Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Symulacja całkowita zgody małżeńskiej (kan. 1101 § 2 KPK) w świetle wyroku Roty Rzymskiej c. Ciani z 18.02.2009 roku

100%

Góralski W.

|

2016

|

tom 27

|

nr 3

93-109

EN

The case Mediolanen vs. A. Ciani concerns the marriage between Adelmus and Aida, concluded on 18 August 1983, a mere four months after the couple met. The conjugal life, in which two children were born, lasted approximately eight years. Because of Adelmus’s behaviour, marriage faced problems from the very beginning. After numerous misunderstandings, the man became involved in an extra-marital relationship, as a result of which Aida requested separation.On 3 July 2003 Adelmus petitioned the Tribunal of First Instance to have the marriage declared null and void on the ground of the exclusion of the indissolubility of marriage. On 31 March 2005 the Tribunal handed down a negative sentence. After logging an appeal to the Tribunal of Second instance and supplementing instructions carefully, this decision was reversed on 27 October 2005 and the case was sent to the Roman Rota (third instance). On 18 February 2008 a positive sentence was handed down, declaring the marriage null and void. The author presents and provides a comment on the sentence of theRoman Rota, drawing attention to proving simulation.

2

Forma wyrażenia zgody małżeńskiej określona w kan. 1104 §1-2 KPK

100%

Dzierżon G.

|

nr 3

5-16

EN

The analyses of the current legal order show that for a marriage to become contracted validly the contracting parties need to be present together or may enter into marriage by proxy (proxies). Naturally, for a marriage to be valid it is insufficient to express matrimonial consent in the internal sphere only; it is necessary to externalize the consent with the aim of its social verification45 but also because of the dignity of the other party to whom a nupturient is willing to give himself. Canonists agree that according to the natural law matrimonial consent in its external sphere could be expressed in any possible way. However, in the ecclesiastical order the legislator did not allow this kind of latitude and specified the forms of expression of matrimonial consent (as discussed in can. 1104 § 1-2 CIC). In an ordinary situation, if both nupturients can speak, they should contract a marriage in words although meeting this requirement is not necessary for the validity but rather for the fairness of the act. However, in extraordinary conditions, when at least one person cannot speak, it is possible to express one’s consent through equivalent signs. Silence nonetheless does not meet the criteria discussed here since in this hypothesis one’s will remains inertial and, as a result, a legal act does not attain effectivity in the system.

3

Symulacja całkowita zgody małżeńskiej (kan. 1101 § 2 KPK) w wyroku Roty Rzymskiej c. Erlebach z 22.10.2015 r.

80%

Góralski W.

|

2016

|

tom 27

|

nr 4

123-140

EN

The author presents and provides a comment on the final sentence handed down in the third instance (the Roman Rota) in a nullitatis matrimonii case, examined ob simulationem totalem at the complainant’s request (a negative and a positive sentences were handed down in the first and second instance respectively). The key issue in this case was determining whether in the examined case the complainant’s personal goals (fines operantis), namely the desire to improve the economic situation of her and her child, can be combined with the institutional goals of marriage (fines operis). By referring to judicature of the Roman Rota and thoroughly examining the case files, the adjudication panel c. Erlebach ruled that the complainant’s personal goals were consistent with the goals of the institution of marriage and that the woman has not ruled out ipsum matrimonium. Therefore, total simulation of marriage did not happen at the time the marriage was concluded.

4

Konwalidacja małżeństwa kanonicznego

80%

Bartczak A.

|

tom 81

5-15

EN

The convalidation of marriage in canon law is a process where the invalidly contracted marriage becomes validly contracted in the light of law. The author of this article analyses the notion of the convalidation of the marriage, basing on Polish canon law literature and on opinions of different authors. In canon law there are considerable differences between two kinds of the convalidation: convalidatio simplex and sanatio in radice. In Polish literature there exists only one word denoting these two kinds. This institution is of vital importance in canon law, as it has a legal effect on the marriage, which de facto exists in reality.

