Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Redevelopment of Russian Closed Towns: The Example of Zato Zvezdniy

100%

Bushmakova J.

|

tom No 264

225--242

EN

The current economic crisis is having a strong impact on socio-economic processes in the development of Russian cities. The impact of the crisis is particularly strong on city territory where the activity of core industrial enterprises, military units or similar institutions has been stopped. In such cases, the situation is directly related to the functioning of military units or one industrial enterprise responsible for the formation of the city. In these cities, the socio-economic situation is unstable and is close to stressful. The average level of unemployment is growing, and the population rate is decreasing. The subject of this article is associated with the processes taking place in areas that are closed administrative-territorial formations (ZATO) of the Ministry of Defence of the Russian Federation in post-Soviet space. The closed town Zvezdniy will be presented as an example.

2

Strategic metropolitan projects. examples from Hamburg, Potsdam and Berlin

75%

Zuziak Z. K.

Czasopismo Techniczne. Architektura

|

2013

|

tom R. 110, z. 1-A

195--222

EN

This article presents some projects implemented in the centres of german metropolises of strategic importance for the process of the urban revitalization and integration of a spatial metropolitan structure. The author analyzes the following examples: HafenCity in Hamburg, the revitalization of the former military and postindustrial waterfront grounds by the Havel River in Potsdam with special emphasis upon the Hans Otto Theatre and the City Park as well as three projects of key importance for the functional and spatial integration of the structure of Berlin after the year 1990: the governmental complex “Spreebogen”, the Central Railway Station and the restoration of the Museum Island. in conclusion, the author presents interdependences between the architecture of a metropolis and the architectonics of a network of public spaces and nodes, i.e. the structure which puts an urban space in order in the functional and spatial regard in the layer of the cultural symbolism and estheticism of an urban landscape. The notions of “a network of public spaces” and “nodes” also have an arranging value with reference to the social and economic aspects in a collection of attributes characterizing the models of a spatial metropolitan structure under research.

PL

Tematem artykułu są projekty śródmieść niemieckich metropolii o znaczeniu strategicznym dla prowadzenia procesu rewitalizacji urbanistycznej oraz integrowania przestrzennej struktury metropolitalnej. Autor analizuje następujące projekty: HafenCity w Hamburgu, rewitalizacji powojskowych i poprzemysłowych terenów nadbrzeżnych Haweli w Poczdamie – ze szczególnym uwzględnieniem teatru Hansa Otto i Parku Miejskiego oraz trzy projekty o kluczowym znaczeniu dla integrowania funkcjonalno-przestrzennej struktury Berlina po roku 1990: kompleks rządowy „Spreebogen”, Dworzec Główny i projekt Odnowy Wyspy Muzeów. W podsumowaniu przedstawiono współzależności między architekturą metropolis i architektoniką sieci przestrzeni publicznych i miejsc węzłowych, czyli strukturą porządkującą przestrzeń urbanistyczną pod względem funkcjonalnoprzestrzennym, w warstwie symboliki kulturowej i estetyki krajobrazu miejskiego. Pojęcia: „sieć przestrzeni publicznych” i „miejsca węzłowe” mają także walor porządkujący w odniesieniu do aspektów społeczno-ekonomicznych w zbiorze atrybutów charakteryzujących badane modele przestrzennej struktury metropolitalnej.

3

Propozycje rewitalizacji w przemysłowo-mieszkaniowej dzielnicy Bobrek w Bytomiu

75%

Grzybowski A.

Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Technicznej w Katowicach

|

2010

|

tom nr 1

17--32

4

Rewitalizacja urbanistyczna wobec zagrożeń terrorystycznych. próba zdefiniowania zjawiska

75%

Nadolny A.

Czasopismo Techniczne. Architektura

|

2012

|

tom R. 109, z. 3-A

343--346

PL

Niniejszy artykuł ma na celu przybliżenie procesów oraz skutków zagrożeń związanych z działaniami terrorystycznymi w kontekście procesów rewitalizacji. Urbanistyka i architektura współczesna po ataku terrorystycznym z 11 września 2001 na budynki Word Trade Center w Nowym Yorku stanęły przed nowymi wyzwaniami dotyczącymi zabezpieczenia zdrowia i życia ludzi, w tym także w kontekście zagadnienia rewitalizacji. Do roku 2001 działalność terrorystyczna (przestępcza) a tym samym zagrożenia z niej płynące były traktowane, jako element towarzyszący ludzkiej egzystencji w zurbanizowanym świecie. Ataki terrorystyczne miały miejsce wcześniej, ale nie były przeprowadzane na taką skalę.

