Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

W nowej roli

100%

Gorwa K.

Recykling

|

2013

|

tom nr 10

26

PL

Nawet bardzo zniszczone przedmioty kryją w sobie ogromny potencjał. Trzeba go tylko dostrzec, a potem w odpowiedni sposób wykorzystać. W wyniku zamiłowania do ekologii oraz unikatowych mebli i dodatków do wnętrz pod koniec sierpnia ub.r. powstało UPdeco. Ten niewielki, dwuosobowy zespół, stworzony przez Martynę Rusak i Krzysztofa Lipińskiego, na co dzień zajmuje się projektowaniem i wykonywaniem mebli oraz dodatków z recyklingu. Nazwa UPdeco powstała z połączenia dwóch wyrazów: „up” od upcyklingu, czyli sztuki przekształcania niepotrzebnych, nieużywanych przedmiotów w coś oryginalnego, pięknego i funkcjonalnego, oraz „deco” od dekorowania rozmaitymi technikami.

2

Klimatyczne prace

100%

Pawlina-Janyga A.

Recykling

|

2012

|

tom nr 7-8

36--37

PL

Coraz więcej firm działających w branży przemysłowej czy komunalnej posiada w swojej ofercie program dydaktyczny o charakterze prośrodowiskowym. Jednak nie wystarczy tylko wskazywać problemy. Najważniejsze jest, aby poprzez nietypową formę i w niekonwencjonalny sposób zwrócić uwagę wielu osób na kwestie ochrony przyrody i sprawić, by ludzie zmieniali swoje postępowanie.

3

Szklane (za)cięcie

100%

Gorwa K.

Recykling

|

2013

|

tom nr 7-8

38

PL

Inspiracją do tworzenia tego oryginalnego oświetlenia oraz innych przedmiotów użytkowych były produkty upcyklingowe, wykonane ze szklanych butelek przez amerykańskich artystów.

4

Kreatywne spawanie

100%

Gorwa K.

Recykling

|

2014

|

tom nr 12

34

PL

Stolik z tłoków silnika, gitara z łańcucha, mucha z kół zębatych czy konik polny z piły taśmowej to tylko wybrane przykłady rzeźb ze złomu. Projekty są wykonywane zazwyczaj ze stalowych elementów, począwszy od niewielkich śrubek po koła zębate i łańcuchy. – Najpierw rodzi się pomysł, a później szukam odpowiednich materiałów, by go zrealizować. Czasem zdarza się, że mam uzbieraną stertę złomu i od razu widzę w niej potencjał, np. jakiegoś owada – opowiada Grzegorz Beczała, twórca rzeźb. Recyklingowa kolekcja liczy kilkadziesiąt prac. Są wśród nich m.in. ważąca ponad 200 kg postać kowboja, zwierzęta (takie jak pająk, pirania, orzeł), części ciała oraz przedmioty codziennego użytku (np. lampa, stolik). – Z zawodu jestem technikiem mechanikiem, natomiast z zamiłowania artystą spawaczem – dodaje G. Beczała.

5

Moda na wspólne działanie

100%

Więcławski Ł.

Energia i Recykling : gospodarka obiegu zamkniętego

|

2021

|

tom nr 3

36

PL

Global Fashion Agenda wraz z partnerami – Reverse Resources, Bangladesh Garment Manufacturers and Exporters Association oraz Partnering for Green Growth – ogłosili, że ponad 30 marek, producentów i recyklerów podpisało w Bangladeszu „Circular Fashion Partnership”.

6

Przyjemne z pożytecznym

75%

Gorwa K.

Recykling

|

2014

|

tom nr 10

30

PL

Z surowców wtórnych można wykonać samodzielnie wiele funkcjonalnych przedmiotów. Potrzebna jest tylko dobra instrukcja. ZetPety to dwuosobowy zespół, założony przez Natalię Siódmiak oraz Marcina Ryczkowskiego – propagatorów idei zrównoważonego rozwoju oraz twórców upcyklingowych projektów, którzy swoje pomysły i umiejętności przekazują innym.

7

Recykling kołem się toczy

75%

Pawlina-Janyga A.

