Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Działalność ks. prof. Adama Ludwika Szafrańskiego w diecezji kieleckiej

100%

Śledzianowski J.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

tom 62

|

nr 6: Teologia pastoralna

205-223

EN

In 2014 we had the 10th anniversary of the death of prominent Polish pastoral theologian Fr. prof. A.L. Szafrański. This is a good opportunity to remind his achievements, not only in relation to his writings, but also in the field of his scientific, organizational and pastoral activities. A large part of his life was devoted to research and teaching work at the Catholic University of Lublin. Nevertheless, he was a priest of the Diocese of Kielce, and in a period of his life he realized his vocation in that local church, leaving unforgettable traces. This paper presents the most important scientific, organizational and pastoral achievements of Fr. prof. Szafrański in the Diocese of Kielce.

PL

W 2014 roku przypadła 10 rocznica śmierci wybitnego polskiego pastoralisty, ks. prof. A.L. Szafrańskiego. Jest to dobra okazja, aby przypomnieć jego osiągnięcia nie tylko w zakresie dorobku naukowo-pisarskiego, ale także w zakresie jego działności naukowej, organizacyjnej i duszpasterskiej. Ks. Szafrański znaczną część swego życia poświęcił pracy naukowo-dydaktycznej w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Niemniej był on kapłanem diecezji kieleckiej i w pewnym okresie swego życia realizował swoje powołanie w tym właśnie Kościele lokalnym, zostawiając tam wciąż niezatarte ślady. Niniejsze opracowanie prezentuje jego najważniejsze osiągnięcia na polu działalności naukowo-organizacyjnej i duszpasterskiej w diecezji kieleckiej.

2

Wkład ks. prof. Adama Ludwika Szafrańskiego w rozwój teologii pastoralnej

100%

Przygoda W.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

tom 62

|

nr 6: Teologia pastoralna

143-157

EN

In 2014 we celebrated the 10th anniversary of the death of Fr. A.L. Szafrański, professor at the Catholic University of Lublin. This is an opportunity to re-examine his scientific output. This article presents the achievement of Szafrański on the history of theological thought, concept of pastoral theology, theology of the parish, and theology of signs of the times – called kairology. Szafrański's pastoral theology can be defined as alive, dynamic, existential and constantly seeking theology. It is a theology of human beings and human culture, and theology of dialogue with modern world, problems of modern society and its changes. Szafrański was returning permanently to the fundamental sources of theology – the Holy Scripture and the Tradition, but he always remained sensitive to the signs of the times in which he tried to hear the voice of God speaking in the history of the world and man, but also in the community of the Church. It seems this style of pastoral theology, Szafrański left to his disciples as a model, is still up to date and relevant to the challenges facing the Church in Poland at the beginning of the XXI century.

PL

W 2014 roku przypadła 10 rocznica śmierci Profesora KUL, ks. A.L. Szafrańskiego. Stanowi to okazję do ponownego pochylenia się nad jego dorobkiem naukowo-pisarskim. Ten artykuł ma charakter przeglądowy i prezentuje osiągnięcia Szafrańskiego na temat: historii myśli teologicznej, koncepcji teologii pastoralnej, teologii parafii oraz teologii znaków czasu, czyli kairologii. Uprawiana przez Szafrańskiego teologia pastoralna jawi się jako teologia żywa, dynamiczna, egzystencjalna i stale poszukująca. Jest to teologia człowieka i jego kultury, a także teologia dialogu ze światem współczesnym, problemami współczesnego społeczeństwa i dokonującymi się w nim przemianami. Wracając stale do fundamentalnych źródeł teologii – do Pisma Świętego i Tradycji, ks. Szafrański pozostawał wrażliwy na znaki czasu, w których usiłował usłyszeć głos Boga przemawiającego w historii świata i człowieka, ale także we wspólnocie Kościoła. Wydaje się, że właśnie ten styl uprawiania teologii pastoralnej, jakiego wzór pozostawił swoim uczniom ks. prof. A.L. Szafrański, jest wciąż aktualny i adekwatny do wyzwań, przed jakimi stoi Kościół w Polsce na początku XXI wieku.