EN

This paper aims to explain the processes and consequences of the risks associated with terrorist activities in the context of the revitalization process. City planning and contemporary architecture after the terrorist attacks of 11 September 2001 at World Trade Center buildings in New York faced with new challenges relating to safeguard the health and life of humans, including in the context of the issues of revitalization. By 2001, terrorist activity (criminal) and thus the risk of it coming to be treated as an accompanying element of human existence in the urbanized world. Terrorist attacks have occurred earlier but were not carried out on such a scale. Terrorist activities meant that in a sense architecture of the buildings started to refer to the medieval period, in which a defensive factor against the enemy and protect the values were most important.

5

Governance and Culture – a New Approach to Understanding Structures of Collaboration

75%

Söpper K. , Vienna University of Technology (VUT) D. o. S. D. , katharina.soepper@gmx.de

European Spatial Research and Policy

|

2014

|

tom 21

|

nr 1

EN

The paper aims to contribute to a better understanding of structures of collaboration and their underlying logic by combining theories on Governance and (Planning) Culture. By the introduction of an integrative approach, called the ‘The Culture-Based Governance Analysis’, aspects of both discourses are combined. Factors from the Governance discourse, providing analysis on the frameworks of collaboration, were integrated with factors from the Culture discourse, providing analysis of the underlying reasons for people collaborating or not. This novel approach provides a way to analyze and understand how existing collaborations have developed and the basis on which they operate. As a further step, it enables planners to use this knowledge for the establishment of future collaborations between already active as well as not yet involved actors, for example, in urban redevelopment processes.

6

Developing redevelopment: a project, a city image, a planning process. The case of the Neue Mitte Oberhausen

75%

Basten L.

Geographia Polonica

|

1997

|

tom 69

7

Rewitalizacja jako element polityki równoważenia rozwoju funkcjonalno-przestrzennego

63%

Borucińska-Bieńkowska H. , Maciejko A.

Budownictwo i Architektura

|

2018

|

tom Vol. 17, nr 1

5--12

PL

Transformacja społeczno-gospodarcza w Polsce, w ciągu ostatnich dekad, spowodowała wiele różnorodnych zjawisk, w tym także na płaszczyźnie rozwoju funkcjonalno-przestrzennego. Procesy rewaloryzacji, modernizacji, renowacji budynków mieszkalnych i obiektów budowlanych, a także rewitalizacji obszarów funkcjonalnych pełnią istotną rolę w kształtowaniu polityki zrównoważonego rozwoju miast oraz gmin. Przywracanie dawnych wartości estetycznych, kulturowych, a także materialnych obiektów oraz całych zespołów budynków, układów urbanistycznych i ruralistycznych wystąpiło w kraju, ze szczególną atencją, na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Procesy te odgrywają znaczącą rolę, nie tylko w przywracaniu świetności dawnych obiektów i założeń urbanistycznych, ale także w kształtowaniu świadomości lokalnych społeczności, dotyczącej wartości środowiska materialnego minionych lat, w tym również z lat 60 i 70 XX wieku. Artykuł porusza zagadnienia związane z procesem rewitalizacji mającymi wpływ na kształtowania równoważenie rozwoju terenów zurbanizowanych. Podkreślić należy, że dla ww. działań istotne jest wskazanie kierunków komunikacji społecznej oraz zakresu współodpowiedzialności za program rewitalizacji samorządów i lokalnych społeczności.

EN

Socio-economic transformation of the past few decades in Poland has initiated a multitude of diverse phenomena, also in functional-spatial development. Processes of redevelopment, modernization, renovation of houses and other structures, and of revitalization of functional areas play a vital role in shaping policies of sustainable development of cities and communes. Restoration of aesthetic and cultural values and historic property, i.e. individual buildings as well as whole complexes and urban and rural planning systems after years of neglect, was given special attention at the beginning of the 1990s. The processes play an important role in bringing back old buildings, structures and urban planning conceptions to their former glory, and are also vital in shaping awareness of self-governmental authorities and local communities in terms of values of tangible heritage, including the 1960s and 1970s. The article discusses issues of the revitalization process as a tool to shape policy of sustainable development of urbanized areas. It should be highlighted that the above-mentioned actions require clear directives about social communication and the extent of shared responsibility for the programme to revitalize self-governments and local communities.

