Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Konieczność - nieoczywisty wymiar wieczności w koncepcji św. Anzelma z Canterbury

100%

Małecki W.

|

2016

|

nr 15

105-116

PL

The main aim of this article is to describe and analyze St. Anselm concept of eternity to present a non-obvious dimension of this idea. Because his philosophical andtheological notion of eternity does not involve only – as common sense suggests – the idea of time but also the very concept of necessity. However, this time, it goes far beyond the understanding of the necessity only in logical terms like it was in case of his ontologicalproof for the existence of God.

2

Ciało, intymność, wieczność. Śladami Józefa Tischnera

100%

Kaczmarek A.

|

2016

|

nr 15

75-85

PL

The main problem of this article is Jozef Tischner’s thought about the disease, death and mercy. The experience of the disease, which are also experienced Tischner– makes the area of intimacy, so very personal and even closed can be reduced. So arranged the body enters a new area of dialogue – values and meetings, which in the longillness and death radically change their character. Disease and related existential experiencemade a special return in thought Tischner directing them to the mercy of the problemand resuming the problem of death situated in the context of eternity.

3

Wieczność jako pozaludzka czasoprzestrzeń w światopoglądzie ludowym.

100%

Grad J.

|

2016

|

nr 15

223-241

PL

In the magical-religious folk worldview the basic division of time separatedthe temporal time from the eternal time. The first one consists of the cycle of human life where the livelihood of agricultural communities defined by the annual pace of seasonschanges in the nature. The most important dates for a traditional farmer organizationof his work on the farm were marked by holidays and special days devoted toa specific Saint. The eternal time is situated in a completely different dimension. It is theafterlife, “the second world” or “the other world” – a form of the space-time where thespiritual beings exist. From it souls and spirits penetrate into the human world. Theyfulfill specific tasks, voluntarily or recalled by the people who host them during specialmoments of the ritual year.

4

Czy możliwe jest, aby o umieraniu i wieczności pisać profesjonalnie, a zarazem interesująco? Uwagi na temat języka współczesnej eschatologii i dzieł ars moriendi

100%

Kulik B.

|

tom 14

|

nr 1(25)

287-306

PL

Umieranie i rzeczy ostateczne człowieka są tematami interesującymi, jednak niełatwymi do przedstawienia w sposób profesjonalny, a zarazem zrozumiały. Z tego względu od dawna zaznacza się potrzebę publikowania tekstów, które połączą rzetelną wiedzę na te tematy z komunikatywnością języka. Niniejszy artykuł jest próbą prezentacji czterech współczesnych publikacji i analizy ich języka w celu wykazania, że spełniają one kryteria mówienia o umieraniu i wieczności wskazane przez Kongregację Nauki Wiary, papieża Franciszka i czołowych teologów: J. Ratzingera, H.U. von Balthasara, K. Rahnera, A. Nitroli.

5

Obecność - doczesne oblicze wieczności

88%

Glinkowski W.

|

2016

|

nr 15

117-127

PL

Eternity is not only an impersonal factor of the world nor the conception that organizes our notion of time. More importantly eternity is presence – interpersonal connection and constancy of being towards one another. Understood in such way, it becomes not so much the eternity that refers to something, but the unfailing, unwaveringpresence of one man towards the other – such presence, that one can rely on. It is “asstrong as death”, but unlike death it raises hope. It is more than present time. Present refer to objects, which in a certain moment last “here and now”. Whereas eternity, as presence, is the expression of people's mutuality. It's icon can be “face” within the meaningof Levinas. It also brings to mind his category of infinity – prior to finitude anddetermining its understanding. Likewise the presence, it is a source concept, as it determinesexperiencing the phenomenon of being a person.

