Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

NATO wobec polityki militarnej Rosji

100%

Ochyra P. , Macender M. , Zygo K.

Prawo i Bezpieczeństwo

|

2024

|

tom 1(2)/2024

76-89

EN

NATO and Russia have been in a strategic relationship for a long time, which is fraught with tensions and conflicts. Russia’s contemporary military policy, especially after the annexation of Crimea in 2014, raises concerns and requires systematic analysis in the context of NATO’s response. The aim of the article is to present the identification of NATO’s actions towards Russia’s military policy and a comparative analysis of military power. The first part of the publication presents the importance of military power in current conflicts. Next, the Alliance’s attitude towards military operations in Ukraine was described. The final section compares the military strength of both sides in order to understand the dynamics of their relationship and the possible implications for global security. The analysis is based on a set of data on the military potential of NATO and Russia, taking into account aspects such as the number of soldiers, military equipment, defense budgets and other factors determining military strength. The research problem was formulated: Does NATO’s military strength and the attitude towards Russia’s military policy affect global security? According to the research problem, the main research hypothesis was formulated: The military power of Russia and NATO reflects complex international relations and the dynamics of contemporary world politics. Growing tensions and geopolitical uncertainty mean that monitoring and analyzing the military strength of Russia and NATO remains a key element of security policy at the global level. Both quantitative and qualitative research methods were used to solve the research problem and verify the research hypothesis. A critical analysis of the literature and reliable internet sources containing current information in the researched area was carried out, and a quantitative analysis was made based on open sources and qualitative analysis. The synthesis and research methods used allowed for evaluation and drawing conclusions.

PL

NATO i Rosja od dłuższego czasu znajdują się w relacji strategicznej, która jest obarczona napięciami i konfliktami. Współczesna polityka militarnej Rosji, zwłaszcza po aneksji Krymu w 2014 roku, budzi obawy i wymaga systematycznej analizy w kontekście reakcji ze strony NATO. Celem artykułu jest przedstawienie identyfikacji działań NATO wobec polityki militarnej Rosji oraz analiza porównawcza siły militarnej obu stron. W pierwszej części publikacji przedstawiono znaczenie siły militarnej w obecnych konfliktach a następnie opisano postawę Sojuszu wobec działań zbrojnych na Ukrainie. Ostatnia część zawiera porównanie siły militarnej obu stron w celu zrozumienia dynamiki ich stosunków oraz ewentualnych implikacji dla bezpieczeństwa globalnego. Analiza opiera się na zbiorze danych, dotyczących potencjału militarnego NATO oraz Rosji, uwzględniając aspekty takie jak liczba żołnierzy, sprzęt wojskowy, budżety obronne i inne czynniki determinujące siłę militarną. Problem badawczy sformułowano: Czy siła militarna NATO oraz postawa wobec polityki militarnej Rosji wpływa na bezpieczeństwo globalne? Odpowiednio do postawionego problemu badawczego sformułowano główną hipotezę badawczą: Siła militarna Rosji i NATO odzwierciedla złożone relacje międzynarodowe oraz dynamikę współczesnej polityki światowej. Rosnące napięcia oraz niepewność geopolityczna sprawiają, że monitorowanie i analiza sił militarnych Rosji i NATO pozostaje kluczowym elementem polityki bezpieczeństwa na szczeblu globalnym. Do rozwiązania postawionego problemu badawczego i weryfikacji hipotezy badawczej posłużono się metodami badawczymi, zarówno ilościowymi jak i również jakościowymi. Przeprowadzono krytyczną analizę literatury rzetelnych źródeł internetowych, zawierających aktualne informacje w badanym obszarze oraz dokonano analizy ilościowej na podstawie otwartych źródeł i analizy jakościowej. Synteza oraz zastosowane metody badawcze, pozwoliły na ocenę oraz wyciągnięcie wniosków.

2

Siła czy przesilenie? Działalność i znaczenie Państwa Islamskiego

100%

Bartoszewicz M. G.

