Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Ogólne warunki ubezpieczenia w świetle kodeksu cywilnego oraz ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej – zagadnienia wybrane

100%

Pokrzywniak J.

Prawo Asekuracyjne

|

2016

|

tom 2(87)

33-46

PL

Przedmiotem artykułu jest problematyka ogólnych warunków ubezpieczenia. Autor analizuje przepisy ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej dotyczące tej materii i wskazuje na brak ich spójności z przepisami kodeksu cywilnego dotyczącymi wzorców umów, w tym ogólnych warunków ubezpieczenia. Brak konsekwencji ustawodawcy ujawnia się zwłaszcza, jeśli idzie o obowiązki ubezpieczyciela dotyczące doręczenia o.w.u. w ubezpieczeniach na cudzy rachunek. Nowe przepisy rodzą też wiele trudności interpretacyjnych. Dotyczy to zwłaszcza regulacji prawnej tzw. skorowidza do o.w.u., a także obowiązku zamieszczenia o.w.u. na stronie internetowej ubezpieczyciela. W konkluzji autor postuluje kompleksowe unormowanie materii o.w.u. w kodeksie cywilnym, co pozwoliłoby na zapewnienie spójności reżimu prawnego tego wzorca umowy.

EN

The purpose of this article is to discuss the issue of the general conditions of insurance. First of all, the author analyses the provisions of the Insurance and Reinsurance Act regarding this matter and indicates a lack of consistency with the provisions of the Civil Code relating to standard contracts, including the general terms of insurance. The lack of consequences of the legislature is revealed especially in case of the obligations of the insurer concerning the provision of general insurance conditions in insurance on someone else's account. Furthermore, the new provisions lead to a variety of difficulties of interpretation, in particular referring to legal regulation of the so-called index to the general insurance conditions as well as the obligation to post general insurance conditions on the insurer's website. In conclusion, the author calls for a comprehensive normalization of general terms of insurance in the Civil Code, which would ensure the consistency of the legal regime of this standard contract.

2

Forma przedkontraktowych obowiązków stron umowy ubezpieczenia przewidziana w prawie w prawie polskim a wymogi nowoczesnego obrotu

100%

Pokrzywniak J.

Prawo Asekuracyjne

|

2019

|

tom 2(99)

140-151

PL

Niniejsze opracowanie dotyczy formy czynności dokonywanych przez strony umowy ubezpieczenia na etapie przedkontraktowym. Poddano w nim analizie wybrane przepisy kodeksu cywilnego, ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej oraz ustawy o dystrybucji ubezpieczeń, dotyczące formy poszczególnych czynności zmierzających do zawarcia umowy ubezpieczenia. Porównanie to wykazuje brak konsekwencji ustawodawcy co do wymogów formalnych stawianych komunikacji przyszłych kontrahentów. Trudno uznać, że przepisy te realizują jakiś jeden, spójny zamysł ustawodawcy – przeciwnie – nasuwa się wrażenie przypadkowości. Kodeks cywilny, który kreuje wymogi najsurowsze, „nie nadąża” za rozwiązaniami przyjmowanymi w pozostałych ustawach, zwłaszcza tymi, które mają swoje źródło w prawodawstwie unijnym. W konsekwencji tych ustaleń, sformułowano postulaty de lege ferenda.

EN

This article is concerned with the form of activities performed by the parties to the insurance contract in the pre-contractual phase. Selected provisions of the Civil Code, the Insurance and Reinsurance Activity Act and the Insurance Distribution Act have been analyzed with regard to the form of particular steps aimed at the conclusion of the insurance contract. This comparison suggests the legislator’s inconsistency as to the formal requirements to be met by the communications between prospective contractors. It is hard to admit that these provisions pursue a single and coherent legislative intention. On the contrary, the impression of randomness arises. The Civil Code, which creates the strictest requirements, ‘does not keep up with’ the solutions adopted in other acts, especially those which have originated in the EU legislation. As a consequence of these findings, de lege ferenda postulates have been formulated.

3

Rozliczenia pomiędzy brokerem ubezpieczeniowym a zakładem ubezpieczeń w świetle orzecznictwa sądowego, w kontekście prac nad nową ustawą o dystrybucji ubezpieczeń

100%

Pokrzywniak J.

