Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Structure and mode of origin of the ammonite proseptum

100%

Kulicki C.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1975

|

tom 20

|

nr 4

EN

Results of studies of the structure and the relation of proseptum to the shell walls are presented. Proseptum develops in a deepening furrow extending around the posterior body part, simultaneously with the internal prismatic lamina of the initial chamber and the first whorl. Prosiphon and caecum appear later than proseptum. The proseptum is an extraordinary element dissimilar to subsequent septa.

PL

W pracy przedstawiono wyniki badań nad budową i stosunkiem proseptum do ścianek muszli. Ustalono, że proseptum tworzy się w głębokiej bruździe, biegnącej w tylnej części ciała poprzecznie, równocześnie z wewnętrzną laminą pryzmatyczną komory początkowej i pierwszego skrętu. Prosyfon i cekum pojawiało się po uformowaniu proseptum. Zgodnie z przedłożoną interpretacją proseptum stanowi element swoisty nie porównywalny z kolejnymi septami.

RU

В статье автор представляет результаты исследования строения и взаимоотношения просепты и стенки раковины. Установлено, что просепта образуется одноввременно с внутренним призматическим слоем первоначальной камеры и первого оборота, в глубокой складке, окружающей заднюю часть тела. Просифон и цекум возникают позже чем просепта. Согласно с представленной интерпретацией просепта является своеобразным элементом септального аппарата, отличающимся по способу образования от других септ.

2

The discovery of Rhabdopleura (Pterobranchia) in the Jurassic of Poland

100%

Kulicki C.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1969

|

tom 14

|

nr 4

EN

Fragments of tubarium of Rhabdopleura kozlowskii n.sp., etched from calcareous concretions occurring in Callovian clays in Łapiguz clay pit in Łuków are described. Comparisons with the species Rh. vistulae Kozłowski from Danian of Poland and the Recent Rh. normani Allman fmm Norway have shown that Rh. kozłowskii n. sp. more strongly resemb1es the Recent species.

PL

W pracy tej podany jest opis części szkieletowych kolonii Rhabdopleura Allman, 1869 (Pterobranchia), odkrytych przez autora w konkrecjach z iłów kelowejskich w gliniance Łapiguz w Łukowie i zaliczonych do nowego gatunku - Rhabdopleura kozlowskii n.sp. Zbadane zostały rurki zoidalne, rurki stolonalne, stolony oraz cysty pączków sterylnych. Dane liczbowe odnośnie wymiarów tych elementów podane są w tabelach tekstu angielskiego, w zestawieniu z danymi dotyczącymi gatunku kopalnego z danu Polski Rh. vistulae Kozł. i gatunku współczesnego Rh. normani Allman. Porównanie nowego gatunku z Rh. vistulae doprowadza autora do wniosku, że gatunek kelowejski jest morfologicznie bardziej podobny do współczesnego Rh. normani, niż do Rh. vistulae. Świadczy to o bardzo małych zmianach ewolucyjnych rodzaju Rhabdopleura Allman od jury do dziś. Dokładne porównanie Rh. kozlowskii n.sp. z gatunkiem Rh. eocenica Thomas & Davis, opisanym z eocenu Anglii, nie jest możliwe, gdyż materiał angielski był kompletnie spirytyzowany, co zatarło drobne szczegóły jego budowy.

RU

Автор описывает скелетные части колонии Rhabdopleura Allman, 1869 (Pterobranchia), найденные им в глиняном карьере Лапигуз около Лукова в известковых конкрециях келловейского яруса. Для этих остатков автор установил вид Rhabdopleura kozlowskii n. sp. Вид этот представлен зооидными и столо-нальными трубками и стерильными почками. Числовые данные, касающиеся размеров этих элементов, представлены на таблицах вместе с данными, относящимися к ископаемому виду Rhabdopleura vistulae Kozłowski из датского яруса Польши и современного вида Rh. normani Allman. Сравнение этих видов приводит автора к выводу, что келловейский вид морфологически ближе к современному Rh. normani, чем к датскому Rh. vistulae. Это свидетельствует о том, что род Rhabdopleura претерпел небольшие изменения с юры до нашего времени. Подробное сравнение нового вида с Rh. eocenica Thomas & Davis из эоцена Англии невозможно, так как английские образцы были сильно пиритизованы.

3

New observations on Rhabdopleura kozlowskii (Pterobranchia) from the Bathonian of Poland

100%

Kulicki C.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1971

|

tom 16

|

nr 4

EN

Specimens of Rh. kozlowskii Kulicki, 1969 have here been described from the Bathonian of southern Poland. A secondary layer, never observed before, has been found inside zooidal tubes.