Przegląd Bezpieczeństwa Wewnętrznego

|

2020

|

tom 12

|

nr 22

39-65

XX

Po październiku 2017 r. pojawiła się pokusa, aby Państwo Islamskie włożyć do lamusa historii i zaprzestać rozważań nad jego istnieniem i oddziaływaniem. Ale to właśnie teraz nadszedł czas na rzetelne analizy i refleksje nad tym fenomenem. W niniejszym artykule omówiono funkcjonowanie PI przy uwzględnieniu jego statusu i celów, jego sojuszników oraz zasięgu terytorialnego, a także dokonano analizy zasobów zarówno twardej, jak i miękkiej siły jego oddziaływania. Na siłę PI składały się następujące elementy: złożona struktura jego armii i różnice taktyczne, w tym dobrze określone kierunki działań wojennych, wysokie morale i wyszkolenie jego żołnierzy, dobre dowodzenie, oraz inkluzyjny charakter organizacji. Państwo Islamskie wykazało się ogromnymi zdolnościami adaptacyjnymi (różne teatry działań), odpornością na straty (ludzkie, terytorialne), zdolnością do kumulacji doświadczeń i otwartością na nowe formy aktywności, ale także na nowe kręgi zwolenników, czy też raczej – wejściem na zupełnie nowy poziom działań wojskowych, politycznych, ideologicznych i terytorialnych. W drugiej części artykułu autorka skupiła się na analizie głównych uczestników wydarzeń bliskowschodnich, którzy często wykorzystywali Kalifat (lub walkę z nim) do osiągnięcia własnych, partykularnych interesów za pomocą rozwiązań siłowych. Odnosi się zarówno do podmiotów lokalnych (państwa arabskie, Iran, Turcja), jak i międzynarodowych (Stany Zjednoczone wraz z zachodnimi sojusznikami, Rosja), porównując ich podejście do PI. Taka analiza pozwala na określenie, jak wysoko w hierarchii celów strategicznych tych państw znajduje się ostateczne wyeliminowanie Kalifatu oraz jak skuteczna jest polityka prowadzona za pomocą siły militarnej i potęgi ekonomicznej. Dla Stanów Zjednoczonych i całego Zachodu istnienie i działania PI oznaczały fiasko prowadzonej dotychczas polityki; dla niektórych państw regionu (Irak, Syria) stanowiło ono zagrożenie dla ich egzystencji, dla innych – było nieco nieobliczalnym, ale użytecznym instrumentem przydatnym do rozwiązań siłowych (Arabia Saudyjska, Katar), dla jeszcze innych (Turcja) – czynnikiem, którego siłę można wykorzystać do własnych celów.

EN

After October 2017, a temptation appeared to put the “Islamic State” in the junkyard of history and to stop pondering about its existence and impact. To the contrary, now the time has come for meticulous analyses and reflections concerning this phenomenon. This article discusses the functioning of IS based on its strength and taking into account its status and goals, allies and territorial coverage, as well as analyzing both hard and soft power of its impact. It is claimed that the strength of PI consisted of the following elements: the complex structure and tactical differences, including well-defined goals of military operations, high morale and training, good command, but also the inclusive nature of the organization. What is more, the Islamic State has shown a great adaptability (various theaters of activities), resistance to losses (human, territorial), the ability to accumulate experiences and an openness to new forms of activity. Furthermore, its inherent strength and the enabling milieu allowed it for achieving a completely new level of military, political, ideological and territorial activities. In the second part of the article, the analysis focuses on the main actors of Middle Eastern events who often used the Caliphate (or the purported struggle against it) as an object of power play to achieve their own particular interests. Specifically, the reflections include local actors (the Arab states, Iran, Turkey) and international (US together with its Western allies and Russia). This comparative analysis allows to determine how high in the hierarchy of their strategic goals the ultimate elimination of the Islamic State could be placed. This is followed by an evaluation of policy effectiveness. The paper concludes that for America and the whole West, the existence and operation of the Islamic State meant the failure of the hitherto policies in the Middle East; for some countries in the region (Iraq, Syria) it was an existential threat, for others a somewhat unpredictable but useful instrument (Saudi Arabia, Qatar), or even (Turkey) a factor whose power can be used for its own purposes.

3

The concept of security and defence

80%

Țibu D.-M.

Security Review

|

2019

|

tom nr 3(12)

3--10

EN

The security issue has increased its interest. At present, the military dimension of security has been brought to the attention of analysts by initiating and stepping up the fight against terrorism and has been recognized as a feature of multidimensionality of risks, dangers and threats. The security agenda for state and non-state actors includes today concepts such as "economic security", "energy security", "environmental security", "individual security", "individual and community security", etc.

4

Smart Power Versus Asymmetry of Using Military Force

80%

Piątek J.

Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego ACTA POLITICA

|

2015

|

tom 31

|

nr 1

5-26

PL

Źródłem istotnej zmiany ról, funkcji, zadań sił zbrojnych pozostaje w ostatnim czasiedokonująca się dynamicznie zmiana ładu międzynarodowego. W ładzie minionym,w czasach zimnej wojny, znaczenie oraz użyteczność sił zbrojnych nie podlegały dyskusji,były oczywiste i zrozumiale. Zagrożenia i ich struktura były znane w wystarczającymdla racjonalnego przewidywania i planowania czasie. W związku z charakteremzagrożeń dla interesów życiowych całego państwa – od ideologicznych po gospodarcze– nie występowały dylematy dotyczące użycia sił zbrojnych. Jasne i osiągalne były celestawiane przed siłami zbrojnymi. W nowym środowisku międzynarodowym w istocienie wiadomo, jakie interesy powinny być chronione przy państwo; prawie niemożliwestaje się określenie teatrów działań państwa. Dobiega końca kolejny rok tzw. wojnyz terroryzmem. Przedwczesna byłaby próba udzielenia odpowiedzi na postawione pytanie,jak mają wyglądać skuteczne metody działania sił zbrojnych w czasie misji humanitarnych.Podobnie jak trudno opisać wymogi współczesnej walki zbrojnej.

EN

Recently, the ongoing dynamic transformation of the international order has activatedsignificant changes in the roles, functions and tasks of the military. In the erstwhile,Cold War order, the significance and utility of the armed forces were indisputable, obvious and intelligible. Jeopardies and their structures would be recognised at the timesufficient for undertaking any rational actions against them. The character of these jeopardiesranging from ideological to economic influencing vital state interests wouldcause few dilemmas as regards the exercise of the armed forces. The rationale behind thearmed forces was therefore clear and workable. In the new international environment it is far more difficult to recognise which interestsought to be safeguarded by the state, and delineating state activity theatres borderson infeasibility. Another year of the so-called war on terrorism is coming to its close. Anattempt both to provide an answer to the question of the effectiveness of the military’soperational methods utilized during humanitarian missions and to demarcate the responsibilitiesof the contemporary warfare would be untimely.

5

Challenges to the strategic art at the beginning of XXI century – the twelve fundamental problems that strategists cannot cope with

80%

Fryc M.

Scientific Journal of the Military University of Land Forces

|

2019

|

tom Vol. 51, No. 3(193)

459--472

EN

The main aim of this research is to attract security and defense practitioners as well as theorists attention to the common as well as frequently spotted fundamental problems concerning developing and implementing strategies of using force to solve security matters in conflicts. The research identified that ineffective strategies are often hampered by the twelve fundamental errors that strategists cannot cope with. Belong to them: 1) inadequate level of knowledge among military and political leaders concerning the strategic art and strategy itself; 2) hardship in defining the end state of the operation as well as creating unachievable strategic goals; 3) formulating a strategy on flawed assumptions; 4) inability to find the balance among the key components of each strategy like: goals, ways and means; 5) difficulties in achieving a political and military dialogue; 6) overestimating the effectiveness and usefulness of “hard” power as well deprecating utility of non-military power; 7) underestimating the influence of social and cultural aspects on the desired end state of the operation; 8) developing strategy upon inadequate theoretical and practical models; 9) using the comprehensive approach of developing strategy in an uninspired and mechanical way to achieve a competitive advantage over opponent; 10) measuring the success of the operation through the prism of shortterm and tactical effects instead of long-term and systemic one; 11) viewing an “exit strategy” as a predetermined date of withdrawal military forces from operation; 12) disregarding usage of the “just” strategies in accordance with international rules of law. Eliminating those errors form the contemporary practice will make all implemented strategies far for effective in its nature as well as significantly strengthen the probability of success in complex security situation where the force is intended to be applied.