Prawo Asekuracyjne

|

2017

|

tom 2(91)

58-67

PL

Problematyka wynagrodzenia brokera ubezpieczeniowego nie jest uregulowana w przepisach prawa. Nieczęsto jest ona także przedmiotem orzecznictwa sądowego. Wydano jednak w Polsce kilka judykatów, które pozwalają na sformułowanie pewnych wniosków dotyczących postrzegania przez orzecznictwo kluczowych problemów związanych z wynagradzaniem brokera. W szczególności, co do zasady akceptowana jest praktyka wypłacania brokerom kurtażu przez ubezpieczycieli. Po drugie, orzecznictwo poszukuje podstawy prawnej płatności kurtażu w porozumieniu zawieranym pomiędzy brokerem ubezpieczeniowym a ubezpieczycielem. Po trzecie wreszcie, przesłanką płatności prowizji brokerskiej jest faktyczny wkład brokera w doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia.

EN

Insurance broker's remuneration is not regulated by legislation. Besides, it is not offen the subject of the case law. Nevertheless, a few court decisions have been passed in Poland, which enable us to formulate certain conclusions on the perception of the key issues related to broker's remuneration by the case law. Firstly, in principle the payment of brokerage to brokers is an accepted practice applied by insurers. Secondly, the case law is seeking a legal basis for the brokerage payment in the agreement concluded between an insurance broker and an insurer. Thirdly, the actual contribution of the broker to the conclusion of the insurance contract is the condition for the payment of brokerage commission.

4

Zagadnienia odpowiedzialności cywilnej multiagenta

100%

Pokrzywniak J.

Prawo Asekuracyjne

|

2014

|

tom 3(80)

85-94

PL

De lege lata multiagent jest odmianą agenta ubezpieczeniowego, zatem winien być traktowany jako reprezentant interesów zakładów ubezpieczeń, z którymi wiążą go umowy agencyjne. Należy konsekwentnie odróżniać instytucję multiagenta od instytucji brokera ubezpieczeniowego, który działa na zlecenie ubezpieczającego i w jego interesie. Mimo że multiagent jest po prostu szczególną postacią agenta, a nie quasi-brokerem, to model jego odpowiedzialności został ukształtowany w ustawie o pośrednictwie ubezpieczeniowym na wzór modelu odpowiedzialności brokera ubezpieczeniowego. Ustawodawca przewidział bowiem wyłączenie odpowiedzialności zakładów ubezpieczeń, na rzecz lub w imieniu których multiagent działa za wyrządzone przezeń szkody, nałożył nań jednocześnie obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Model odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przez multiagenta w ujęciu ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym daleki jest od doskonałości. Nie zapewnia on bowiem dostatecznej ochrony klientów zawierających umowy ubezpieczenia za pośrednictwem multiagentów.

EN

As the law stands now, an independent insurance agent (in Polish called "multiagent") is a type of an insurance agent and should be treated as representing the interests of the insurance companies with which he or she has entered into agency contracts. An independent agent ought to be consistently distinguished from an insurance broker, the latter acting on behalf and in the interests of the insurance taker. Even though an independent agent is simply a special type of agent, not a quasi broker, the Insurance Intermediation Act models his liability regime on that of an insurance broker where it excludes the liability of insurance companies for losses occasioned by an independent agent acting on their behalf. The exclusion is claimed to be reasonable because it is often impossible to identify the insurance company an agent acted for while causing a particular loss. Although this is surely true in many cases, it is sometimes possible to find the insurance company for which an agent was acting when he or she harmed a client. While the law excludes insurance company's liability for losses caused by independent agents, it requires the latter to take out liability insurance. However, it does not cover the independent agent's intentional fault (whereas the insurance company is liable for losses caused intentionally by an exclusive agent). Thus, the liability for losses caused by an independent agent intentionally is only on the agent himself, which can lead to practical enforcement problems, especially with large claims. As such, the Insurance Intermediation Act's model of liability for losses caused by independent agents is far from ideal because it does not offer sufficient consumer protection. It remains to be seen if there are reasons for excluding insurers' liability for acts and omissions of their independent agents even when the loss caused by the agents may be linked to their acting for a specific insurer.