3

Teologia sanktuariów – świętych miejsc pielgrzymkowych

84%

Ostrowski M.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

tom 62

|

nr 6: Teologia pastoralna

83-95

EN

The article focuses on selected aspects of theology of shrines, which are destinations of Christian pilgrimages. The author bases on biblical texts, particularly on these concerning the Promised Land and the Holy City of Jerusalem with its temple, further on documents of the Pontifical Council for the Pastoral Care of Migrants and Itinerants. Each earthly shrine is an expression of God's love for a human. On the one hand, God's initiative is to create a convenient place for His encounter with a man, on the other hand, a human himself searches for such a place. A shrine is a venue, where a man "has rest in God", enters into a community with Him. Simultaneously, it anticipates future communion with God in the eternity - "eternal rest in God" after efforts of the earthly pilgrimage. It is there, where a human being will achieve complete happiness and joy. Like in the past, the Promised Land and the temple in Jerusalem were places for creating unity and identity for Israelites, nowadays shrines are means of creating and enhancing Church community, which embraces comers from all over the world. The article emphasis the fact that present shrines are not only places of intensive prayers, great liturgical celebrations, but also centres where people offer their spiritual sacrifices, do penance, further where sinners convert to God and each pilgrim renews spiritually.

XX

Artykuł koncentruje się na wybranych aspektach teologii sanktuariów – miejsc, które są celem chrześcijańskich pielgrzymek. Autor opiera się na tekstach biblijnych, szczególnie dotyczących Ziemi Obiecanej i Świętego Miasta Jerozolimy z jego świątynią oraz dokumenty Papieskiej Rady do spraw Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych. Każde sanktuarium ziemskie na pierwszym miejscu wyraża miłość Boga do człowieka. Bóg swą inicjatywą tworzy miejsce dogodne do bliższego spotkania z człowiekiem. Z drugiej strony, człowiek sam poszukuje takiego miejsca. Sanktuarium jest miejscem, w którym człowiek „odpoczywa w Bogu” – wchodzi z nim w bliską wspólnotę. Jednocześnie zapowiada ono przyszłe zjednoczenie z Bogiem w wieczności – „wieczny odpoczynek w Bogu” po trudach ziemskiej pielgrzymki. Tam człowiek osiągnie pełną radość i szczęście. Tak jak Ziemia Obiecana i jerozolimska świątynia były dla Izraelitów ośrodkiem tworzenia jedności i tożsamości narodu wybranego, tak dziś sanktuaria są narzędziem tworzenia i umacniania wspólnoty Kościoła przygarniającej do siebie przybyszów ze wszystkich stron świata. Artykuł podkreśla, że dzisiejsze sanktuaria są nie tylko miejscami intensywnej modlitwy, rozkwitu liturgii, ale także ośrodkami składania przez człowieka duchowych ofiar, pokuty i nawrócenia grzeszników oraz duchowej odnowy każdego pielgrzyma.

4

W poszukiwaniu współczesnego ujęcia katechetyki

67%

Czekalski R.