PL

W pracy tej opisano okazy Rh. kozlowskii Kulicki, 1969 znalezione w batońskich konkrecjach w gliniance w Blanowicach koło Zawiercia. Gatunek ten znany był dotychczas z keloweju Łukowa. Nowe znalezisko obniżyło do batonu dolną granicę geologiczną występowania rodzaju. W porównaniach formy batońskiej z kelowejską nie stwierdzono większych różnic ilościowych i jakościowych. Opisano nowy element wzmacniający, rozwinięty we wznoszącej się części rurek zoidalnych w postaci warstwy wtórnej, nie wykazującej budowy fuzelarnej, wyścielającej wewnętrzną powierzchnię rurek. Znane u współczesnego gatunku Rh. normani Allman wewnętrzne żeberka podłużne pełniły zapewne podobną rolę, lecz mniej wszechstronnie niż warstwa wtórna. Autor uważa, że obecność warstwy wtórnej uzależniona jest od średnicy i długości rurek zoidalnych, a także od wpływów środowiska zewnętrznego. W wyniku porównań morfologicznych i ekologicznych, autor potwierdza wniosek Kozłowskiego (1970), że rodzaj Rhabdopleura jest szczepem bardzo starym i konserwatywnym pod względem morfologicznym i ekologicznym.

RU

В работе описаны экземпляры Rh. kozlowskii Kulicki, 1969, найденные в батских конкрециях в глиняном карьере местности Бляновице близ г. Заверце. Этот вид до сих пор был известен в келловее района г. Лукув. Новое местонахождение передвинуло в батский ярус нижнюю границу распространения рода. При сравнении батской и келловейской форм существенные различия количественного и качественного характера не были выявлены. Описан новый укрепляющий элемент в восходящей части зооидных трубок в виде вторичного слоя, не проявляющего фюзеллярной структуры, выстилающего внутреннюю поверхность трубок. Известные у современного вида Rh. normani Allman внутренние продольные ребра играют, вероятно, подобную роль, однако не настолько всестороннюю как вторичный слой. Автор предполагает, что наличие вторичного слоя зависит от диаметра и длины зооидных трубок, а также от условий внешней среды. На основании морфологических и экологических сопоставлений автор поддерживает взгляд Козловского (1970), который гласит, что род Rhabdopleura является древним и консервативным типом в морфологическом и экологическом отношениях.

4

Septal neck-siphuncular complex in Stolleyites [Ammonoidea], Triassic, Svalbard

100%

Kulicki C.

Polish Polar Research

|

1994

|

tom 15

|

nr 1-2

37-49

5

Remarks on the embryogeny and postembryonal development of ammonites

100%

Kulicki C.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1974

|

tom 19

|

nr 2

EN

Previous views on the type of embryogeny in ammonites are discussed by the present writer who also points out some morphological characters of the initial chamber, along with the first whorl, which are indicative of a non-larval type of embryogeny. The swelling of shell wall on the nepionic constriction is analyzed in detail and the manner of forming this swelling explained, together with the hypothesis on an adaptative character of the swelling. The diagrams of a relative density of septa in the genus Quenstedtoceras are analyzed and used as a basis for showing certain similarities in the postembryonal development of ammonites and the development of the Recent Decapoda. The occurrence of the morphological hiatus -lack of one whorl- characteristic for the sexual dimorphism of type "A" is explained, on the basis of the Quenstedtoceras, by the difference of one whorl in the ending of the only sexual cycle in males and the first sexual cycle in females.

PL

Poddano dyskusji dotychczasowe poglądy dotyczące typu embriogenezy u amonitów, oraz wskazano na pewne nowe cechy morfologii komory początkowej wraz z pierwszym skrętem przemawiające za nielarwalnym typem embriogenezy. Przedstawiono szczegółową analizę zgrubienia muszli na przewężeniu nepionicznym, wyjaśniono sposób tworzenia się zgrubienia, oraz wysunięto hipotezę przystosowawczego znaczenia zgrubienia. Przeprowadzono analizę wykresów względnej gęstości septów w rodzaju Quenstedtoceras i na ich podstawie wykazano pewne podobieństwa rozwoju postembrionalnego amonitów z rozwojem współczesnych Decapoda. Lukę morfologiczną - brak jednego skrętu - charakterystyczną dla dymorfizmu płciowego „A” objaśniono na podstawie Quenstedtoceras różnicą jednego skrętu w zakończeniu jedynego cyklu płciowego samców i pierwszego cyklu płciowego samic.