8

Urban development in Ghent offers new opportunities for industrial heritage and the museum

63%

Neirinckx P. , Pinte M.

Architectus

|

2020

|

nr 1(61)

37-44

EN

The subject of the article is the process of establishing, and the role of an industrial museum in the former port areas of Ghent. Although Ghent is located about 32 km from the coast, the city is a real sea port. The construction of the Ghent–Terneuzen Canal in 1823–1827 created a direct corridor to the North Sea. From the 19th century, large textile factories began to arise in and around the medieval city center, so that at the end of the 2nd half of the 19th century, Ghent became the most important industrial city of Flanders. This continued until the 1970 crisis. At that time, textile production was moved to countries with lower labor costs and factory buildings were demolished, but the old port basins remained. Port activities were moved north of the city to areas along the canal. The first Museum for Industrial Archaelogy was founded in this area. Fearful of potential loss of important industrial heritage, the small museum took over large steam engines and even port cranes. It gradually became understood that the collection of these large industrial objects in museum conditions is not easy. The Department for Urban Planning began the re-evaluation of the 19th-century industrial belt and the area of the old port. Currently, there is the integration of large technology objects (big stuff) with urban tissue and social life. The port’s heritage is raised to act as a visual and identity carrier, with a particular focus on port cranes. The cooperation between the Department of Urban Planning and the Museum of Industry offers the Museum the opportunity to go outside the walls of the museum to restore big industrial facilities (big stuff) to the old port of the city.

PL

Tematem artykułu jest proces powstawania i rola postindustrialnego muzeum na dawnych terenach portowych Gandawy. Mimo że Gandawa leży około 32 km od wybrzeża, miasto jest prawdziwym morskim portem. Wybudowanie w latach 1823–1827 kanału Ghent–Terneuzen stworzyło bezpośredni korytarz do Morza Północnego. Od XIX w. w średniowiecznym centrum miasta i wokół niego zaczęły powstawać wielkie fabryki tekstylne, tak że pod koniec 2. połowy XIX w. Gandawa stała się najważniejszym miastem przemysłowym Flandrii. Trwało to do kryzysu z roku 1970. Wówczas produkcja tekstylna została przeniesiona do krajów o niższych kosztach siły roboczej, budynki fabryk zostały zburzone, pozostały stare baseny portowe. Działalność „portową” przeniesiono na północ od miasta, na tereny wzdłuż kanału. Na opuszczonym terenie założono pierwsze Muzeum Archeologii Industrialnej. Obawiając się potencjalnej utraty ważnego dziedzictwa przemysłowego, niewielkie muzeum przejęło duże maszyny parowe, a nawet portowe dźwigi. Stopniowo zrozumiano, że gromadzenie tych wielkich obiektów przemysłowych w warunkach muzealnych nie jest łatwe. Departament Planowania Miejskiego rozpoczął rewaloryzację XIX-wiecznego pasa przemysłowego i terenu starego portu. Obecnie zachodzi tu integracja dużych obiektów techniki (big stuff) z tkanką miejską i życiem społecznym. Dziedzictwo portu jest podniesione do pełnienia funkcji nośnika wizualnego i tożsamościowego, ze szczególnym skupieniem uwagi na dźwigach portowych. Współpraca między Departamentem Rozwoju Miejskiego a Muzeum Przemysłu ofiarowuje temu drugiemu możliwość wyjścia poza mury muzeum, by przywrócić duże obiekty przemysłowe staremu portowi miasta.

9

Urban development in Ghent offers new opportunities for industrial heritage and the museum

63%

Neirinckx P. , Pinte M.

