Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Stanowisko Afganistanu wobec przyjęcia instrumentów międzynarodowej ochrony praw człowieka, cz. I: lata 1919–1973

100%

Cenda-Miedzińska K.

|

nr 2

16-33

EN

The article is the first part of studies showing Afghanistan’s path towards adopting international instruments to protect human rights. Based on acts of national law, Sharia law, and historical sources, the text analyses the conditions that, from the time of regaining independence to the fall of the Kingdom of Afghanistan, led the State to accept or reject international human rights agreements. The structure of the article corresponds to the research objectives, which are: to show the codification of human rights in the internal legal order right after regaining independence, the role that Sharia and Pashtunwali played in the adoption of international human rights acts, the attitude of Afghanistan to these instruments in the context of the internal political situation of the State. Special attention was paid to the understanding of human rights in Nizam Nama-e-Dowlat Alliyeh Afghanistan, Osol-e-Assasi Dowlat-e-Allia-e- Afghanistan, Assasi Qanun, Pashtunwali, the conflict of Sharia law with international law concerning the equality of women, freedom from torture and inhuman, degrading treatment, right to life and religious freedom, analysis of changes in the political arena of the State.

PL

Artykuł stanowi pierwszą część cyklu opracowań ukazujących drogę, jaką pokonał Afganistan na rzecz przyjęcia międzynarodowego instrumentarium ochrony praw człowieka. Na podstawie aktów prawa krajowego, prawa szariatu oraz źródeł historycznych przeprowadzono analizę uwarunkowań, które od chwili odzyskania niepodległości do momentu upadku Królestwa Afganistanu doprowadziły do przyjęcia bądź odrzucenia przez państwo międzynarodowych umów dotyczących praw człowieka. Struktura artykułu odpowiada przyjętym celom badawczym, jakimi są: ukazanie kodyfikacji praw człowieka w wewnętrznym porządku prawnym tuż po odzyskaniu niepodległości, roli, jaką prawo szariatu i pasztunwali odgrywało w przyjęciu międzynarodowych aktów praw człowieka, stosunku Afganistanu do owego instrumentarium w kontekście wewnętrznej sytuacji politycznej państwa. Szczególną uwagę poświęcono ujęciu praw człowieka w Nizam Nama-e- Dowlat Alliyeh Afghanistan, Osol-e-Assasi Dowlat-e-Allia-e- Afghanistan, Assasi Qanun, pasztunwali, konfliktowi prawa szariatu z prawem międzynarodowym w odniesieniu do równouprawnienia kobiet, wolności od tortur oraz nieludzkiego poniżającego traktowania, prawa do życia oraz wolności religijnej, analizie zmian na arenie politycznej państwa.

2

NAJCIĘŻSZE PRZESTĘPSTWA SZARIATU (‘HUDUD’) W ŚWIETLE UWAG ZAWARTYCH W KLASYCZNYM PODRĘCZNIKU ‘UMDAT AL-SALIK’ AL-MISRIEGO

80%

Kubiak P.

|

tom 19

|

nr 3

155-184

EN

Islamic jurisprudence is one of the sources of information on Sharia law, alongside the Quran and the Sunnah. The Umdat al-Salik is a manual of this sacred law composed in the 14th century by Ahmad ibn Naqib al-Misri, and it is one of the most trustworthy works of the Shaf’i school of law. Its English translation by N.H.M. Keller has been acknowledged by as Islamic authorities invaluable and reliable, and it has also earned the recognition of the governments of several Muslim countries. Al-Misri’s manual contains regulations concerning the hudud, the most serious oﬀences under Islamic law. Hudud crimes directly oﬀend Islam and the Muslim community as a whole, and are punishable on the grounds of Allah’s will. Hence the source of their penalization must always be the Quran or the Sunnah. A judge has no discretion in selecting a penalty for a hudud crime, because it is prescribed in the sources and is immutable. Te hudud crimes are adultery (zina), the bringing of an accusation of adultery without producing the required statements from witnesses (qadhf), theft (sariqa), armed robbery (hirabah or tariq), drinking alcohol (khamr), rebellion against the caliph (baghy) and apostasy (riddah).

PL

Do źródeł poznania szariatu, oprócz Koranu oraz tekstów sunny, należą również dzieła jurysprudencji islamskiej. Umdat al-Salik jest podręcznikiem tego świętego prawa napisanym w XIV wieku n.e. przez Ahmad ibn Naqib al-Misriego i jest jednym z najbardziej godnych zaufania dzieł szafickiej szkoły prawniczej. Jego tłumaczenie na język angielski dokonane przez N.H.M. Kellera zostało uznane przez autorytety świata muzułmańskiego za dzieło wartościowe i wiarygodne. Uzyskało również akceptację rządów kilku państw muzułmańskich. Podręcznik ten zawiera między innymi opis szczegółowych regulacji dotyczących najpoważniejszych przestępstw prawa islamskiego - hudud. Bezpośrednio godzą one w islam oraz całą społeczność muzułmańską, a karane są z mocy boskiego nakazu. Źródłem ich penalizacji każdorazowo musi być Koran lub sunna. W ich wypadku sędzia nie ma swobody w zakresie wymiaru kary, stwierdza jedynie winę oskarżonego, a sankcja karna jest sztywno określona w źródłach i nie można jej zmienić. Zaliczyć można do nich: cudzołóstwo (zina), oskarżenie o cudzołóstwo bez wymaganych zeznań świadków (qadhf), kradzież (sariqa), rozbój (hirabah albo tariq), picie alkoholu (khamr), bunt przeciw kalifowi (baghy) oraz apostazję (riddah).