Studia Katechetyczne

|

2013

|

tom 9

11-30

PL

Katechetyka jest dziedziną teologii pastoralnej, zajmującą się naukową refleksją nad katechezą, katechizacją i chrześcijańskim wychowaniem do dojrzałej postawy wiary. Mimo że sama katecheza jest działalnością sięgającą początków chrześcijaństwa, to nie można powiedzieć tego samego o katechetyce, która ukształtowała się na przestrzeni ostatnich dwóch stuleci. Najważniejszymi czynnikami kształtującymi pojęcie i rozwój katechetyki był aktualny stan refleksji teologii pastoralnej, do której zaliczano katechetykę, sytuacja i samoświadomość Kościoła, jego potrzeby duszpasterskie oraz funkcjonująca w danym czasie mentalność. Decydującym czynnikiem kształtującym koncepcję katechetyki był rozwój pojęcia i rozumienia natury samej katechezy. Początki katechetyki, jako nauki, sięgają końca XVIII wieku. Katechetyka od momentu wyodrębnienia się jako oddzielna dyscyplina naukowa przechodziła ewolucyjne przeobrażenia, doskonaląc i poszerzając zarówno swój zakres materialny, jak i samoświadomość naukową. Można wyszczególnić cztery etapy rozwoju katechetyki: 1) katechetykę jako metodykę nauczania religii, 2) katechetykę jako dydaktykę nauki religii, 3) katechetykę jako pedagogikę religijno-moralną, 4) katechetykę jako naukę teologiczną. Dzięki nieustannemu rozwojowi i poszukiwaniom katechetycznym, których nie można uznać za zakończone, obecnie katechetyka jawi się jako wiedza wielodyscyplinarna odwołująca się do zróżnicowanych metod naukowych. Co więcej, dzisiaj wydaje się koniecznością, aby katechetyka była ukierunkowana na interdyscyplinarność, rozumianą jako próba podjęcia dialogu z innymi dyscyplinami naukowymi, w celu skuteczniejszego zrozumienia i doprowadzenia do interakcji różnych procesów poznawczych, które biorą udział w refleksji katechetycznej.

EN

Catechetics is a field of pastoral theology, dedicated to scientific reflection on catechesis, catechization and Christian education for mature attitude of faith. Although catechesis as an activity dates back to the beginnings of Christianity, one cannot say the same about catechetics, which was built over the past two centuries. The most important factors influencing the development of the concept and Catechesis were current reflections of pastoral theology, which included catechetics, the situation and the self-awareness of the Church, its pastoral needs, and functioning at a given time of mentality. A decisive factor in shaping the perception of catechetics was the development of the concept and understanding of the nature of catechesis alone. The beginnings of catechetics as a science date back to the late eighteenth century. Catechetics from the moment of extraction as a separate scientific discipline underwent an evolutionary transformation, improving and expanding both its range of material and scientific self-consciousness. We can specify four stages of development of Catechetics 1) Catechetics as methodology of religious teaching, 2) Catechetics as didactics of religious education, 3) Catechetics as religiously-moral pedagogy, 4) Catechetics as a science of theology. Thanks to the continuous development and the search of catechetics, which cannot be considered complete, currently, catechetics appears as a multidisciplinary science referring to a variety of scientific methods. Moreover, today it seems necessary for catechetics to be focused on interdisciplinarity, understood as an attempt to engage in dialogue with other disciplines, in order to better understand and bring together the interaction of various cognitive processes, which are involved in catechetical reflection.

IT

La catechetica in quanto una delle discipline di teologia pastorale è una riflessione sulla catechesi, sul processo di catechizzazione nonché sulla formazione alla maturità nella fede. È stata soggetto di varie mutazioni fin da quando è emersa come un settore autonomo della scienza. È possibile, infatti, individuare le 4 tappe dello sviluppo della catechetica: 1) la catechesi come metodica dell’insegnamento della religione, 2) la catechetica come didattica dell’insegnamento della religione, 3) la catechetica come pedagogia di tipo religioso-morale, 4) la catechetica come scienza nell’ambito teologico. Adesso la catechetica è considerata come una scienza multidisciplinare riferendosi ai diversi metodi scientifici. Al duplice scopo di comprendere sempre meglio vari procedimenti conosciutivi che fanno parte della riflessione catechistica e quello di far interazione fra di essi, sembra che sia necessario ul dialogo della catechetica con altri saperi.