6

Nadzieja na wieczność według Chantal Delsol

88%

Przybylska N.

|

2016

|

nr 15

139-151

PL

Monique Atlan and Roger-Pol Droit both propose a reassessment of the dominant rationalistic pessimism of people through the perspective of hope. From this point of view, one should definitely learn thinking also in terms of hope. According toChantal Delsol, European pessimism can be overcome with Christian faith. The hope of eternal life derives from the Jewish and Christian principles of faith. The respect for eternityoriginated the great achievements of civilization. The philosopher attempts to transpose this spiritual program and values onto a social plan.Similar perception of hope in the perspective of faith coincides, despite the distinctarticulation, in the Peguy’s poem. For Peguy the figure of a little girl personifies the frailand weak hope. According to Delsol, the European hope can be rebuilt through the anthropologicalvision of a fragile man. Her concept of hope is based on the acceptance ofhuman imperfection.

7

Koncentryczność. Wieczność miasta w świetle semiotyki kultury

88%

Machtyl K.

|

2016

|

nr 15

258-268

PL

There are two ways of considering the eternity presented in this paper: the eternity as a fundamental value, in the context of sacrum, and the eternity expressed as a temporal phenomenon. The author collates linguistic and semiotic view with the ontological and metaphysical one. The text is built on two axes: theoretical and methodological optic founded by authors representing Tartu-Moscow Semiotic Group on the one hand, and the metaphysical way of describing the presence. There is one notion that combines these two approaches: the centre. The text presents characteristic relations betweencultural system and its centre (centres), as well as the centre as a place of presenceand sense (according to the Western metaphysics) or, in contrary, as a “sacred nothing” (according to the Eastern metaphysics). The last part of the article discusses some Old Testament texts presenting Babylon and Jerusalem. Author refers mainly to the conceptsof Lotman, Toporow, Barthes and Derrida.

8

Dwa pojęcia wieczności i niektóre konsekwencje wynikające z tego rozróżnienia

75%

Chlewicki M.

|

2016

|

nr 15

89-104

PL

Eternity could be considered as both timeless “now” as well as the totalityof infinite time. In Western thought those two notions (or two meanings) coexist fora long time, however their senses, origins and context of functioning are different. Distinctionbetween those two meanings leads us to better comprehension of the very co cept of the eternity, and also provides us an useful tools to solve some classical philosophicalproblems connected with this concept, for example: problems of the eternity of the mathematics truths, eternity of the God or of the world.

9

Wieczność jako niezgoda: Stein, Levinas, Ricoeuer

75%

Loba M.

|

2016

|

nr 15

129-138

PL

SummaryIn this contribution I try to show how E. Stein, E. Levinas and P. Ricoeurexpress their disagreement with Heideggerian conception of being-towards-death and propose their vision of eternity and its experience. The three main images are commented:the death as a discontinuity and condition of a new life, suspension of the time to the resurrection by the other, the intensification of the experience of time.

10

Augustyńska koncepcja rationaes aeternae a badania Edyty Stein nad zagadnieniem sensu

75%

Guerrero van der Meijden J.

|

2016

|

nr 15

179-190

PL

In this article I discuss St. Augustine’s conception of divine or eternal ideas (rationes divinae or aeternae) in respect to its implications concerning the notion of eternity. The analysis of a passage of De diversis octoginta tribus quaestionibus – a classical formulation of the conception of rationes aetearnae – is contrasted with the XX-century exposition of the problem presented in Edith Stein’s Endliches und ewiges Sein. Versuch eines Aufstiegs zum Sinn des Seins. I discuss parallels between these two conceptions, drawing conclusionsregarding their similarity. An important common denominator in both approachesis the intelligibility of God understood as Logos that manifests itself in creation and canbe an object of human cognition. Eternity is understood not only as an unending state ofconstant timelessness, but also as an cognitive activity of visio beatifica orientated towardsntelligible God.

