jak zbliżać się do sacrum. Liber manualis daje nam więc możliwość przelotnego wejrzenia w serce i duszę bardzo nieszczęśliwej, ale jednocześnie głęboko wierzącej, kobiety żyjącej w wiekach średnich.

Everything what modern reader know about frankish erudite from Septimania owe to Liber Manualis (Handbook) a original masterpiece left by her. She dedicated this masterpiece to her son William. This work is very unique because Dhuoda was the only woman in distance of century who gave to the history so individual testimony of her writing. She compiled this work in genre which was very popular among carolingian scholars as speculum – the mirror and at the same time this genre holds a wealthy antiquity literature tradition. The impulse for her to compiled this Handbook was a dramatic circumstance in which she had found. The brutal interior policy took her sons away. The physical separation with family for Dhuoda turned out into a source to unspoken longing and suffering. Didactic masterpiece which she decided to write had become some kind of spiritual link between loving mother and her sons. Spiritual testament created by Dhuoda it’s a result of deep consideration about Christian love. It’s a moral and religious instruction for her children. The masterpiece of frankish aristocrat had become a first so individual evidence to a meditation of God by a layman. It contain a numerous tips about earthly and spiritual issues. It’s extremely creative masterpiece which the duchess prettified with a maternal and didactic issues based on christian truth about mercy. The analysis of a tractete tell us that the only source of Dhuoda strength and hope was love to God. According to author every righteous behaviour of a man are elaborate thanks to adoration of God and that kind of rule she tried to give to descendants. Dhuoda not only contemplate the God by herself but she also prompt how to get closer to sacrum. Liber manualis gives us the fleeting possibility to look into a heart and a soul very miserable but at the same time deeply believe in God women living in the Middle Ages.

Alles, was der Leser um die fränkische Herzogin von Septymania weiss, dass ist möglich dank seiner sehr originellee Arbeit – Liber Manualis (Handbook). Die Autorin widmete dieses Werk ihrem Sohn William. Die Einzigartigkeit dieser Arbeit besteht darin, dass Dhuoda die einzige Frau über zehn Jahrhunderten ist, die das persönliche Zeugnis von seiner Arbeit gab. Sie entwickelte ihre Arbeit in einem Genre, das sehr beliebt bei den karolingischen Gelehrten war, sogenannte „speculum“ – ein Spiegel. Zur gleichen Zeit, hat diese Art eine reiche Tradition aus dem alten Literatur. Die dramatischen Umstände waren sehr wichtig für dieses Werk: brutale Innenpolitik nahm ihre geliebten Söhne, physikalische Trennung vom geliebten Menschen ist eine Quelle der unbeschreiblichen Sehnsucht von Dhuoda. Das Werk, das sie im Angesicht großer Emotionen entschieden hat zu schreiben, war wie eine geistige Verbindung zwischen einer liebenden Mutter und den Kinder. Das geistliche Testament, das Dhuoda schrieb, ist das Ergebnis der tiefen Reflexion über die christliche Liebe. Es ist eine moralische und religiöse Unterweisung für die Kinder. Die Arbeit der fränkischen Frau war das erste persönliche Laienzeugnis von der Meditation des Gottes. Es enthält eine Reihe von Tipps für die weltlichen und geistlichen Probleme. Die Analyse des Werkes legt nahe, dass die einzige Quelle der Kraft und Hoffnung für Dhuoda die Liebe zu Gott war. Liber manualis gibt uns die Möglichkeit des Einblickes in das Herz und in die Seele der sehr unglücklich, aber tief religiösen Frau, die im Mittelalter lebt.

Glossa do enigm Biskupa Aldhelma (ok. 639–709)

100%

Chudzikowska-Wołoszyn M.

Studia Warmińskie

2011

nr 48

275-289

Though the Latin language appeared on British Island in common with Roman Invasion, exactly after 55 AD, yet his real popularization had become until after 597 AD, in which the Romans missionary gets to the Anglo-Saxon Canterbury and started great evangelization on this lands. The British Clergy and Aristocracy were very quickly mastered the arcana of Latin language which in this days was a synonym of a culture and a imperial traditions. Anglo-Saxon like any another nation managed to subordinate to themselves the Church language and not resign at the same time about an old traditions and fondness. Remarkable thing is that the anglo-saxon literature was creating on the spur of the three abnormally valuable inspiration source – the Roman, Irish and nativ influence – settled in Celtic culture. Creativeness of an Adhelm who was writing about VII and VIII AD was perfectly mirrored the colour of medieval culture of British Island. His corpus of a hundred riddles display over the reader unprecedented in early middle ages universal. In Sherborne bishop enigmas we can find an Irish boldness which didn’t want to fight with the Greek and Roman paganism but on the contrary it foster an advancement of Christian latin culture. In riddles we can find an Irish culture as well which cherish the bard tradition, attached attention to art of word and found an likes in that what is mannerism and vivid. And finally the Roman culture along with latin alphabet and monastery scholarship contribute to final combined all of drifts forming the original writing of Adhelm.