PL

Konwalidacja małżeństwa w prawie kanonicznym jest instytucją, procesem, w którym nieważnie zawarte małżeństwo zostaje uważnione w świetle prawa. W niniejszym artykule została podjęta problematyka konwalidacji, zwłaszcza w perspektywie samego nazewnictwa używanego przez autorów polskojęzycznych. Kanwą rozważań stało się rozróżnienie dwóch form konwalidacji, tj. konwalidacji zwykłej i uzdrowienia w zawiązku. W nomenklaturze przyjętej na gruncie polskiej kanonistyki używa się w zasadzie jednego określenia – uważnienie na określenie tych dwóch form, oczywiście przy jednoczesnym ich rozróżnieniu. Konwalidacja ma zasadnicze znaczenie w prawie kanonicznym, ponieważ nadaje skuteczność prawną małżeństwu, które przecież faktycznie istnieje.

5

Dobro małżonków jako przedmiot symulacji zgody małżeńskiej

80%

Leszczyński G.

|

tom 81

29-41

EN

The Code of Canon Law of 1983 classifies the reasons for marriage invalidity in three different categories: diriment impediments, defects in matrimonial consent and a lack or a defect of the canon form. In 1101 § 2 the Code of Canon Law enumerates different forms of simulations among different defects in matrimonial consent. Simulation signifies that a person contracting marriage expresses a marital agreement merely on the surface, excluding in reality through a positive act of the will the marriage itself or its essential element or an essential quality of the marriage. The present article is an attempt to look at the relation existing between the validity of marriage and the exclusion of the good of spouses, with the consideration of the object of the simulation form and the ways of delivering proof of it.

PL

Kodeks prawa kanonicznego z 1983 r. definiuje trzy grupy przyczyn stwierdzenia nieważności małżeństwa: przeszkody zrywające, wady zgody małżeńskiej i wady formy kanonicznej. Pośród różnych wad zgody małżeńskiej w kan. 1101 § 2 KPK Prawodawca wymienia różne formy symulacji. Symulacja oznacza, że kontrahent zawiera małżeństwo jedynie zewnętrznie, wykluczając małżeństwo jako takie lub jakiś jego istotny element lub przymiot. Niniejszy artykuł stanowi próbę określenia jednej z form symulacji częściowej, określanej jako wykluczenie dobra małżonków, z uwzględnieniem sposobu jego dowodzenia.

6

Brak wiedzy koniecznej o małżeństwie jako wada zgody małżeńskiej (kan. 1096 §§ 1-2 KPK)

80%

Dzierżon G.

|

nr 16

59-73

EN

The author of the presented article focused on the interpretation of canon can. 1096 §§ 1 -2 CIC. What he pointed out is that canon includes elements essential to knowledge about marriage, necessary to enter into marriage.Raising the issue of the necessity for the contracting parties to obtain knowledge as for the spouse’s own good, the author supported the thesis that this requirement is partially contained in the knowledge of relativity of marital union pointed out by the docrine.As far as future codification is concerned, the author spoke in favor of abolishing the presumption included in canon 1096 § 2 CIC because of the difficulties connected with determining the age og maturity. What he calls for is that in this case reference should be made to the solution codified in Code of Canons of the Eastern Church (ca. 891), in which the legislator did not address the issue leaving it to judges hearing the case to determine the required age of maturity.

7

Nieważność matrimonium per procura w prawie Kościoła łacińskiego

71%

Świto L. , Tomkiewicz M.