11

Boecjusza idea duszy i poznania Boga na podstawie dzieła De consolatione filosofiae

63%

Cyrek O.

|

2022

|

nr 32

19-55

EN

The subject of the article is the idea of the soul, its knowledge and the way to God based on the work of De consolatione philosophiae by Boethius – a late antiquity thinker. Reflection on the soul is connected with the concept of the Logos, God’s providence and eternity. Boethius assumes that the connection of soul and body is a bondage to the soul, it constitutes its kind of degradation. The soul is eternally connected with the Source, that is God, and wishes to return to it, because only God is its happiness. The soul was originally pure spirit “before” incarnation into the body, but in this material world it has to contend with the passions of the body. Hence, it is essential to tame sensuality in the process of ascending to God. Living in a physical body, the soul has “forgotten” who it really is. In order to rise to God, the soul must make a considerable effort and go through the anamnesis process that Plato wrote about. The process is based on the fact that the soul „remembers” the knowledge that it has always had within itself. The soul is rooted in the Logos, Divine Rationality and draws its knowledge from it. Hence, the soul always feels the desire to be united with God, although in this material world the sight of the soul has become obscured, and the imperfect cognitive faculties of man do not allow us to fully know reality. Individual creature consciousness actually lives only in the present, and learns reality sequentially from moment to moment. No creation obliterates the whole reality at once, as does the Absolute Being, which as providence governs and assigns to all beings a specific place in the hierarchy of the Universe. Boethius deals with the problem of providence, which is destiny, the regulation of the created world. According to the thinker, providence does not reject the free will of conscious beings who are free to act. Providence is God’s rational plan, the principle of creation, Logos – Rationality, God’s Consciousness.

PL

Tematem artykułu jest idea duszy, jej poznanie i droga do Boga rozpatrywana w dziele De consolatione philosophiae autorstwa Boecjusza - myśliciela późnej starożytności. Rozważania nad duszą łączą się z koncepcją Logosu, opatrzności Boga i wieczności. Boecjusz zakłada, że połączenie duszy i ciała jest dla duszy zniewoleniem, stanowi swoistą jej degradację. Dusza bowiem odwiecznie związana jest ze Źródłem, czyli Bogiem, i do niego pragnie wrócić, gdyż tylko Bóg stanowi jej szczęście. Dusza pierwotnie, „przed” wcieleniem w ciało, była czystym duchem, lecz w świecie materialnym musi zmagać się z namiętnościami ciała, stąd istotne jest, by w procesie wznoszenia się do Boga ujarzmiać zmysłowość. Dusza, żyjąc w fizykalnym ciele, niejako „zapomniała”, kim naprawdę jest. By wznieść się ku Bogu, musi ponieść znaczny wysiłek i przejść przez proces anamnezy, o którym pisał Platon. Proces ten polega na tym, że dusza „przypomina” sobie wiedzę, którą od zawsze ma w sobie. Dusza zakorzeniona jest w Logosie, Boskiej Racjonalności, i z niej czerpie swoją wiedzę. Stąd też zawsze odczuwa pragnienie zjednoczenia z Bogiem, chociaż w świecie materialnym wzrok duszy został przytłumiony, a ułomne władze poznawcze, jakimi dysponuje człowiek, nie pozwalają na pełne poznawanie rzeczywistości. Indywidualna świadomość istoty stworzonej żyje tak naprawdę tylko w swojej teraźniejszości, a rzeczywistość poznaje sekwencyjnie z momentu na moment. Żadne stworzenie nie ogarnia rzeczywistości całej naraz, tak jak Byt absolutny, który jako opatrzność wszystkim rozporządza i wszystkim bytom przydziela określone miejsce w hierarchii Wszechświata. Boecjusz porusza problem opatrzności, która jest przeznaczeniem, rozporządzeniem stworzonego świata. Według myśliciela opatrzność jednak nie odrzuca wolnej woli istot świadomych, które mają swobodę działania. Opatrzność to rozumny plan Boga, zasada kreacji, czyli Logos - Racjonalność, Świadomość Boga.

12

Trwanie architektury : kilka uwag

63%

Królikowski J. T.

