Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

2 Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: zalecenia terapeutyczne

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Ostre rozlane zapalenie ucha zewnętrznego

100%

Gamrot-Wrzoł M. , Zięba N. , Ścierski W. , Misiołek M.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

2020

tom 9(1)

6-10

Ostre rozlane zapalenie ucha zewnętrznego (OEAD; otitis externa acuta diffusa) to jedna z częstszych przyczyn zgłaszania się pacjentów na ostry dyżur otorynolaryngologiczny. Głównymi dolegliwościami, o których informują chorzy, są: nagły ostry ból, uczucie pełności w uchu, często świąd, upośledzenie słuchu, czasami gorączka. Podstawą rozpoznania jest badanie otoskopowe. Leczenie pierwszego rzutu polega na podawaniu miejscowo kropli zawierających antybiotyk ze sterydem (np. cyprofloksacyna z fluocynolonem) lub bez (np. cyprofloksacyna). Jeżeli nie ma możliwości oceny ciągłości błony bębenkowej, należy unikać stosowania preparatów o potencjale ototoksycznym. Antybiotyki o działaniu systemowym nie powinny być przepisywane w pierwszej fazie leczenia zapalenia ucha zewnętrznego – chyba, że pacjent jest w grupie ryzyka wystąpienia zapalenia ucha zewnętrznego o ciężkim przebiegu.

Diagnostyka i leczenia łagodnych napadowych zawrotów głowy ze zmiany położenia – stan aktualny

100%

Bień S.

tom 6(4)

29-38

Łagodne napadowe zawroty głowy ze zmiany położenia (Benign Paroxysmal Positional Vertigo; BPPV) – to najczęstsze schorzenie obwodowej części układu równowagi. Wynika z nieprawidłowego ulokowania fragmentów uszkodzonej błony otolitowej plamki łagiewki, które przemieszczają się grawitacyjnie w świetle błoniastych przewodów półkolistych, bądź przesuwają – pod wpływem zmian położenia głowy – obciążony nimi osklepek. Zasady diagnostyki i leczenia BPPV najczęściej dotyczą patologii w obrębie kanału półkolistego tylnego. Należy jednak pamiętać, że obraz kliniczny i postępowanie w przypadku patologii otolitowej kanału bocznego i – najrzadziej – kanału półkolistego przedniego różnią się. Typowy obraz BPPV może być zniekształcony przy współistnieniu BPPV z innymi schorzeniami układu równowagi, co nie wyklucza terapii typowej dla BPPV. Podstawową metodą leczenia BPPV są uwalniające manewry repozycyjne, dobrane w zależności od lokalizacji zmian otolitowych, zmierzające do odprowadzenia fragmentów otolitowych na powrót do łagiewki. Jako uzupełnienie leczenia BPPV stosowane są metody rehabilitacyjne, wsparcie psychologiczne i – rzadko – leczenie chirurgiczne. Doraźna skuteczność leczenia BPPV jest wysoka, ale często obserwuje się nawroty dolegliwości. W części przypadków BPPV choroba ustępuje samoistnie, co utrudnia ocenę odległych wyników. W praktyce klinicznej kluczowe są: określenie kryteriów rozpoznania BPPV, zakresu wymaganej diagnostyki oraz prawidłowy dobór metod terapii. Praca stanowi przegląd aktualnej literatury i zaleceń w tym zakresie.