Architectus

|

2020

|

nr 1 (61)

37-44

PL

Tematem artykułu jest proces powstawania i roli postindustrialnego muzeum na dawnych terenach portowych Gandawy. Mimo że Gandawa leży około 32 km od wybrzeża, miasto jest prawdziwym morskim portem. Wybudowanie w latach 1823–1827 kanału Ghent–Terneuzen stworzyło bezpośredni korytarz do Morza Północnego. Od XIX w. w średniowiecznym centrum miasta i wokół niego zaczęły powstawać wielkie fabryki tekstylne, tak że pod koniec 2. połowy XIX w. Gandawa stała się najważniejszym miastem przemysłowym Flandrii. Trwało to do kryzysu z roku 1970. Wówczas produkcja tekstylna została przeniesiona do krajów o niższych kosztach siły roboczej, budynki fabryk zostały zburzone, pozostały stare baseny portowe. Działalność „portową” przeniesiono na północ od miasta, na tereny wzdłuż kanału. Na opuszczonym terenie założono pierwsze Muzeum Archeologii Industrialnej. Obawiając się potencjalnej utraty ważnego dziedzictwa przemysłowego, niewielkie muzeum przejęło duże maszyny parowe, a nawet portowe dźwigi. Stopniowo zrozumiano, że gromadzenie tych wielkich obiektów przemysłowych w warunkach muzealnych nie jest łatwe. Departament Planowania Miejskiego rozpoczął rewaloryzację XIX-wiecznego pasa przemysłowego i terenu starego portu. Obecnie zachodzi tu integracja dużych obiektów techniki (big stuff) z tkanką miejską i życiem społecznym. Dziedzictwo portu jest podniesione do pełnienia funkcji nośnika wizualnego i tożsamościowego, ze szczególnym skupieniem uwagi na dźwigach portowych. Współpraca między Departamentem Rozwoju Miejskiego a Muzeum Przemysłu ofiarowuje temu drugiemu możliwość wyjścia poza mury muzeum, by przywrócić duże obiekty przemysłowe staremu portowi miasta.

EN

The subject of the article is the process of establishing, and the role of an industrial museum in the former port areas of Ghent. Although Ghent is located about 32 km from the coast, the city is a real sea port. The construction of the Ghent–Terneuzen Canal in 1823–1827 created a direct corridor to the North Sea. From the 19th century, large textile factories began to arise in and around the medieval city center, so that at the end of the 2nd half of the 19th century, Ghent became the most important industrial city of Flanders. This continued until the 1970 crisis. At that time, textile production was moved to countries with lower labor costs and factory buildings were demolished, but the old port basins remained. Port activities were moved north of the city to areas along the canal. The first Museum for Industrial Archaelogy was founded in this area. Fearful of potential loss of important industrial heritage, the small museum took over large steam engines and even port cranes. It gradually became understood that the collection of these large industrial objects in museum conditions is not easy. The Department for Urban Planning began the re-evaluation of the 19th-century industrial belt and the area of the old port. Currently, there is the integration of large technology objects (big stuff) with urban tissue and social life. The port’s heritage is raised to act as a visual and identity carrier, with a particular focus on port cranes. The cooperation between the Department of Urban Planning and the Museum of Industry offers the Museum the opportunity to go outside the walls of the museum to restore big industrial facilities (big stuff) to the old port of the city.

10

Urban development in Ghent offers new opportunities for industrial heritage and the museum

63%

Neirinckx P. , Pinte M.

Architectus

|

2020

|

tom Nr 1 (61)

37--44

EN

The subject of the article is the process of establishing, and the role of an industrial museum in the former port areas of Ghent. Although Ghent is located about 32 km from the coast, the city is a real sea port. The construction of the Ghent–Terneuzen Canal in 1823–1827 created a direct corridor to the North Sea. From the 19th century, large textile factories began to arise in and around the medieval city center, so that at the end of the 2nd half of the 19th century, Ghent became the most important industrial city of Flanders. This continued until the 1970 crisis. At that time, textile production was moved to countries with lower labor costs and factory buildings were demolished, but the old port basins remained. Port activities were moved north of the city to areas along the canal. The first Museum for Industrial Archaelogy was founded in this area. Fearful of potential loss of important industrial heritage, the small museum took over large steam engines and even port cranes. It gradually became understood that the collection of these large industrial objects in museum conditions is not easy. The Department for Urban Planning began the re-evaluation of the 19th-century industrial belt and the area of the old port. Currently, there is the integration of large technology objects (big stuff) with urban tissue and social life. The port’s heritage is raised to act as a visual and identity carrier, with a particular focus on port cranes. The cooperation between the Department of Urban Planning and the Museum of Industry offers the Museum the opportunity to go outside the walls of the museum to restore big industrial facilities (big stuff) to the old port of the city.