Recykling

|

2012

|

tom nr 12

31

PL

Rower kojarzony jest głównie z aktywnym wypoczynkiem i spędzaniem czasu na świeżym powietrzu. Tymczasem okazuje się, że za sprawą artysty Andy’ego Gregga pojazd ten może także posłużyć jako komponent wyposażenia wnętrz. Andy Gregg jest profesjonalnym mechanikiem rowerowym, kolarzem amatorem, fotografem sportowym. Pierwsze zaprojektowane przez niego krzesło Bike Chair, składające się z odpowiednio wygiętych kół, felg i opon jednośladów powstało w 1990 r. Koncepcja mebli z rowerowych części przypadła do gustu nie tylko wielu odbiorcom sztuki, ale również osobom niezwiązanym z tą dziedziną, dzięki czemu rozwinęła się produkcja foteli, stolików, ławek, siedzisk, stołków barowych i innych akcesoriów z wykorzystaniem takich elementów.

8

Ekoprojektowanie a recykling. Cz. I

75%

Gola-Sienkiewicz R.

Recykling

|

2014

|

tom nr 6

27--28

PL

Produkcja, dystrybucja, użytkowanie oraz zarządzanie odpadami pochodzącymi z produktów zużywających energię wiąże się z silnym oddziaływaniem na środowisko. Na to oddziaływanie składają się konsekwencje wynikające z zużycia energii, innych materiałów i zasobów, powstawania odpadów oraz uwalniania do środowiska substancji niebezpiecznych. Koncepcja zrównoważonego rozwoju społeczno-ekonomicznego to fundamentalne przewartościowanie podejścia do ochrony środowiska. W szczególności w zakresie gospodarowania odpadami zmiany te znajdują odzwierciedlenie w przepisach prawa, instrumentach ekonomicznych oraz rozwiązaniach systemowych. W ten sposób działania z obszaru oczyszczania i bezpiecznego składowania bezpowrotnie utraciły swój priorytet na rzecz redukcji odpadów u źródła ich powstawania, minimalizacji ich wpływu na środowisko oraz odzysku i recyrkulacji. Oznacza to zmianę strategii ze skierowanej na usuwanie negatywnych skutków procesów produkcyjnych i konsumpcyjnych na zapobiegawczą, tj. ukierunkowaną na przyczyny. Takie podejście spowodowało poszukiwanie rozwiązań systemowych z zaangażowaniem teorii zarządzania. Szczególnie dobre efekty ekologiczne uzyskuje się poprzez wykorzystanie systemów zarządzania jakością, wdrażanych w przedsiębiorstwach jako element planowania strategicznego. Jedno z narzędzi to ekoprojektowanie, którego założeniem jest dostarczanie na rynek produktów i usług minimalizujących ich oddziaływanie na środowisko w całym cyklu życia.

9

Kreatywny sposób na elektroodpady

75%

Pieśluk J.

Recykling

|

2013

|

tom nr 7-8

39

PL

Ponad 40 projektów wykonanych z zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego zostało zgłoszonych do ogólnopolskiego konkursu ART TECH DESIGN, organizowanego przez Fundację Aeris Futuro.

10

Niepowtarzalny styl

75%

Gorwa K.

Recykling

|

2014

|

tom nr 12

31

PL

Aż 72 produkty z różnych dziedzin zgłoszono do konkursu ECO DESIGN. Do wystawy finałowej, odbywającej się podczas tegorocznych Międzynarodowych Targów Ochrony Środowiska POLEKO w Poznaniu, jury zakwalifikowało 41 ekologicznych produktów wpisujących się w nurt ekologicznego projektowania i wyróżniających się wzornictwem, jakością wykonania oraz funkcjonalnością. Spośród nich wyłoniono trzech równorzędnych laureatów (więcej w „Recyklingu” 11/2014) i przyznano dwa wyróżnienia.

11

Biżuteria z przeszłością

75%

Gorwa K.

Recykling

|

2013

|

tom nr 9

29

PL

Surowcem do tworzenia niecodziennej biżuterii mogą być odpady powstające w każdym gospodarstwie domowym.

