Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Návštěvy císaře Františka Josefa I. v Čechách

100%

Rak J.

Historická sociologie (Historical Sociology)

|

2014

|

tom 1

119-126

EN

This historical essay describes Emperor Franz Joseph’s visits to the Czech lands. Both the Monarch’s image and the people’s attitude to his stays in Bohemia and Moravia during his long reign (1848–1916) were prone to change. Following his coronation the young ruler dissolved the Constituent Assembly and returned Austria to Absolute Rule. His popularity declined sharply even though the Czechs supported the Habsburgs during the 1848/49 revolutionary uprising. He was welcomed in Bohemia after his wedding in 1854 but this was fuelled by the hope that the current harsh rule would grow more lenient. Once constitutional rule was reinstated, Czech politicians attempted to entice Franz Joseph to hold his coronation ceremony in Bohemia. In this they did not succeed. During the final decades of his rule the emperor acquired the benign image of an “Old Monarch” and this despite the fact that Czech attachment to the monarchy had weakened considerably over time. Nevertheless the Czech people sincerely liked their Emperor and his visits were always occasions for national celebration. During these visits the aged Monarch would address old war veterans and young children and these meticulously recorded conversations formed an integral part of his official cult.

2

Uherská korunovace Josefa I. jako prostředek symbolické komunikace

75%

Smíšek R.

Český časopis historický (The Czech Historical Review)

|

2014

|

tom 112

|

nr 4

624-654

EN

The current study attempts to reconstruct the coronation of Joseph I as King of Hungary in Pressburg (Bratislava) on 9th December 1687 on the basis of a context analysis of written and iconographic primary sources. Yet, the author is not merely interested in outlining the political background of the coronation and the description of its progress. Using the methodological concept of symbolic communication he strives to decipher individual symbolic stages and gestures, which the very persons involved in the performance put into action. He does not overlook either the forms of personal representation of Joseph I, his parents – Leopold I and Eleonore Magdalene of Neuburg, the Hungarian Estates and the ways of visualising their social standing.

3

Losy sióstr Habsburżanek Katarzyny, Barbary i Joanny po śmierci ojca, cesarza Ferdynanda I w świetle korespondencji rodzinnej

75%

Stulgis M.

Białostockie Teki Historyczne

|

2015

|

tom Białostockie Teki Historyczne, 2015, tom 13

EN

Daughters of the Habsburgs, fulfilling the dynastic policy of the family, married European rulers. The aim was to enter into profitable alliances or gain prospective financial aid. In 1553 Katarzyna Habsburżanka (Catherine of Austria) married Zygmunt August (Sigismund II Augustus). It was not a happy marriage. Katarzyna was not able to give her husband a much awaited son, thus, form the end of the 1550s their married life showed signs of falling apart. In 1559 the issue of the king’s divorce appeared for the first time. Despite intense exchange of legation between the Polish king and Maximillian II, Holy Roman Emperor, Katarzyna left the Crown in October 1566. However, Zygmunt August did not get a divorce and, thus, lost a chance to have a legal descendant. Archduchesses Barbara (Barbara of Austria) and Joanna (Joanna of Austria) were married to the rulers on the Apennine Peninsula. The first one became the wife of Alfonso II d’Este, Duke of Ferrara, Joanna was the wife of Francesco I de’Medici, Grand Duke of Tuscany. Both these marriages constituted a kind of agreement: Italian dukes counted on a powerful ally in the struggle for domination of the Apennine Peninsula; the Habsburgs expected mainly financial and military help in the campaign against Turkey. Marriages of Barbara and Joanna, like that of their sister Katarzyna, were not totally happy, although they did not end in separation. The fates of the Habsburg sisters clearly show that marriages concluded between members of the reigning houses not always fulfilled the expectations of the involved parties.

4

Emperor’s recruitment in the Republic of Poland done by Maciej Arnoldin von Clarstein in 1635

63%

Nagielski M.