PL

Tematem artykułu jest proces powstawania i roli postindustrialnego muzeum na dawnych terenach portowych Gandawy. Mimo że Gandawa leży około 32 km od wybrzeża, miasto jest prawdziwym morskim portem. Wybudowanie w latach 1823–1827 kanału Ghent–Terneuzen stworzyło bezpośredni korytarz do Morza Północnego. Od XIX w. w średniowiecznym centrum miasta i wokół niego zaczęły powstawać wielkie fabryki tekstylne, tak że pod koniec 2. połowy XIX w. Gandawa stała się najważniejszym miastem przemysłowym Flandrii. Trwało to do kryzysu z roku 1970. Wówczas produkcja tekstylna została przeniesiona do krajów o niższych kosztach siły roboczej, budynki fabryk zostały zburzone, pozostały stare baseny portowe. Działalność „portową” przeniesiono na północ od miasta, na tereny wzdłuż kanału. Na opuszczonym terenie założono pierwsze Muzeum Archeologii Industrialnej. Obawiając się potencjalnej utraty ważnego dziedzictwa przemysłowego, niewielkie muzeum przejęło duże maszyny parowe, a nawet portowe dźwigi. Stopniowo zrozumiano, że gromadzenie tych wielkich obiektów przemysłowych w warunkach muzealnych nie jest łatwe. Departament Planowania Miejskiego rozpoczął rewaloryzację XIX-wiecznego pasa przemysłowego i terenu starego portu. Obecnie zachodzi tu integracja dużych obiektów techniki (big stuff) z tkanką miejską i życiem społecznym. Dziedzictwo portu jest podniesione do pełnienia funkcji nośnika wizualnego i tożsamościowego, ze szczególnym skupieniem uwagi na dźwigach portowych. Współpraca między Departamentem Rozwoju Miejskiego a Muzeum Przemysłu ofiarowuje temu drugiemu możliwość wyjścia poza mury muzeum, by przywrócić duże obiekty przemysłowe staremu portowi miasta.

11

Gare d'Austerlitz - Paris Rive Gauche - Smart complex na skalę metropolii

63%

Franta J.

|

tom nr 23

122--131

PL

Artykuł poświęcony jest procesowi przekształceń, jakich doświadcza jeden z większych dworców Paryża wraz ze swoim otoczeniem. To największy od czasów urbanistycznej rewolucji Haussmanna projekt przebudowy i rewitalizacji urbanistycznej w stolicy Francji, będący przykładem tworzenia inteligentnego miasta na miarę XXI wieku.

EN

The article is devoted to the process of transformation that is experienced by one of the larger of Paris’ train stations, along with its surroundings. It is the largest redevelopment and urban regeneration project in the capital of France since Haussmann’s urban-planning revolution, constituting an example of the creation of a smart city fit for the twenty-first century.

12

Comparing and contrasting the post-1945 re-building of Warsaw and Minsk city centres

51%

Martyn P.

Acta Albaruthenica

|

2022

|

nr 22

251-267

BE

Вырашальнае значэнне для Варшавы і Мінска мела г. зв “сталінская эпоха” (1948/9–1955/6 у Варшаве; у савецкім Мінску – з 1945 да канца 1950 х), якая характарызавалася інтэнсіўнай забудовай цэнтральных раёнаў. У Варшаве гэта былі кароткія, але вельмі пакутлівыя сем гадоў, цесна пераплеценыя з узнікненнем Польскай Народнай Рэспублікі. Так быў закладзены падмурак для г. зв. сацыялістычнае сталіцы, якая характарызавалася “камуналізацыяй” маёмасці, дзейнасцю руплівых архітэктараў, якія карысталіся прыхільнасцю партыі, а таксама зносам руінаў многіх будынкаў, якія можна было рэстаўраваць – прынамсі, камяніцаў “буржуазна-капіталістычнай” эпохі 1850–1914 гг. Рэканструкцыя ў сталіцы БССР і сёння карыстаецца вялікім прызнаннем у сувязі з яе ператварэннем у мільённы горад. Безаблічная раней, галоўная вуліца набыла характар візітоўкі горада ў выглядзе праспекта Сталіна (цяпер праспект Незалежнасці); часткова рэканструяваны вуліцы Леніна, Энгельса, Карла Маркса і іншыя цэнтральныя камунікацыйныя праспекты. У той час як ключавыя помнікі былі знесены, усё яшчэ адметная архітэктура з 1850–1914 гадоў звычайна рэканструявалася і часта адаптавалася да сталінскай эстэтыкі. “Гістарычны Мінск” пачаў выдумляцца нанава, старанна адбудоўвацца толькі пасля 1991 г. У падсумаванні аўтар звяртаецца да даваеннага архітэктурна-прасторавага характару Варшавы і Мінска, іх разбурэння падчас Другой сусветнай вайны, а таксама наступных этапаў рэканструкцыі пасля ключавое “сталінскае эпохі”, якая вызначыла істотныя рысы гарадской архітэктуры і прасторавай планіроўкі, уведзеных пасля 1945 г.