12

O pięknie architektury (współczesnej)

75%

Kozłowski D.

Pretekst

|

2010

|

tom Nr 3

33--38

13

Pokochaj dizajn

63%

Bochińska B. , Maszewska A. , Malinowska M. , Wolna M. , Zieliński M. , Dunajska E.

Szkło i Ceramika

|

2016

|

tom R. 67, nr 6

40--41

14

Ekoprojektowanie a recykling. Cz. II

63%

Gola-Sienkiewicz R.

|

tom nr 7-8

27--28

PL

Wszystko, co stworzył człowiek, ma wpływ na środowisko. Ekoprojektowanie jest narzędziem, którego cel to zmniejszenie oddziaływania ekologicznego na otoczenie przez cały cykl życia produktu. Gdy dokona się analizy cyklu życia obejmującego wszystkie etapy, od tzw. kołyski aż po grób dowolnego produktu, to można stwierdzić, że w 80% oddziałuje on na środowisko. Badając okres powstawania i użytkowania produktu – użycie materiałów, zasobów naturalnych, szeroko pojęta produkcja, opakowanie, transport (dystrybucja), utylizacja oraz recykling – łatwo zrozumieć, iż etap projektowania jest najważniejszym elementem w tym procesie. Już w momencie ekoprojektowania można ograniczyć oddziaływanie środowiskowe, np. poprzez mniejsze zużycie energii w procesie produkcji i dystrybucji lub eliminację substancji toksycznych.

15

Szlachetny PET

63%

Gorwa K.

Recykling

|

2013

|

tom nr 6

19

PL

Działania mające na celu ochronę środowiska oraz oszczędzanie zasobów naturalnych można realizować na wiele sposobów.

16

Karol Tichy twórca Pracowni Ceramiki ASP w Warszawie

63%

Wolska K.

Szkło i Ceramika

|

2013

|

tom R. 64, nr 3

25--28

PL

Artykuł ukazuje dzieje i rozwój pracowni ceramiki, którą od 1924 r. do wybuchu wojny w 1939 r. prowadził Karol Tichy. Artysta był związany z Akademią Sztuk Pięknych od początku jej istnienia, propagował nauczanie sztuk stosowanych, dlatego też powstanie pracowni ceramiki było punktem zwrotnym w jego karierze pedagogicznej oraz własnej twórczości. Szkolna pracownia miała charakter głównie edukacyjny i naukowy, w związku z czym eksperymentowano nad formą, rodzajami szkliw i dekoracji. Niezwykły zapał Profesora i stawianie coraz to nowych zadań pozwoliły osiągnąć wysoki poziom prac. Niewątpliwie Pracownia Ceramiki ASP kierowana przez Tichego wykształciła najwybitniejszych polskich powojennych ceramików. Wśród nich byli m.in.: Julia Kotarbińska, Rudolf Krzywiec, Stanisław Ptaszyński, Wanda Golakowska.

EN

Article presents the history and development of the ceramics studio, which was led by Karol Tichy from 1924 until the outbreak of war in 1939. The artist was associated with the Academy since its inception, promoted the teaching of Decorative Art, and therefore the creation of pottery workshop was a turning point in his teaching career and his own work. The workshop was primarly educational in nature and science in a relationship, and then experimented with the form, types of glazes and decorations. Karol Tichy's extraordinary enthusiasm and putting more and more tasks made achievement to a very high level of work possible and done. Undoubtedly, Academy of Fine Arts Ceramics Workshop led by Tichy has developed the most outstanding Polish postwar potters, among them were such artists as: Julia Kotarbińska, Rudolf Krzywiec, Stanisław Ptaszyński, Wanda Golakowska.

17

Uhonorowanie GOZ-u

63%

Więcławski Ł.

Energia i Recykling : gospodarka obiegu zamkniętego

|

2021

|

tom nr 3

36

PL

Green Pea to pierwszy zielony park handlowy we Włoszech, a aby uczcić jego inaugurację, projektantka Cristina Celestina skonstruowała Calatea Green – krzesło stworzone na wzór gospodarki o obiegu zamkniętym. Calatea Green narodziło się z oryginalnego produktu firmy – krzesła Calatea, którego design został odświeżony w sposób zrównoważony.

