Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Wartość czy ułomność? Kopie i rekonstrukcje w zbiorach etnograficznych

100%

Grabowska A.

|

nr 5

PL

W artykule poruszone zostaną problemy kopii i rekonstrukcji w zbiorach etnograficznych, na przykładzie kilku wybranych muzeów w Polsce. W muzealnictwie polskim, szczególnie bliskim mi etnograficznym funkcjonuje moim zdaniem, pewnego rodzaju niedookreślenie, wymienność w używaniu tych pojęć, która powoduje trudności i dylematy w wielu aspektach muzealnej pracy od obszaru inwentaryzacji poprzez wystawiennictwo na próbie oceny i kategoryzacji takich przedmiotów kończąc. Poruszane przeze mnie zagadnienia dotyczące rodzajów kopii, ich zastosowania i funkcji, roli jaką pełnią w wystawiennictwie i konserwacji, pojęcie rekonstrukcji i oryginalności to dziedziny wzajemnego przenikania się, które nie są jednoznacznie odseparowane. Korelacja tych obszarów przy jednoczesnym chaosie terminologicznym powoduje dodatkową niejednoznaczność w rozumieniu interesujących mnie zagadnień. Dziś, nauki humanistyczne, nauki o sztuce i wyrosłe z nich w XVIII w. muzealnictwo i konserwatorstwo stanęły przed problemem relacji miedzy tymi terminami. Jest to trudne tym bardziej, kiedy spojrzymy szerzej na całą wspólczesną nam kulturę, która opiera sie na korzystaniu z wszechobecnych kopii. Digitalizacja dokumentów i obrazów to również kopia, a jakże trudno by nam dziś było wyobrazić sobie funkcjonowanie bez możliwości skorzystania z utrwalonych na płytach i dyskach oryginalnych analogów. Także rzeczywistość muzealna jest przecież jedynie próbą odtworzenia. Z historycznych, autentycznych przedmiotów my, muzealnicy, tworzymy umowną rzeczywistość, działamy w obszarze symulakrum. Tym bardziej nie możemy być całkowicie krytyczni wobec kopii czy rekonstrukcji, deprecjonować "tych rzeczy", gdyż sami tworzymy nierzeczywistą, nierealną, odtworzoną przestrzeń. Uważam, że na gruncie działalności placówek etnograficznych, kopia i rekonstrukcja mają prawo być traktowane łagodniej tym bardziej, że bywają one niezastąpione. W celach edukacyjnych, czy warsztatowych są to przedmioty nie tyle pomocne co wręcz pożądane. Z drugiej strony nie możemy zapominać, iż kopie czy odtworzenia powinny być jedynie uzupełnieniem, funkcjonować na marginesie kolekcji muzealnych. Ekspozycje w Muzeum tworzą przede wszystkim autentyczne przedmioty, gdyż tylko autentyczność muzealium legitymizuje muzealną narrację. Jak zatem umiejscowić kopie i rekonstrukcje na naszej muzealniczej skali? Jasne kryteria normalizujące funkcjonowanie kopii czy rekonstrukcji, czytelny i aktualizowany schemat działalności muzealniczej, a przede wszystkim dostosowanie przepisów do realiów panujących w Muzeach na pewno przyczyniły by się do uporządkowania tej kwestii. W tekście będę odnosić się do kolekcji tkanin i strojów Państwowego Muzeum Etnograficznego, obszaru mojej pracy zawodowej, uzupełniając wywód informacjami, które zdobyłam podczas kwerend w Muzeum Etnograficznym w Krakowie, Muzeum Narodowym w Szczecinie, Muzeum Etnograficznym, Oddział Muzeum Narodowego w Gdańsku, Muzeum w Koszalinie, Muzeum Etnograficznym w Toruniu, Muzeum Etnograficznym we Wrocławiu, Oddział Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Zamojskim w Zamościu, Muzeum Archeologicznym i Etnograficznym w Łodzi.

2

ETNICYZOWANIE PRZEDMIOTÓW I JEGO SKUTKI. O ROLI UKRAIŃSKICH ZBIORÓW ETNOGRAFICZNYCH W POLSCE

63%

Jełowicki A.

|

2017

|

tom 58

208-213

EN

Categorising and contextualising objects in collections is a natural feature of museum professionals and collectors, which they do both with their own collections and others. Assigning given features to objects is connected with their description (e.g. academic) as well as with inventory and storage requirements. Another reason for such practices may also be mentioned here – the need to classify the world of objects and ideas. One of the categories most frequently used in such operations is the ethnic and cultural (or identity and cultural) category, particularly favoured by ethnologists and ethnographers – hence the non-European, non-Polish, Slavonic, Lithuanian, Ukrainian or even Lemko, Boyko etc. collections in museums (and not only there). Specific comparison of ethnic collections (in this case, Ukrainian) allows at least a few significant questions to be posed regarding the way they function. Firstly, concerning the history of mutual inter-ethnic relations; secondly, concerning their role in Polish ethnographic collecting; thirdly, concerning their impact on the identity of ethnic groups; and concerning the point of ethnicising objects; and finally concerning the impact on the self-reflection of ethnology. The author replies to the questions raised on the basis of his research in 2010–2012 in over ten Polish museums and collections. While presenting the results of his queries, he tries simultaneously to indicate the multidimensional and multi-context way such collections function in Polish culture.