Czasopismo Techniczne. Architektura

|

2011

|

tom R. 108, z. 4-A/1

217--224

PL

Temat trwania architektury przywołuje skojarzenia z pojęciem czasu. W XX wieku zostały skonkretyzowane dwie odmienne postawy. Giedion wpisywał architekturę w ówcześnie panującą koncepcję czasoprzestrzeni. Norberg-Schulz wiązał architekturę z czasem ludzkiej egzystencji. Pozwala to uniknąć jednoznacznych definicji trwania architektury i akceptację różnych sytuacji. Odróżniając przestrzeń architektoniczną jako miejsce i jako drogę, ten drugi przypadek daje możliwość pokazania wielowarstwowości czasu w architekturze.

EN

The topic of duration of the architecture evokes associations with the concept of time. In the 20th century have specified two different attitudes. Giedion understood architecture as the spacetime. Norberg-Schulz solved an architecture with a time of human existence. This avoids the explicit definition of the term architecture. Distinguishing architectural space as a place and as a road, the latter case gives the opportunity to show the multiplicity of time’s layers in architecture.

13

Konflikt ewolucjonizmu z kreacjonizmem jako spór światopoglądowy

62%

Lemańska A.

|

tom 68

|

nr 4

71-88

EN

One of the contemporary world-view disputes is the conflict between materialistic evolutionists and proponents of the intelligent design. Importantly, both sides of the dispute claim that their positions fall within the area of natural sciences. Discussions have been going on for over a hundred years, but there is no chance that they will end and that there will be some consensus. The source of this state of affairs seems to lie in the fact that this dispute is taking place on a philosophical level. In the article, I give arguments that both materialistic evolutionism and the concept of intelligent design are not scientific theories. I also compare the concepts of evolution and creation and show that the concept of creation is not a scientific concept. Creation is an act of the Creator who is not a space-time being. Therefore, his activities cannot be studied by methods appropriate to natural sciences.

PL

Jednym ze współczesnych sporów światopoglądowych jest konflikt między materialistycznymi ewolucjonistami a zwolennikami projektu w przyrodzie. Co istotne, obie strony sporu twierdzą, że ich stanowiska mieszczą się w obszarze nauk przyrodniczych. Dyskusje toczą się już od ponad stu lat, lecz nie widać szans na ich zakończenie i uzyskanie jakiegoś konsensusu. Źródło takiego stanu rzeczy zdaje się leżeć w tym, że spór ten toczy się w rzeczywistości na płaszczyźnie filozoficznej. W artykule przytaczam argumenty za tym, że zarówno ewolucjonizm materialistyczny, jak i koncepcja inteligentnego projektu nie są teoriami naukowymi. Porównuję także pojęcia ewolucji i kreacji oraz pokazuję, że pojęcie kreacji nie jest pojęciem naukowym. Stwarzanie bowiem jest aktem Stwórcy, który nie jest bytem czasoprzestrzennym. Jego działania zatem nie mogą być badane metodami właściwymi dla nauk przyrodniczych.

14

Le concept de l'eternité du temps dans le "Liber de causis"

51%

Prokop M. P.