5

Pastoralna promocja wiernych świeckich w kontekście duszpasterstwa rodzin

67%

Polak M.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

tom 61

|

nr 6: Teologia Pastoralna

139-152

EN

The Second Vatican Council and the post-conciliar teaching of the Church and in particular the Apostolic Exhortation „Cristifideles laici” of Pope John Paul II gave theological grounds for granting the lay people their proper place and role in the salvific mission of the Church. These assumptions, however, require continuous care for their implementation in everyday practice of the Church, in the pastoral ministry. One of the major demands of the new evangelization is therefore ecclesial pastoral promotion of the laity. The first dimension of social and ecclesial commitment of the lay faithful is to support the family. This means participation in the pastoral care of families and activities in the economic, cultural and legislative field, which would promote the family. Participation of the lay people in the pastoral care of families has been established by John Paul II as a church mission. It is, therefore, not only a support for priests but proper apostolic task of the lay faithful. This article is an attempt to show the need for pastoral promotion of the laity as a postulate of the new evangelization. It presents the theological basis of their participation in the apostolic mission of the Church and formulates pastoral proposals.

PL

Sobór Watykański II oraz posoborowe nauczanie Kościoła, a zwłaszcza adhortacja apostolska Jana Pawła II Christifideles laici, dały teologiczne podstawy do przyznania wiernym świeckim ich właściwego miejsca i roli w posłannictwie zbawczym Kościoła. Te założenia wymagają jednak ciągłej troski o ich realizację w codziennej praktyce Kościoła, w duszpasterstwie. Jednym z ważniejszych postulatów nowej ewangelizacji jest zatem pastoralna promocja kościelnego laikatu. Pierwszą płaszczyzną społecznego i kościelnego zaangażowania wiernych świeckich jest zaangażowanie na rzecz rodziny. Chodzi tu zarówno o udział w duszpasterstwie rodzin, jak i o działania w sferze ekonomicznej, kulturalnej i ustawodawczej, które promowałyby rodzinę. Udział wiernych świeckich w duszpasterstwie rodzin został określony przez Jana Pawła II jako kościelne posłannictwo. Jest to zatem nie tyle pomoc kapłanom, ile właściwe wiernym świeckim zadanie apostolskie. Niniejszy artykuł stanowi próbę ukazania konieczności pastoralnej promocji wiernych świeckich jako postulatu nowej ewangelizacji. Prezentuje teologiczne podstawy ich udziału w misji apostolskiej Kościoła oraz formułuje wnioski pastoralne.

6

Wzór duszpasterza w świetle wybranych opracowań pastoralnych okresu zaborów. Zarys problematyki

67%

Lewalski K.

Studia Gdańskie

|

2012

|

nr 31

97-116

PL

Do interesujących źródeł pozwalających odtworzyć funkcjonujący w danej epoce ideał, wzór czy model kapłana-duszpasterza należą dzieła z zakresu teologii pastoralnej. Podstawę źródłową artykułu stanowią wybrane opracowania wydane w języku polskim pochodzące z lat 1809‒1914. Ich analiza umożliwia uchwycenie wielu płaszczyzn życia duszpasterza, w tym szeregu aspektów życia codziennego, działalności duszpasterskiej, aktywności społecznej, a także kwestii związanych z relacjami państwo-Kościół. Wymogi stawiane wzorowemu duszpasterzowi były odzwierciedleniem uwarunkowań i potrzeb epoki, a nadto wyrazem koncepcji pastoralnej wyznawanej przez autorów badanych prac.

EN

The works on pastoral theology are interesting sources that allow to reconstruct the model of a parish priest functioning in the era. Selected works published in Polish in the years 1809‒1914 are the basis of the source article. These include not only worksbooks, but also handbooks, guides, as well as the pastoral publications. The image that emerges from the works is not only the postulated, imaginated or created image, they are not only the theoretical work. The authors, experienced pastors, o=en wrote about what they experienced, in many passages there were reports of what and how it was. Their analysis makes it possible to capture many aspects of the priest’s life, including some aspects of everyday life pastoral activity, social activity, as well as issues related to the state-church relations. The article could not be a detailed discussion of all aspects of the issues undertaken in the title, it was to pay attention to certain features or the problems connected with the requirements that had to be met in order to move closer to the ideal pastor. These requirements were a re;ection of the conditions and needs of the age, and, moreover, an expression of the pastoral concept professed by the authors of studied works.