RU

Критически анализируются взгляды на характер эмбриогенеза аммонитов и отмечаются некоторые новые морфологические признаки начальной камеры и первого оборота, указывающие на безличиночный тип эмбриогенеза. Детально анализируется утолщение раковины на непионическом пережиме, объясняется способ образования утолщения и высказывается предположение о приспособленческом значении утолщения. Выполнен анализ графиков относительной густоты септ у рода Quenstedtoceras и на основании этого анализа констатировано некоторое сходство в постэмбриональном развитии аммонитов с развитием современных Decapoda. Наличие морфологического пробела - недостающий один оборот - характерного для полового диморфизма типа „А” объясняется на основании Quenstedtoceras разницей на один оборот в окончании единственного полового цикла мужских и первого полового цикла женских особей.

6

Halina Pugaczewska [1921-1997]

100%

Kulicki C.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1997

|

tom 42

|

nr 4

7

The Jurassic juvenile ammonites of the Jagua Formation, Cuba

63%

Kulicki C. , Wierzbowski A.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1983

|

tom 28

|

nr 3-4

EN

Early ontogenetic stages of some Ammonitina (mostly Perisphinctidae) are described from the Oxfordian Jagua Formation of western Cuba. Fourty six percent of the sample are specimens attaining the nepionic swelling with more than four septa developed. Juvenile jaw apparatus found for the first time in specimens with only 2,25 whorls, displays primitive elements corresponding to conchorhynch and rhyncholit of nautiloids, litoceratids and phylloceratids. The fauna and sediment features evidence a low water energy and low oxigenated conditions at the bottom during the sedimentation. The juvenile ammonites occur together with numerous adults which are represented by corresponding micro- and macroconchs; it indicates for the proximity of a breeding place.

PL

W ciemnych konkrecjach wapiennych z formacji Jagua zaliczanej do oksfordu środkowego, w prowincji Pinar del Rio w zachodniej Kubie, występują masowo mikroskopijne muszle amonitów obok dużych, często dorosłych form. Na podstawie wyraźnej dominacji przedstawicieli Perisphinctidae wśród dużych okazów można sądzić, że również wśród form młodocianych grupa ta jest licznie reprezentowana. Badania przeprowadzono na płytkach cienkich i opracowano statystycznie ponad sto młodocianych okazów (fig. 1—2). Okazało się, że 46% całej próby stanowią okazy, których muszle osiągnęły stadium definitywnie wykształconego zgrubienia nepionicznego. Okazy takie posiadają średnio ponad cztery septa (proseptum i nakrosepta). Większość współczesnych badaczy uważa, że stadium to jest charakterystyczne dla świeżo wyklutych osobników. Masowość występowania takich okazów potwierdza tezę, iż po wykluciu następował kryzys fizjologiczny eliminujący znaczną część osobników. W dwóch młodocianych okazach znaleziono w komorze mieszkalnej szczątki aparatów szczękowych (fig. 3—4, pl. 7—8) stanowiące pierwsze znalezisko aparatów na tak wczesnym etapie rozwoju osobniczego. Szczęka dolna posiada organiczną blaszkę zewnętrzną o długości zbliżonej do wysokości ujścia komory mieszkalnej, podobnie jak w anaptychu i aptychu. Niestety, na podstawie przekrojów nie udało się stwierdzić, czy jest to twór parzysty czy nieparzysty. Obie szczęki posiadają wapienne elementy odpowiadające konchorynchowi w szczęce dolnej i ryncholitowi w szczęce górnej, dzięki czemu są podobne do aparatów szczękowych współczesnego łodzika oraz przedstawicieli górnokredowych Litoceratina i Phylloceratina. Występowanie aparatu szczękowego typu ‘nautilusowego’ u młodocianego przedstawiciela Ammonitina świadczy z jednej strony o pierwotności aparatu typu ‘nautilusowego’, a z drugiej o rekapitulacji w rozwoju aparatu szczękowego typu anaptychowego i aptychowego. Obecność aparatu szczękowego typu ‘nautilusowego’ u górnokredowych Litoceratina i Phylloceratina jest zatem cechą pierwotną. W świetle powyższych danych mało prawdopodobna wydaje się koncepcja Dzika (1981), w której wywodzi on formę dolnej szczęki współczesnego łodzika od operkulum ślimaków morskich, poprzez formy typu anaptych-aptych. Analiza paleoekologiczna zespołu skamieniałości występujących w osadach razem z amonitami wykazuje obfitość form nektonicznych i planktonicznych i ubóstwo form bentonicznych, ograniczonych do cementujących małży ostrygowatych, które zasiedlały leżące na dnie muszle amonitów. Ponadto, w osadzie uderza (1) brak składników ziarnistych, typowych dla wód o wysokiej energii, (2) obecność i równomierne rozmieszczenie drobnoziarnistego pirytu, (3) a także dobre zachowanie skamieniałości, które nie uległy niszczącemu działaniu czynników mechanicznych i biologicznych. Cechy te świadczą o niskiej energii środowiska sedymentacji i dominowaniu warunków redukcyjnych na powierzchni osadu. Warunki redukcyjne sprzyjały dobremu zachowaniu delikatnych muszli młodocianych amonitów, m.in. poprzez zwiększenie alkaliczności środowiska, co zapobiegało ich rozpuszczaniu w procesie sedymentacji i diagenezy. Najbardziej typowym elementem omawianych osadów jest stowarzyszenie form młodocianych i dymorficznych form dorosłych amonitów, reprezentowanych przez odpowiadające sobie mikro- i makrokonchy (Wierzbowski 1976); w analizowanych rodzinach Perisphinctidae i Glochiceratidae proporcje ilościowe występowania mikro- i makrokonch mogą być określone 1:1. Znaleziska te mogą być interpretowane jako wskaźnik bliskości miejsca lęgowego amonitów.