5

Zakaz otrzymywania przez ubezpieczającego oraz osoby reprezentujące ubezpieczającego wynagrodzenia lub innych korzyści w ubezpieczeniu na cudzy rachunek

100%

Pokrzywniak J.

Wiadomości Ubezpieczeniowe

|

2016

|

nr 3

41-53

PL

Przepis art. 18 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej wprowadził zakaz wynagradzania ubezpieczającego oraz osób reprezentujących ubezpieczającego w ubezpieczeniu na cudzy rachunek, w szczególności w ubezpieczeniu grupowym, w związku z oferowaniem możliwości skorzystania z ochrony ubezpieczeniowej lub czynnościami związanymi z wykonywaniem umów ubezpieczenia. Przepis ten zrodził wiele wątpliwości w praktyce oraz stał się źródłem dyskusji w nauce prawa. Jego właściwa interpretacja wymaga uwzględnienia genezy tej regulacji prawnej, a w szczególności stanowisk prezentowanych przez Rzecznika Ubezpieczonych i Komisję Nadzoru Finansowego w okresie poprzedzającym uchwalenie wspomnianej ustawy, jak również przebiegu prac legislacyjnych. Dopiero przez pryzmat intencji leżących u podstaw tego przepisu możliwe jest dokonanie jego właściwej interpretacji. Celem deklarowanym przez prawodawcę było bowiem wyeliminowanie z praktyki obrotu rozwiązania polegającego na pobieraniu wynagrodzenia przez ubezpieczającego w sytuacji, w której faktyczna rola ubezpieczającego postrzegana mogłaby być jako zbliżona do roli pośrednika ubezpieczeniowego. Paradoksalnie jednak wprowadzenie w ustawie o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej art. 18 pozwala stawiać tezę, że prawodawca przesądził, iż praktyka wynagradzania ubezpieczającego w ubezpieczeniu grupowym nie pozwala sama przez się na kwalifikowanie jego działalności jako pośrednictwa ubezpieczeniowego. Gdyby tak bowiem było, do zakwestionowania tej praktyki wystarczałyby obowiązujące już przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym i nie byłaby potrzebna kolejna regulacja prawna powtarzająca zakaz wynikający ze wspomnianych przepisów. Niniejszy artykuł stanowi również analizę kluczowych problemów interpretacyjnych powstających na gruncie art. 18, a w szczególności zagadnienia rozumienia „innych korzyści”, problemu związku „innych korzyści” z „czynnościami polegającymi na oferowaniu możliwości skorzystania z ochrony ubezpieczeniowej lub z wykonywaniem umowy ubezpieczenia”, dopuszczalnością wypłacania kurtażu z tytułu umów ubezpieczenia grupowego brokerom ubezpieczeniowym, którzy pośredniczyli przy ich zawarciu, a także interpretacji wyjątków od zakazu wynikającego z art. 18 ust. 1 i 2 przewidzianego w ust. 3 tego artykułu.

EN

In accordance with Article 18 of the Insurance and Reinsurance Activity Act of 11 September 2015 ("IRAA"), which applies to insurance on someone else’s account, and in particular to group/collective insurance, policyholders or their representatives may not be remunerated for offering insurance or for any activities related to the management of insurance policies. This regulation has given rise to practical difficulties and stirred discussions among legal scholars. To properly interpret it, we must take into account its origins, and in particular the position taken by the Financial Ombudsman and the financial services regulator prior to adoption of the IRAA, and in the course of legislative works on the IRAA. It will not be until the legislator’s intent is so uncovered, that we will be able to appropriately construe the Act in question. The purpose declared by the lawmakers was to eliminate a practice whereby the insurance taker (policyholder) would receive a fee in circumstances that may actually amount to a relationship resembling that of insurance intermediation. Paradoxically, the introduction of Article 18 to the IRAA offers an arguable case for claiming that, by so doing, the lawmakers conclusively established that the practice of paying fees to insurance takers in collective insurance schemes is not sufficient grounds for treating the activity of insurance takers’ as insurance intermediation. If the contrary conclusion was reached, the prohibitions laid down in the Insurance Intermediation Act of 22 May 2003 would be sufficient to challenge the practice and there would have been no need for another regulation re-establishing such prohibitions. This article also discusses key points regarding the interpretation of Article 18, including the meaning of the term “other benefits”, the connection between “other benefits” and the “activities that involve offering insurance coverage or performance of insurance contracts”, the admissibility of commission fees payable to insurance brokers taking part in collective insurance transactions, and the interpretation of the exception to the prohibitions set out in Article 18(1) and (2), which is established under Article 18(3).