7

Duszpasterstwo rodzin jako działalność zbawcza Kościoła

67%

Kamiński R.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

tom 61

|

nr 6: Teologia Pastoralna

99-107

EN

Saving activity is realized in different dimensions of the universal Church, of the diocese and the parish community. In all these aspects of the Church life salvific activity is expressed in various forms of pastoral ministry. Among these forms the pastoral care for families takes the first place. The essence of this pastoral care understood as a saving activity is to discover God's plan for marriage and family, and also to help spouses and families in its implementation. As majority of people is called to live in marriage and family, they remain in the center of the global saving activity of the Church. In relation to marriages and families the Church carries out its duty first of all by pastoral care of families. In this sense, the pastoral care of families is a crucial element of the whole saving activity of the Church. According to the Apostolic Exhortation „Familiaris Consortio” the pastoral care for families as a saving activity aims to realize a community of faith and love by proclaiming the God's Word, liturgical celebrations and bear witness of Christian life. It shall lead the people in their everyday marital and family life to the personal encounter with God in faith and love (cf. FC 65-73). Areas of pastoral care families as a saving activity are different. They can be reduced to five aspects: the defense of human life, preparation for marriage and family life, family assistance, family counseling and education of parents and care for families in special situations. In every area of family pastoral care there are a few specific tasks.

PL

Działalność zbawcza Kościoła realizowana jest w różnych płaszczyznach: Kościoła powszechnego, diecezji i wspólnoty parafialnej. Na wszystkich tych płaszczyznach życia Kościoła działalność zbawcza wyraża się w różnych formach pastoralnych. Wśród tych form priorytetowe miejsce zajmuje duszpasterstwo rodzin. Istotą duszpasterstwa rodzin jako działalności zbawczej jest odkrywanie Bożego planu dotyczącego małżeństwa i rodziny, a także pomoc małżonkom i rodzinie w jego realizacji. Ponieważ większość ludzi powołana jest do życia w małżeństwie i rodzinie, pozostają one w centrum całościowej działalności zbawczej Kościoła. W odniesieniu do małżeństw i rodzin Kościół realizuje swoją troskę przede wszystkim przez duszpasterstwo rodzin. W tym sensie duszpasterstwo rodzin jest kluczowym elementem całościowej działalności zbawczej Kościoła. Według adhortacji apostolskiej Familiaris consortio duszpasterstwo rodzin jako działalność zbawcza Kościoła zmierza do urzeczywistnienia wspólnoty wiary i miłości przez głoszenie słowa Bożego, sprawowanie liturgii i świadectwo życia chrześcijańskiego. Ma ono prowadzić ludzi w ich codziennym życiu małżeńsko-rodzinnym do osobowego spotkania z Bogiem w wierze i miłości (por. FC 65-73). Obszary duszpasterstwa rodzin jako działalności zbawczej Kościoła są zróżnicowane. Można je sprowadzić do pięciu: obrona życia ludzkiego; przygotowanie do małżeństwa i życia w rodzinie; pomoc rodzinie; poradnictwo rodzinne i pedagogizacja rodziców oraz troska o rodziny w sytuacjach szczególnych. W każdym obszarze duszpasterstwa rodzin jest kilka zadań szczegółowych.

8

Rola języka ojczystego w wierze i duszpasterstwie

67%

Sochaj A.

Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

|

2015

|

nr 22

273-281

PL

Pół wieku od zakończenia Vaticanum II (1962-1965) często zapomina się o dobrodziejstwie, jakie przyniósł sobór całemu Kościołowi w czynnym przeżywaniu wiary, liturgii przez wiernych. A stało się to możliwe przez dopuszczenie języków narodowych do liturgii. Autor niniejszego artykułu na przykładzie języka romani pokrótce ukazuje, jaką rolę pełni i powinien pełnić język ojczysty, w tym przypadku romski, w wierze i duszpasterstwie dla tych osób, zarówno duchownych, jak i wiernych świeckich, które się nim posługują i w ten sposób oddają cześć Bogu w duchu i w prawdzie. Rola, jaką odgrywa język ojczysty w wierze i duszpasterstwie, winna wpływać na troskę duszpasterzy o jego używanie, m.in. w posłudze słowa, szczególnie w czasie sprawowania sakramentów św. i nabożeństw liturgicznych, aby ukazać współczesnemu człowiekowi prawdę, piękno i radość przeżywanej przez niego wiary, by była ona żywa.

EN

It has been half of a century since the end of Vatican Council II (1962-1965) and it is often forgotten about the benevolence of the Council brought to the whole Church and made the life of faith and liturgy more active for believers. It was possibile by allowing to use national languages in the liturgy. The author of this article shows, on the example of Romany language, what is the role of a native language in faith and pastoral care for people, both clergy and laity, who speak this language and worship God in spirit and truth. The role of the mother tongue in faith and pastoral ministry should influence pastors in its usage for example in the ministry of the word, especially in performing the sacraments and liturgical celebrations. It is all to show to the modern man the truth, beauty, and joy experienced by the faith and makes it alive.

9

Wkład ks. prof. Adama Ludwika Szafrańskiego w rozwój teologii małżeństwa i rodziny

67%

Murawski C.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

tom 62

|

nr 6: Teologia pastoralna

189-203

EN

Father A.L. Szafrański made an original contribution to the development of the theology of marriage and family. In his reflections on marriage and family he applied, taken from St. Thomas Aquinas, the notion of mutual participation. Therefore, he exposed, within the endorsed by himself trend of the theology of marriage and family, the links between the persons of the Holy Trinity and the spouses who create the community of marriage and family. According to Fr. Szafrański, in the sacrament of marriage a man and a woman enter into a deep relation with the individual persons of the Triune God. Furthermore, through the sacrament of the Eucharist the spouses gain the power to overcome all difficulties and support of Christ in building a happy family. A family regularly receiving Holy Communion is not closed in itself, but as a living cell of the Church it is opened to the needs of other people and communities. Fr. Szafrański also undertook the issues of rights and privileges of the family, the education of children and youth. In his research he included the topics related to the ecology of the family, which implies the natural family planning and birth control. In addition, he showed the people of today that a good, religious, and morally, spiritually, physically and mentally healthy family is the best environment for the development of the young generation and for the future of the nation and the whole humanity.

PL

Ks. Adam L. Szafrański wniósł oryginalny wkład w rozwój teologii małżeństwa i rodziny. W swojej refleksji na temat małżeństwa i rodziny zastosował zaczerpnięte od św. Tomasza z Akwinu pojęcie partycypacji (uczestnictwa). Dzięki temu w uprawianym przez siebie nurcie teologii małżeństwa i rodziny wyeksponował relacje zachodzące między osobami Trójcy Świętej a osobami tworzącymi wspólnotę małżeńsko-rodzinną. Według ks. Szafrańskiego, w sakramencie małżeństwa mężczyzna i kobieta wchodzą w głębokie relacje z poszczególnymi osobami Boga Trójjedynego. Z kolei w sakramencie Eucharystii małżonkowie zyskują moc do przezwyciężania wszelkich trudności oraz wsparcie Chrystusa w budowaniu szczęśliwej rodziny. Rodzina regularnie przyjmująca Komunię św. nie zamyka się w sobie, lecz jako żywa komórka Kościoła otwiera się na potrzeby innych osób i wspólnot. Ks. Szafrański podejmował również problematykę praw i przywilejów rodziny, wychowania dzieci i młodzieży. W zakresie jego badań naukowych znalazły się tematy związane z ekologią rodziny, a więc naturalnego planowania rodziny i regulacji poczęć. Ponadto pokazywał on współczesnym ludziom, że dobra, religijna, zdrowa moralnie, duchowo, fizycznie i psychicznie rodzina jest najlepszym środowiskiem rozwoju młodego pokolenia oraz pomyślnej przyszłości narodu i ludzkości.