8

Cephalopod arm hooks from the Jurassic of Poland

63%

Kulicki C. , Szaniawski K.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1972

|

tom 17

|

nr 3

EN

The paper presents descriptions of 22 morphological types of cephalopod arm hooks found mainly in three Middle and Upper Jurassic localities in Poland. The majority of them were included in 7 new genera, Acanthuncus, Arcuncus, Cornuncus, Deinuncus, Falcuncus, Longuncus and Urbanekuncus and 12 new species; the remaining 10 forms are described without specific names. Morphology of fossil cephalopod hooks, hooks of Recent calmars and jaws of fossil and Recent polychaetes are compared. It was found that the genera Paraglycerites Eisenack and Arites Kozur hitherto considered as scolecodonts appear to be cepha lopod hooks. The stratigraphical value of the material is briefly discussed.

PL

W pracy tej opisano 22 formy morfologiczne haczyków z ramion głowongów jurajskich z Polski, łącząc je w dziewięć rodzajów, w tym siedem nowych, dwanaście form wyodrębniono w nowe gatunki. Pozostałe dziesięć oznaczono jedynie do szczebla rodzajowego ze względu na niedostateczną ilość materiału. Przeprowadzono szczegółowe porównanie haczyków kopalnych z haczykami współczesnych kalmarów z rodziny Onychoteuthidae. W wyniku porównania stwierdzono, że posiadają one podobny plan budowy, oraz że stosunek ich do otaczających tkanek miękkich był najprawdopodobniej taki sam. Krawędzie podłużne stanowiące granicę pomiędzy powierzchnią haczyka pokrytą tkankami miękkimi i powierzchnią pozbawioną ich są cechą bardzo charakterystyczną właściwą zarówno haczykom z ramion głowonogów kopalnych jak i współczesnych. W rodzaju Cornuncus oraz u Urbanekuncus sp. C i ?Onychites felinus n.sp., występuje krawędź okrężna, odpowiadająca anatomicznie krawędziom podłużnym. U większości kopalnych haczyków obserwować można ostrogę boczną, twór którego brak u głowonogów współczesnych. Wałeczek okrężny stanowi cechę charakterystyczną niektórych kopalnych rodzajów haczyków. Występowanie wałeczka okrężnego wiąże się z obecnością kaptura, ponieważ przebieg jego odpowiada przebiegowi podstawy kaptura u współczesnego Onychoteuthis i Ancistroteuthis, jakkolwiek podobnego tworu u nich nie zaobserwowano, być może ze względu na skąpy materiał porównawczy. Zróżnicowanie morfologiczne haczyków pomiędzy różnymi stanowiskami stratygraficznymi, oraz powszechność ich występowania w utworach mezozoiku, pozwala przypuszczać, że haczyki mogą być dobrymi skamieniałościami przewodnimi. Przeprowadzono także szczegółowe porównania ze skolekodontami. Porównanie haczyków ze skolekodontami jest konieczne ze względu na ich powierzchowne podobieństwo, które powodowało dotychczas włączanie haczyków z ramion głowonogów do skolekodontów (Eisenack, 1939; Howell, 1962; Kozur, 1967, 1970, 1971; Jansonius i Craig, 1971). Wykazano, że te grupy skamieniałości wyraźnie różni szereg cech morfologicznych i zwykle stan zachowania.