PL

Głównym celem prezentowanych badań jest zwrócenie uwagi teoretykom i praktykom bezpieczeństwa oraz obronności na powszechnie i często dostrzegane fundamentalne problemy dotyczące opracowywania i wdrażania strategii użycia siły w rozwiązywaniu problemów bezpieczeństwa w sytuacjach konfliktowych. Badania wykazały, że nieskuteczne strategie są często wynikiem dwunastu podstawowych błędów, z którymi stratedzy nie mogą sobie poradzić. Należą do nich: 1) niewystarczający poziom wiedzy przywódców wojskowych i politycznych na temat sztuki strategicznej i samej strategii; 2) trudności w określeniu stanu końcowego operacji, a także wytyczanie nieosiągalnych celów strategicznych; 3) formułowanie strategii w oparciu o błędne założenia; 4) niemożność ustanowienia równowagi między kluczowymi elementami każdej strategii, takimi jak: cele, sposoby i środki; 5) trudności w nawiązaniu i utrzymaniu dialogu polityczno-wojskowego; 6) przecenianie skuteczności i użyteczności „twardej” siły, a także deprecjonowanie użyteczność siły niemilitarnej; 7) niedocenianie wpływu aspektów społecznych i kulturowych na pożądany, końcowy stan operacji; 8) opracowywanie strategii na podstawie nieodpowiednich modeli teoretycznych i praktycznych; 9) stosowanie kompleksowego podejścia podczas opracowywania strategii osiągnięcia przewagi konkurencyjnej nad przeciwnikiem w mechaniczny i nietwórczy sposób; 10) mierzenie powodzenia w realizowanej operacji przez pryzmat efektów krótkoterminowych i taktycznych zamiast długoterminowych i systemowych; 11) postrzeganie „strategii wyjścia” jako z góry określonej daty wycofania sił zbrojnych z operacji; 12) lekceważenie stosowania „sprawiedliwych” strategii zgodnych z międzynarodowymi przepisami prawa. Eliminowanie powyższych błędów z obecnej praktyki strategicznej czynić będzie wszystkie wdrażane strategie zdecydowanie bardziej skutecznymi w swej naturze, a także umożliwi zwiększenie prawdopodobieństwa odniesienia sukcesu w złożonej sytuacji bezpieczeństwa, w której zdecydowano się na użycie siły.

6

Challenges to the strategic art at the beginning of XXI century – the twelve fundamental problems that strategists cannot cope with

80%

Fryc M.

Scientific Journal of the Military University of Land Forces

|

2019

|

tom 51

|

nr 3(193)

459-472

PL

Głównym celem prezentowanych badań jest zwrócenie uwagi teoretykom i praktykom bezpieczeństwa oraz obronności na powszechnie i często dostrzegane fundamentalne problemy dotyczące opracowywania i wdrażania strategii użycia siły w rozwiązywaniu problemów bezpieczeństwa w sytuacjach konfliktowych. Badania wykazały, że nieskuteczne strategie są często wynikiem dwunastu podstawowych błędów, z którymi stratedzy nie mogą sobie poradzić. Należą do nich: 1) niewystarczający poziom wiedzy przywódców wojskowych i politycznych na temat sztuki strategicznej i samej strategii; 2) trudności w określeniu stanu końcowego operacji, a także wytyczanie nieosiągalnych celów strategicznych; 3) formułowanie strategii w oparciu o błędne założenia; 4) niemożność ustanowienia równowagi między kluczowymi elementami każdej strategii, takimi jak: cele, sposoby i środki; 5) trudności w nawiązaniu i utrzymaniu dialogu polityczno-wojskowego; 6) przecenianie skuteczności i użyteczności „twardej” siły, a także deprecjonowanie użyteczność siły niemilitarnej; 7) niedocenianie wpływu aspektów społecznych i kulturowych na pożądany, końcowy stan operacji; 8) opracowywanie strategii na podstawie nieodpowiednich modeli teoretycznych i praktycznych; 9) stosowanie kompleksowego podejścia podczas opracowywania strategii osiągnięcia przewagi konkurencyjnej nad przeciwnikiem w mechaniczny i nietwórczy sposób; 10) mierzenie powodzenia w realizowanej operacji przez pryzmat efektów krótkoterminowych i taktycznych zamiast długoterminowych i systemowych; 11) postrzeganie „strategii wyjścia” jako z góry określonej daty wycofania sił zbrojnych z operacji; 12) lekceważenie stosowania „sprawiedliwych” strategii zgodnych z międzynarodowymi przepisami prawa. Eliminowanie powyższych błędów z obecnej praktyki strategicznej czynić będzie wszystkie wdrażane strategie zdecydowanie bardziej skutecznymi w swej naturze, a także umożliwi zwiększenie prawdopodobieństwa odniesienia sukcesu w złożonej sytuacji bezpieczeństwa, w której zdecydowano się na użycie siły.