|

2015

|

tom 4

27-37

PL

Księga o przyczynach była w Średniowieczu podręcznikiem filozofii na uniwersytetach europejskich. Zachowało się ponad 200 kopii. Każdy znaczący uczony łaciński pisał komentarz do tego traktatu, nawet jeszcze w Renesansie. Także dzisiaj organizowane są kolokwia, na których dyskutuje się zagadnienia poruszane w tej księdze. Periodycznie historycy filozofii usiłują wskazać imię autora i miejsce powstania. Współcześnie Cristina d’Ancona Costa sugeruje, że może to być uczeń al-Kindiego z Bagdadu z IX w., natomiast A. Pattin utrzymuje, że autorem jest Ibn Dawud z Toledo z XI w. Ciekawe dlaczego żaden z arabizujących historyków nie zadał sobie pytania, jak to się stało, że Commentator (Awerroes +1198) nie sporządził komentarza do tego tekstu, który w jego czasach był tłumaczony z arabskiego na łacinę w Toledo przez Gerarda z Kremony (†1187), skoro arabski oryginał przypisywał autorstwo Arystotelesowi, jako pracę o czystym dobru (Kitab Aristutalis fi iydah al-hair al-mahd = Liber Aristotelis de expositione bonitatis purae)? Wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi, chociaż dziś większość historyków opowiada się za bagdackim pochodzeniem anonima. Zagadnienie wieczności i czasu, temat niniejszego artykułu, anonim łączy z podziałem „esse” na proste, które posiada każda, materialna rzecz znajdująca się w czasie oraz na hierarchicznie uporządkowane „esse superius”: to, które jest wieczne i identyczne z inteligencją; następnie to, które jest ponad wiecznością jako Pierwsza Przyczyna oraz to, które jest na horyzoncie wieczności i czasu, a jest nim dusza stwarzająca czas. Chociaż Anonim posługuję się metodą apofatyczną opisującą hierarchię bytów w odniesieniu do Pierwszej Przyczyny, będącej poza wiecznością i czasem, przez co idzie drogą z „Elementów teologii” Proklosa, niemniej posługuje się także terminologią Arystotelesa np. w określeniu pojęcia czasu. Ten traktat wpisuje się w arabską tradycję łączenia neoplatonizmu z arystotelizmem oraz monoteizmu, gdzie Pierwsza Przyczyna stwarza byty bezpośrednio, ale także za pośrednictwem przyczyn drugich (wyjątkiem wśród filozofów jest Ibn Tufayl † 1185, dla którego jedyną przyczyną sprawczą jest Bóg). Natomiast niezgodnie z arabską tradycją jest przypisanie Przyczynie Pierwszej atrybutu „czysty” (arab. al-hair), które to określenie nie występuje w kanonie 99 imion bożych.

EN

In the Middle Ages Liber de causis was a textbook of philosophy in European universities. It remained more than 200 copies. Every significant Latin scholar wrote a comment to this treaty, in the Renaissance too. Also today colloquia are organized which picked up the issues discussed in this book. Historians of philosophy periodically try to identify the author’s name and a place of its origin. Nowadays Cristina d’Ancona Costa suggests that it may be a student of Al-Kindi from Baghdad who lived in ninth century. A. Pattin maintains that this author Ibn Dawud from Toledo who lived in eleventh century. In that days this text was translated from Arabic into Latin in Toledo by Gerard of Cremona (+1187). Is why it is interesting that no one from among historians did not ask himself how did it happen that Commentator (Averroes +1198) did not write a comment to this text as Arabic the original ascribed the authorship to Aristotle as a work about pure good (Aristutalis Kitab fi al-hair iydah al-Mahd = Liber de Aristotelis Exposition bonitatis pura). Many questions remain unanswered, although today most historians declare in favour of Baghdad’s origin of Anonymous Person. The issue of eternity and time, the topic of this article, Anonymous Person connects with the classification of ‘esse’ for simple that has each, material thing located in time and the second one – hierarchically organized ‘esse superius’ which is eternal and identical with intelligence; next that which is beyond eternity as the First Cause; and thatwhich is on the horizon of eternity and time, and it is the soul which creates time. Although Anonymous Person used the method of apophatic which describes the hierarchy of beings in relation to the First Cause, who is beyond eternity and time – that goes by way of the Elements of Theology by Proclus – but he also uses the terminology of Aristotle, eg. in determining the concept of time. This treaty is a part of the Arabic tradition of connecting Neoplatonism with Aristotelianism and monotheism in which The First Cause creates beings directly but also through secondary causes (with the exception of Ibn Tufayl +1185 – according to him the only causative is God). Whereas ascribing the attribute of ‘pure’ (al-hair) to The First Cause is contradict Arabic tradition. This term is not included in the canon of 99 names of God.