RU

В работе представлено описание 22 морфологических форм крючочков рук юрских головоногих моллюсков Польши. Все формы объединены в девять родов, в том числе семь новых, а двенадцать форм получило новое видовое определение. Остальные десять форм из-за недостатка материала определены лишь до рода. Проведено детальное сопоставление ископаемых крючочков с крючочками современных кальмаров семейства Onychoteuthidae. Сравнение показало, что они характеризуются сходными чертами строения и, по всей вероятности, одинаковым соотношением с окружающей мягкой тканью. Весьма характерным признаком, свойственным крючочкам как ископаемых, так и современных головоногих, являются продольные линии, которые представляют границу между поверхностью крючочка, покрытой мягкой тканью, и поверхностью, лишенной этой ткани. У рода Cornuncus и у Urbanekuncus sp. С. и ?Onychites felinus n.sp. наблюдается кольцевая линия, анатомически эквивалентная продольным линиям. У большинства ископаемых крючочков наблюдается боковой шип или шпора - образование, которое отсутствует у ныне живущих головоногих. Кольцевой валик является характерным признаком некоторых ископаемых видов крючочков. Он связан с наличием капюшона, так как своим очертанием он отражает форму основания капюшона у современных Onychoteuthis и Ancistroteuthis, хотя у них и не наблюдалось образование такого типа, возможно из-за скудности сравнительного материала. Морфологическая дифференцированность крючочков, происходящих из разных стратиграфических местонахождений, а также их повсе-местное распространение в мезозоийских породах, позволяют судить, что они могут играть роль важных руководящих окаменелостей. Проведено детальное сравнение крючочков со сколекодонтами. Это было необходимо в связи с тем, что из-за их внешнего сходства часто крючочки рук головоногих моллюсков относились к сколекодонтам (Эйзенак (Eisenack), 1939; Ховелл (Howell), 1962; Козур (Kozur), 1967, 1970, 1971; Янсониус и Крег (Jansonius i Craig), 1971). Доказано, что эти группы окаменелостей четко отличаются рядом морфологических признаков и, как правило, состоянием сохранности.

9

Development and calcification of the ammonitella shell

63%

Kulicki C. , Doguzhaeva L. A.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1994

|

tom 39

|

nr 1

17-44

EN

Aconeceras trautscholdi ammonitellae mass occurring in the Aptian of Symbirsk, central Russia represent consecutive calcification stages of the primary organic shell wall. Already after the formation of the organic shell with proseptum, the first whorl and umbilical walls of the initial chamber were calcified, then the remaining part of the initial chamber, and finally the nacreous primary constriction was formed and the proseptum was calcified. The original mineral participating in calcification was aragonite, which formed primary prismatic layers. The ammonite embryonic shell was thus formed similarly to the archaeogastropod larval shell. This explains the microstructural distinction of the ammonitella and proseptum walls with respect to the rest of the ammonite shell.

PL

Muszle embrionalne (amonitelle) Aconeceras, masowo występujace w konkrecjach aptu Syrnbirska, ukazują kolejne stadia kalcyfikacji ścianek. Pierwotna muszla amonitelli była niezmineralizowana, podobnie jak muszla larwalna dzisiejszych ślimakow Archaeogastropoda.

10

Graptolite-like fibril pattern in the fusellar tissue of Palaeozoic rhabdopleurid pterobranchs

63%

Mierzejewski P. , Kulicki C.

|

nr 3

EN

The fusellar tissue of Palaeozoic rhabdopleurid pterobranchs has been studied using the SEM techniques. The fibrillar material of Ordovician Kystodendron ex gr. longicarpus and Rhabdopleurites primaevus exhibits a distinct dimorphism, comprising: (1) thinner, wavy and anastomosing/branching fusellar fibrils proper, producing a tight three-dimensional meshwork; and (2) long, more or less straight and unbranched cortical fibrils, sometimes beaded, and arranged in parallel. These fibrils are similar to the fusellar and cortical fibrils of graptolites, respectively. Until now, dimorphic fibrils and their arrangement within fusellar tissue were regarded as unique characters of the Graptolithina. In general, the fibrillar material of these fossils is partially preserved in the form of flaky material (new term) composed of flakes (new term). Flakes are interpreted as flattened structures originating from the fusion of several neighbouring tightly packed fibrils. A Permian rhabdopleurid, referred to as Diplohydra sp., reveals a fabric and pattern of fusellar tissue similar to that of both Ordovician rhabdopleurids but devoid (?) of cortical fibrils. The results presented here question views that: (1) substantial differences in fabric and pattern of fusellar tissue exist between fossil pterobranchs and graptolites; and (2) the ultrastructure of pterobranch periderm has remained unchanged at least since the Ordovician. The Palaeozoic rhabdopleurids investigated are closer ultrastructurally to graptolites than to contemporary pterobranchs. The pterobranchs and the graptolites should be treated as members of one class - the Graptolithoidea.

