Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: struktura predykatowo-argumentowa

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

O sile emocji. Analiza semantyczna wyrażeń kogoś wryło, kogoś zamurowało i kogoś zatkało

100%

Wołk M.

2018

nr XX/4

Przedmiotem badań w niniejszym artykule są trzy jednostki języka: kogoś wryło, kogoś zamurowało i kogoś zatkało będące jednoargumentowymi predykatami relacjonującymi rezultaty intensywnych emocji. Mieszczą się one w kategorii leksykalnych wykładników ‘zdziwienia’ i pojęć mu pokrewnych, choć odróżniają się od reprezentujących je wyrażeń m.in. nacechowaniem pragmatycznym (także obrazowością) i intensywnością emocji, które nazywają. W artykule opisane są ich właściwości syntaktyczne i mechanizmy predykacji (swoisty rodzaj przeniesienia z konkretu na abstrakt, hiperbolizacja), przede wszystkim jednak wyodrębnione są elementy struktury semantycznej analizowanych jednostek. Ostatecznym celem podjętej charakterystyki jest próba zdefiniowania wszystkich trzech badanych wyrażeń.

The paper focuses on three linguistic units: kogoś wryło, kogoś zamurowało and kogoś zatkało. These are one-argument predicates which encode results of intense emotions. They can be treated as lexical exponents of ‘surprise’ and similar concepts, although they differ from other expressions representing this category in, among other factors, their pragmatic value (as well as their vividness) and the intensity of the emotions that they convey. The paper describes the syntactic properties of the expressions and the mechanisms of predication (a specific shift from the concrete to the abstract, hyperbolisation), but most importantly it distinguishes elements of the semantic structure of the linguistic units. The ultimate aim of the presented characterization is an attempt to define the three examined expressions.

O śmianiu się z czegoś i z kogoś, czyli o przedmiotowym i podmiotowym znaczeniu czasownika śmiać się

70%

Banasiak D.

tom 40

The aim of this paper is to discuss the main syntactic and semantic features of the Polish predicate śmiać się (to laugh) within the theory of Semantic Syntax (Karolak 1984, 2002). It forms two, only seemingly similar, predicate-argument structures containing a prepositional phrase connected with the Polish preposition z + Gen. (at): 1) [ktoś] śmieje się z [kogoś ABSTR / czegoś ABSTR] ([somebody] laughs at [somebody ABSTR / something ABSTR]) and 2) [ktoś] śmieje się [z kogoś / czyjegoś], że_ ([somebody] laughs at [somebody / something what belongs to somebody] + SENT). The analysis shows they are different in terms of status and semantic roles of their arguments, axiological markedness, objective or subjective reference of the humour incorporated in the act of laughter. Also, they denote different semantic scenarios: the first means a vocal and facial reaction to ludic humour, the second constitutes a complex act of speech in which satirical, verbal or non-verbal humour is used as a pretext to communicate the agent’s disapproving judgment of the patient, or an antipathetic attitude towards it.

Artykuł wpisuje się w nurt badań nad walencją polskich czasowników w oparciu o model struktur predykatowo-argumentowych opracowany przez Stanisława Karolaka. Jego celem jest analiza statusu formalnego oraz ról semantycznych argumentów przyłączanych przez predykat śmiać się za pomocą przyimka z. Analiza danych językowych pokazuje, że predykat ten konstytuuje w polszczyźnie dwie SPA: [ktoś] śmieje się z [kogoś ABSTR / czegoś ABSTR] i [ktoś] śmieje się [z kogoś / czyjegoś], że_ o odmiennych właściwościach formalnych, semantyce, nacechowaniu pod względem aksjologicznym oraz różnym odniesieniu – przedmiotowym lub podmiotowym – obecnego w akcie śmiechu komizmu. Znaczenie pierwszej z tych konstrukcji można ująć jako ‘wokalizacja będąca reakcją na komizm ludyczny’. W drugiej czasownik śmiać się jest derywatem semantycznym oznaczającym akt mowy będący ‘werbalnym lub niewerbalnym zachowaniem, w którym za pomocą satyrycznych środków komicznych komunikowana jest ujemna ocena osobowego obiektu lub niechęć wobec niego’.