Problem przydziału celów powietrznych do środków ogniowych (ang. Weapon–Target Assignment Problem – WTA Problem) jest zasadniczym problemem wynikającym z zastosowań związanych z obronnością, które dotyczą znalezienia optymalnego przypisania zasobów środków ogniowych do celów. Problem ten jest szczególnym przypadkiem bardziej ogólnego problemu jakim jest alokacja zasobów. Rozważymy statyczny problem przydziału celów powietrznych do środków ogniowych pod względem optymalizacji różnych wskaźników jakości, określających pożądany efekt taki jak zminimalizowanie strat w ugrupowaniu własnym (ang. total expected value of the surviving assets). Rozważmy dwa rodzaje obiektów w formacji obronnej, czyli obiekty bronione oraz obiekty broniące, gdzie bez chociażby jednego nie jest możliwe przeprowadzenie jakiejkolwiek skutecznej obrony przed środkami napadu powietrznego. W każdym z przypadków zakładamy, że jest znana liczba celów powietrznych jak i predykcja ich trajektorii lotu. Ustalamy również liczbę własnych wyrzutni pocisków rakietowych wraz z liczbą dostępnych pocisków rakietowych. Przy poszukiwaniu rozwiązania ustalamy pewne ograniczenia takie jak: liczba pocisków rakietowych, które zostaną przypisane do celów powietrznych nie może być większa niż całkowita ich ilość, do pojedynczego celu może zostać przypisana pewna maksymalna ilość pocisków rakietowych, liczba kanałów celowania jest ograniczona i ustalona z góry.
EN
The Weapon-Target Assignment Problem (WTA problem) is a fundamental problem arising from defense-related applications that relate to find the optimal resource assignment of weapons to targets. This problem is a special case of a more general problem which is the allocation of resources. We will consider the static WTA problem in terms of optimization of different performance indices, defining a desired effect such as minimizing the loss in its own formation (total expected value of the surviving assets). We will consider two types of objects in the defensive formation such as defended and defending objects. The survival of even one defending object allows for any effective defense. In each case, we assume that the number of air targets and prediction of their trajectory is known. We set the number of own missile launchers with the number of available missiles. When searching for a solution we determine some constraints such as: the number of missiles which will be assigned to the enemy targets cannot be greater than the total number of missiles, to a single target may be assigned a certain maximum number of missiles, channels targeting is limited and fixed.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.