Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Hic sunt leones

100%

Rizzi P.

|

tom R. 106, z. 1-A

122-126

EN

After treatises and handbooks it was a turn of maps and manifestos to become a design method. A scientific nature is the basic attribute of any theorization and it is closely associated with analysis. In the course of time, however, analysis started to be identified as a design process while it is a part of a design. Our reaction on its complexity was the rigidity of cognitive structures which crystallized from the fluidity of the process into protocols, catalogues, lists, charters... that we do not control anymore.

PL

Po traktatach i podręcznikach rolę metod projektowych przejęły plany i manifesty. Naukowy charakter jest podstawą każdego teoretyzowania i jest ściśle powiązany z analizą. Jednakże, z biegiem czasu, zaczęto utożsamiać analizę z procesem projektowym, tymczasem jest ona częścią projektu. Naszą reakcją na jego złożoność były sztywne struktury poznawcze, które z elastyczności procesu wyewoluowały w protokoły, katalogi, listy i karty... i których już nie potrafimy kontrolować.

2

Opinia na temat, czy podpisana 14 września 2015 r. w Rzymie deklaracja „Większa integracja europejska: droga naprzód” powinna zostać podpisana, odrzucona, czy też należy dążyć do wprowadzenia do jej tekstu zmian

100%

Szymanek J.

|

nr 2(50)

106-115

EN

Even if the Declaration is not a binding document, in the author’s opinion, it cannot be ignored. It expressly outlines a scenario for federalization of the European Union. The future directions of European integration cannot be shaped by a few presidents of the parliaments of EU Member States. Doubts are also raised the need for a more extensive integration. The Declaration should not be in favour of creating a new political structure of the European Union, but rather promote a departure from localism and particularism that act today as a real obstacle to the success of the Union. The document can be interpreted as an incentive to create a more integrated structure based on the states of “old Europe” while leaving another, more “loose”, form for all other States, which would be unfavourable from the point of view of Polish interests. The author recommends three variants to be applied by the Sejm in response to the Declaration: the rejection, renegotiation (which is very unlikely), or make efforts to sign a new and different declaration.

3

Opinia w sprawie deklaracji „Większa integracja europejska: droga naprzód” podpisanej przez przewodniczących Zgromadzenia Narodowego Francji, Izby Deputowanych Luksemburga, Bundestagu Niemiec i Izby Deputowanych Włoch

100%

Mik C.

|

nr 2(50)

85-90

EN

Opinion on the Declaration of the Presidents of the Assemblée nationale of France, the Chambre des Députés of Luxembourg, of the Bundestag of Germany, and of the Camera dei Deputati of Italy of 14 September 2015. “Greater European Integration – the Way Forward”

4

Ewolucja stosunków rosyjsko(radziecko)-japońskich w latach 1699–1941

63%

Jakimowicz R.

Krakowskie Studia Małopolskie

|

2024

|

tom 3(43)

7-82

EN

Russian(Soviet)-Japanese contacts have a tradition of over 300 years. The author focuses in the article on a brief exemplification and analysis of unofficial Russian-Japanese contacts since the 18th century and their official relations until the signing of the Treaty of Neutrality between the Soviet Union and Japan in April 1941. In total, four parts of the article are devoted to the analysis, apart from the introduction and conclusion. The first part of the article covers the period of unofficial relations between the two countries, which was characterized by two contradictory tendencies. Russia is pursuing territorial expansion towards the Pacific Ocean, while Japan maintains a policy of voluntary closure to the outside world. The second part deals with the official relationship between them from the Treaty of Shimoda to the Russo-Japanese War of 1904–1905. During this period, both countries are guided by a policy of territorial expansion, which led to a war between them. The third part is related to the period from the signing of the Portsmouth Peace Treaty in 1905 to the fall of the Romanov dynasty in 1917. This was the only period of mutual friendship between Russia and Japan. The last part was the years from the February and October Revolutions in Russia to the conclusion of the neutrality pact in April 1941. At that time, one of the external interventions against Soviet Russia was Japan. However, after the Japanese troops were driven out of Soviet territory in the Far East, the two countries establish official diplomatic relations. In the 1930s, mutual relations deteriorated, and in the complicated international situation that existed at the time, Moscow and Tokyo signed the Neutrality Pact in April 1941. At the end of the article, several conclusions were formulated.

5

The Principle of Good Faith in the International Law

51%

Lis E.

|

nr 1

EN

The purpose of this article was to present one of the most fundamental principles of international law. According to Art. 38 (1) (c) of the Statute of ICJ, the principle of good faith is a general principle of law recognized by civilized nations and accordingly is one of the formal sources of international law. Undoubtedly, there are still controversies regarding its nature, meaning, content and scope. It should be emphasized that it is impossible to settle one, generally accepted, definition of good faith because it is rather an ambiguous notion. The principle of good faith is applied in many areas of international law and is of great importance. The most relevant in this area is the law of the treaties. The principle of good faith is in use in the law of the treaties from formation of the treaty to its extinction. This principle covers also a narrower doctrine of “abuse of rights”, which is probably one of the most disputable aspects of this principle. The realization of the principle of good faith is well established in the principle of estoppel. What is more, the principle of good faith is also applied in the process of negotiation. Good faith performs intermediary function between rules and principles. Furthermore, it appoints the way of observance of the existing rules of international law and limits a manner of its execution.