Przegląd Zachodniopomorski

|

2019

|

nr 4

83-100

EN

Emperor’s Ties in the Republic of Poland by Maciej Arnoldin von Clarstein in 1635.The truce signed by Wladyslaw IV with the Swedes in Sztumska Wieś in 1635 made it necessary to dissolve the military enlistments consisting of selected infantry and driving units. The Habsburgs as well as the French were striving for these troops in the face of the ongoing Thirty Years’ War. An imperial deputy, Arnoldin, was sent to the Republic of Poland. He received permission from Władysław IV to recruit soldiers. He succeeded in recruiting more than 5,000 men who took part in the Rhine War in the service of Emperor Ferdinand II. On the other hand, talks with Samuel Łaszcz of the Imperial Commissioners failed in the face of excessive financial demands made by the Crown Guard. The Polish Corps fought in Lorraine, Champagne, Picardy and Burgundy under the command of Gen. Matthias Gallas, giving a large service to the Habsburgs. The second enlistment on the territory of the Republic was carried out in September 1636 and was the work of Spanish diplomacy. In total, more than 15 thousand soldiers were led out of the borders of the Republic of Poland and the Habsburg diplomacy distanced the French diplomacy of Louis XIII.

PL

Podpisany rozejm przez Władysława IV ze Szwedami w Sztumskiej Wsi w 1635 r.spowodował konieczność rozpuszczenia zaciągów wojskowych złożonych z wyborowych oddziałów piechoty i jazdy. O te oddziały zabiegali tak Habsburgowie jak Francuzi wobec trwających działań wojny trzydziestoletniej. Do Rzeczpospolitej wysłano posła cesarskiego Arnoldina , który uzyskał od Władysława IV zgodę na werbunek żołnierzy. Udało się mu zwerbować ponad 5 tysięcy ludzi, którzy wzięli udział w walkach w Rzeszy nad Renem w służbie cesarza Ferdynanda II. Natomiast rozmowy z Samuelem Łaszczem komisarzy cesarskich nie powiodły się wobec wygórowanych żądań finansowych stawianych przez strażnika koronnego. Korpus polski walczył na terenie Lotaryngii, Szampanii, Pikardii i Burgundii pod komendą gen. Matthiasa Gallasa, oddając duże usługi Habsburgom.Drugi zaciąg na terenie Rzeczpospolitej przeprowadzono we wrześniu 1636 r. i był on dziełem dyplomacji hiszpańskiej. W sumie wyprowadzono ponad 15 tysięcy żołnierzy z granic Rzeczpospolitej a dyplomacja Habsburgów zdystansowała w tej kwestii dyplomację francuską Ludwika XIII.

5

Austro-Węgrzy i paneuropeiści. Arystokratyczni krytycy Europy wersalskiej

63%

Wielomski A.

Kultura Słowian. Rocznik Komisji Kultury Słowian PAU

|

2020

|

tom XVI

31-46

EN

There are many books and articles on the nationalist and fascist critics of Europe at the Versailles Conference, whereas there are no works in contemporary literature about conservative and aristocratic critics of this political model. The purpose of this text is to present the critics of the conservative side from the point of view of the elite of the Habsburg Empire. We have three social groups that defend the old empire: the aristocratic and cosmopolitan elites of the Austrian land-holding gentry, the Hungarian nobility and the Jews. These three groups do not understand the ideas of nation, nation-state, and nationalism. After the fall of the empire in 1918, only the Hungarian aristocracy and nobility retained their political role, running the Hungarian nation-state. Austria's traditional elite is cosmopolitan and in radical opposition to the new republic. Their political, international, supranational point of view represents the Paneuropean movement.

PL

We współczesnej literaturze jest wiele książek i artykułów na temat nacjonalistycznych i faszystowskich krytyków Europy podczas konferencji w Wersalu. Brakuje natomiast prac o konserwatywnych i arystokratycznych krytykach tego modelu politycznego. Celem tego tekstu jest przedstawienie krytyków strony konserwatywnej z punktu widzenia elit imperium Habsburgów. Mamy trzy grupy społeczne, które bronią starego imperium: arystokratyczne i kosmopolityczne elity austriackiej szlachty ziemskiej, węgierskiej szlachty i Żydów. Te trzy grupy nie rozumieją idei narodu, państw narodowych i nacjonalizmu. Po upadku imperium w 1918 roku tylko węgierska arystokracja i szlachta zachowują swoją rolę polityczną, kierując węgierskim państwem narodowym. Austriackie tradycyjne elity są kosmopolityczne i pozostają w radykalnej opozycji do nowej republiki. Ich polityczny międzynarodowy, ponadnarodowy punkt widzenia reprezentuje ruch paneuropejski.