6

Zmiana postrzegania skutków wpisu do rejestru klauzul abuzywnych a postępowania odwoławcze od decyzji Prezesa UOKIK

100%

Pokrzywniak J.

Prawo Asekuracyjne

|

2015

|

tom 1(82)

3-15

PL

W ostatnim czasie Sąd Najwyższy opowiedział się przeciwko szerokiemu postrzeganiu skutków wpisu klauzul do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone. Zgodnie z tym stanowiskiem, wpis ten rodzi zakaz stosowania danej klauzuli tylko we wzorcu, który był przedmiotem kontroli abstrakcyjnej, przez przedsiębiorcę pozwanego w procesie, na skutek którego dokonano wpisu. W konsekwencji, postępowania sądowe toczące się na skutek odwołań od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów – w sytuacji, gdy uzasadnienie decyzji ogranicza się do powołania się na fakt uprzedniego dokonania takiego wpisu, bez odrębnej, samodzielnej oceny danej klauzuli – powinny zostać umorzone. Niedopuszczalne byłoby zaś dokonanie przez sąd – w reakcji na zmianę postrzegania przez Sąd Najwyższy skutków wpisu klauzuli do rejestru – modyfikacji kwalifikacji zarzucanego przedsiębiorcy czynu. Taka zmiana naruszałaby bowiem prawo przedsiębiorcy do obrony.

EN

The Supreme Court has opted against the widespread perception of the effects of the entry of certain clauses into the register of prohibited clauses in contract standards. In accordance with this view, such an entry leads to the ban on the application of a given clause only in the standard contract, which has been subject to an abstract control, by the entrepreneur , defendant in the lawsuit, as a result of which the entry has been made. Consequently, the legal proceedings pending on appeals from the decisions of the President of the Office of Competition and Consumer Protection should be discontinued if the justification of the decision is limited to the prior entry, without a separate and independent evaluation of the clause. It would be unacceptable if the court modified the qualification of the alleged act in response to the changed Supreme Court's perception of the effects of the entry of the clause into the register. Such a change would violate the entrepreneur's right of defence.

7

Wstrzymanie realizacji gwarancji ubezpieczeniowej lub bankowej na podstawie postanowienia sądowego

51%

Kwieciński T. , Pokrzywniak J. , Jarus P.

Wiadomości Ubezpieczeniowe

|

2015

|

nr 2

67-83

PL

Przedmiotem artykułu jest zagadnienie dopuszczalności wstrzymania realizacji gwarancji ubezpieczeniowej lub bankowej na podstawie postanowienia sądowego. Obserwacja praktyki obrotu dowodzi bowiem, że coraz częściej dłużnicy z tytułu takich gwarancji podejmują próby powstrzymania beneficjentów od skorzystania z gwarancji właśnie na drodze postępowania zabezpieczającego. Na podstawie analizy niespełna dwudziestu judykatów (w większości niepublikowanych) autorzy omawiają stanowisko orzecznictwa, co do możliwości wydania postanowienia o zabezpieczeniu powództwa poprzez wstrzymanie wypłaty sumy gwarancji w kontekście charakteru prawnego gwarancji ubezpieczeniowej i bankowej, a także omawiają poszczególne wymogi formalne, którym winien odpowiadać wniosek o udzielenie zabezpieczenia.

EN

The paper discusses the issue of admissibility of a stay of the enforcement of a surety or bank guarantee under a court’s decision. Observations of the trade practice show that increasingly often obligors under such sureties or guarantees try to prevent beneficiaries from making use of these remedies by initiating interim proceedings to secure claims. The authors review nearly 20 court decisions (a majority of them unpublished) in order to discuss the jurisprudence’s stance on the possibility of issuing an interim injunction that takes the form of a stay of the payment of a surety (guarantee) against the background of the legal characteristics of the surety and bank guarantee; they also describe individual formal requirements that a motion for an interim injunction needs to satisfy.