10

Zasada formalna teologii pastoralnej a wypracowanie właściwej koncepcji katechetyki

59%

Marczewski M.

Studia Katechetyczne

|

2013

|

tom 9

31-54

PL

Das grundsätzliche Ziel dieser Arbeit besteht in der Erinnerung an die Gedanken zur Katechetik in den Schriften des Dieners Gottes Franciszek Blachnicki (1921-1987). Diesen besonderen Gegenstand der Pastoraltheologie hat er integral mit der Erarbeitung des Formalprinzips der Pastoraltheologie verbunden. Wenn wir dies nicht tun, kann von Katechetik, Katechese oder katechetischer Wortverkündigung nicht die Rede sein. Man kann dann höchstens von Religionspädagogik, Religionslehre, Methodik und Didaktik des Religionsunterrichts sprechen. Als besondere Disziplin der Pastoraltheologie erlangte die Katechetik in der ekklesiologischen Strömung dieser Disziplin den ihr gebührenden Platz und wurde zur Lehre vom kirchlichen Katechumenat als einer Funktion der Kirche, die deren Verwirklichung in den Katechumenen anstrebte. Als besonders wichtig für dieses ihr Verständnis und ihre praktische Reali-sierung erwies sich die Herausgabe des liturgischen Buches Ordo initiationis christianae adultorum. Auf der Grundlage der dort enthaltenen Suggestionen erarbeitete Pater Franciszek Bla-chnicki, der Gründer und Schöpfer der unter dem Namen Ruch Światło-Życie (Licht und Leben) bekannt gewordenen ekklesialen Bewegung das Programm einer deuterokatechumenalen Formation, welches einen Versuch darstellt, der Krise entgegenzuwirken, in welcher sich die Pasto-raltheologie und der Heilsdienst der Kirche in Polen befindet. Dieses Wirken hat sich in seiner doktrinalen und formativen Struktur so ausgedehnt, dass dieser Diener Gottes eine Idee vor-stellte, die er jedoch nicht herausgearbeitet hat, welche den Rang besitzt, neue Grundlagen des Prinzips der Seelsorge zu schaffen, aus dem die grundlegenden Lebens- und Entwicklungsgesetze der Gemeinschaft der Christen abgelesen und übernommen werden müssten. Es handelt sich um das Postulat, ein neues Prinzip einer katechumenalen Pastoraltheologie und der daraus resultierenden Seelsorge zu erarbeiten. Das ist ein Problem, auf das der Autor dieser Abhandlung den Kreis der polnischen Pastoralisten, Homiletiker, Katechetiker, Liturgisten und sozialen Pastoralheologen aufmerksam machen will.

