Materiały lignocelulozowe coraz częściej wykorzystywane są do produkcji materiałów kompozytowych. Ich szeroka dostępność, coroczna odnawialność, niska cena oraz korzystny wpływ na właściwości mechaniczne spowodowały, że w ciągu kilku ostatnich lat znacząco wzrosło zainteresowanie nimi jako alternatywą dla włókien syntetycznych wzmacniających polimery. Stosowanie ekologicznych surowców naturalnych w miejsce wzmocnień z włókien szklanych czy węglowych, pozwala na uzyskanie kompozytów o mniejszej uciążliwości dla środowiska naturalnego i łatwiej poddających się recyklingowi [1-2]. Najwięcej badań poświęcono do tej pory kompozytom na bazie włókien naturalnych (sizal, konopie, len i inne) oraz polipropylenu [3-6].Nieliczne są doniesienia literaturowe dotyczące wykorzystania do wzmacniania polimerów lignocelulozowych surowców odpadowych np. paździerzy [7]Kompozyty te znalazły szerokie stosowanie, głównie w przemyśle motoryzacyjnym [8]. Szerokie możliwości zastosowania tych kompozytów w budownictwie zmuszają do otrzymania materiałów o zwiększonej stabilności termicznej. Zastosowanie odpowiednich modyfikacji materiałów lignocelulozowych w kierunku ich unie-palnienia zwiększa ich termiczną stabilność i przesuwa temperatury pirolizy w kierunku wyższych temperatur. W wyniku użycia środków ogniochronnych do impregnacji paździerzy wzmacniających polimer zmniejszyła się również szybkość wydzielania ciepła oraz szybkość ubytku masy kompozytów.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.