PL

Celem tego artykułu jest przedstawienie jednej z najbardziej fundamentalnych zasad prawa międzynarodowego. Zgodnie z art. 38 (1) (c) Statutu MTS zasada dobrej wiary jest ogólną zasadą prawa uznaną przez narody cywilizowane, a zatem stanowi formalne źródło prawa międzynarodowego. Bez wątpienia wciąż ogromne kontrowersje budzi charakter, znaczenie, treść i zakres tej zasady. Należy podkreślić, iż pojęcie „dobrej wiary” jest niejasne i trudno jest wskazać jedną, powszechnie uznaną jej definicję. Zasada dobrej wiary znajduje zastosowanie w różnych dziedzinach prawa międzynarodowego. Najbardziej znaczące jest prawo traktatów. Dobra wiara jest stosowana od momentu zawarcia traktatu aż po jego wygaśnięcie. Odnosi się także do doktryny (o węższym zakresie stosowania) zakazu nadużycia praw, która stanowi najbardziej kontrowersyjny aspekt tej zasady. Kolejną konkretyzacją dobrej wiary jest dobrze ugruntowana zasada estoppel. Ponadto zasada dobrej wiary jest stosowana w trakcie negocjacji. Dobra wiara pełni funkcję pośrednią pomiędzy regułami a zasadami. Co więcej, określa sposób przestrzegania istniejących reguł prawa międzynarodowego i ogranicza sposób ich wykonywania.

6

Zdolność traktatowa państw zależnych w świetle prac Komisji Prawa Międzynarodowego ONZ

51%

Kamiński T.

|

tom R. 7, Nr 12

209--227

PL

Artykuł dotyczy kwestii zdolności traktatowej państw zależnych, która była rozpatrywana w toku prac Komisji Prawa Międzynarodowego ONZ (KPM ONZ) dotyczących projektu konwencji o prawie traktatów. I choć współcześnie termin ten nie przystaje do społeczności międzynarodowej składającej się z państw suwerennych, to w czasach kiedy trwały prace przygotowawcze KPM ONZ, które rozpoczęły się w 1949 r. i trwały przez kolejne siedemnaście lat, pojęcie państw zależnych było powszechnie stosowane. Cóż, przynajmniej było tak na początku tego procesu. Niniejszy artykuł przedstawia zmiany regulacji dotyczącej zdolności traktatowej państw zależnych zawarte w projektach opracowywanych przez czterech kolejnych Sprawozdawców Komisji, którym powierzono zadanie przygotowania projektu konwencji o prawie traktatów. Kwestia ta była o tyle ważna, że niekiedy państwa zależne posiadały zdolność do samodzielnego zawierania traktatów, niezależnie od zdolności traktatowej państwa odpowiedzialnego za prowadzenie ich spraw zagranicznych. Omawiane zagadnienie wydaje się szczególnie interesujące w zestawieniu z postępującym w owych czasach procesem dekolonizacji, wspartym między innymi deklaracją Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1960 r. o przyznaniu niezależności państwom i narodom kolonialnym (rezolucja 1514). Od tego czasu współistnienie równych i suwerennych państw (w tym powstałych w wyniku dekolonizacji) stanowi podstawę utrzymania pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego pod nadzorem Rady Bezpieczeństwa ONZ. Pojęcie „państwa zależnego” musiało więc zostać ostatecznie odrzucone w projektach prac ILC. Komisja uznała, że państwa muszą legitymować się suwerennością i jako takie posiadają zdolność traktatową. Rozwiązanie to zostało następnie podtrzymane w lakonicznie ujętej dyspozycji art. 6 konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969 r. (KPT), zgodnie z którym każde państwo ma zdolność do zawierania traktatów. Według KPT termin „państwo” w rozumieniu tej konwencji ma takie samo znaczenie, jak m.in. w Karcie Narodów Zjednoczonych, tj. jako państwo w rozumieniu prawa międzynarodowego, bądź też jako państwo w międzynarodowym znaczeniu tego pojęcia.

EN

The article focuses on treaty-making capacity of dependent states. Nowadays this term definitely looks inappropriate and awkward in modern international community consisting of sovereign states. However, as the preparatory works of International Law Commission (ILC) on the codification and progressive development of law of treaties, it had started in 1949 and lasted for another seventeen years, the notion of dependent states was at common use. Well, at least it used to be so at the beginning of this process. This paper presents changes in draft regulations on treaty-making capacity of dependent states prepared by each of the four successive Special Rapporteurs of ILC entrusted with task of preparing the draft convention on law of treaties. The issue was important as sometimes the dependent states possessed the treaty-making capacity of their own, irrespective of the treaty-making capacity of a state being responsible for the conduct of the dependent state’s foreign relations. This issue is especially interesting when we have in mind that the decolonization process grew at that time, supported inter alia by the 1960 United Nations General Assembly Declaration on granting of independence to colonial countries and peoples (Resolution 1514). Since then, the co-existence of equal and sovereign states (including those arose as a result of decolonization) is crucial basis of maintaining international peace and security under the supervision of UN Security Council. So, notion of “dependent state” had to be finally rejected in the draft works of the ILC as the Commission had decided that states might be only sovereign states and provided this condition is fulfilled, every state possesses a capacity to conclude treaties. This solution was later sustained in the art.6 of 1969 Vienna Convention on Law of Treaties (VCLT). According to the VCLT the term “state” for the purposes of that convention possesses the same meaning as i.a. in the Charter of the United Nations, that is a State for the purposes of international law, or a state in the international meaning of that term.