EN

The point of the elaboration is to remind a reflection on catechetics in publications of Franciszek Blachnicki (1921-1987). He integrally involved proper conception of catechetics with the formal principles of pastoral theology. Without that connection it is impossible to provide catechesis and catechetical preaching the Word. Because it is very specific: otherwise we can only tell at most about pedagogy of religion, didactics and methodology. Catechesis as detailed pastoral theology discipline gained in the mainstream of the ecclesiology its rightful place, becoming the science of the Church catechumenate as a function of the Church aimed at the accomplishment of the Christians. A particularly important for such her understanding and practical implementation turned out to issue liturgical book Ordo Initiationis christianae Adultorum. On the basis of the suggestions contained therein Franciszek Blachnicki, the founder and creator of the Light-Life Movement, has developed a program of deuterocatechumenal program, which is one of the attempts to counteract the crisis in which finds itself pastoral theology in Poland. This action in its structure and doctrinal formation has grown so that Blachnicki presented the new idea – but it has not developed – that rises to the rank of creating a new base of principles of pastoral care, which should be read and take over the basic rights of survival and development of Christian community. It's about developing a place for principles of new pastoral theology, catechumenal theology, and the pastoral care. It is a problem that the author of that report gives into consideration for the community of Polish pastoral theology, ecclesiology, and catechetics, homiletics and liturgists.

IT

Rammentare la riflessione sulla catechesi del Servo di Dio Padre Franciszek Blachnicki è l’obiettivo principale di quest’articolo. La catechetica come una delle discipline di teologia pastorale ha ottenuto nell’ambito di ecclesiologia pastorale il suo giusto posto, diventando la scienza su catecumenato ecclesiastico in quanto funzione della Chiesa perseguita realizzazione della Chiesa in catecumeni. Per tale comprensione ed applicazione pratica ha un particolare rilevante emissione di un libro liturgico Ordo ini¬¬tia¬tionis christianae adultorum. Sulla base dei suggerimenti ivi contenuti padre Blachnicki, fondatore e creatore del movimento ecclesiale chiamato Movimento Luce-Vita, ha sviluppato un programma di formazione deutero-catecumenale, il quale è uno dei tentativi per contrastare la crisi, in cui è la teologia pastorale e la missione salvifica della Chiesa in Polonia.

11

Wpływ soborowej konstytucji Gaudium et spes na rozwój teologii pastoralnej i duszpasterstwo

51%

Kamiński R.

Roczniki Teologiczne

|

2016

|

tom 63

|

nr 6: Teologia pastoralna

5-15

EN

The Apostolic constitution Gaudium et Spes is a groundbreaking moment. The novelty of this document lies in its inductive and pastoral approach to the relationship of the Church and the world. The pastoral nature of the Apostolic constitution Gaudium et Spes is based on the fact that not only God, but man as well as the world, are in the horizon of its preoccupation. Pastoral nature of the constitution is also seen in the way in which it is written as well as in the inductive presentation of its contents. The image of pastoral ministry which comes up from the constitution Gaudium et Spes is personalistic and universal. In this concept the pastoral ministry is the task of the entire Church and is realized for people and through people. The teaching of the constitution Gaudium et Spes has fundamental meaning for the relationship of the Church and the world. The Church’s ministry of salvation and its ministry toward the world are not excluded since the Church, while taking care for the salvation of the faithful, has to look to sanctification of the world.

PL

Konstytucja duszpasterska Gaudium et spes jest wydarzeniem przełomowym. Oryginalność tego dokumentu soborowego wyraża się w indukcyjnym i pastoralnym podejściu do problemu stosunku Kościoła i świata. Pastoralny charakter konstytucji Gaudium et spes wyraża się w tym, że nie tylko Bóg, ale także człowiek i świat są w horyzoncie zainteresowań, a także w sposobie zredagowania tegoż dokumentu. O pastoralnym charakterze konstytucji świadczy też indukcyjne podejście do przedstawiania jej treści. Obraz duszpasterstwa, jaki wyłania się z konstytucji Gaudium et spes, jest personalistyczny i uniwersalistyczny. W koncepcji tej duszpasterstwo jest zadaniem całego Kościoła i realizuje się dla ludzi i przez ludzi. Fundamentalne znaczenie ma nauczanie konstytucji Gaudium et spes na temat relacji Kościół–świat. Realizowana przez Kościół posługa zbawienia i posługa wobec świata nie wykluczają się, a Kościół troszcząc się o zbawienie wiernych, ma także dbać o uświęcenie świata.