Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Formy autoagresji i jej funkcje u adolescentów z rozpoznaniem zaburzeń psychicznych

100%

Sumiła A.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2006

|

tom 6

|

nr 2

58-65

EN

Aggressive and autoaggressive behaviours are often observed in the clinical work with adolescents. During adolescence the role of the supporting system (family) is decreased, whereas mental and biological changes may increase the stress vulnerability. The increasing emotional tension and inability to cope with problems typical of adolescence period make young people search for various methods of changing their situation. One of them may be autoaggressive behaviours. These fulfill special functions in adolescents’ lives. In literature we can find some data on the correlation between adolescents’ home situation (violence, low socioeconomic level, parents’ mental diseases, divorce, cultural impact) and autoaggressive behaviours. Aggressive behaviours were analysed in the clinical group (31 patients) and control group. The patients were hospitalised on the Adolescents Ward, Clinic of Developmental Psychiatry, Psychotic and Advanced Age Disorders, Medical University of Gdañsk, with the clinical diagnosis of eating disorders, depressive and anxiety disorders, behavioural and emotional disorders and paranoidal schizophrenia. Applied in the study were the Aggression Syndrome Psychological Inventory (ASPI) and the Buss-Durkee Hostility Inventory. The level of autoaggression differed significantly in the two groups. The S index (emotional and physical autoaggression) was significantly higher in the patients’ group. The obtained data confirmed the results from relevant literature, according to which autoaggressive behaviours constitute a strong regulatory mechanism in adolescents’ lives and may constitute one of psychopathological symptoms among psychiatrically hospitalised patients.

PL

W pracy klinicznej z adolescentami często spotyka się zachowania agresywne i autoagresywne. W okresie dojrzewania zaznacza się mniejsza rola systemu wspierającego (rodzina), a zachodzące zmiany psychiczne i biologiczne mogą zwiększać podatność na stres. Narastające napięcie emocjonalne oraz niemożność radzenia sobie z problemami okresu dorastania powodują, że młody człowiek poszukuje różnych sposobów zmiany swojej sytuacji. Jednym z nich mogą być zachowania autoagresywne. Pełnią one szczególne funkcje w życiu dojrzewającego człowieka. W literaturze znajdujemy dane o związku pomiędzy sytuacją domową młodzieży (przemoc, niski poziom socjoekonomiczny, choroby psychiczne rodziców, rozwód, wpływy kulturowe) a zachowaniami autoagresywnymi. Przeanalizowano zachowania agresywne w grupie klinicznej (31 pacjentów) oraz kontrolnej. Pacjenci byli hospitalizowani na Pododdziale Młodzieżowym Kliniki Psychiatrii Rozwojowej, Zaburzeń Psychotycznych i Wieku Podeszłego AMG z rozpoznaniem klinicznym: zaburzenia odżywiania, zaburzenia depresyjno-lękowe, zaburzenia zachowania i emocji, schizofrenia paranoidalna. W badaniu wykorzystano Inwentarz Psychologiczny Syndromu Agresji (IPSA) oraz kwestionariusz „Nastroje i humory” (A. Buss i A. Durkee). Wynikiem różniącym się znacząco w obu grupach był poziom samoagresji. Wskaźnik S (samoagresja emocjonalna oraz fizyczna) był znacząco wyższy w grupie pacjentów. Uzyskane dane potwierdziły doniesienia z literatury przedmiotu, że zachowania autoagresywne stanowią silny mechanizm regulacji w życiu adolescenta i mogą stanowić jeden z objawów psychopatologicznych wśród pacjentów hospitalizowanych psychiatrycznie.

2

Krzywdzenie emocjonalne w dzieciństwie a zachowania autodestrukcyjne. Wyniki badań polskich studentów

100%

Pilarczyk K. , Włodarczyk J.

Dziecko krzywdzone. Teoria, badania, praktyka

|

2019

|

tom 18

|

nr 1

22-44

PL

Artykuł prezentuje wyniki badania ankietowego przeprowadzonego na próbie 1722 studentów z pięciu polskich uczelni. Jego celem było poznanie skali doświadczania przemocy i zaniedbania emocjonalnego w dzieciństwie oraz związku między nimi a zachowaniami autodestrukcyjnymi, takimi jak próby samobójcze i samookaleczenia. Wśród badanych studentów 42,18% potwierdziło, że było ofiarą przemocy emocjonalnej w dzieciństwie, a 25,07% – zaniedbania emocjonalnego. W przypadku zachowań autodestrukcyjnych 16,66% badanych deklarowało dokonywanie samookaleczeń, a 4,60% podjęło próbę samobójczą. Analizy wykazały silny związek między doświadczaniem krzywdzenia emocjonalnego w dzieciństwie a podejmowaniem zachowań autodestrukcyjnych.