3

Restraints and problems in the field of combating terrorism and crimes done by immigrants in Europe

41%

Izak K.

|

nr 17

342-369

EN

Terrorist threat in Europe is at the highest rate from the 70ties and 80ties of twentieth century which were called years of lead (anni di piombo), when extreme rights and lefts attacks were accompanied by Palestinian terrorists attacks. Present terrorists are motivated by radical Islam and more specifically ideology of jihad which is spread by Salafis supporting self-appointed Caliphate of Abu Bakr al Baghdadi, their spiritual homeland. Despite serious danger political correctness of the elites does not allow to name it univocally as “Islamic terrorism” not to be accused of racism or islamophobia. They use different euphemisms and try to secure Muslim communities support, which often demand next privileges and concessions, sometimes at host countries expenses. The answer of some countries to the terrorist threat are de-radicalization programs which include also jihadists coming back from Syria and Iraq. This process despite huge amounts of money and efforts involved does not bring much success, sometimes it helps to deter young people from violence (often temporarily) without changing their overall attitude. IS claims responsibility for next terrorist attacks in Europe by lone wolves and groups of extremists and spreads propaganda in cyberspace together with instructions for Muslims to carry out next attacks with any tools available and materials with advice how to blend in effectively before any actions. Simultaneously the immigration wave which came to Europe in 2015 has increased terrorists threat and common criminality especially by adolescent Muslims who go unpunished. The problems law enforcement have with age identification of ethical nature and human rights make it very hard to fight with criminality and cause frustration among Police officers. Despite the fact that governments of many EU countries have opened their borders for immigrants their increased influx caused objection of the part of societies and turn to populist and extreme right parties. Meanwhile many politicians think that the real threat pose not Islamic radicals but extreme right and left groups. How much these ideas differ from reality one can observe by comparing scale of terrorism when it comes to different groups and number of victims. Well known representatives of Arab world seeking often shelter in Europe warn about the ones of their faith. They are strongly criticized by Islamic organizations and part of the native political scene or even threatened to be killed for brave opinions about the necessity of reforms in Islam by its re-interpretation and adjustment to present times.

PL

Zagrożenie terrorystyczne w Europie jest najwyższe od lat 70. i 80. ubiegłego wieku, nazwanych latami ołowiu (anni di piombo), gdy zamachom organizacji skrajnie prawicowych i lewackich towarzyszyły ataki terrorystów palestyńskich. Współczesnych terrorystów motywuje radykalny islam, a dokładnie – ideologia dżihadu propagowana przez salafitów wspierających samozwańczy kalifat Abu Bakra al-Bagdadiego, ich duchową ojczyznę. Mimo poważnego zagrożenia, poprawność polityczna elit zachodnich nie pozwala na jego jednoznaczne określenie mianem „terroryzmu islamskiego”, aby nie zostać posądzonym o rasizm lub islamofobię. Używa się więc różnych eufemizmów i czyni starania o zjednanie sobie środowisk muzułmańskich, które często domagają się kolejnych ustępstw i przywilejów, niekiedy kosztem społeczności krajów przyjmujących. Odpowiedzią niektórych państw na zagrożenie terrorystyczne jest realizowanie programów deradykalizacji, także dżihadystów, którzy wrócili ze strefy walk w Syrii i Iraku. Ten proces, mimo zaangażowania znacznych sił i środków, nie przynosi jednak większych rezultatów, a co najwyżej – pozwala odciągnąć młodych ludzi od stosowania przemocy (często chwilowej), bez zmiany nastawienia do otaczającej rzeczywistości. Państwo Islamskie przyznaje się do kolejnych ataków terrorystycznych w Europie w wykonaniu samotnych wilków i grup ekstremistów. Publikuje w cyberprzestrzeni materiały propagandowe oraz instrukcje dla muzułmanów wzywające do kolejnych zamachów przy użyciu dowolnych narzędzi i zawierających porady dotyczące skutecznego wtapiania się w środowisko „niewiernych” przed przystąpieniem do wymierzonych w nich działań. Jednocześnie fala migracyjna, która dotarła do Europy w 2015 r., wywołała wzrost zagrożenia terrorystycznego i przestępczości pospolitej, zwłaszcza ze strony nastoletnich muzułmanów, którzy są bezkarni wobec przepisów prawa. Kłopoty aparatu ścigania z identyfikacją tożsamości i wieku tych osób, motywowane względami etycznymi i prawami człowieka, utrudniają walkę z przestępczością i budzą frustrację funkcjonariuszy Policji. Mimo że rządy wielu państw UE otworzyły swoje granice dla imigrantów, to ich wzmożony napływ spotkał się ze sprzeciwem części społeczeństw, które swoje sympatie przenoszą na partie populistyczne i skrajnie prawicowe. Tymczasem wielu polityków uważa, że zagrożeniem nie są islamscy radykałowie, ale ugrupowania skrajnie prawicowe i lewackie. Żeby stwierdzić, jak bardzo te poglądy mijają się z rzeczywistością, wystarczy porównać skalę terroryzmu ze strony poszczególnych ugrupowań i liczbę ofiar, za które odpowiadają. Przed zagrożeniem ze strony współwyznawców ostrzegają znani przedstawiciele świata arabskiego, szukający często schronienia w Europie. Za odważne poglądy dotyczące m.in. konieczności zreformowania islamu przez jego reinterpretację i dostosowanie do obecnych czasów są ostro krytykowani przez organizacje islamskie i część sceny politycznej, a nawet grozi im się śmiercią.