|

nr 2

139-162

PL

Zawarcie małżeństwa przez pełnomocnika w obowiązującym powszechnym prawie kanonicznym reguluje expressis verbis głównie kan. 1105 KPK/83. Stanowi on, że do ważnego matrimonium per procura wymaga się, aby było specjalne upoważnienie zawarcia go z określoną osobą oraz aby pełnomocnik był wyznaczony przez samego zleceniodawcę i osobiście wypełniał swoje zadanie. Pełnomocnictwo, by było ważne, powinno być podpisane przez zleceniodawcę i ponadto przez proboszcza lub ordynariusza miejsca, w którym wystawia się pełnomocnictwo, albo przez kapłana delegowanego przez jednego z nich, albo przynajmniej przez dwóch świadków, lub też winno być sporządzone w formie autentycznego dokumentu, zgodnie z wymogami prawa państwowego (kan. 1105 § 2 KPK/83). Jeżeli zleceniodawca nie może pisać, należy to zaznaczyć w samym pełnomocnictwie i dodać jeszcze jednego świadka, który również podpisuje dokument. W przeciwnym razie pełnomocnictwo jest nieważne (kan. 1105 § 3 KPK/83). Jeżeli zleceniodawca, przed zawarciem w jego imieniu małżeństwa, odwołał upoważnienie lub popadł w chorobę umysłową, małżeństwo jest nieważne, chociaż pełnomocnik lub druga strona o tym nie wiedzieli (kan. 1105 § 4 KPK/83). Sytuacja w której konsens małżeński nie jest wyrażany osobiście przez nupturientów lecz przez pełnomocnika (lub pełnomocników) skłania do refleksji, jak w tego rodzaju przypadku przedstawia się kwestia nieważności tak zawartego małżeństwa? Czy specyfika, która towarzyszy zawarciu matrimonium per procura przekłada się również na aspekt jego nieważności? A inaczej mówiąc: czy w przypadku zawierania małżeństwa przez pełnomocnika zachowują swoją aktualność wszystkie przesłanki nieważności, które generalnie odnoszą się do małżeństw, ewentualnie, czy przesłanki te, w przypadku małżeństwa zawieranego per procura, nie nabierają rysu właściwego sobie? A może, w matrimonium per procura występują takie elementy nieważności, które są charakterystyczne tylko dla tej formuły, a jeśli są, to czy nie budzą żadnych wątpliwości? Artykuł poprzez analizę rozwiązań obowiązujących we współczesnym prawie wewnętrznym Kościoła Rzymskokatolickiego oraz poglądów doktryny kanonicznej zawiera próbę odpowiedzi na te pytania; próbę, która w odniesieniu do Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. jak dotychczas nie była podejmowana w literaturze przedmiotu.

EN

Entering into marriage through proxy according to the currently valid canon law is regulated expressis verbis mainly by canon 1105 CCL. It states that for a valid matrimonium per procura it is required that a special power of attorney should be issued for a designated person and that the proxy should be designated by the principal and that they should perform the act by themselves. For the power of attorney to be valid, it has to be signed by the principal as well as by the parish priest or the bishop competent for the place where the power of attorney is issued, or by a priest delegated by either of them, or at least by two witnesses, or it should be drawn up as an authentic document, as required by the state law (canon 1105 § 2 CCL). If the principal cannot write, this must be stated in the document itself and there must be another witness who also signs the document. Otherwise, the power of attorney is invalid (canon 1105 § 3 CCL). If, before entering into marriage on their behalf, the principal revokes the power of attorney or develops a mental disease, the marriage is invalid, although the proxy or the other party may not have known about it (canon 1105 § 4 CCL). The situation in which the matrimonial consent is not expressed personally by the future spouses, but by a proxy (or proxies), makes one ponder on the issue of invalidity of such a marriage. Does the specificity of matrimonium per procura also spread to its invalidity? In other words, do all the factors which make a marriage invalid remain in force in marriage per procura, as such factors generally apply to marriages, or do the factors acquire certain specific features? Or perhaps there are certain elements of invalidity in matrimonium per procura which are typical only to this formula, and if there are, do they not raise any doubts? By analysing the solutions contained in the contemporary internal law of the Roman Catholic Church and the canonical doctrine, the article attempts to answer such questions. Such an attempt has never been made with respect to the 1983 Code of Canon Law.

8

Wpływ błędu na ważność zgody małżeńskiej

57%

Kwiecień P.

|

nr 3

145-162

EN

One of the defects of matrimonial consent is error. Error in canon law is a belief that is contrary to the legal reality, a false judgment concerning a thing, law, or an act in law. Error causes marriage to be invalid if it concerns a spouse or his or her attributes. Error as to the spouse affects will when it applies to his or her identity. Error in relation to the attributes affects will if it is directly and substantially intended. This error can affect any attribute as long as the latter is special and meaningful – only then does it become part of the object of consent and dominates the subject. The attribute becomes the main element of the object of matrimonial consent. Legal error – concerning unity, indissolubility, or sacramental dignity of marriage – renders marriage invalid since it determines will.