PL

Decydujące znaczenie w przypadku Warszawy i Mińska miał tzw. „epizod stalinowski” (1948/9–1955/6 w Warszawie; trwający od 1945 aż do końca lat 50. XX w. w sowieckim Mińsku), charakteryzujący się intensywnymi pracami budowlanymi w dzielnicach centralnych. W Warszawie było to niedługie, lecz bardzo dotkliwe siedmiolecie, ściśle splecione z powstaniem PRL. W ten sposób położono podwaliny pod tak zwaną stolicę socjalistyczną, która zaznaczyła się jako okres „komunalizacji” majątku, działalności zagorzałych architektów cieszących się przychylnością Partii oraz burzenia wypalonych ruin wielu gotowych do odrestaurowania budynków – przede wszystkim kamienic czynszowych z piętnowanej epoki „burżuazyjno-kapitalistycznej” z ok. 1850–1914. Odbudowa w stolicy BSRR wciąż cieszy się dużym uznaniem ze względu na przekształcenie jej w ponadmilionowe miasto. Zatarta w swym dawnym biegu główna ulica nabrała charakteru wizytówki miasta w postaci alei Stalina (obecnie Niepodległości); ulice Lenina, Engelsa, Karola Marksa oraz kolejne centralne aleje komunikacyjne przeszły częściową przebudowę. Podczas gdy kluczowe zabytki zostały zburzone, wciąż wyróżniająca się architektura z ok. 1850–1914 była zazwyczaj poddawana renowacji i nierzadko podwyższana lub dostosowana do estetyki stalinowskiej. „Historyczny Mińsk” zaczął być wymyślany na nowo, z czasem starannie odbudowany dopiero po 1991 r. W podsumowaniu autor nawiązuje do przedwojennego charakteru architektoniczno-przestrzennego Warszawy i Mińska, ich zniszczeń w trakcie drugiej wojny światowej oraz dalszych faz przebudowy, dokonywanych po kluczowym „epizodzie” stalinowskim, który zdecydował o istotnych cechach architektury miejskiej i układu przestrzennego wprowadzonego po 1945 r.

EN

The so-called “Stalinist episode” (1948/9–1955/6 in Warsaw; 1945 dragged out to the late-1950s in Soviet-held Minsk) was of crucial significance to both cities, being marked by intensive construction work primarily focussed on the respective city centres. In Warsaw, this was a brief and highly-charged seven or so years intricately intertwined with setting up the Polish People’s Republic. The foundations were thus laid for a so-called socialist capital city, characterised by ‘communalisation’ of property, zealous architects enjoying Party favour and ripping down the burnt-out ruins of a great many readily restorable buildings; above all tenement houses from the anathematised «bougeois-capitalist» era of c.1850–1914.Re-building in the capital of the BSSR still enjoys wide recognition for transforming it into a million+ city. The obliterated main street became the showpiece Stalin (now Independence) Avenue; Lenin, Engels, Karl Marks, other central streets undergoing partial redevelopment. While key historic monuments were ripped down, the still prominent remnant architecture from c.1850–1914 was typically restored, heightened or readapted to suit the Stalinist aesthetic. ‘Historic Minsk’ began to be reinvented after 1991. Summary reference is additionally made to the respective pre-1939 and pre-1941 urban-architectural profiles of Warsaw and Minsk, their wartime destruction and continued urban redevelopment beyond the key Stalinist ‘episode’ that had defined vital aspects of the post-1945 built urban environment.