6

The courts of the Spanish and Austrian Habsburgs as Related by Jakub Sobieski in the first half of the 17th century

63%

Taracha C.

Roczniki Humanistyczne

|

2013

|

tom 61

|

nr 2: Historia

169-182

EN

Jakub Sobieski, the father of King Jan III, was among the most outstanding Polish politicians of the first half of the 17th century. In his youth he received a thorough education, which included studies abroad and tours around Europe. In 1611-1613 he visited Germany, England, France, Spain, Portugal, Italy and Austria. Later, in 1638, he accompanied King Władysław IV Vasa on a journey to Baden. In both cases he wrote accounts that were subsequently printed and published. Of particular significance among these recollections of European travels are his descriptions of the states (Spain and the Holy Roman Empire) and courts (Madrid and Vienna) of the Habsburgs. Sobieski sheds light on the rulers (Philip III, Matthias I and Ferdinand III) as well as their courtly entourage (family, ministers, clerks, diplomatic corps, informal circles of power and servants). He writes about how the courts functioned, their ceremonies and etiquette, and also about their religious life. He draws our attention to the specific features which distinguished Habsburg courts from the rest of Europe. Moreover, he reveals their role and general significance in 17th-century political reality.

PL

Jakub Sobieski, przyszły ojciec króla Jana III, to jeden z najwybitniejszych polityków polskich pierwszej połowy XVII wieku. W okresie młodości odebrał staranne wykształcenie, w ramach którego znalazły się studia zagraniczne i podróże po Europie. W latach 1611-1613 odwiedził Niemcy, Anglię, Francję, Hiszpanię, Portugalię, Włochy i Cesarstwo. Później, w roku 1638, towarzyszył królowi Władysławowi IV Wazie w drodze do Baden. Podczas obu tych wypraw prowadził zapiski, które zostały następnie wydrukowane i opublikowane. W relacjach z jego podróży szczególne miejsce zajmują opisy państw (Hiszpania i Cesarstwo) oraz dworów (Madryt i Wiedeń) rządzonych przez Habsburgów. Wiele miejsca poświecił Sobieski panującym władcom (Filip III, Maciej I oraz Ferdynand III) oraz ich otoczeniu (rodzina, dworzanie, ministrowie, duchowni, dyplomaci, służba). Przedstawił obowiązujący na dworach ceremoniał, etykietę, jak również życie religijne. Podkreślał elementy specyficzne dla dworów habsburskich, a przede wszystkim wskazał ich rolę i znaczenie w polityce europejskiej XVII wieku.

7

W kręgu mitu habsburskiego. Alicja Ankarcrona – Badeni – Habsburg – Altenburg (1889–1985)

63%

Łazuga W.

Galicja. Studia i materiały

|

2020

|

nr 6

375-402

EN

Alicja Ankarcrona lived in Stockholm, Brussels, Busko, Lviv, Vienna and Żywiec. She belonged to the European elite of the elites of the turn of the 19th and the 20th century. The Swedish aristocrat who married the Polish count and, after his death, married the Habsburg archduke. She did not stop being a Swede when she became Polish. She did not stop being Polish when during WWI she tied the knot with the Habsburg from Żywiec. She belonged to “the Beautiful Era”. In her life she experienced emperors and kings, two world wars and times of dictatorship but mentally never left that era. She was a member of the Home Army (AK). After the war she lived in a very modest way. She was addressed as the Habsburg duchess (after her husband) although the title no longer existed. She was the embodiment of “better times” and “the Habsburg myth”. Her life was the history of Europe in a miniature scale and an incredibly curious case of eternal entanglement in the past.