PL

Naturalną cechą muzealników i kolekcjonerów jest kategoryzowanie i kontekstualizowanie obiektów w zbiorach. Czynią to zarówno z własnymi kolekcjami, jak i „obcymi”. Nadawanie konkretnych dystynkcji przedmiotom jest związane z samym ich opisem (np. naukowym), ale i z potrzebami inwetaryzacyjnymi, magazynowymi. Można tutaj wymienić jeszcze jeden powód takich praktyk. Jest nim potrzeba uporządkowania świata rzeczy i idei. W tych zabiegach jednym z najczęstszych jest stosowanie kategorii etniczno-kulturowych (lub tożsamościowo-kulturowych), szczególnie ulubionych przez etnologów, etnografów. Stąd w muzeach (i nie tylko) mamy takie typy zbiorów, jak np.: pozaeuropejskie, niepolskie, słowiańskie, litewskie, ukraińskie czy wreszcie łemkowskie, bojkowskie itd. Swoista komparatystyka zbiorów etnicznych (w tym przypadku ukraińskich) pozwala na zadanie co najmniej kilku ważnych pytań dotyczących ich funkcjonowania. Po pierwsze o historię wzajemnych stosunków międzyetnicznych; po drugie o ich rolę w polskim kolekcjonerstwie etnograficznym; po trzecie o wpływ na tożsamość grup etnicznych; także o sens etnicyzowania przedmiotów; wreszcie o wpływ na autorefleksję etnologii. Autor odpowiada na postawione pytania bazując na swoich badaniach prowadzonych w latach 2010–2012 w kilkunastu polskich muzeach i kolekcjach. Przedstawiając wyniki kwerend, stara się przy tym wskazać na wielopłaszczyznowe i wielokontekstowe funkcjonowanie owych zbiorów w kulturze polskiej.

3

Działalność kolekcjonerska Juliusza Zborowskiego na rzecz Muzeum Tatrzańskiego w kontekście plebiscytu spisko-orawskiego

51%

Kwiecińska M.

|

nr 1

307-328

EN

Juliusz Zborowski, a graduate of Polish Philology at the Jagiellonian University, moved to Podhale in 1913, as he started working as a teacher in a junior high school in Nowy Targ. The historical events of those years, related to the establishment of new borders of the Second Polish Republic, made him engaged in activities for the protection of cultural heritage in the disputed areas of Spisz and Orawa. He was a member of the Main Plebiscite Committee of Spisz-Orawa, then the head of its press section of Gazeta Podhalańska (1919–1920), from 1918 a member of the Tatra Society, and in 1922 he became the first director of the Tatra Museum. In 1920, the Main Plebiscite Committee was liquidated, and the money collected for its activities was allocated to the purchase of ethnographic artefacts from the so-called southern borderlands of the Second Polish Republic. Zborowski started sourcing them for the museum. As a result, over two hundred examples of paintings painted on glass and colored ceramics as well as numerous objects from private collectors enriched the collections of the Tatra Museum.

PL

Juliusz Zborowski, absolwent polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1913 roku zamieszkał na Podhalu, bo podjął pracę nauczyciela w nowotarskim gimnazjum. Wydarzenia historyczne tamtych lat związane z ustalaniem nowych granic II Rzeczpospolitej sprawiły, że zaangażował się w działania na rzecz ochrony kulturowego dziedzictwa na spornych terenach Spisza i Orawy. Był członkiem Głównego Komitetu Plebiscytowego Spisko-Orawskiego, następnie kierownikiem jego referatu prasowego „Gazety Podhalańskiej” (1919–1920), od 1918 roku członkiem Towarzystwa Tatrzańskiego, by w 1922 roku zostać pierwszym dyrektorem Muzeum Tatrzańskiego. W 1920 roku Główny Komitet Plebiscytowy uległ likwidacji, a zebrane na jego działalność pieniądze zostały przeznaczone na zakup etnograficznych okazów z tak zwanych kresów południowych II Rzeczpospolitej. Zborowski zajął się ich pozyskiwaniem dla muzeum. W efekcie ponad dwieście egzemplarzy obrazów malowanych na szkle i barwnej ceramiki oraz liczne obiekty od prywatnych kolekcjonerów wzbogaciły zbiory Muzeum Tatrzańskiego.