EN

The article presents the results of a survey conducted on a sample of 1722 students from five Polish universities. Its purpose was is to determine the scale of emotional violence and neglect in childhood and the relationship between them and self-destructive behaviors, such as suicide attempts and self-harm. Among the surveyed students, 42,28% of respondents confirm that they were victims of emotional violence in childhood, and 25,07% of emotional neglect. In the case of self-destructive behaviors, 16,66% of respondents declared that they self-harmed, and 4.60% attempted suicide. Analyzes showed a strong relationship between experiencing emotional abuse in childhood and undertaking self-destructive behaviors.

3

Analiza zjawiska autoagresji osadzonych w polskich jednostkach penitencjarnych na przestrzeni lat 2013-2018

100%

Łuszcz P.

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

|

2019

|

tom R. 9, Nr 15

439--464

PL

Administracja jednostek penitencjarnych podejmuje działania w celu ochrony życia ludzkiego i życia więźniów. Życie ludzkie jest najwyższą wartością i podlega w Polsce prawu. Prawo chroni obywatela zamieszkującego w jednostce penitencjarnej, jednak w przypadkach izolacji od społeczeństwa zdarzają się przypadki, w których osoby w więzieniach lub aresztach przedprocesowych popełniają samobójstwo. Poniższa analiza podejmuje opis takich przypadków, które obejmują lata od sierpnia 2013 r. do końca sierpnia 2018 r. Dane do analizy zostały zaczerpnięte z raportów sytuacyjnych przygotowanych przez służbę więzienną na służbie, przedstawione wykresy podzielono na kilka parametrów i wytycznych, które zostały zawarte w sprawozdaniach dotyczących tych kwestii. Uwzględniono całkowitą liczbę samobójstw i prób samobójczych w poszczególnych latach, z podziałem na miesiące, oraz przedstawiono miejsce ataku na życie i samookaleczenie. Ważnym elementem jest pokazanie, w którym kierunku powinni zostać przeszkoleni funkcjonariusze i pracownicy w zakresie zasad udzielania pierwszej pomocy. Jest oczywiste, że liczba ataków samobójczych w latach 2013-2018 jest istotna. Ważne jest, aby korzystać z monitoringu w tych pomieszczeniach, w których większość więźniów dokonuje ataku, przecinając przedramiona i szyję, więc przeszkolić oficerów, jak właściwie chronić takiego człowieka, podkreśla się przy tym właściwy wybór więźniów w celi mieszkalnej - świadomość odpowiedzialności za życie innej osoby, która wymiernie wpłynie na poczucie bezpieczeństwa i komfort pracy oficerów, a tym samym zwiększy bezpieczeństwo samych więźniów.

EN

Human life is the highest value and is subject to law in Poland. The law protects a citizen who resides in a penitentiary unit, however, in cases of isolation from society, there are cases when persons in prisons or pre-trial detention centers commit suicide for their lives. The administration of penitentiary units takes measures to protect human life and the lives of prisoners. The analysis covers the years from August 2013 to the end of August 2018. Data for analysis were taken from situational reports prepared by the prison service on duty, presented diagrams were divided into several parameters and guidelines that were included in the reports on the basis of which the analysis was made. The total number of suicides and suicide attempts in individual years, broken down by months, was taken into account, and the place of attack on life and self-harm was presented. An important element is showing in which direction officers and employees should be trained on the principles of first aid. It is evident that the number of suicide attacks set up in 2013-2018 is important. It is important to use monitoring in those rooms where most prisoners carry out an assault by cutting their forearms and neck, so train the officers how to protect such a man properly. Emphasize the right choice of prisoners in a residential cell - awareness of responsibility for the life of another person, which will measurably affect the sense of security and comfort of the officers’ work and thus increase the safety of the prisoners themselves.