EN

The main aim of this research is to attract security and defense practitioners as well as theorists attention to the common as well as frequently spotted fundamental problems concerning developing and implementing strategies of using force to solve security matters in conflicts. The research identified that ineffective strategies are often hampered by the twelve fundamental errors that strategists cannot cope with. Belong to them: 1) inadequate level of knowledge among military and political leaders concerning the strategic art and strategy itself; 2) hardship in defining the end state of the operation as well as creating unachievable strategic goals; 3) formulating a strategy on flawed assumptions; 4) inability to find the balance among the key components of each strategy like: goals, ways and means; 5) difficulties in achieving a political and military dialogue; 6) overestimating the effectiveness and usefulness of “hard” power as well deprecating utility of non-military power; 7) underestimating the influence of social and cultural aspects on the desired end state of the operation; 8) developing strategy upon inadequate theoretical and practical models; 9) using the comprehensive approach of developing strategy in an uninspired and mechanical way to achieve a competitive advantage over opponent; 10) measuring the success of the operation through the prism of shortterm and tactical effects instead of long-term and systemic one; 11) viewing an “exit strategy” as a predetermined date of withdrawal military forces from operation; 12) disregarding usage of the “just” strategies in accordance with international rules of law. Eliminating those errors form the contemporary practice will make all implemented strategies far for effective in its nature as well as significantly strengthen the probability of success in complex security situation where the force is intended to be applied.

7

Prawo do uprawnionej obrony z użyciem siły militarnej

70%

Płoski T.

Wiedza Obronna

|

2002

|

tom nr 3

19--35

PL

Katolicka doktryna wojny sprawiedliwej w ciągu dwudziestu wieków podlegała rozwojowi. Kościół jednak zaczął odchodzić od teorii usprawiedliwiania wojny, „która zawsze jest przegraną dla ludzkości” a stawiał akcent na obowiązku i prawie do „uprawnionej obrony z użyciem siły militarnej”. Jej ramy określone są przez konkretne warunki, które muszą być spełnione jednocześnie. Przedstawione są one w Katechizmie Kościoła Katolickiego w nr 2308 i 2309. Interwencja wojsk NATO w Kosowie i zaistniały wokół niej precedens, wpłynęły na uzupełnienie katolickiej doktryny o jeszcze jeden warunek uprawnionej obrony, mianowicie konieczność poszanowania prawa międzynarodowego. Zasadniczym źródłem będzie tutaj podstawowy dokument międzynarodowy - Karta Narodów Zjednoczonych. Refleksja będzie poszerzona również o próbę najnowszego nauczania Kościoła o dopuszczalności ingerencji zbrojnej w ramach wyłącznie obrony.

8

The state’s national power and its assessment method on the example of the Republic of Azerbaijan

70%

Memmedzade V. , Hasanov J. , Imamverdiyev E. , Rustamov A. , Sabziev E.

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

|

2024

|

tom R. 14, Nr 34

91--108

EN

This study aims to analyze the national power of the state and its structural components including population, territory, economy, military power, scientific and technical progress, political will, and geopolitical factors. The research problem of the study was focused on estimating the state’s national power. The hypothesis of the study assumes that government policies should be based on real national power in order for policymakers to adopt rational policies. Research methods used in the study include comparative analysis, analysis and synthesis, and statistical data analysis. Additionally, the structural components of national power are reformulated into a new formula by reviewing the calculation rules. Furthermore, a mechanism for measuring the national power of the Republic of Azerbaijan is proposed using a fuzzy numerical scale based on expert opinion.

PL

Celem pracy jest analiza potęgi państwa i jej strukturalnych komponentów, w tym populacji, terytorium, gospodarki, potęgi militarnej, postępu naukowego i technicznego, woli politycznej i czynników geopolitycznych. Problem badawczy badania koncentrował się na oszacowaniu potęgi państwa. Hipoteza badania zakłada, żepolityka rządu powinna opierać się na rzeczywistej potędze państwa, aby decydenci mogli przyjmować racjonalne polityki. Metody badawcze wykorzystane w badaniu obejmują analizę porównawczą, analizę i syntezę oraz analizę danych statystycznych. Ponadto strukturalne komponenty potęgi państwa zostały przeformułowane w nowy wzór poprzez przegląd reguł obliczeniowych. Zaproponowano również mechanizm pomiaru potęgi państwa Republiki Azerbejdżanu przy użyciu rozmytej skali numerycznej opartej na opiniach ekspertów