15

Chrześcijańska nadzieja według Roberta Spaemanna

51%

Kożuchowski J.

|

nr 4

63-77

EN

The article presents a vision of Christian hope in the view of the widely regarded German contemporary thinker – Robert Spaemann. This vision was sketched in response to the mistaken understanding of this virtue by representatives of the world’s ideologies of hope, especially of H. Markuse. The nature of hopeis shown there in the context of issues closely related to it, such as salvation and eternal life, the end of times, earthly hopes, dignity of life, progress, suffering,modes of the presence of Christians in the world and their personal qualities. Subsequently, the natural foundations of hope and its meaning are indicated and explained. What is also emphasized is the special importance of this virtue due to the kind of good it offers and the means of solving the existential problems that man will always face (including the purpose of existence, death, suffering, self-fulfillment, happiness, responsibility for the future, respect for life – especially human – from conception to natural death). The work of Spaemann inspires, motivates, orientates, empowers, strengthens and encourages the virtue of hope

16

Time as a Political Resource: Early Greek Thought and Plato’s Philosophy of Time

44%

Pleshkov A. A.

|

tom 14

207-221

EN

In the article, the author reconstructs the intellectual context relevant to Plato’s “philosophy of time”. First of all, since the tradition preceding Plato did not produce a unified concept of time, the problem of multiplicity of times is discussed. Then, the author examines the peculiar experience of the instability of time, linking dimensions of human behavior and cosmic order. Finally, the problem of affectivity of time and the need for standardizing time for political coexistence is considered. It is argued that the concept of time is what allows Plato to connect the micro-level of individual behavior with the meso-level of politics and macro-level of nature.

PL

W artykule autor rekonstruuje kontekst intelektualny „filozofii czasu” Platona. Ponieważ do Platona nie wytworzono jednolitego pojęcia czasu, najpierw omawiany jest problem wielości czasów. Następnie autor bada osobliwe doświadczenie niestabilności czasu, łączące wymiary ludzkiego zachowania i kosmicznego porządku. Na koniec rozważany jest problem afektywności czasu i potrzeba ujednolicenia czasu dla politycznego współistnienia. Autor stwierdza, że pojęcie czasu jest tym, co pozwala Platonowi łączyć mikropoziom indywidualnego zachowania z mezopoziomem polityki i makropoziomem przyrody.

17

Odkrywanie sensu życia w starości

44%

Kluz M.

|

2020

|

tom 16

|

nr 2(28)

79-94

EN

This publication aims to bring the current problem of older people who lose their value and dignity in the era of today's inventions and technological development. However, this stereotype of the old man in the modern world is false, as the sense of old age, with deeper reflection, is impossible to be overlooked. Recognizing that so many elderly people feel lost, find it difficult to find their place in the present reality, it seems right to show the Christian meaning of this stage of life. First, the image of the old man was presented in the Bible as a contradiction to modern stereotypes. And because old age is marked by suffering and brings you closer to the Lord, therefore it was also important to show the sense of suffering as a participation in Christ's Passion, Death and Resurrection, as well as the path leading to a meeting with Him.

PL

Niniejsza publikacja ma na celu przybliżyć aktualny problem ludzi starszych, którzy w dobie dzisiejszych wynalazków i rozwoju techniki tracą swoją wartość i godność. Jednak ten stereotyp człowieka starego we współczesnym świecie jest błędny, jako że sensu starości, przy głębszej refleksji, nie sposób przeoczyć. Dostrzegając jak wiele jest zagubionych osób starszych, którym trudno odnaleźć się w obecnej rzeczywistości, słuszne wydaje się ukazanie chrześcijańskiego sensu tego etapu życia. W punkcie wyjścia został przedstawiony obraz człowieka starego w Piśmie Świętym, jako zaprzeczenie współczesnym stereotypom. A ponieważ starość naznaczona jest cierpieniem i zbliża na spotkanie z Panem, dlatego ważnym aspektem było również ukazanie sensu cierpienia jako współuczestnictwa w męce, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, jak też drogi prowadzącej na spotkanie z Nim.