18

Ceramika według Grześkiewiczów

51%

Rydzyńska M. , Grześkiewicz D.

Szkło i Ceramika

|

2013

|

tom R. 64, nr 6

32--33

19

Kobieca specjalizacja: sztuki upiększające. Inicjatywy wspierające aktywność kobiet w zakresie sztuki użytkowej oraz rzemiosła w drugiej połowie XIX w. w Królestwie Polskim

51%

Dobkowska-Kubacka J.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

2020

|

nr 106

53-75

EN

In the second half of the 19th century, in the Kingdom of Poland, practicing art professionally by women was not only a manifestation of their emancipation. In public opinion it was viewed as one of the options to solve the problem of making a living for women from the higher classes of society – landed gentry or intelligentsia – who faced the necessity of work for money. For this reason, it enjoyed significant social support, which resulted among others in the organization of artistic education and exhibitions of “female art”. However, doubts raised especially by conservatives concerning the lack of predisposition of the female sex to intellectual activity and at the same time attributing to women the innate manual skills, caused that not so much the so-called pure art but decorative art was considered as an appropriate occupation. In the 1860s and 1870s when the need for work for women became for the first time a largescale social problem in the Kingdom of Poland the handicraft was also promoted. The latter appeared to be an optimal way out of a difficult situation, not only because of the manual not intellectual nature of work and low social prestige, but also because it was possible to refer to the tradition of women’s knitting. Due to the resistance of the guilds (which accepted the fact that the craftsmen’s widows ran workshops, still they did not accept female artisans entering the profession without proper background and family connections) and the large number of women interested in working in crafts, a real flood of private schools and courses took place in the Kingdom of Poland, especially in the 1870s. This phenomenon, which can be described even as an educational “fashion”, has found its resonance in the press. Unfortunately it turned out soon that craftsmanship would not meet the hopes placed in it. There was a surplus of “new craftswomen”, as they were called, often poorly qualified, competing with each other and with guild craftsmen. Moreover, labour – and time-consuming products lost in competition with cheap factory products. As a result, earnings were very low. Craft schools lost their popularity, and instead schools educating in the field of applied arts and decoration became popular, like Maria Łubieńska’s, Bronisława Poświkowa’s, Bronisława Wiesiołowska’s, Halina Tokarzewska’s schools, for example. It is worth noting that the majority of such institutions were founded and run by women, who have been treating the work of the art school headmistress as another option for earning money. The promotion of both craft and applied art was of a great importance for extending the range of occupations available to women from higher classes of society. That range, although not as drastically narrow as in the 1860s, at the end of this century was still insufficient in comparison to needs.