4

Samouszkodzenia jako symptom prodromalny schizofrenii. Opis przypadku

80%

Tsirigotis K. , Gruszczyński W.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2010

|

tom 10

|

nr 2

120-124

EN

The aim of this case study was the presentation of a schizophrenic outpatient case, who has been committing self-mutilations prior to the schizophrenia diagnosis. The patient was a young student (23 years), and the reason of coming to the clinical psychologist was self-mutilation. He came with his mother, who was worried with about his behaviour. Patient’s orientation about the place, time and his own person was proper, and the communication with him was apparently good. A cutting wound was on his left arm. He feels aggression and that’s why he commits self-mutilations. He leads a night way of life because other people don’t embarrass him. His statements were logical, coherent and lacking of thinking disorders signs. He didn’t make any impression of being worrying about his experiences and what was happening with him; his expressed emotions were not adequate to his statements. His profile in the MMPI was “neurotic”, but other indices (clinical, diagnostic and differentiating ones) aroused suspicion of psychotic (schizophrenic) disorders. Data derived from the interview, observation and the MMPI caused his sending to the psychiatrist with suspicion of schizophrenia. The patient began telling about his positive (productive) psychotic symptoms not before the MMPI critical positions content analysis. The psychiatric diagnosis confirmed the suspicion of schizophrenia; the patient was admitted to a psychiatric clinic and treated with a diagnosis of paranoid schizophrenia. In this case the outset of psychosis was insidious, lacking of acute symptoms. The preschizophrenic outpatients personality had traits of schizothymia, autistic withdrawal, and probably it was a schizoid personality. The issue of withdrawal one can consider in terms of stimulation needs and stimulation optimum. A separate issue is the relation between self-mutilation and substances (endorphins, enkephalins etc.) being secreted while such a type of self-stimulation. The statements above once more confirm the significance of cooperation between clinical psychologist and psychiatrist, the importance of clinical diagnosis (vs. the psychometric one), as well as of the content clinical interpretation of psychometric and test data.

PL

Celem pracy było przedstawienie przypadku chorego na schizofrenię, który przed ostatecznym zdiagnozowaniem schizofrenii dokonywał samouszkodzeń. Pacjentem był student w wieku 23 lat, a powodem zgłoszenia do psychologa samouszkodzenie. Zgłosił się z matką, zaniepokojoną jego czynem. Pacjent był zorientowany prawidłowo co do miejsca, czasu i własnej osoby, w kontakcie pozornie dobrym. Na lewym ramieniu widać było ranę ciętą. Odczuwał stany agresji, co było powodem dokonywania samouszkodzeń. Prowadził nocny tryb życia, wówczas inni ludzie nie przeszkadzali mu. Jego wypowiedzi były logiczne, zborne, brak było oznak zaburzeń myślenia. Nie sprawiał wrażenia przejętego swoimi przeżyciami i tym, co się z nim dzieje; wyrażane przez niego emocje nie były dostosowane do treści jego wypowiedzi. Jego profil w MMPI był „nerwicowy”, ale inne wskaźniki (kliniczne, diagnostyczne i różnicowe) nasuwały podejrzenie psychozy. Dane z wywiadu, rozmowy, obserwacji i MMPI sprawiły, że pacjent został skierowany do psychiatry z podejrzeniem zaburzeń schizofrenicznych. O objawach pozytywnych (produktywnych) zaczął mówić dopiero przy analizie treściowej pozycji krytycznych MMPI. Rozpoznanie psychiatryczne potwierdziło podejrzenia schizofrenii; został hospitalizowany i był leczony z rozpoznaniem schizofrenii paranoidalnej. W tym przypadku początek schizofrenii był powolny, ubogoobjawowy, bez objawów ostrych. Przedchorobowa osobowość pacjenta nosiła cechy schizotymii, autystycznego izolowania się – najprawdopodobniej była to już osobowość schizoidalna. Zagadnienie izolowania się można rozpatrywać również w kategoriach zapotrzebowania na stymulację i optimum stymulacji. Odrębnym zagadnieniem są związki samouszkodzeń z substancjami (endorfiny, encefaliny itp.) wydzielanymi podczas tego typu autostymulacji. Powyższe dane potwierdzają jeszcze raz znaczenie diagnozy klinicznej (w odróżnieniu od psychometrycznej) i wagę jakościowej, klinicznej interpretacji danych psychometrycznych, testowych.