PL

Przeprowadzono badania ultrastrukturalne perydemy trzech paleozoicznych pióroskrzelnych (Pterobranchia) z rzędu Rhabdopleurida: ordowickich Kystodendron ex gr. longicarpus (Eisenack) i Rhabdopleurites primaevus Kozłowski, oraz permskiego Diplohydra sp. Wykazano, że tkanka fuzellarna form ordowickich składa się z tego samego tworzywa co u graptolitów oraz wykazuje typowy dla nich dymorfizm fibrylarny i układ przestrzenny: tworzą ją stosunkowo cienkie, rozgałęziające się, powyginane włókna fuzellarne oraz grube, często równolegle ułożone włókna kortykalne. Włókien kortykalnych nie stwierdzono u Diplohydra sp., która zachowała jednak typowo graptolitowy charakter włókien fuzellarnych. Między włóknami wszystkich zbadanych form występują struktury określone jako płatki (flakes), powstałe wskutek cementacji kilkunastu lub więcej sąsiadujących ze sobą włókien. Materiał perydermalny zbudowany z płatków (flaky material - nowy terrnin) obserwowany był uprzednio u graptolitów. Stwierdzony w badanym materiale dymorfizm fibrylarny był dotąd uważany za właściwy jedynie graptolitom, podczas gdy tkanka fuzellarna pióroskrzelnych, zarówno kopalnych jak i współczesnych miała być zbudowana wyłącznie z cienkich, nierozgałęziających się włókien. Uzyskane wyniki potwierdzają trafność koncepcji Beklemiszewa (1951) o traktowaniu współczesnych i kopalnych pióroskrzelnych jako przedstawicieli gromady Graptolithoidea.

11

Cortical fibrils and secondary deposits in periderm of the hemichordate Rhabdopleura [Graptolithoidea]

63%

Mierzejewski P. , Kulicki C.

Acta Palaeontologica Polonica

|

2003

|

tom 48

|

nr 1

EN

Coenecia of extant hemichordates Rhabdopleura compacta and Rh. normani were investigated using SEM techniques. Cortical fibrils were detected in their fusellar tissue for the first time. The densely packed cortical fibrils form a characteristic band−like construction in fusellar collars, similar to some Ordovician rhabdopleurids. No traces of external secondary deposits are found in coenecia. Two types of internal secondary deposits in tubes are recognized: (1) membranous deposits, composed of numerous, tightly packed sheets, similar to the crustoid paracortex and pseudocortex; and (2) fibrillar deposits, devoid(?) of sheets and made of cortical fibrils, arranged in parallel and interpreted as equivalent to graptolite endocortex. There is no significant difference in either the shape or the dimensions of cortical fibrils found in Rhabdopleura and graptolites. The cortical fabric of both rhabdopleuran species studied is composed of long, straight and more or less wavy, unbranched fibrils arranged in parallel; their diameters vary from 220 to 570 µm. The study shows that there is no significant difference between extinct and extant Graptolithoidea (= Pterobranchia) in the histological and ultrastructural pattern of their primary and secondary deposits of the periderm. The nonfusellar periderm of the prosicula is pitted by many depressions similar to pits in the cortical tissue of graptolites.

12

Discovery of Pterobranchia [Graptolithoidea] in the Permian

63%

Mierzejewski P. , Kulicki C.