PL

Uprawianie przez kobiety sztuki zawodowo w drugiej połowie XIX w. w Królestwie Polskim stanowiło nie tylko przejaw aspiracji emancypacyjnych, lecz także traktowane było jako jedna z opcji mających rozwiązać problem samodzielnego zarabiania na życie pań wywodzących się z ziemiaństwa lub inteligencji. Z tego względu cieszyło się znaczącym wsparciem społecznym, co przejawiało się zarówno w organizacji szkolnictwa, jak i wystaw „sztuki kobiecej”. Wątpliwości jednak, podzielane szczególnie przez konserwatystów, dotyczące braku predyspozycji płci żeńskiej do pracy intelektualnej, przy jednoczesnym przypisywaniu kobietom wrodzonych zdolności manualnych, sprawiało, że jako zajęcie właściwe dla pań propagowano nie tyle sztuki tzw. czyste, co sztukę zdobniczą. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XIX w., kiedy potrzeba pracy zawodowej kobiet po raz pierwszy stała się w Królestwie Polskim problemem społecznym na dużą skalę, rzemiosło jawiło się jako optymalne wyjście z trudnej sytuacji, nie tylko z uwagi na manualny, a nie intelektualny charakter pracy oraz niski prestiż społeczny, lecz także dlatego, że można tu było odwołać się do tradycji kobiecych robótek. Z uwagi na opór cechów, które akceptując prowadzenie przez wdowy po rzemieślnikach warsztatów rzemieślniczych, nastawione były niechętnie do zjawiska samodzielnych kobiet-rzemieślniczek wkraczających do zawodu bez odpowiednich koneksji rodzinno-środowiskowych, i przy jednoczesnym rozbudzeniu, m.in. dzięki artykułom prasowym, zainteresowania kobiet pracą w rzemiośle, nastąpił w Królestwie Polskim, szczególnie w latach siedemdziesiątych XIX w., prawdziwy wysyp szkół i kursów. Wkrótce okazało się niestety, że rzemiosło nie spełni pokładanych w nim nadziei. Na rynku pracy pojawił się bowiem nadmiar „nowych rzemieślniczek”, jak je nazywano, często kiepsko wykwalifikowanych, rywalizujących między sobą, a także z rzemieślnikami cechowymi. Ponadto praco- oraz czasochłonne wyroby przegrywały w konkurencji z tanimi wyrobami fabrycznymi. W rezultacie zarobki były bardzo niskie. Moda edukacyjna przesunęła się wtedy w kierunku kształcenia kobiet w zakresie sztuki użytkowej i dekoratorstwa. Powstawały liczne szkoły, m.in. Marii hr. Łubieńskiej, Bronisławy Poświkowej, Bronisławy Wiesiołowskiej, Haliny Tokarzewskiej. Godnym podkreślenia zjawiskiem jest to, że większość tego typu placówek zakładały i prowadziły kobiety, traktując pracę dyrektorki szkoły artystycznej jako kolejną opcję zarobkową. Promowanie zarówno rzemiosła, jak i sztuki użytkowej miało duże znaczenie dla rozszerzenia wachlarza zawodów dostępnych kobietom z wyższych sfer społecznych, który, choć już nie tak drastycznie wąski jak w latach sześćdziesiątych XIX w., pod koniec tego stulecia nadal pozostawał niewystarczający w stosunku do potrzeb.

20

Forma i funkcja. Projekty eksperymentalnych form naściennych o określonej funkcji dedykowane placówkom oświaty

51%

Grygorowicz-Kosakowska K.

Zeszyty Naukowe Politechniki Poznańskiej. Architektura, Urbanistyka, Architektura Wnętrz

|

2021

|

tom Z. 4

39--53

PL

Temat eksperymentu przeprowadzonego z udziałem studentów Wydziału Architektury w ramach zajęć z przedmiotu rzeźba dotyczy autorskiego ćwiczenia dostosowania zmultiplikowanego naściennego modułu ceramicznego do funkcji użytkowo-wystawienniczej. Projekt opiera się na synergii multiplikowanych ceramicznych kształtek z kartką papieru i kształtowaniu obu elementów przestrzennie. Z założenia projekt ma pełnić określoną funkcję użytkowo-wystawienniczą, dedykowaną instytucjom publicznym, takim jak szkoły i przedszkola. Rozrzeźbione zmultiplikowane moduły tworzą spójny pod względem plastycznym system, a wyeksponowane w modularnej aranżacji kartki stanowią dopełnienie kompozycji. Myślą przewodnią eksperymentu było kreowanie formy plastycznej wraz z kształtowaniem własności użytkowych. Rozwiązanie to miałoby na celu również wizualne uatrakcyjnienie przestrzeni publicznej.

EN

The subject of the experiment, carried out with the participation of Architecture Faculty students in Poznan as part of their sculpting course, concerns an authorial exercise of adjusting a multiplied ceramic wall-module to its utility and exhibitive function. The project is based on the synergy of multiplied ceramic shapes with sheets of paper and shaping both components spatially. By definition, the project is supposed to fulfil a specific exhibitive function intended for public institutions, like schools and kindergartens. The sculpted modules make up a system that is coherent in terms of plasticity, while the pieces of paper displayed in a modular arrangement complete the composition. The main idea of the experiment was to create an artistic form along with shaping its practical properties. This solution is also intended to make public spaces more appealing visually.