18

Teologia i symbolika ołtarza w wybranych modlitwach obrzędów poświęcenia nowego ołtarza

32%

Kwiatkowski D.

|

nr 18

183-199

EN

This article reveals the rich symbols and theology of the altar present in the most important prayers which compose the new Rite of Dedication of an Altar. Three of them, which are connected with the Rite very closely are the subjects of the analysis which has been done. These are: the Prayer of the Dedication of Water, the Litany of the Saints and the Prayer of Dedication of an Altar. Christ’s sacrifi ce on the Cross, made present in a bloodless way on the altar, purifi es the believers from their sins, and revives in them the purity of God’s children. The altar constitutes a place where the Church dwelling in heaven and the pilgrim Church on earth meet in a real way.Most of the theological content is present in the solemn Prayer of Dedication of the altar. First of all, it presents the altar as a table of sacrifi ce and of the eucharistic banquet. The altar is a place around which the community of believers gather to be nourished by the Body of Christ. In the altar we should see the table of the eschatological banquet prepared by the Saviour in eternity for the believers who fulfi ll his commandment of love on earth. The theology of the prayers shows very clearly that a dedicated altar is the most important structure and focal point of each church.

PL

Artykuł ukazuje bogatą symbolikę i teologię ołtarza obecną w najważniejszych modlitwach wchodzących w skład nowych Obrzędów poświęcenia nowego ołtarza. Analizie poddano trzy modlitwy ściśle związane z obrzędami poświęcenia ołtarza: modlitwę poświęcenia wody, litanię do świętych oraz modlitwę poświęcającą ołtarz. Ofi ara Chrystusa złożona na Krzyżu i uobecniana w bezkrwawy sposób na ołtarzu oczyszcza wiernych z grzechów i odnawia w nich czystość dzieci Bożych. Ołtarz stanowi także miejsce realnego spotkania Kościoła zbawionych z Kościołem pielgrzymującym. Najwięcej treści teologicznych jest obecnych w uroczystej modlitwie poświęcenia ołtarza. Przedstawia go przede wszystkim jako stół ofi ary i stół uczty eucharystycznej. Ołtarz jest miejscem, wokół którego gromadzi się wspólnota wierzących, aby karmić się Ciałem Chrystusa. W ołtarzu należy także widzieć eschatologiczny stół uczty, zastawiony przez Zbawiciela w wieczności dla wiernych wypełniających przykazania miłości. Teologia modlitw jednoznacznie pokazuje, że poświęcony ołtarz stanowi najważniejszy element wyposażenia każdego kościoła.

19

Niepokalane Poczęcie. Czy łaska Odkupienia działa wstecz?

32%

Zatwardnicki S.

|

tom 14

|

nr 2

EN

Marian dogmas are often being criticised. In case of the Immaculate Conception the following question is asked: how had been the redemption possible before Christ redeemed people? It is worthwhile to meditate the contents hidden in this Marian dogma, for the Mother of God’s unique vocation gives light to all the people’s vocation. The Immaculate Conception reveals the following truths: relation between the eternal will of God (predestination) and the will of man (freedom); relation between the divine grace and human cooperation; connection between temporality and eternity.

20

Teologiczna doniosłość typologii Adam-Chrystus w świetle dokumentów Międzynarodowej Komisji Teologicznej

32%

Zatwardnicki S.

|

nr 1

205-224

PL

W nauce o dwóch Adamach kryją się treści ważne dla wielu traktatów teologicznych. Biblijna typologia ukazuje również konieczność uwzględniania wzajemnej więzi między nimi. W tym sensie Pawłowy paralelizm wzywa do uprawiania teologii integralnej, która poszczególne prawdy wiary widzi w łączności oraz wyprowadza z całości Objawienia.

EN

The Christological dogma points out the mutual relation between Christology and anthropology. An anthropological element of Christology can be derived from the biblical teaching on two Adams. Having considered the documents of the International Theological Commission, which mention the Adam-Christ typology, the author draws conclusions that are also true regarding other theological treatises and correlation between them, namely, protology, anthropology, Christology, soteriology and eschatology. The article also shows how the First Adam and the Second Adam infl uence the history of a single man, as well as the whole humanity. An antitype and type may be considered two determinantsm that infl uence the history of the old and new mankind.