Acta Palaeontologica Polonica

|

2002

|

tom 47

|

nr 1

EN

The fossil remains of a hemichordate exoskeleton, recognized as fragments of the stolons and their cyst−like swellings connected with the fusellar zooidal tubes, were derived by chemical isolations from Late Permian (Kazanian) mudstones of the Svalis Dome (central Barents Sea, Norway). These fossils, referred to as Diplohydra szaniawskii sp. nov., are the first undoubted representatives of the class Graptolithoidea found in Permian deposits. The genus Diplohydra Kozłowski, 1959, known previously only from the Ordovician and originally established as a thecate hydroid taxon, is reinterpreted as an aberrant member of the order Rhabdopleuroidea. This strange hemichordate, characterized by fusellar tubes distinctly narrower than stolon−like tubes and their swellings, reveals a certain degree of dimorphism in the stolon system. D. szaniawskii sp. nov. also displays some peculiar morphological features common to the Ordovician rhabdopleuroid genus Rhabdopleurites Kozłowski and the stolonoid genus Stolonodendrum Kozłowski.

13

Fauna and stratigraphy of the Uppermost Triassic and the Toarcian and Aalenian deposits in Sassenfjorden, Spitsbergen

51%

Wierzbowski A. , Kulicki C. , Pugaczewska H.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1981

|

tom 26

|

nr 3-4

14

Primary structure of the connecting ring of ammonoids and its preservation

51%

Kulicki C. , Tanabe K. , Landman N. H.

Acta Palaeontologica Polonica

|

2007

|

tom 52

|

nr 4

EN

The most distinctive and important element of the hydrostatic organ of ammonoids and nautiloids is the siphuncular tube. It consists of mineral and organic segments (so−called connecting rings). The connecting ring of ammonites never preserves its original organic matter in the mineralized state, usually having undergone diagenetic phosphatisation, more rarely, calcification, or even complete loss. Our knowledge about its original ultrastructure is based upon comparison with Recent Nautilus and phosphatised or calcified ammonite fossils. We show that depending on the taphonomic history, both calcium phosphate and calcite can participate in the diagenesis of the connecting ring wall. Under standard light microscopy, the phosphatised elements are indistinguishable from the calcified ones. Both are dark brown in colour, due to an excess of carbon. The structure of the phosphatised siphuncle does not closely replicate the structure of its organic elements. This casts doubts on conclusions of other authors who described a complex porous structure in ammonite siphuncles, which is completely dissimilar to the siphuncular structure of Recent Nautilus and suggests that this organ functioned differently in ammonites. SEM observations using a BSE detector on the calcified parts of the walls of connecting rings revealed a multilayered structure with perpendicular elements connecting particular layers, resembling the structure of a stacked nacreous layer.

15

The world`s oldest crustoid graptolites from the Upper Tremadocian of Poland

51%

Mierzejewski P. , Kulicki C. , Urbanek A.

Acta Palaeontologica Polonica

|

2005

|

tom 50

|

nr 4

721-724

EN

The Crustoidea are an order of sessile basic graptolites that are morphologically intermediate between the extant genus Rhabdopleura (Rhabdopleuroidea) and the extinct sessile order—the Dendroidea (Kozłowski 1962, 1966; Bulman 1970; Urbanek 1986). So far these rather poorly known graptolites of significant phylogenetic importance have been reported from the upper Arenigian or lower Llanvirnian (Kozłowski 1962) to the upper Ludlow (Mierzejewski 1977). Isolated fragments of the graptolite stolon system were chemically extracted from upper Tremadocian chert nodules from Wysoczki (Holy Cross Mountains, central Poland) and examined with SEM. Because of the characteristic trifurcation and fine annulation of the stolons they are recognized as remnants of the crustoid graptolites. This discovery extends the stratigraphic distribution of the crustoid graptolites and explains the enigmatic presence of graptoblasts in the upper Tremadocian beds of Wysoczki.

16

Precursory siphuncular membranes in the body chamber of Phyllopachyceras and comparisons with other ammonoids

51%

Tanabe K. , Kulicki C. , Landman N. H.

Acta Palaeontologica Polonica

|

2005

|

tom 50

|

nr 1

EN

Organic membranes preserved in the rear part of the body chamber of the Late Cretaceous phylloceratid ammonite Phyllopachyceras ezoense were examined with scanning electron microscopy (SEM) on the basis of well−preserved specimens from Hokkaido, Japan. SEM observations revealed that the membranes are continuous with the siphuncular tube wall in the phragmocone and consist of two layers, both of which are made of a dark, primarily conchiolin material; namely, a thinner inner homogeneous layer and a thicker outer layer with gently inclined pillar−like units. Hence, they are interpreted as the precursory siphuncular membranes. The precursory siphuncular membranes are not associated with any other organic components such as the siphuncular sheets reported in some Paleozoic and Mesozoic ammonoids. Unlike the tube−like condition in the phragmocone, the precursory siphuncular membranes in the body chamber of the specimens examined do not form a tube shape; on the ventral side the membranes are truncated and directly contact the outer shell wall. These observations suggest that the inner and outer layers of the precursory siphuncular membranes in the body chamber were respectively formed by the siphuncular epithelium from the inner side and by the invaginated septal epithelium from the outer side. It is also postulated that at the initial stage of septal formation, the rear part of the body moved slowly forward, developing a circumsiphonal invagination of the septal epithelium. Because similar conchiolin membranes are occasionally preserved in the body chambers of other phylloceratids, the above morphogenetic process applies to all members of the Phylloceratina. The tube−shaped structure in the rear part of the body chamber of desmoceratid Damesites consists only of nacreous layer. We interpret it as a pathologically overgrown prochoanitic septal neck.