PL

Mieszkała w Sztokholmie, Brukseli, Busku, Lwowie, Wiedniu i Żywcu. Należała do europejskiej elity elit przełomu XIX i XX w. Szwedzka arystokratka, która wyszła za polskiego hrabiego, by po jego śmierci poślubić arcyksięcia Habsburga. Nie przestała być Szwedką, gdy została Polką. Nie przestała być Polką, gdy podczas I wojny światowej związała się z Habsburgiem z Żywca. Należała do „pięknej epoki”. Przeżyła wprawdzie cesarzy i królów, dwie wojny światowe i czas dyktatorów, ale nigdy się z tamtą epoką mentalnie nie rozstała. Była w AK. Po wojnie żyła nader skromnie. Tytułowana po mężu księżną Habsburg, który to tytuł nie istniał, była do końca uosobieniem „lepszych czasów” i „mitu habsburskiego” Jej życie to historia Europy w miniaturze. I niezwykle ciekawy przypadek dozgonnego uwikłania w przeszłość.

8

Karol V: Cesarz z ludzką twarzą. Uwagi na marginesie książki Henry’ego Kamena, Carlos Emperador. Vida del rey césar, trad. del inglés de Paz Pruneda, La Esfera de los Libros, Madrid 2017, ss. 465

63%

Kubiaczyk F.

Studia Europaea Gnesnensia

|

2019

|

nr 19

373-402

EN

In this paper, the author undertakes a critical analysis of the findings relat-ing to the life and reign of Charles V, contained in the monarch’s biography by the English historian Henry Kamen. Particular attention is paid here to those elements of biographical narrative in which Kamen does not go beyond the established interpretive canon (as in the case of the imperial election of 1519 and rivalry with Francis I), those which go against predominant views (e.g. the question of the Reformation or Charles’ relationship with his mother), as well as the most controversial assertions (American policy, for instance). The chief intention of the author, who confronts the findings and the opinions expressed by Kamen with the interpretations of other researchers, is to address and fill some of the gaps in the Polish discourse concerning Charles V, where the es-tablished stereotypes surrounding the emperor continue to the iterated.

9

Francesco Arcelli, włoski zakonnik na służbie burbońskiej Hiszpanii

51%

Taraha C.

Folia Historica Cracoviensia

|

2016

|

tom 22

535-557

PL

Stulecie XVIII to czas trudnych wyzwań tak dla życia zakonnego w ogóle, jak i dla konkretnych zgromadzeń. Przypomnijmy takie wydarzenia, jak likwidacja redukcji paragwajskich, wypędzenie jezuitów z Portugalii i Hiszpanii, rozwiązanie Towarzystwa Jezusowego, likwidacja setek domów zakonnych w ramach reform józefińskich czy okrutne represje wobec duchowieństwa z czasów rewolucji francuskiej. Mimo prób kwestionowania obecności zakonów w przestrzeni publicznej odgrywały one nadal istotną rolę w wielu obszarach życia społecznego, w świecie kultury i edukacji. Oprócz posługi właściwej zakonnym charyzmatom spotykamy zakonników na królewskich dworach, pełniących ważne funkcje w administracji państwowej, w dyplomacji, na uniwersytetach, w szkołach, w instytucjach dobroczynnych i kulturalnych. Francesco Arcelli należał do tej właśnie kategorii osób duchownych, które łączyły, z lepszym lub gorszym skutkiem, służbę Bożą z zaangażowaniem o charakterze świeckim, publicznym i państwowym. W epoce nowożytnej tego rodzaju aktywność osób duchownych nie była niczym nadzwyczajnym, zwłaszcza w katolickiej monarchii hiszpańskiej.

EN

The 18th century was a time of considerable challenges for monastic life, both in general and for specific congregations. Let us recall such events as the abolition of Jesuit reductions in Paraguay, expelling Jesuits from Portugal and Spain, the dissolution of the Society of Jesus, the closure of hundreds of monastic houses as part of Josephine reforms or cruel repressive measures towards clergy during the French Revolution. Despite attempts at questioning the presence of orders in public space, they still played a significant role in many areas of social life, in the realm of culture and education. Despite service appropriate to monastic charismata, there were monks in royal courts, monks with important functions in state administration, in diplomacy, at universities, schools, charitable and cultural institutions. Francesco Arcelli was one of such monks, who combined, with better or worse results, serving God by their involvement in lay, public and state matters. In the early modern era such activity of religious orders was nothing extraordinary, especially among the Spanish Catholic monarchy.