9

Dobro potomstwa w kanonicznym prawie małżeńskim. Próba syntezy

57%

Wierzchanowski R.

Tarnowskie Studia Teologiczne

|

2016

|

tom 35

|

nr 2

EN

Following the directions of the Second Vatican Council, the current ecclesiastical legislation states in canon 1055 § 1 that the institution of marriage is, in its very nature, apt for bonum prolis and bonum coniugum. This publication presents the characteristic change (evolution) that has been taking place in canon law in relation to the procreative good. This change is often described as a transition from the purely biological dimension into a personalistic one. In the patristic thought and medieval canon studies, the marital intercourses were considered to be a remedy for lust (remedium concupiscentiae); however, through their aptness for new life, these acts became fully lawful (legal), and they were even a duty. This idea was adopted by the 1917 Code of Canon Law, which, in canon 1086 § 2, equated the procreative good with the right over the body (ius in corpus). As the analysis has shown, such a way of dealing with this question proved to be insufficient, as it did not consider a situation in which the spouses do not exclude the right to marriage acts itself, but they have an intention against the procreation of a child (e.g. by performing an abortion). The abovementioned lack or insufficiency was complemented by the new 1983 Code. According to its norms (regulations), the procreative good should be perceived in relation to a fruitful marriage act, in which the spouses mutually give themselves to each other and mutually accept their gifts of self. Thus, it is better to talk about the openness to life or potential maternity and paternity than about a right over the body, because in such an approach, having children is an affirmation of a mutual communion of persons. It is also worth mentioning that the canonical doctrine and the Vatican II documents univocally connect the procreative good with the duty of bringing up the children.

PL

Przeprowadzona analiza ukazuje swoistą ewolucję, jaką na przestrzeni wieków przeszło bonum prolis. Za punkt wyjścia obrano unormowania zawarte w prawie rzymskim oraz tradycji biblijnej. Ponadto w publikacji odwołano się do dorobku wielkich postaci Kościoła, takich jak św. Augustyn i św. Tomasz z Akwinu. To właśnie ten pierwszy wyróżnił w doktrynie o małżeństwie trzy dobra: bonum prolis, bonum fidei oraz bonum sacramenti. Augustyn szczególne miejsce przypisał dobru potomstwa, a to dlatego, że dzięki niemu małżeństwo otrzymuje status środka leczącego namiętności (remedium concupiscentiae). Następnie doktrynę tę podjęła kanonistyka wieków średnich, a jej najwybitniejszym reprezentantem stał się św. Tomasz. Jego zasługą było ustawienie dóbr małżeńskich na płaszczyźnie naturalnej. Według Akwinaty bonum prolis, bonum fidei i bonum sacramenti są dobrami przynależącymi z natury do małżeństwa, a zatem nie potrzebują żadnego, zewnętrznego usprawiedliwienia.Z kolei kodeks prawa kanonicznego z 1917 roku wiązał bonum prolis z ius in corpus (kan. 1081 § 2), które przekazane i przyjęte w akcie zgody małżeńskiej miało charakter dozgonny i ekskluzywny, prokreacyjny i wspólnotowy. Z wszystkich celów małżeństwa to właśnie zrodzenie i wychowanie potomstwa otrzymało pierwszorzędny status, któremu dobro małżonków było podporządkowane. Takie ustawienie boni prolis szybko okazało się niewystarczające, a to dlatego, że nie brało pod uwagę sytuacji, w której małżonkowie posiadali intencję przeciwną zrodzeniu potomstwa (np. zamiar aborcji czy porzucenia dziecka), ale zarazem nie wykluczali prawa do aktów małżeńskich. Rozwiązanie tego problemu przyniosła najpierw encyklika Piusa XI Casti connubii, a następnie doktryna Soboru Watykańskiego II. Ten ostatni w konstytucji Gaudium et spes określił małżeństwo jako intima communitas vitae et amoris coniugalis. W ten sposób nowy kodeks odszedł od czysto cielesnego pojmowania małżeństwa.