17

Dorsal shell wall in ammonoids

51%

Kulicki C. , Tanabe K. , Landman N. H. , Mapes R. H.

Acta Palaeontologica Polonica

|

2001

|

tom 46

|

nr 1

EN

In ammonoids, a soft body organ (possibly a supracephalicmantle fold), extending from the conch aperture secreted aragonitic wrinkles, forming a layer on the surface of the preceding whorl. The dorsal shell wall consists of the outer and inner components which were deposited sequentially, beginning at the aperture of the living chamber inwards. The dorsal wall attains its full thickness near the last septum. The outer component is visible in the apertural region and is smooth or wrinkled; it is called the wrinkled layer in the latter case. The wrinkles may be continuous, interrupted, or form isolated patches arranged in rows. The wrinkles are usually triangular in cross section. A further stage of dorsal wall development involves filling in the space between the apices of triangles, and then adding one or more inner prismatic layers from the inside of the living chamber. This pattern occurs at least in the postembryonic stage of all genera studied, belonging to five suborders of Ammonoidea ranging from Late Carboniferousto Late Cretaceous. In many genera, the outer component of the dorsal shell wall exhibits remarkable ontogenetic change in its ultrastructure and microornament. It may be compared with the black film of Recent Nautilus shells with respect to place of formation. The outer component of the ammonoid dorsal shell wall is regarded as a product of organic secretion and carbonate precipitation in the area of the supracephalic mantle fold.

PL

U planispiralnie skręconych amonoidów, u których ścianka grzbietowa styka się bezpośrednio ze ścianką poprzedniego skrętu, mamy do czynienia z modyfikacją strukturalną ścianki grzbietowej w obszarze styku obu ścianek. Wymienione modyfikacje dotyczą w głównej mierze zewnętrznego składnika ścianki grzbietowej tzw. wrinkle-layer, położonego bezpośrednio na peryostrakum poprzedniego skrętu. Strefa zmarszczek (wrinkle-layer) znana była początkowo jedynie u amonoidów paleozoicznych, dopiero Senior (1971) i Kulicki (1979) odnotowali jej występowanie u amonoidów mezozoicznych. Na podstawie przebadanego materiału obejmującego 12 rodzajów należących do pięciu podrzędów Ammonoidea i występujących od późnego paleozoiku do późnej kredy nie stwierdzono występowania strefy zmarszczek poza ścianką grzbietową. Podobne suuktury, obserwowane u paleozoicznych amonoidów w ściankach bocznej i brzusznej nosza nazwę „Ritzstreifen” i nie są homologiczne do zmarszczek „wrinkle-layer”. Typowa zmarszczka „wrinkle-layer” w przekroju podłuznym zbudowana jest z elementu centralnego, organicznego lub organo-mineralnego, oraz pryzmatycznych warstewek, w których długie osie pryzm są prostopadłe do boków trójkąta skierowanych do wnętrza komory mieszkalnej. Obok typowych elementów strefy zmarszczek, opisano tzw. elementy dwurożne o zarysie okrągłym, lub owalnym u triasowych rodzajów Subolenekites i Sibirites, a także u wczesnokredowego Aconeceras. Te elementy były błędnie interpretowane (Doguzhaeva & Mutvei 1986) jako pory związane z przyczepami miękkich tkanek płaszcza do muszli. Typowa strefa zmarszczek wytwarzana przez fałd nadgłowowy płaszcza, została stwierdzona we wszystkich badanych podrzędach za wyjątkiem Phylloceratina. W wymienionym rzędzie opisano powszechnie występujące rytmiczne modyfikacje peryostrakum wbudowywane do ścianki grzbietowej. We wczesnych stadiach rozwojowych modyfikacje te mogą przypominać elementy strefy zmarszczek, lecz ich pochodzenie i budowa są różne.