W obliczu zmian społecznych, powiązanych z nasilającymi się ruchami migracyjnymi w Polsce i Europe, nauczyciele i osoby zarządzające oświatą już prawie na co dzień uczą i pracują w środowisku, które w różnym stopniu charakteryzuje się interkulturowością. W literaturze pedagogicznej, zwłaszcza w tej dotyczącej interkulturowości i kompetencji, najczęściej pomija się fakt, iż wielokulturowa edukacja oznacza nie tylko same pozytywy. Niestety kontakt na gruncie szkolnym i uniwersyteckim między uczącymi się czy nauczycielami pochodzącymi z różnych kultur często prowadzi do nieporozumień, z których tylko część można wytłumaczyć brakiem dostatecznej świadomości czy też kompetencji językowej osób w nim uczestniczących. Coraz więcej badań dowodzi, że niekiedy uczący się lub nauczający świadomie formułują wypowiedzi o charakterze rasistowskim i w kontaktach z przedstawicielami innych kultur, narodów lub krajów, do których są uprzedzeni, ich zachowanie przybiera formę ataków fizycznych, słownych, niewerbalnych czy też graficznych. Ataki werbalne, u podłoża których może leżeć między innymi agresywny nacjonalizm, nietolerancja lub dyskryminacja, określa się metaforycznym mianem „mowy nienawiści”. Ten rodzaj wypowiedzi z reguły ma na celu rozpowszechnianie lub usprawiedliwianie nienawiści rasowej bądź ksenofobii. Nasza prezentacja stanowi próbę omówienia wybranych cech charakterystycznych mowy nienawiści w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem tych badań, które dotyczą środowiska szkolnego i uniwersyteckiego.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.