Głównym celem tego artykułu jest przedstawienie głównych aspektów recepcji twórczości George’a Bernarda Shaw w Polsce. Uważany za dramatopisarza, który wytyczył kierunek rozwoju współczesnego dramatu brytyjskiego, Shaw był witany entuzjastycznie przez polską widownię od początku dwudziestego wieku. Warszawa nosiła z tego powodu przydomek miasta shawiańskiego, a jego popularność osiągnęła apogeum w okresie międzywojennym. Po wojnie sztuki Shawa były często wystawiane, a lewicowe poglądy autora utożsamiano z obowiązującą linią polityczną partii. Rok 1989 i transformacja ustrojowa spowodowała zmniejszenie zainteresowania jego twórczością. Jego sztuki powracają ostatnio na polskie sceny poddane postmodernistycznemu recyclingowi.
EN
The main aim of this paper is to delineate the most crucial aspects of the reception of George Bernard Shaw’s plays in Poland. Shaw, believed to have set the direction of modern British drama, has been welcomed enthusiastically by Polish audiences since the beginning of the twentieth century. Warsaw was called a “Shavian city” and his popularity reached its peak in the years between the two World Wars. After WWII, Shaw’s plays were frequently staged and his political views were presented as being in line with the ruling party’s policies. The fall of Communism brought about a decline in his presence on Polish stages, but he reappeared recently in productions that dismantle his plays in postmodern ways
The article is an academic review of the multi-author monograph Dramaty Cypriana Norwida. Teksty – konteksty – interteksty [Cyprian Norwid’s dramatic works: texts, contexts and intertexts] edited by Wiesław Rzońca and Karol Samsel (Warszawa: Wydawnictwo Wydziału Polonistyki, 2019). It surveys and examines studies contained in the volume, placing them in the context of current state of research on Norwid’s dramatic works. The review argues that the chief merit of the discussed book consists primarily in presenting new interpretations of Norwid’s dramas, which account for fresh contexts and represent a variety of research angles, including philology, textology and scientific editing, studies of theatre, aesthetics, anthropology as well as cultural and comparative studies. The volume also reconsiders the place of Norwid’s dramatic works in literary history, most chapters foregrounding the strong relationship this author had with the literature and culture of pre-modernism and modernism. Owing to this, the review also addresses the meaning of the Romantic drama tradition for Norwid’s specific artistic position as a dramatist.
PL
Artykuł jest recenzją naukową książki: Dramaty Cypriana Norwida. Teksty – konteksty – interteksty, red. naukowa W. Rzońca, K. Samsel, Warszawa 2019. Autorka dokonuje przeglądu i interpretacji zamieszczonych w książce studiów, sytuując je na tle aktualnego stanu badań nad dramaturgią Norwida. Recenzja ukazuje wartość książki, polegającą przede wszystkim na prezentacji nowych odczytań Norwidowskiego dramatu ‒ przez pryzmat nowych kontekstów i z różnorodnych perspektyw badawczych: filologicznej, teatrologicznej, tekstologiczno-edytorskiej, estetycznej, antropologicznej, kulturologicznej, komparatystycznej. Książka jest też głosem w sprawie miejsca dramaturgii Norwida w procesie literackim, bowiem w większości opublikowanych w niej prac wyeksponowany został ścisły związek pisarza z literaturą i kulturą premodernizmu lub modernizmu. W związku z tym podjęta została w recenzji kwestia znaczenia tradycji dramatu romantycznego dla specyfiki postawy twórczej Norwida-dramaturga.
Zarówno osoba Adolfa Hyły, żyjącego w latach 1897-1965, jak i jego malarska twórczość wciąż dla wielu poozostaje dziś nieodkryta i nieznana. Obrazy tego artysty rozsiane są po całej Polsce, w prawie wszystkich archidiecezjach i diecezjach. Spośród nich najbardziej rozpowszechnionym i rozpoznawalnym na całym świecie jest wizerunek Jezusa Miłosiernego z krakowskich Łagiewnik. Zasadniczym celem powyższego artykułu jest ukazanie w syntetycznej formie historii powstawania dzieł pędzla Adolfa Hyły zlokalizowanych w dwóch diecezjach – opolskiej i gliwickiej. Artykuł podzielony został na dwie części. W pierwszej omówiono malowidła znajdujące się na terenie diecezji opolskiej, a w drugiej w diecezji gliwickiej. Analizując poszczególne obrazy pod kątem ich powstawania zastosowano klucz chrononologiczny, poczynając od najstarszych aż do najmłodszych realizacji. Dzięki odnalezionemu katalogowi dzieł Adolfa Hyły, jak tównież w trakcie przeprowadzonej kwerenedy naukowej, spośród jedenastu malowideł udało się zlokalizować dziewięć. W diecezji opolskiej trzy i w diecezji gliwickiej sześć dzieł Adolfa Hyły. Wciąż nieznane pozostaje miejsce przechowywania dwóch obrazów Bożego Miłosierdzia na terenie diecezji gliwickiej: w parafii. św. Wawrzyńca w Zabrzu Mikulczycach i parafii św. Józefa w Gliwicach.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.