W artykule dokonano analizy przepisów projektu ustawy o dystrybucji ubezpieczeń w części odnoszącej się do zasad informowania klientów o produkcie ubezpieczeniowym. Szczegółowo omówiono zasady tworzenia i doręczania tzw. ustandaryzowanego dokumentu o produkcie ubezpieczeniowym, który stanowi nakazany przez ustawodawcę format przekazywania informacji o produktach ubezpieczeniowych z zakresu ubezpieczeń majątkowych.
EN
The article analyses the provisions of the draft Insurance Distribution Law in its part relating to the principles of informing customers about the insurance product. The rules have been discussed in detail of drawing up and delivering of the so-called insurance product, which is an obligatory format for the transmission of information on non-life insurance products, required by the legislator.
2
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
Niniejsze opracowanie dotyczy formy czynności dokonywanych przez strony umowy ubezpieczenia na etapie przedkontraktowym. Poddano w nim analizie wybrane przepisy kodeksu cywilnego, ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej oraz ustawy o dystrybucji ubezpieczeń, dotyczące formy poszczególnych czynności zmierzających do zawarcia umowy ubezpieczenia. Porównanie to wykazuje brak konsekwencji ustawodawcy co do wymogów formalnych stawianych komunikacji przyszłych kontrahentów. Trudno uznać, że przepisy te realizują jakiś jeden, spójny zamysł ustawodawcy – przeciwnie – nasuwa się wrażenie przypadkowości. Kodeks cywilny, który kreuje wymogi najsurowsze, „nie nadąża” za rozwiązaniami przyjmowanymi w pozostałych ustawach, zwłaszcza tymi, które mają swoje źródło w prawodawstwie unijnym. W konsekwencji tych ustaleń, sformułowano postulaty de lege ferenda.
EN
This article is concerned with the form of activities performed by the parties to the insurance contract in the pre-contractual phase. Selected provisions of the Civil Code, the Insurance and Reinsurance Activity Act and the Insurance Distribution Act have been analyzed with regard to the form of particular steps aimed at the conclusion of the insurance contract. This comparison suggests the legislator’s inconsistency as to the formal requirements to be met by the communications between prospective contractors. It is hard to admit that these provisions pursue a single and coherent legislative intention. On the contrary, the impression of randomness arises. The Civil Code, which creates the strictest requirements, ‘does not keep up with’ the solutions adopted in other acts, especially those which have originated in the EU legislation. As a consequence of these findings, de lege ferenda postulates have been formulated.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.